Barrelhouse speelde op vrijdag 25 november 2016 in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst door Eric Campfens met foto’s van Ton Dontje.
Een vaste waarde in de vaderlandse bluesscene is iets dat je de Haarlemse bluesband Barrelhouse wel kunt noemen. De band bestaat al ruim veertig jaar – we rekenen de onderbreking van tien jaar voor het gemak even niet mee – in dezelfde bezetting. In 1974 ontstaan uit de Oscar Benton Blues Band bracht Barrelhouse een jaar later het eerste titelloze album uit. Inmiddels zijn we 41 jaar verder en zeer veel optredens verder en daar zaten enkele zeer memorabele bij. Wie herinnert zich niet de samenwerking met Texaanse “Iceman” Albert Collins? Daarnaast heeft de band nog een behoorlijke bibliotheek aan platen uitgebracht. Onlangs is de cd Almost There verschenen, die overal goed ontvangen is. Het zestal weet nog steeds te boeien, zowel op de plaat als tijdens liveoptredens.
Op 25 november jl. gaf Barrelhouse een optreden in de Amsterdamse North Sea Jazz Club. Het optreden was uitverkocht, wat iets zegt over de verwachtingen die men van deze band had. Een en ander vond plaats tijdens een zogenaamd diner-concert. Persoonlijk heb ik een dubbel gevoel bij dergelijke concerten. Voor fans die graag dicht bij het podium staan is er geen plek en die moeten het optreden op afstand beleven. Aan de andere kant verkrijgt de club hiermee wel de middelen om goede acts in huis te halen. Ook daar is iets voor te zeggen. Zoals een bekende Amsterdammer al eens zei: “Elk nadeel heb zijn voordeel”.
Rond tien over negen betrad de band het podium. Nog steeds in de originele bezetting, waarin zij in 1974 zijn begonnen. Zangeres Tineke Schoemaker, bassist Jan Willem Sligting, die ook mondharmonica en accordeon speelt, drummer Bob Dros, pianist Han van Dam en op de gitaren de gebroeders Guus en Johnny LaPorte.
Afgetrapt werd met het aloude Sam Cooke nummer ‘Bring It On Home To Me’ om in de volgende 45 minuten zowel ouder werk als nummers van het nieuwe Almost There te brengen. We horen onder meer ‘Sally Go Round The Roses’, ‘Almost There’, ‘Shake ‘Em On Down’ en ‘I Live The Life I Love’.
Rond een uur of tien is het tijd voor een pauze van 20 minuten.
Hierna betraden eerst alleen Tineke, Jan Willem en Guus het podium om het prachtige door Nick Lowe geschreven ‘Withered On The Vine’ ten gehore te brengen. Tineke op zang en akoestische gitaar, Jan Willen met de accordeon en Guus zorgde voor de tweede stem.
Daarop voegde de rest zich erbij en werd de draad weer opgepakt, die voor de pauze even was neergelegd. Namelijk een mix van oud en nieuwe werk, zoals ‘I Wish I Could Pray’, ‘Lonely Together’, ‘Ain’t Coming Home No More’ en ‘Don’t Hold Your Breath’. Prachtige momenten zijn onder meer de gitaarduels van Fender-man Guus en Gibson-speler Johnny LaPorte, die het publiek op het puntje van hun stoelen of de toppen van hun tenen brengen. Dat ligt aan het feit of je deel uitmaakt van het zittende ‘diner’ publiek of bij hen hoort die achterin de zaal staan.
Uiteraard was er nog een toegift, de band nam niet de moeite om voor de vorm van het podium af te gaan. Zoals het nieuwe en oude werk tijdens de beide sets werden gemixed, zo bestond ook de toegift uit nieuw en oud, namelijk ‘Goodbye’ van het laatste album, en het al wat oudere ‘Beware’ van de gelijknamige plaat uit 1979.
Het was een meer dan uitstekend optreden van deze ervaren muzikanten. De leden van de band voelen elkaar duidelijk feilloos aan. Het verloopt allemaal soepel en ondanks het feit dat ze al zo’n tijd bij elkaar is, is het speelplezier nog steeds duidelijk aanwezig. Dat laatste is ook te zien aan de mimiek van de bandleden. Daarnaast weten zij ook het publiek te bespelen en een aantrekkelijke show neer te zetten.
