Band of Friends speelde op zaterdag 26 November in de W2 – Den Bosch. Een verslag van Ton Kok i.v.m. onverwachte ziekte TBA?-fotograaf zijn de foto’s van collega Walter Vanheuckelom (show 27/11 De Bosuil-Weert), waarvoor hartelijke dank. Klik hier voor het volledige album.
En daar sta je dan in W2 te Den Bosch, te wachten op de Band of Friends. Ik heb de heren al meerdere keren aan het werk gezien en hoewel het altijd gedreven en energieke optredens waren, is de hoop voor vanavond toch wel een beetje gevestigd op het materiaal van de nieuwe cd ‘Repeat After Me’, hoewel de vele Rory Gallagher fans om me heen het zeker niet unaniem met me eens zijn. Uiteindelijk zullen degenen, die wel voor ‘A Celebration Of The Music Of Rory Gallagher’ gekomen zijn, toch het meeste waar voor hun geld krijgen.
Rond tien voor negen betreden de drie muzikanten, onder luid gejuich van het publiek in een goed gevuld W2, het podium en geven een stevig rockende aftrap met “The Man I Am”, inderdaad, een nummer van het nieuwe album. Maar al snel wordt het weer een feest der herkenning met nummers als'” Shinkicker”, “Continental Op” en “Moonchild”.
De heren op het podium hadden het zichtbaar naar hun zin met veel interactie tussen de muzikanten. Ted McKenna zit onverstoorbaar rake klappen uit te delen achter het drumstel, Marcel Scherpenzeel weet als zanger en gitarist als niemand anders het geluid van Rory te benaderen en Gerry McAvoy zet een stuwend basgeluid neer, zorgt voor de achtergrondvocalen en is twee uur lang bezig het publiek op te zwepen. Op de rustige momenten heeft hij, ondanks veel ‘sssttt’ moeite het publiek stil te krijgen, maar weet ze op andere momenten wel aan het meezingen en klappen te krijgen. De heren zijn in prima stemming en honoreren zelfs een verzoekje van een hardcore fan door Muddy Water’s “I Wonder Who” te spelen. Zo halverwege de eerste set is nog een nummer van de recente cd te horen. Het nummer “Homeland” wordt ten gehore gebracht en in dit nummer kunnen we kennis maken met Gerry McAvoy als leadzanger.
Zo dendert de Band of Friends-trein door. Uiteraard prima solowerk op gitaar, maar ook de nodige een-tweetjes tussen bas en gitaar wordt door het publiek op prijs gesteld. Heer McAvoy onthoudt zich niet van de nodige flirtages met wat dames in het publiek, maar zorgt er ook voor dat er kleine aanpassingen komen aan het podiumgeluid en het licht. Een echte multitasker, die de zaken stevig onder controle heeft.
Ook in de tweede helft van de set een mooie bloemlezing uit het repertoire van de G-Man met hier ondermeer “Bought And Sold”, “Tattoo’d Lady” en “Shadow Play”. Uiteraard ontbreekt een schitterende versie van “A Million Miles Away” niet. Het nummer wordt opgedragen aan Wilgar Campbell, Rod de’Ath en Lou Martin, maar ook aan Alvin Lee en natuurlijk Rory. Het publiek zingt dit nummer van begin tot einde uit volle borst mee en het is toch wel hartverwarmend om te zien dat Rory nog volop leeft in de harten van veel fans. Na een uur en drie kwartier komt er een einde aan de reguliere show. Maar uiteraard niet zonder toegift.
Marcel Scherpenzeel heeft zich de hele avond bediend van zijn afgeragde Fender Stratocaster, voor de toegift wordt een Telecaster uit de standaard gehaald, een slide om de de vinger geschoven en gaan de heren er nog een kwartiertje stevig op los. Na het onvermijdelijke “Bullfrog Blues” is het dan toch echt voorbij.
Ik heb Rory Gallagher in zijn hoogtijdagen en in zijn nadagen vele malen aan het werk mogen zien met een lichte gehoorbeschadiging in mijn linkeroor als blijvende herinnering. Altijd subliem. Ik heb ook weinig met muzikale nostalgie. Maar ik heb me deze avond bij de Band of Friends uitstekend vermaakt en heb regelmatig met een brede glimlach staan genieten van een mooi brok power van deze mannen.
