WB & The Mercenaries, James Intveld én Dale Watson speelden op 29 oktober 2016 in De Casino – Sint Niklaas (BE). Verslag door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het volledige fotoalbum.
Na een soepel verlopen reis met een spiksplinter nieuwe navigatie kunnen we de auto pal naast ons onderkomen voor vanavond, De Casino te Sint Niklaas, parkeren. We hebben zélfs de verzamelde losse munten niet nodig om de parkeermeter mee te vullen. De Casino beschikt over een leuke brasserie waar men een drankje kan drinken, lunchen of tapas kan eten. Uit ervaring kan ik u melden dat er vanaf zes uur ook héél behoorlijk gegeten kan worden, we drinken hierbij een mooie cava en tegen achten gaan we richting zaal. Als we de trappen van De Casino beklommen hebben komen we in een mooi uitgelichte zaal terecht, de bar bevindt zich langs de lange zijde van de zaal achter de arcades waar we met munten dienen te betalen. Wonder boven wonder mogen we helemaal geen concullega’s begroeten. We begroeten wél veel muzikanten, zo zien we ex-Seatsniffer Piet de Houwer, Steven Troch, Herman Brock Jr. en Liesbeth Sprangers maar ook Frank van Velzen is aanwezig. Hem kennen we nog van mijn Big 5 – 0 party in Stars ‘n Bars, Delft hij is al jaren de road-manager van Dale Watson. Het publiek is gemengd, jong, ouder, Belg maar ook vele Nederlanders hebben de zaal in het Belgische St. Niklaas gevonden. De één in Dale Watson- de ander in James Intveld t-shirt, vele prachtige dames in rockabilly outfits maar ook vele western-overhemden worden gesignaleerd. Heerlijk om te zien dat vele zichzelf nog trakteren op een avondje uit inclusief mooie uitdossing.
WB & The Mercenaries
Half negen precies komen Walter Broes, Lieven Declerc en de nieuwe huurling bassist Clark Kenis (Sugaree,Moonshine Reunion) het ietwat lage podium van De Casino op. WB & The Mercenaries openen dit Ameripolitain/Rhythm ‘n Blues/Rockabilly/Country/Roots minifestival.
Ook al zijn deze verslaggevers van uw on-line muziekmagazine behoorlijk bekend met deze formatie, we zijn niet in de gelegenheid geweest bij de doop van het nieuwe schijfje ‘Movin’ Up’ aanwezig te zijn. Walter Broes mag gerust als een van de betere gitaristen van België aangemerkt worden. Keer op keer mochten wij genieten van zijn gitaarvirtuositeit, zijn schrijverschap maar ook zijn stemgeluid. De man weet zich altijd omringd met de beste muzikanten, vroeger met de Seatsniffers maar nu alweer drie jaar met zijn Mercenaries, Lieven Declerc en we zien vanavond voor het eerst Clark Kenis, of hij invalt voor Bas Vanstaen of dat Bas geen deel meer van de huurlingen uitmaakt wordt me niet duidelijk.
Hoe dan ook we zullen vanavond van de up-right bass van Clark Kenis genieten. De set wordt afgetrapt met een instrumentaal nummer ‘Smoker’ om de vingers los te maken en de bezoekers een beetje het zwijgen op te leggen. Na ‘You Got Me Dizzy’ van Jimmy Reed komen we bij de titeltrack van het nieuwe album aan ‘Movin’ Up’ aan, een nummer dat samen met onze eigen Micha Den Haring (T-99) werd geschreven. Een heel lekker dansbaar nummer zoals we van WB & the Mercenaries gewend zijn kan ik u melden. ‘Closed’ is het tweede nummer van het nieuwste schijfje dat de tjokvolle zaal van De Casino wordt geslingerd. Ik mag getuige zijn van een zeer bewegelijke Lieven Declerc die lekker vooraan op het podium (en in de spotlight – daarover later meer) zit te drummen alsof het zijn laatste keer zou kunnen zijn…….wat een passie!
Ook Clark Kenis, die keer op keer zijn virtuositeit op de up-right bass maar ook zijn vocale capaciteiten met ons deelt. Persoonlijk een van mijn favorieten en ondanks dat dit nummer niet op het album staat maakt het in Sint Niklaas toch deel uit van de set-list, ‘Security’ van Otis Redding doet mij weer de rillingen over de rug lopen. De absolute topper in het oeuvre van Walter Broes is het ‘Waitsiaanse’ ‘Man Child’ dat heeft het gelukkig wel tot het album gehaald. We horen nog een vijftal nummers van het nieuwste kindje van WB & the Mercenaries zoals ‘Side Show’ waarin een werkelijk voortreffelijke slide partij van de frontman die mij het gevoel geeft dat ik niet in St. Niklaas maar ergens in Texas sta. Inmiddels heb ik al een plectrum na bewezen dienst weggegooid zien worden en ook tijdens het Diddley-achtige ‘I Got My Own Kick Going’ waarvan ik sta te smullen (lees dansen) van de ritmes van Lieven Declerc en waarbij Clark Kenis de 4 snarige bass gitaar erbij heeft gepakt, zie ik weer een exemplaar op de grond belanden. ‘You & Me’ heeft een ritme waarvan men écht van opknapt mocht men ietwat in de lappenmand zitten. Clark zoekt ook in ‘No More’ steeds weer de spotlight, de hevig transpirerende Walter Broes gunt het hem graag.
De bezoekers blijken jammer genoeg een beetje moeilijk in beweging te krijgen, geen idee waarom deze band niet met open armen bij dit publiek ontvangen wordt maar wij van TBA? maken in ieder geval graag een aantal kilometers om hen aan het werk te zien. België moet een gelukkig volkje zijn met zo’n band als WB & the Mercenaries.
James Intveld
Na een pauze van een half uur (!) is het om tien uur tijd voor de tweede act van de line-up van deze mooie avond in St. Niklaas. James Intveld (1959) komt uit Nashville maar werd geboren in ons eigen Venlo uit Indische ouders die na de Tweede Wereldoorlog gerepatrieerd waren naar Nederland. Het gezin verhuisde net als tienduizenden Indische Nederlanders met de kleine James en broer Ricky naar Californië, waar beide broers Intveld met hun band The Rockin’ Shadows in L.A. carrière maakte.
Broer Ricky ging als drummer bij Ricky Nelson spelen maar hij verloor helaas het leven tijdens de vliegtuigcrash in 1985. James ging spelen bij The Blasters maar maakte ook carrière als acteur, regisseur en componist. Hij leende zijn stem aan hoofdrol speler Johnny Depp in de film Cry Baby, iets wat hem geen windeieren legde. James’ invloeden zijn o.a. Elvis Presley, Dean Martin maar ook Hank Williams.
Zijn bandleden zijn Storm Rhode op de Fender gitaar, Kip Dabbs zien we op drumms, de bassist moet helaas naamloos blijven want ik heb zijn naam niet goed verstaan. Bij aanvang van de set wordt de stem van James Intveld, gekleed in prachtig versierd zwart westernpak, niet goed verstaan waardoor ik herhaaldelijk naar achteren in de zaal moet om de nummers goed te kunnen beoordelen. Echter Storm Rhode verdient al vroeg in de set mijn sympathie, wat een klassebak is deze man, de passie die hij ten toon spreidt moet een inspiratie zijn voor de gitaristen in de zaal. Kip Dabbs, de man die zoals later zal blijken de gehele set verstoken zal zijn door enig spotlight, drumt een hele fijne partij.
Nooit eerder zag dit TBA-setje deze Intveld live optreden maar hier in St. Niklaas weet de Amerikaanse Nederlander ook mijn hartje te veroveren. De man brengt een zeer gedreven set waarbij vele dames de teksten van de songs woordelijk mee kunnen zingen. De set wordt met het toepasselijke ‘Let’s Get Started’ geopend. Het meer country geënte ‘Stop The World And Let Me Off’ is de tweede song van de set en geeft mij het gevoel dat ik ergens in Nashville in een Honky Tonk bar met een jar of beer op m’n tafeltje zit.
Als ik getuige ben van een ander nummer, Poor Heart (?) hoor ik duidelijk de invloed van Elvis doorklinken, ja ik vind dit wel lekker. Songs als ‘Rocky Road Blues’, de ballad ‘A Woman’s Touch’, het dansbare ‘Perfect World’ maar ook ‘Home Of The Blues’ een regelrecht eerbetoon aan Johnny Cash maakt dat ik mag genieten van de vele fans die inmiddels zich ontpopt hebben tot stijldansers maar ik zie ook een paar line-dancers. Als hij per ongeluk in zijn enthousiasme iets omstoot pareert hij dit met “I’m knocking things over and I ain’t even drunk yet”. Intveld vraagt, nadat hij op de eerste rij een fan uit de UK herkent, waar zijn publiek nog meer vandaan komt, we horen Groningen maar ook zelfs Monte Carlo. De Elvis bewegingen zie ik bij ‘Standing On A Rock’, speciaal voor de dames die graag meezingen brengt de nog immer jong ogende James Intveld ‘Love Call’, een niemendalletje waar de dames op de eerste rijen van smullen.
De set wordt geëindigd met Tony Joe White’s ‘Polk Salad Annie’ en pas nu lijkt het of de man ontdaan is van het juk van prestatie. Hij oogt ineens veel meer relaxed, de band valt een ovationeel applaus ten deel en dus blijft een toegift niet uit. James Intveld en zijn begeleiders eren nogmaals Johnny Cash met het overbekende ‘Ring Of Fire’.
Dale Watson
Een half uur voor middernacht betreedt de trucker van weleer, Dale Watson, met zijn band het podium van De Casino. Watson (1962) werd in Alabama geboren maar groeide op in Texas. Watson is al sinds zijn debuutalbum Cheatin’ Heart Attack uit 1995 een outsider in de country-scene. Met zijn Ameripolitan blend van rockabilly, honky tonk en vooral western swing is hij de rebel van de mainstream country.
Zijn truckersleven wordt bezongen als hij in 2014 The Truckin’ Trilogy, drie albums met enkel nummers over het truckersbestaan uitbrengt. Zijn laatste album, Live at the Big T Roadhouse, is een album van maar liefst 34 nummers die opgenomen werden tijdens een show in St. Hedwig-Tx. Dale Watson staat te boek als een van de ‘hardest working men in showbizz’ en heeft bij leven al een legendarische status opgebouwd. Watson tourt met zijn eigen toerbus zo’n kleine driehonderd dagen per jaar door de US, zijn Europese optredens komen daar nog eens bij.
Watson’s band bestaat uit Mike Bernal op drumms, Chris Crepps op de up-right bass en i.t.t. die eerste keer in 2012 dat we deze man met zijn Texas Two bij Steakhouse & Saloon Newland in Klaaswaal zagen optreden – waar overigens Dusty Ciggaar een deel van de show voor zijn rekening nam omdat Dale Watson toen behoorlijk ziek was -heeft hij nu nog een bandlid mee op tour. In St. Niklaas wordt hij geflankeerd door zijn Lone Stars wat bestaat uit bovengenoemden én Don Pawlak op de pedalsteel en die toevoeging ervaar ik als een bonus.
De man met zijn onmiskenbare, met munten beplakte, Fender Telecaster begroet zijn publiek met een ook voor ons bekend “well, well, well”. De eerste song ‘Gimme More Kisses’ is een lekkere opener, maar ook ‘My Baby Makes Me Gravy’ laat het publiek meteen weer meezingen. ‘Inside View’ heeft zo’n lekkere relaxed ritme dat drummer Mike Bernal al bellenblazend met zijn kauwgum kan spelen. ‘Exit 109’ daterend uit de tijd dat Dale zijn grijze haren nog kon tellen heeft een lekker up-tempo waarbij vele mooie uitgedoste dames hun danspartner hebben gevonden. Deze man die qua stem het dichtste bij Johnny Cash in de buurt komt doet niet aan setlijsten; hoeft ook niet want hij stond avonden achterelkaar in de Austin Continental Club verzoekjes te spelen. Ook hier in De Casino vraagt Dale of er verzoekjes zijn, nou en of! Mijn buurman, hoorbaar van de Zuidhollandse eilanden, roept ‘Lucille’, nee niet die van B.B. King maar een eigen interpretatie van het Little Richard nummer waar een hoofdrol voor Don Pawlak’s pedalsteel is weggelegd.
Het opzwepende ritme ‘Birmingham Breakdown’ kunnen mijn voetjes niet bijhouden maar die kanjer van een drummer, Mikey zoals hij liefkozend door Dale wordt genoemd, weet van geen ophouden en blijft er vrolijk bij lachen. De echte meezinger ‘I Lie When I Drink’ is ook in St. Niklaas zeer succesvol, zelfs ik zing na een keer het refrein gehoord te hebben moeiteloos mee. ‘Josin For Jones’ werd door Dale Watson vlak na George Jones’ overlijden in 2013 geschreven, ondanks het droevige thema is het toch een up-lifting nummer. In de stijl van Merle Haggard en met die waaaaaanzinnige pedalsteel van Don Pawlak horen we ‘Your Are My Friends’ waar de tekst “wine in the cellars of life” bij mij een gevoelige snaar raakt. Wat een prachtige song is dit, tekstueel maar ook zeker de compositie is heel knap.
Meer narigheid wordt bezongen in ‘The Bottle Let Me Down’ en ‘Call Me Insane’ van het gelijknamige album uit 2015 zijn nummers waarin Dale Watson ook nog eens zijn veelzijdigheid op gitaar laat zien. Ondertussen blijf ik me verbazen hoe verrassend makkelijk deze man voor de microfoon staat te zingen, nergens hoeft hij zijn stem te forceren nergens wordt het onverstaanbaar, gewoon een hele goede zanger deze Dale Watson! Dat Dale in Texas gesponsord wordt door Lone Star Beer is ook in Europa duidelijk als hij een vermomd Jupiler biertje met Lone Star sticker meerdere malen omhoog houdt en reclame maakt voor het merk.
Europees tourmanager Frank van Velzen heeft ook zijn eigen lied horen we als ‘Big Frank’ gezongen wordt. Met ‘Whiskey or God’, ‘Mama Tried’, het Elvis-achtige ‘Lonely Blue Boy’ en Chris Crepps’ huzarenstukje ‘Down Down Down’ met een bijna oosters aandoend intermezzo komen we aan het eind van een kleine twee uur Dale Watson & His Lone Stars. Wij verlaten net voor de toegift de zaal want morgen wacht er nog een optreden en het is nog een dikke anderhalf uur terug naar ons eigen honky tonk bed.
Het is een fijne avond gebleken in De Casino van St. Niklaas, een heerlijke afwisseling van muziek genre maar vooral hebben we drie zeer goede bands aan het werk gezien. Heerlijk was het om te zien dat dit muziekgenre alle leeftijden maar ook alle lagen van de samenleving aanspreekt.
De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken Twinstreet Bookings en De Casino voor de gastvrijheid en hopen bij een volgende programmering weer aanwezig te mogen zijn.
