De band: Drivin’ N’ Cryin’ speelde zondag 30 oktober 2016 in: Cultuurpodium De Boerderij Zoetermeer w/special guest: Mark Bryan of Hootie And The Blowfish en support: Rough ‘n Tumble Verslag & filmpje: Giel van der Hoeven met foto’s © van: Johan Sonneveld
Drivin’ N’ Cryin’ kwam eind oktober weer een mini-tour doen in Nederland. Dit als promotie voor de onlangs uitgebrachte elpee ’Archives Vol. 1′. De vijftiende studio-release van deze Atlanta rockband werd in slechts 1.000 persingen uitgebracht door Tender Records, het label van de Nederlandse singer-songwriter Tim Knol. En zoals verwacht kwam de Hoornaar zelf ook nog even het podium op om een kleine vocale en instrumentale bijdrage te leveren op deze memorabele avond in Zoetermeer.
Maar eerst de lokale bluesrock band Rough ’n Tumble; dat timmert als live-band stevig aan de weg. Ze maakte in juni jl. indruk op het Zoetermeer Blues Festival en speelde al verscheidene kroegen en partycentra in de Haagse regio plat. Initiatiefnemers van het kwartet zijn de Haagse gitaar-broers Tony (gitaar; zang) en Marty Moesker (gitaar; zang; bluesharp). Het ritme-tandem bestaat uit drummer Rob Louwers en bassist Rick Finck. In full-length shows wisselen eigen werk en coverclassics (Stones, CCR, NY, etc.) elkaar af.
Als support van Drivin’ N’ Cryin’ in de Boerderij hield RnT het bij een set van acht eigen nummers en de Neil Young cover ‘Downtown’. Met stevige bluesrock, rhythm & blues, boogie en rock ’n roll wisten ze een vette sound te creëren; in een optreden dat enthousiast werd ontvangen door de DNC-fans. Een goede start van de avond en een prettige opwarmer voor wat er nog komen zou. SETLIST: Messed Up, Election Day, Love at First Sight, TCOHTY, Jumpin’ Tune, Tornado, Pockets, Mean, Downtown (Neil Young cover).
Na samen met zijn bandmaten de instrumenten uitgestald te hebben nam Drivin’ N’ Cryin’ voorman Kevn Kinney voor dit laatste tour-optreden in Nederland plaats achter de microfoon. De zwarte hoody werd – eveneens op het podium – verruild voor een rood-zwart bowlingshirt en de onafscheidelijk zwarte baseballcap bleef gewoon op. DNC doet nog altijd alles zonder enige sterallures. En waarom niet? Om dertig jaar na oprichting ingewijd te worden in de Georgia Music Hall of Fame in 2015 was eervol, maar geen reden om anders te doen dan voorheen.
Bovendien hebben zanger/gitarist Kevn Kinney en medeoprichter bassist Tim Nielsen begin jaren negentig al van ‘de grote roem’ mogen proeven. Dat was toen het album en de gelijknamige single ‘Fly Me Courageous’ in de VS de gouden status bereikte. Het duo werd er niet gelukkiger van. Gewoon zo goed mogelijk songs (en poëzie) schrijven en veel optreden bleek hun belangrijkste levensmissie. En dat gingen ze daarom ook verder ontwikkelen en uitvoeren. Als fan en liefhebber van hun muziek is het nu puur genieten wanneer Drivin’ N’ Cryin’ gewoon bij jou in de buurt in een club – voor een paar honderd bezoekers – komt spelen.
Zoals dat dus ook in Cultuurpodium De Boerderij Zoetermeer het geval was. De zaal was zeker niet uitverkocht maar er heerste een goede sfeer in een warme ambiance. Mede door de lokale supportband Rough ‘n Tumble (eveneens aandachtig liefhebbers van DNC) was het publiek al lekker in the mood gebracht voor een mooi avondje rock- (drivin’) en folkmuziek (cryin’). Het woord ‘gewoon’ is al een aantal keren gebruikt in dit verslag, maar zó gewoon is deze band uit Atlanta (Georgia) helemaal niet. De songschrijverskwaliteiten van Kevn Kinney zijn zelfs uitzonderlijk goed te noemen. Evenals zijn warm-nasale en unieke stemgeluid.
En qua live-beleving overtreft het viertal nog steeds menig hedendaagse rockband. Niet dat hun performance nou zo uitgesproken spraakmakend is, maar in de Boerderij bewezen ze wel weer eens dat je geen torenhoge versterkers nodig hebt om een goede en zuivere live sound te produceren. Met kudos voor de geluidstechnicus van dienst. Niet de gebruikelijke elektrische instrumental ‘Space Eyes’ was de concertopener deze avond, maar de band begon – ter promotie dus – met twee songs van de nieuwe LP ‘Archives Vol. 1’ waarbij Kinney de akoestische gitaar bespeelde. Dit album bevat een collectie van niet eerder gereleasde demo’s en live tracks uit de periode 1988 tot 1990.
Ondanks zijn meesterlijke songteksten en knap uitgevoerde composities, zijn het ook vaak zijn wat onhandige handelingen die Kevn Kinney in levende lijve zo aandoenlijk maken. Zoals het geklungel met gitaarriemen en de (ondersteboven) mondharmonicahouder, of het geïmproviseerde gebrabbel (“it is realy a good song – with D&C chords!”) en soms schaapachtig lachen tussen de teksten door. Het regelmatig nippen van een glas whisky dat op het drumpodium achter hem stond zal daar ongetwijfeld ook oorzaak van zijn geweest. Hoe dan ook, de kwetsbare Kevn stond in schril contrast met zijn rockende alter ego, die in de stevige songs, gesteund door buddy Tim Nielsen en het krachtige drumwerk van Dave V. Johnson, ook ‘gewoon’ ferm zijn mannetje stond.
De solide melodieuze gitaarsongs ‘Jesus Christ!’, ‘Honeysuckle Blue’ en ‘Fly Me Courageous’ werden inclusief gitaarsolo’s in een tijdsbestek van ruim 20 minuten als een elektrisch spervuur onafgebroken na elkaar gespeeld. Vriend van de band en gastgitarist Mark Bryan (Hootie and The Blowfish) inclusief ‘Pete Townsend molenwiek act’ liet zich daarbij niet onbetuigd. Zoals hij eerder een verrukkelijke bijdrage leverde op zijn mandoline in de openingssong ‘Trail of Seasons’ en ook in ‘Midwestern Blues’. Nadat Kinney solo-akoestisch ‘Wishes’ had gespeeld nam Mark Bryan de mandoline weer een keer ter hand in ‘Let’s Go Dancing’. “A request from table nine”, aldus Kinney, die zich blijkbaar meer in een culinaire nachtclub waande dan in een concertzaal. In deze wonderschone ballad werd vernuftig een coupletje van Hootie’s ‘Only Wanna Be With You’ verweven; gezongen door Mark Bryan zelf uiteraard. Dit tot groot plezier van de overige bandleden en een deel van het Zoetermeerse publiek.
Bij de introductie van ‘Good Country Mile’ werd Tim Knol, die in de zaal aanwezig was, door Kinney uitgenodigd om een riedeltje mee te komen spelen en te zingen. En met de countryrock ballad ‘I’m Goin’ Straight To Hell’ – ontstaan tijdens een repetitie van Kinney’s eerste band Breakdown – zong niet alleen Knol als gast mee, maar ook het Boerderij-publiek droeg hier een vocaal steentje bij. Er werd daarna door Kinney en de band nog wat geïmproviseerd met de Beatles-classic ‘Why Don’t We Do It in the Road’ waarna de voorman, solo op zijn akoestische gitaar, afsloot met het ingetogen ‘Mac Dougal Blues’. De titeltrack van zijn eerste soloplaat uit 1991 met daarop traditionele folk- en bluesmuziek.
Het soort toegift mocht het publiek zelf kiezen: moest het een folksong of een rocksong worden? Het werd beide! ‘Whatever’, ook bekend als Super 8 video uit de film ‘Scarred but Smarter (life n times of Drivin’ N’ Cryin’)’. En tot slot het pompende ‘Blues On Top Of Blues’ met die zompig zeurende gitaarriff die steeds weer wordt herhaald. Dit instrumentale geweld mondde uit in een weergaloze gitaarjam tussen Bryan (zittend op de rand van het podium) en Kinney die inmiddels mét gitaar en microfoon in de zaal tussen het publiek was gaan staan. “Ik ken Kevn al langer dan 30 jaar, maar je weet nooit van tevoren wat hij gaat doen”, zei Tim Nielsen na afloop. Als ontknoping werd de zondagavond uitgeluid in een publieke community singalong met ‘All You Need Is Love’. Breed lachend verdween de antiheld toen weer in de anonimiteit.
We waren getuige geweest van een van de meest memorabele clubshows dit jaar, was onze bescheiden mening. Een spontane in your face gig met een geslaagde en vermakelijke mix van country-, folk- en Atlanta rockmuziek. Vanaf november gaat DNC de UK voor de zoveelste keer van hun klasse proberen te overtuigen. Tegen beter weten in maar ach, zolang die kleine DNC-fanbase van hen kan genieten, hebben de mannen uit Atlanta het zelf ook prima naar hun zin.
SETLIST: Trail of Seasons, Midwestern Blues, Jesus Christ!, Honeysuckle Blue, Fly Me Courageous, Wishes (Kevn solo acc.), Let’s Go Dancing (incl. Only Wanna Be With You), Good Country Mile (feat. Tim Knol), I’m Goin’ Straight To Hell (feat. Tim Knol), Why Don’t We Do It in the Road (Beatles cover), Mac Dougal Blues (Kevn solo acc.) ENCORE: Whatever (Kevn solo acc.), Blues on Top of Blues, All You Need is Love (acapella).
Lees ook: Interview met Kevn Kinney van Atlanta rockband Drivin’ N’ Cryin’
