Hot Steaming Blues With A Twist w. The Reverend Shawn Amos @ North Sea Jazz club

The Reverend Shawn Amos en zijn band speelden op zondag 30 Oktober j.l. in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album.

Na bekomen te zijn van zijn wervelende debuut op het Ramblin’ Roots 2016 te Utrecht zijn dit setje verslaggevers inmidels helemaal klaar om een ‘full-time’ optreden bij te wonen van The Reverend Shawn Amos. Ook in de North Sea Jazz club is het net als in Utrecht een volle bak. Deze nieuwe sensatie in bluesland heeft een jaar geleden (oktober 2015) zijn derde album gelanceerd – Thank You Shirl-ee May (2005), The Reverend Shawn Amos Tells It (EP 2014) waren de voorgangers , het schijfje heet The Reverend Shawn Amos Loves You waarop ook The Blind Boys Of Alabama te horen zijn. Nu, dat is alvast meegenomen, een zanger/blues-harpist die zonder ons gezien te hebben toch al van ons houdt. Nee, gekheid, natuurlijk houdt hij van ons, het publiek, anders reis je niet de wereld over om op een Nederlands podium te staan. De in september 1967 in New York geboren Amos is zoon van nachtclubzangeres Shirlee Ellis (artiesten naam Shirl-ee) en C.E.O. van zijn eigen chocolate chip cookie fabriek Wally Amos. De zelfmoord van zijn moeder in 2003, ze leed aan schizofrenie, was de directe aanleiding voor Shawn Amos’ eerste album als hommage aan zijn moeder op te nemen. Amos was niet àltijd performer, hij is begonnen als producer en werkte in het verleden met Solomon Burke en zélfs met Quincy Jones. Inmiddels is Amos C.E.O. van zijn eigen firma Put Together Media en kwam zelfs voor in de 2012 Forbes-lijst als ‘beloften in de zakenwereld’.

Nadat we in de stemming zijn gebracht met de bluestunes van D.J. Sjeng Stokking en we de bekende mededeling horen omtrent fotograferen, bellen en praten tijdens het concert, krijgen live nog een mededeling dat het optreden zal worden opgenomen door Bluesradio.
Om tien over negen komt de dominee, zoals hij zichzelf noemt, met de harp microfoon versterkend al zingend de zaal binnen, sommigen kijken nog onwennig om zich heen want zo’n entree hadden de dinergasten niet verwacht. Amos opent met de eerste track van zijn 2015 album, ‘Days Of Depression, wat een gospel-vibe heeft, heel mooi maar hier had ik toch graag wat meer stemmen gehoord. Op het album wordt het nummer gebracht met de medewerking van The Blind Boys Of Alabama.

Zoals in mijn introductie in het verslag van Ramblin’ Roots ziet Shawn Amos eruit als een ‘slick dude’, ook deze keer is hij weer gekleed in het aubergine kleurige pak én met wat nu als zijn handelsmerk aangemerkt mag worden het crèmekleurige hoedje op het hoofd, het geheel wordt afgemaakt met een fifties bril op de neus. Meer up-tempo is het ‘You Gonna Miss Me’, dat is ook het nummer waarmee Amos officieel zijn album lanceerde, dit nummer doet het goed bij alle leeftijden wat te zien is aan de diversiteit aan bezoekers hier in de Amsterdamse North Sea Jazz club. Heerlijk is ook zijn snerpende blues-harp solo.

The Reverend Shawn Amos heeft bandleden Chris ‘Doc’ Roberts (gitaar), de lieftallige bassiste Hannah Dexter en drummer Rodd Bland mee naar de Amsterdamse club. De 49 jarige Amos heeft een heerlijke blues stem, al dan niet zingend door de harp microfoon. Ook in Amsterdam zijn we getuige van ‘Hollywood Blues’ want dat is al weer vele jaren de habitat van deze New Yorker, een nummer gestaafd op old skool blues en waarin we getuige zijn van alweer de tweede gitaarsolo van ‘Doc’ Roberts.

Amos bedankt Amsterdam maar ook zijn publiek die hem overal in Nederland een warm welkom hebben geheten, uiterst charmant Shawn! Tijdens de vertolking van Willie Dixon’s ‘Spoonful’ moet het bovendeel van de microfoonstandaard eraan geloven als deze weggesmeten wordt. De vertolking mag natuurlijk niet vergeleken worden met de uitvoering van Howlin’ Wolf maar ook Amos’ uitvoering mag er zeker zijn.

Nog een oude blues held wordt geëerd door al zittend op de bijzettafel ‘Good Morning Little Schoolgirl’ van Sonny Boy Williamson naar voorbeeld van Junior Wells met het publiek te delen. Als ik op mijn intuïttie mag afgaan zitten/staan hier heel wat bezoekers die niet echt ingewijden in de blues zijn. Soms denk ik aan Jimmie Wood als ik zijn blues-harp hoor maar dat kan ook gegenereerd worden doordat ik zijn showmanship aan die van frontman van de Imperial Crowns doet denken.

The Reverend Shawn Amos is in de eerste plaats een geweldige showman, en juist dat is tegelijkertijd zijn makke, in zijn passie vergeet hij zijn band bij de show te betrekken. Persoonlijk vind ik dat zijn begeleidings band ook zelf iets meer panache mag tonen, ik ervaar het als nogal emotieloos; meer passie van de bandleden zou zo geweldig zijn om mee te mogen maken. Bovendien is de wisselwerking tussen frontman en begeleidende band iets waar naar mijn mening een optreden beter van wordt. Ook in Amsterdam kiest The Reverend voor een à capella in de zaal gezongen ‘Mercedes Benz’ van Janis Joplin en dirigeert zijn nieuwe aanhangers met hem mee te zingen. Het publiek behoeft niet veel aanmoediging, moeiteloos zingen ze allemaal mee en waarderen Amos met een ovationeel applaus. Even deelt Amos zijn politieke mening met ons door te zeggen “best thing of being here is not being there”! Alsof het zo moet zijn is het volgende nummer van de set-list over de samenleving die steeds meer verhard en dat we veel meer om onze medemens zouden moeten geven, een melodieuze ‘Brother’s Keeper’ blijkt ook zo’n toegankelijke meezinger ondanks het thema van de song.

Van de eerste manager van The Who – The High Numbers – Pete Meaden een gefrustreerde songwriter horen we de enige single die The High Numbers uitbrachten ‘I’m The Face’. “That’s what the Brits did best, bring the blues over to Europe”……ja daar kan ik me wel in vinden Shawn. Het voorlaatste nummer voor de break wordt een nummer opgedragen aan een recentelijk overleden vriend uit Texas ‘The Outlaw’ waarin ook weer zo’n heerlijke repeterende lick van ‘Doc’ Roberts, een nummer waarbij inderdaad ‘the six shots of Tequila’ op de tafel zou moeten hebben staan.
Na een half uur pauze bestijgen de heren en één dame om half elf weer het podium, van het album The Reverend Shawn Amos Tells It horen we ‘Hoodoo Man Blues’ van een van Amos’ voorbeelden, Junior Wells. De urban-slang uitdrukking ‘Put Together’ betekent zoveel als “well dressed” of “ladies who know how to move”, het is een niemendalletje met weinig tekst.

Als ik Rodd Bland, de zoon van Bobby Blue Band, weer eens observeer denk ik dat hij vastwel een tandje harder mag en wellicht het jasje van zijn driedelig pak uit zou kunnen trekken. Ook in Amsterdam staat Memphis Minnie’s ‘Joliet Bound’ op de set-list en is wat mij betreft ook hier een van de hoogtepunten. Maar als Shawn Amos ook in Amsterdam de bluesversie van Bowie’s ‘The Jean Genie’ zingt zie ik de meeste toeschouwers met ongeloof in de ogen de man die inmiddels zich een weg tussen de tafeltjes naar achter in de zaal heeft weten te zingen, bekijken. Ook ik ben gecharmeerd van deze uitvoering van dit popnummer uit de zeventiger jaren.

‘Can’t Be Satisfied’ van Muddy Waters is het nummer waarin waarachtig de samenwerking met de band op wordt gezocht, híer hebben we op gewacht, dít wil het verwende Nederlandse publiek zien als zij een live concert bezoeken, interachtie, elkaar uitdagen! Het lijkt erop dat het voorgaande eindelijke de aanleiding is voor meer waarneembare synergie. Er volgen nóg een aantal klassiekers zoals Dixon’s ‘Wang Dang Doodle’ (Howlin Wolf & Koko Taylor) en met ‘Got My Mojo Working’ heeft Amos inmiddels àlle bezoekers in “the pocket”. De vuige gitaar van ‘Doc’ Roberts, de vette harpsolo van deze slick dude Amos maar ook de basslijntjes van ‘The Dutchess of The Groove’ Hannah Dexter is dé remedie tegen een slecht humeur.

Het laatste nummer wordt opgedragen aan een vroegtijdig overleden vriendin Corinna ‘Sometimes I Wonder’ een mooie ballad in de stijl van Otis Redding wat écht binnenkomt. Toch ben ik net als na het bijwonen van het optreden in Utrecht van mening dat deze ‘Hot Steaming’ Amos méér eigen werk zal gaan moeten brengen want de échte blueskenner is kritisch. Hoe dan ook, The Reverend Shawn Amos, een showman om niet te missen en als ik op mijn ‘gut feeling’ af mag gaan zullen we deze man écht het komende festivalseizoen gaan tegenkomen. The Reverend Shawn Amos is een podiumsensatie; hij valt op de knieën, ligt op de rug te zingen of de blues-harp te bespelen maar is ook niet bang om zich tussen de toeschouwers te voegen. Ondertussen blijft Amos vooral goed musiceren en weet bovendien bluesstandards zo te laten klinken als waren ze speciaal voor hem geschreven! Inmiddels is het maandagochtend geworden, Amos heeft de klok niet écht in de gaten gehouden, al lopend door de mistige nacht mijmeren we over wat Amos nog allemaal te wachten staat in bluesland.

De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken de North Sea Jazz club voor de gastvrijheid en de medewerkers voor de vriendelijke bediening en goede zorgen. Ook bedanken wij de programmeurs van het ‘Lijstje van Johan’ voor het programmering van deze blues sensatie; The Reverend Shawn Amos.