Ian Siegal Band speelde op zaterdag 15 Oktober in de W2 – Den Bosch. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Barbara van Geffen.
Het Britse blues en roots fenomeen Ian Siegal staat vijfentwintig jaar op de planken en dat wordt gevierd met de uitgave van een CD box, getiteld ‘2wenty5ive: the Collection’, die drie schijfjes met achtendertig Siegal originals bevat, almede een toer, die onlangs van start ging in Oostenrijk en via Nederland in het Verenigd Koningrijk zal eindigen.
Op zaterdag 15 oktober werd W2 in ‘s-Hertogenbosch aangedaan. De zaal ging open om 20.00 uur. Nog geen lange rijen wachtenden voor de deur, maar toen de eerste klanken van het podium kwamen, was de zaal heel goed gevuld. Als support-act fungeerde de Brabantse singer-songwriter Jeroen Kant.
Hij heeft in zijn provincie inmiddels een prima reputatie opgebouwd en is er klaar voor om de rest van het land te veroveren. De zanger/gitarist werd begeleid door Guus van Mierlo op bas en, daar is hij weer, Darryl Ciggaar op drums. Hij had voor deze avond een aantal zelf geschreven Nederlandstalige blues liedjes op het repertoire staan en zette en positief verrassende set neer met sterke nummers, die soms wel richting singer/songwriter materiaal gingen, maar waarin de blues toch overheerste. Jeroen is een goede zanger, maar staat ook als gitarist zijn mannetje. De ritmesectie stond als een huis. Onbekendheid met zijn repertoire weerhoudt mij ervan om titels te noemen, maar Jeroen Kant is een naam om te onthouden.
En dan de, naar mijn bescheiden mening, de beste blanke blues en rootsmuzikant van dit moment: Ian Siegal. Vaste gitarist Dusty Ciggaar zou een paar optredens moeten missen wegens verplichtingen elders, maar was in Den Bosch wel van de partij en deelde dus de meeste gitaarpartijen met zijn vervanger, Jerry Brown. Geen onbekende voor hem trouwens. Jerry is zijn oom en mentor en speelt in het dagelijks leven met heer Ciggaar Senior in Charley Cruz & the Lost Souls.
Hoewel oude publieksfavorieten natuurlijk niet ontbraken, was de setlist behoorlijk opgefrist met het nodige oudere en minder vaak gespeeld werk. Ian beperkte zich naast het zingen deze avond tot spelen op een resonator en een akoestische gitaar. Het elektrische werk liet hij over aan het duo Ciggaar/Brown, die af en toe ook wat lekkere twin-guitar partijtjes lieten horen. In enkele nummers liet hij zijn gitaren helemaal in de standaards staan.
Danny van ‘t Hoff (bas) en Rafael Schwiddessen vormden als vanouds de goed geoliede ritmesectie. Vanaf het eerste nummer hield men het tempo er goed in en volgden de nummers elkaar vrijwel zonder onderbreking op. Geen klachten over Bonamassa, geen veelvuldig gitaarstemmen tussendoor, het liep als een trein.
En over treinen gesproken, ‘I Am The Train’; gooide Dusty even dermate de remmen los, dat Ian en uncle Jerry met een brede glimlach op hun gezicht even vol bewondering stonden toe te kijken. Het repertoire bestond deze avond bijna uitsluitend uit door Ian geschreven nummers, hoewel ‘Hard Pressed’ vlekkeloos overliep in Prince’s ‘Get Off’ en ‘Revelator (John The Apostle)’ eindigde met Howlin’ Wolf’ ‘Back Door Man’.
Ian was charmant en humoristisch, maar natuurlijk ontbrak een beetje cynisme niet. “We started this tour in Austria, we’ll finish in the U.K., and in between we play in Holland, absolutely the number 1 country ….. when it comes to audiences talking during a concert”. Even een besmuikt lachje vanuit de zaal, maar het hielp wel. Het publiek was voor Hollandse begrippen wel lekker rustig de rest van de avond.
Het werd een weergaloze avond, waarin zo’n beetje al mijn favorieten als ‘The Skinny’, ‘Mortal Coil Shuffle’ en zelfs het bijna vergeten ‘Bloodshot’ voorbij kwamen, dat overigens eindigde in ‘My Generation’. De show haalde niet de tweeënhalf uur van het vorige optreden, maar dat mocht de pret niet drukken. Met ‘Early Grace’ kwam een eind aan het reguliere gedeelte van de show. Maar we kregen vervolgens nog een toegift om de vingers bij af te likken. Begonnen werd met ‘How Come You’re Still Here?’, een nummer dat Ian eind vorige eeuw schreef en naar eigen zeggen voor deze tour nog nooit live gespeeld had. Daarna volgde zijn meesterwerkje ‘Falling On Down Again’, dat over ging in een weergaloze uitvoering van Sam Cooke’s ‘Bring It On Home To Me’.
Ian Siegal: hoewel hij me eigenlijk nog nooit heeft teleurgesteld, hoorde deze show zeker tot de betere die ik van hem heb mogen zien.
Grote klasse!
