De tweede editie van het Amstelveen City Blues Festival vond plaats op 26 november 2016 in P60 – Amstelveen. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Als we eindelijk na een oponthoud bij frontdesk van een dikke twintig minuten het café van het P60 complex binnenkomen staat het publiek in rijen voor het podium waar het Dry Riverbed Trio het festival openen, ze spelen een behoorlijk up-tempo instrumentaal nummer ongetwijfeld om de vingers los te maken, de drie neuzen dezelfde kant op te laten wijzen. Dit trio uit Dordrecht bestaat uit de broers Dusty (gitaar) en Darryl Ciggaar (drumms) en bassist Ronald Tilgenkamp.
De mix van rockabilly, country en rhythm & blues uit de fifties wordt steeds populairder, ook bij de jongere generatie, de mannen staan garant voor een aangenaam voorafje van het copieuze bluesmenu wat er ons nog te wachten staat. Aangevoerd door het fantastische gitaarspel van Dusty, de backing van Darryl achter de drumms en Ronald op de upright bass kunnen we weer onze vingers aflikken bij al dit ‘lekkers’. Zijn er tijdens het tweede nummer nog wat haperingen te constateren in de gitaarpartijen dit verdwijnt allengs de set-list die bestaat uit o.a. Blasters’ ‘One Black Stud’ en Buck Owens’ ‘Act Naturally’ waarin de vocals door drummer Darryl Ciggaar worden verzorgd, natuurlijk bijgestaan door grote broer Dusty maar toch zien we een, naar mijn idee, terechte verschuiving van de vocalen naar Darryl. Darryl’s stemgeluid lijkt constanter, meer gedragen dan die van Dusty. Is het omdat Dusty door zijn engagement bij o.a. de Ian Siegal Band minder zingt wellicht? Ook Ronald Tilgenkamp zien we steeds vaker de microfoon erbij pakken.
Natuurlijk mag Hank Williams in deze eerste set – het Dry Riverbed Trio valt twee keer te bezoeken – niet ontbreken als de heren ‘7 Months 39 Days’ vertolken, heel lekker hoor mannen!
Maarrrrr we moeten het Dry Riverbed Trio voortijdig verlaten want we willen naar de grote zaal om daar de internationale act van deze ACB editie nummer twee bij te wonen.
Na een beetje zoeken en flink wat trappen te hebben beklommen komen we in een niet zo best uitgelichte zaal terecht waar Giles Robson geprogrammeerd staat. Zanger/blues-harpist Giles Robson is met zijn drie mede bandleden al begonnen.
De naam The Dirty Aces blijkt niet meer deel uit te maken van de bandnaam maar zijn gelukkig nog wel zijn begeleiders; bassist Jeff Walker (Matt Schofield, The London Blues Band van Dana Gillespie), drummer Darren Crome, gitarist Andy Knight. Zagen wij de Brit voor het eerst op het Utrechtse Roots in the Park in 2015 en dit jaar op het Bluezy Blues Festival Ridderkerk het lijkt of zijn blend van alternative-rock, garage-blues en rock ‘n roll meer verschoven is naar de pure blues.
De man heeft naar mijn idee een goede beslissing genomen om zijn looks te veranderen, hij stapt tegenwoordig ‘clean cut’ en een aantal kilo’s lichter door het leven. Het oog wil ook wat! Alweer is Giles Robson gegroeid, het lijkt alsof het succes van zijn album ‘For Those Who Need The Blues’ hem meer zelfvertrouwen heeft gegeven.
Jeff Walker doet wat hij al bij vele bands heeft gedaan…….hij legt ook bij Giles Robson de vibe en samen met kompaan en drummer Darren Crome de ´heartbeat´ in de songs. Ook in Amstelveen wordt natuurlijk het nieuwe album ´For Those Who Need the Blues´ gepromoot met de vertolking van ‘Bound For The Border’, de slow blues ‘Start A War’ waar ik gitarist Andy Knight helemaal los zie gaan in zijn solo maar ook Jeff Walker legt weer een sublieme groove neer. De vraag of er “low downs” in de zaal zijn blijkt het intro voor ‘Sarah Lee’ en het nummer waarbij Giles Robson herhaaldelijk de rand van het podium opzoekt en steeds meer de interactie met het publiek aangaat.
De “dirty slow Chicago blues” ‘Where You Been?’ maar ook zijn bekende les over de blues-harp imitatie van de “locomotive” is weer onderdeel van de set. Voor mij een raadsel waarom Giles Robson dit blijft doen; de man oogst over de hele wereld zeer bijzonder goede recensies over zijn hoogstaande harpwerk dus waarom moet hij zich keer op keer bewijzen door zichzelf als kermisattractie te manifesteren? Na het pluggen van zijn schijfje mogen we Giles’ versie van Sonny Boy Williamson’s ‘Steady Rollin’ Man’ meemaken, een versie met slechts of juist alleen met Jeff Walker op de bass. Ook ‘Shady Heart’ maakt onderdeel uit van deze show waar Giles herhaaldelijk zijn mede bandleden voor het voetlicht haalt en het beste uit hen weet te halen.
Hoewel ik Giles Robson nóg niet vergelijk met Lester Butler zoals zovele bluesliefhebbers nu wel doen (de wens is de vader van de gedachte) tóch ben ik na dit optreden er zeker van dat deze Giles Robson op meer festivals te bewonderen zal zijn.
We nemen weer de trap om op de entre-sol voor de gelegenheid tot kleine zaal omgedoopt bij het optreden van de enige solo act van deze avond bij te kunnen wonen. De kleine zaal is een vanavond twee keer het podium van de Deen Big Creek Slim die in het niet-muzikale leven als Marc Koldkjær Rune door het leven stapt en zijn vertolking van de blues is geïnspireerd op de delta-blues van zijn helden Howlin’ Wolf, Muddy Waters, Elmore James en Robert Johnson brengt.
Zijn blues typeert zich door een vuige, authentieke, compromisloze sound. Zijn geluid is niet écht uniek maar zijn stemgeluid kan zo van een 78-toeren plaat komen, hij speelt héél behoorlijk gitaar en neemt de toeschouwer mee op reis door het zuiden van de States; Mississippi, Louisiana, zuidelijk Alabama, Arkansas, Tennessee en hij omlijst deze reis met zijn levenslange liefdesrelatie met de blues. Zijn ‘naked to the bone’ blues herbergt o.a. Robert Johnson’s ‘Walkin’ Blues’ en Lead Belly’s ‘Bottle Up & Go’ wat subliem uit het handzame kleine versterkertje schalt.
Ongetwijfeld is de Deen in het verleden ook als ‘busker’ op straten en pleinen te bewonderen geweest. Onder het gewauwel door kan ik helaas de titels van de songs niet goed verstaan maar gelukkig kan ik de titel van het eigen werkje ‘Honey Ho’ wél ontwaren ; een heel goed nummer en compositie wat in het geheel niet doet vermoeden dat de song in de eenentwintigste eeuw door een bebaarde blanke Scandinaviër geschreven werd.
Natuurlijk kan het genre singer/songwriter niet alle blues die-hards aanspreken maar de fotograaf en ik houden wel van ‘stripped down roots’ en ondanks dat de set niet wereldschokkend is werden wij prettig verrast door Big Creek Slim zijn stemgeluid.
Zélf zegt hij over zijn bijdrage in de blues “I am just one more bluesman beneath the sun, trying to do my thing in a world that doesn´t make no sense. I believe that playing the blues is all I ever wanted”. En zo is het; gewoon heerlijke muziek door een pure vertolker van de blues.
We moeten de trappen weer beklimmen om de eerste Amerikaan van deze line-up te zien optreden, zanger/gitarist en blues-harpist Joe Louis Walker heeft naast zijn vaste begeleidingsband bestaande uit Lenny Bradford op bass, Byron Cage op drumms ook ‘Fat Harry’ van Dorth op de gitaar en ‘Mr. Bossman’ Bas Janssen op toetsen meegebracht naar de P60 in Amstelveen.
Als ik nog snel even een drankje haal sta ik naast saxofonist Jan de Ligt, zou hij ook nog een deuntje meespelen? De aftrap van deze show is ‘I’m Not Messing Around’ zoals wij als bij zovele optredens van Joe Louis Walker mochten beleven. Het is een regelrechte stemmingmaker maar ik moet bekennen dat ik afgeleid word door de werkelijk prachtige ‘mother of pearl’ gitaar die dit bijna 67 jarig kerstkindje vanavond om de schouders heeft hangen.
Gelukkig heeft de gitaar niet alleen de looks maar er komt ook een formidabel geluid uit, niet in het minst door het vakmanschap van gitarist Joe Louis Walker. Meteen krijgen de piano van Bas Janssen en de 5-snarige bass van Lenny Bradford de hoofdrol als zij beiden een solo krijgen toebedeeld.
Het up-tempo nummer ‘Eyes Like A Cat’ heeft op de plaat een lekkere blaaspartij maar ik zie Jan de Ligt niet klaarstaan in de coulissen, jammer want dit nummer had wel een blazer kunnen gebruiken. Deze keer krijgt weer de pianist de spotlight op zich gericht.
‘Sugar Mama’ is voor alle “frauleins, mademoiselles, señoritas and ladies” zo zegt Joe Louis Walker en hij laat de snaren huilen, zingt voortreffelijk, dicht of verder van de microfoon maar bespeelt ook de blues-harp in dit nummer. Het publiek beantwoordt zijn uiteenzetting van deze low-down blues met luid gejuich. Het publiek wat gelukkig niet uit overwegend mannen bestaat maar ook een behoorlijk aantal dames heeft besloten dit festival te bezoeken.
Een aantal zéér aantrekkelijke jonge dames die zich dicht bij het podium hebben opgesteld houden zich meer met zichzelf en het lonken naar drummer Byron Cage bezig dan werkelijk naar de muziek te luisteren maar gelukkig laten zij zich niet hinderen door enige gêne als zij zich genoodzaakt zien met elkaar te moeten dansen. Chuck Berry’s ‘Reelin’ & Rollin’ ‘ wordt aan een goede vriend opgedragen en ook hier mag Bas Janssen excelleren op de toetsen. Halverwege de set wordt Giles Robson op het podium uitgenodigd om mee te spelen met ‘Sugar Coated Love’ en het publiek mag getuige zijn van een opzwepend duel tussen Joe Louis en Giles waar ook de andere muzikanten van smullen gezien hun inleving in het nummer. De eerder genoemde in fifties kledij uitgedoste meisjes staan erbij en kijken er versteld naar.
Giles mag blijven musiceren als Joe Louis zijn 1987 nummer 1 hit ‘747’ speelt en zingt. Ja, deze ‘smooth operator van de blues’ doet het nog best. De man lijkt steeds weer op te leven als hij op een podium staat, wij en vele andere reporters van TBA? hebben het genoegen gehad deze man aan het werk te zien maar nooit heeft hij een van ons teleurgesteld.
Alweer een top set van top muzikant……kan het nóg mooier worden deze zaterdagavond in Amstelveen?
Wij gaan weer langzaam naar beneden om in het café Luke Winslow-King en zijn maat Roberto Luti op te zien treden. Het is rommelig in het café de muzikanten moeten aan de bar uitleg geven (ik sta naast Roberto) waarom zij de fles cognac het liefst mee naar beneden willen nemen en ook de – té felle – verlichting moet zelf bijgesteld worden.
De vraag van Winslow-King of het tv-scherm met reclame achter hem uit kan wekt zelfs verbazing bij een van de medewerkers………Laten we hopen dat wanneer de mannen de akoestisch gitaren ter hand nemen de sfeer ook zijn intrede zal doen want daar schort het nogal aan in dit café. Niet alleen de locatie van het optreden kan roet in het eten gooien maar ook de gebroken rechter wijsvinger van side-man Roberto Luti is een horde die genomen dient te worden.
Onfortuinlijk voor deze Roberto want wij hebben de man eerder aan het werk gezien in ‘t Paard van Troje – Den Haag en daar werd ik uit mijn sokken geblazen door de virtuositeit die de man op de snaren en met zijn slide spel vertoonde. Als zanger/gitarist/blues-harpist Luke Winslow-King a.k.a. Cadillac Slim met een volledige band optreedt staat zijn repertoire garant voor een mix wat balanceert op de randjes van ragtime, blues en New Orleans Jazz maar zal vanavond meer de roots en old skool blues aanboren. Luke en Roberto kennen elkaar al een dikke tien jaar want beiden mannen resideerde in het walhalla van de muziek. De Italiaan was net zoals LWK nog steeds is, vele jaren in New Orleans woonachtig. Het (slide)gitaarspel van Luti is duidelijk hoorbaar geïnspireerd op dat van John Mooney, met negen vingers zo gitaar en slide partijen te laten horen is van grote klasse!
Toch mist het optreden naar mijn menig die passie waarvan ik eerder in Den Haag getuige was, het optreden is er slechts een slap aftreksel van…..is de gebroken vinger van Luti de oorzaak? LWK probeert er alles aan te doen dit optreden tot een succes te maken; hij vraagt het publiek naderbij te komen, nodigt hen uit mee te klappen en het chorus mee te zingen maar ergens blijft de show iets missen.
Ondanks dat de heren beiden bovenmaats musiceren op de gitaar en dat LKW bij regelmaat op de blues-harp blaast is de set té braaf. De fotograaf en ik besluiten alvast langzaam voor de laatste keer deze zaterdagavond in Amstelveen de trappen te beklimmen naar de grote zaal van het P60 complex om daar de laatste act te zien optreden.
De derde en laatste Amerikaanse gasten van programmeur Harald Moonen zijn niemand minder dan Sugar Ray and The Blue Tones. Sugar Ray Norcia is geen onbekende blijkt als ik mij nog voordat het optreden is begonnen naar voren moet zien te wurmen, het is vol, héél vol. Eenmaal vooraan gekomen zie ik vele bekende bluesliefhebbers die zich tot nu verder van het podium hadden opgehouden in de zaal vlakbij het podium staan.
Ze hebben gelijk want zanger/blues-harpist Sugar Ray en zijn begeleiders zijn niet zo vaak op de Nederlandse dan wel Belgische podia te vinden. Gisteren in Polen en vandaag aan de vooravond van hun vertrek terug naar de States dus in Amstelveen. The Blue Tones bestaan uit gitarist ‘Monster’ Mike Welch, toetsenist Anthony Geraci, de ritme-sectie bestaat uit bassist Michael ‘Mudcat’ Ward en drummer Neal Gouvin.
Deze band bestaat al sinds de late zeventiger begin tachtiger jaren en komt voort uit een Boston formatie met Ronnie Earl als gitarist in de gelederen. Dat de band zich staande heeft weten te houden in die periode die voornamelijk door discomuziek bepaald werd mag een wonder heten. De vier ouderen beklimmen alweer zo’n dikke vijfendertig jaar samen de diverse (internationale) podia. De jongste van het stel (36 jaar) voelt zich al sinds zijn elfde als een vis in het water op de bühne. Mike Welch is House of Blues’ Dan Akroyd’s protegé voegde zich pas in 2001 bij de band.
Ook deze band promoot hun laatste album ‘Seeing Is Believing’ in Amstelveen waarvan de opener van de set ‘Sweet Baby’ de eerste track is. Het is een onvervalste Chicago blues met een lekkere drive; Norcia’s stem mag nog steeds het predicaat Sugar toegevoegd krijgen want deze heeft nog steeds hetzelfde soulish gehalte van weleer.
Voor het tweede nummer wisselt ‘Mudcat’ Ward de upright bass voor de 4 snaren bassgitaar; ondanks dat Welch zijn door Akroyd gegeven bijnaam ‘Monster’ eer aan doet vind ik het niet lekker om naar te kijken. De man komt wat afstandelijk over, heeft voortdurend de ogen gesloten en vleit zich herhaaldelijk in dezelfde pose tegen frontman Sugar Ray.
Ook van het nieuwe album horen we ‘Blind Date’ een nummer over hoe kan het ook anders een afspraakje met een onbekende. De upright bass en de gitaar zijn in dit nummer superieur; Mike gaat zo in zijn gitaarspel op dat hij zelfs een snaar op zijn Gretch aan gort speelt en Sugar Ray? Sugar Ray blaast de longen uit het lijf! Een heerlijke swinger, ook de meisjes in de fifties kledij laten bij dit nummer flink wat danspasjes zien.
De rust in de zaal wordt weer terug gebracht met de titeltrack van het album ‘Seeing is Believing’ een heerlijke slow blues waarbij we nog maar eens kunnen genieten van de voortreffelijke zang van Norcia. Maar ik zou ‘Monster’ Mike Welch tekort doen als ik niet zou vermelden dat deze jonge man niet herhaaldelijk de show steelt van de oudgediende Sugar Ray. Rhythm ‘n Blues van de bovenste plank met overal die heerlijke piano van Anthony Geraci.
Maar Sugar Ray is ook niet bang om zonder zijn metgezellen op een podium te staan; hij blaast en zingt a capella ‘Keep On Sailing’; blues-harp tot de macht 5 van deze tweeënzestig jarige Bostonian! Ja, ook deze blues-harp show is een winnaar en ik ben dankbaar dat ik door de organisatie van Amstelveen City Blues de gelegenheid heb gekregen Sugar Ray and The Blue Tones nu voor het eerst live mee te mogen maken. Anthony Geraci schudt er nog maar eens een opzwepende boogie uit maar dan is het toch tegen kwart over één echt gedaan met deze tweede editie van het Amstelveen City Blues.
Amstelveen City Blues is de host geweest van een internationale blues summit en mag met trots terug kijken op een geslaagd festival. De reporter en de fotograaf van The Blues Alone? danken de organisatie van Amstelveen City Blues en P60 voor de gastvrijheid en gaan er vanuit dat er volgend jaar weer een derde editie plaats zal vinden. Ook dan hoopt TBA? weer verslag te kunnen maken van dit sympathieke festival.
