John Németh and The Blue Dreamers speelden op 23 oktober 2016 in Café Hofsteenge in Grolloo. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Ik ben het inmiddels gewend, maar het blijft een bijzondere entourage. Stel u voor; een grote feestzaal met een capaciteit van 350 bezoekers, dansvloer in het midden, stoelen en tafels aan de zijkanten, statafels achteraan, podium met rode fluwelen gordijnen waarvoor de band van dienst plaatsneemt. Overweldigend druk is het niet vanmiddag; ik spot de vaste Drentse bluesbezoekers, veelal 50-plussers en een man in blauwe overall. Wie is dat? Wat is er aan de hand? Is er soms iets mis, een defect? Het is immers al over vieren en aanvangstijd was drie uur, toch?
“Wij in Grolloo boeken ook acts die niet wereldberoemd zijn”, meldt Johan Derksen, na vijf kwartier wachten op wat komen gaat. John Németh, de eerdergenoemde man in de blauwe overall, cap op het hoofd, zonnebril op de neus, stapt het podium op. Ik had nog nooit van John Németh gehoord, terwijl de man al 22 jaar op de planken staat. Meer op Amerikaanse dan op Europese planken, dat wel.
Met de vlam in de pijp over eindeloze Amerikaanse wegen, leunend met de armen op het stuur, blazend op de bluesharp, zo is het ooit begonnen; Keep Your Elbows on the Wheel gaat daarover. Het is vooralsnog blues dat de klok slaat. The Blue Dreamers bestaan uit Johnny Rhoades op gitaar Danny Banks op drums en Matthew Wilson op bas; een puik stel, dat ook nog eens erg goed de koortjes verzorgt. Funkyfresh as a daisy, het viertal is nog maar net bekomen van een optreden in Zwitserland, wordt overgeschakeld op een interessante mix van blues, funk en soul. Opzwepende grooves zorgen voor een goedgevulde dansvloer.
Het merendeel van het repertoire bestaat uit eigen nummers. Bad Luck is My Name is een lekkere slowblues, waarbij een stel blazers wordt gemist. I Said too Much, is witte soul van niveau met her en der een wonderlijk echootje, dat niet veel toevoegt. You Really Do Want That Woman funkt er lustig op los. Een goeie shuffle mag natuurlijk niet ontbreken in een dergelijk repertoire. Country Boy is er een.
Danny Banks weet wat een shuffle tot een swingende shuffle maakt; uitstekend! Na de pauze is de overall van Németh ineens rood, met een blauw hart op de achterzijde. Sooner or Later ligt lekker in het gehoor; prima soul, goed gezongen en voorzien van fijne koortjes. You Ain’t Too Old As Long As You Can Boogie, is het publiek op het lijf geschreven en wordt waarheid, de dansers redden zich wel met deze boogie.
Do You Really Want That Woman is funky met gelikte breaks en moet niet worden verward met het eerder gespeelde You Really Do Want That Woman. Drummer en bassist krijgen ruimte voor een solo. De zonnebril gaat een paar tellen af. Németh vertelt dat zijn ogen niet meer tegen felle podiumverlichting kunnen; beroepsdeformatie!
Grolloo zou Grolloo niet zijn als er ook nog even een gitarist op het podium komt, die zijn gitaar heeft uitgeleend aan de band. Roelof Meijeringh, geen onbekende in het Drents circuit, stapt het podium op en speelt een bluesje mee.
En zo eindigt een relaxte muziekmiddag.
Jammer dat er weinig interactie was tussen de muzikanten, het optreden kwam op mij wat plichtmatig over. Dat wat muziek spannend maakt om naar te luisteren en te kijken bleef, wellicht vanwege vermoeidheid, achterwege.
Wij danken Café Hofsteenge wederom voor de gastvrijheid.
De Sunday Blues agenda voor het seizoen 2016/2017:
13 november Sharrie Williams
18 december Stevie Nimmo
22 januari Little Rodger and the Houserockers
12 februari Nine Below Zero
26 maart Joe Louis Walker
30 april A.J. Plug
De entree van alle concerten bedraagt 10 euro.
