Tony Joe White in de North Sea Jazz Club: meer kwaliteit dan kwantiteit.

Tony Joe White speelde op zaterdag 19 november j.l. in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul Scholman.

Zaterdag 19 november sloot de Amerikaanse zanger/gitarist/songwriter Tony Joe White zijn Europese tour af met een concert in een uitverkochte North Sea Jazz Club. De belangstelling was zo groot dat er in de middag al een extra concert had plaatsgevonden. Over publieke belangstelling had de op een katoenplantage in Oak Grove, Louisiana, geboren oldtimer dus niets te klagen.

Het is altijd weer een genoegen de North Sea Jazz Club te bezoeken. De indeling van de zaal was deze avond iets anders, waarschijnlijk om het publiek wat beter te kunnen huisvesten. De fotograaf had daardoor iets minder bewegingsvrijheid, maar met twee zittende mannen op het podium is dat ook niet echt een probleem.

Een paar minuten voor negen werd er een geluidsband afgespeeld, waarin de fotografen verzocht werd tijdens het concert geen gebruik te maken van flitslicht en het publiek werd verzocht om tijdens het concert niet te praten.
Hoewel ik juist in de North Sea Jazz Club normaal gesproken nauwelijks last heb van pratend publiek, reageerden er verrassend genoeg wat mensen mensen verontwaardigd op dit bericht, uitgerekend het groepje vlak voor mij. Mocht ik in de veronderstelling zijn dat het gespeelde verontwaardiging was … nee dus. En trokken ze zich er iets van aan? Wederom … nee dus.
Er werd een intro muziekje ingezet en de inmiddels 73-jarige Tony Joe White kwam met zijn afgeragde Fender Stratocaster het podium oplopen, ging rustig op zijn stoel zitten en zette solo het eerste nummer in. Vanaf de eerste aanslag op de gitaar werd enthousiast gereageerd op het herkenbare swamp-blues geluid en als Tony Joe de eerste zin in de microfoon brult, is het duidelijk dat hij in de loop der jaren nog niets aan kracht heeft ingeboet. OK, het klonk misschien wat minder soepel dan in zijn jonge jaren, maar niemand die daar aanstoot aan nam.
Bij het tweede nummer nam longtime sideman Bryan Owings plaats achter het drumstel en werd “I Want My Fleetwood Back” ingezet. Voor sommigen was het even wennen aan het wat ongepolijste geluid, maar de trouwe fans voelden zich meteen thuis.
Hierna volgden “Undercover Agent For The Blues” met daarna het sublieme “As The Crow Flies” en kon de avond eigenlijk niet meer stuk.
Het typisch lome Tony Joe White tempo kenmerkte de eerste nummers. Het tempo werd er in de loop van de set nauwelijks hoger op, er wordt af en toe zelfs wat gas teruggenomen, zoals met het ingetogen “The Guitar Don’t Lie”. Met “Tunica Motel” en “(You’re Gonna Look) Good In Blues” gingen we weer terug naar het vertrouwde tempo. Alleen bij het boogiënde “Garter Belt” werd het tempo iets opgeschoefd.
Visueel gebeurde er eigenlijk niets op het podium. Een zanger met een mooi warm stemgeluid, maar zichzelf vrij primitief begeleidend op gitaar en harmonica met daarachter een strak slaande drummer bleken genoeg om het publiek als gehypnotiseerd te laten toekijken. Wel met een stel ijzersterke songs natuurlijk. Toen “Polk Salad Annie” werd ingezet, was het hek helemaal van de dam. Zowel het nummer als de uitvoering hebben nog niets aan kracht ingeboet. Hierna volgde nog een instrumentaal werkje en verdwijnen de mannen tegen tienen van het podium.
Even opmaken voor de tweede set, want we misten nog wat klassiekers, althans … dat dacht ik. Terwijl een deel van het publiek aan de pauze begon was er even wat verwarring: “Thank you all for coming. I hope you had a good time”. Met deze woorden werd het het publiek te kennen gegeven dat we het deze avond toch met de tien gespeelde nummers moesten doen.

Toch even verbijstering over dit einde aan een (te) kort concert. Door de verwarring schoot ook een eventuele toegift er bij in. Er wordt vanaf het podium nog geroepen dat het ‘happy hour’ is aan de bar, maar deze boodschap kwam daar niet over en er werden nog steeds de standaard prijzen berekend. Hierna stroomde de tent snel leeg.
Tony Joe White heeft laten horen nog steeds kwaliteit te kunnen leveren en op muzikaal gebied werden de verwachtingen helemaal waargemaakt. Maar ik had na afloop toch het gevoel dat ons, om wat voor reden dan ook, een tweede set onthouden was.