Big Brother and The Holding Company en support act Cindy Peress speelden op woensdag 12 Oktober j.l. in in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album.
Als we ons aanmelden bij de frontdesk van de North Sea Jazz club worden we nog nét niet herkend door de dame die de bezoekers allervriendelijkst ontvangt en hen een prettige avond wenst maar als we onze medium noemen krijgen we te horen “oh ja, ik had jullie al zien staan”. Tja, we zijn hier regelmatig want iedere keer weet de programmeur weer een primeur, een bijzondere act te boeken.
Vandaag het eerste van de drie optredens in Nederland van Big Brother and The Holding Company die wij als reporters van The Blues Alone? ook voor het eerst zien optreden.
Het voorprogramma van Big Brother and The Holding Company wordt verzorgd door de Amerikaanse (NY) singer-songwriter Cindy Peress, die sinds de de tachtiger jaren in Amsterdam woonachtig is. Zij combineert volgens eigen zeggen moeiteloos ‘BluesyRockyJazzyTrashyFunkyFolkySoul’. De dame was in de zeventiger jaren een absolute sensatie in het New Yorkse Greenwich Village. Nadat zij in 1979 naar Amsterdam verhuisde bracht Cindy Peress zes albums uit waarvan The World Is Watching zelfs wereldwijd werd gelanceerd. Deze singer/songwriter/composer laat zich vanavond bijstaan door Jaromir Fernig die ook deel uitmaakt van haar band.
In het verleden verkeerde ze in het gezelschap van Herman Brood en zijn bandleden, Thé Lau, Wil Sophie maar ook stond de dame in voorprogramma’s van The Grateful Dead, Ten Years After en Joan Armatrading. Maar misschien zijn er ook lezers die haar hebben gezien op de podia van bekende bluesfestivals zoals Texel Blues, Culemborg Blues en zelfs Bospop. Hoe dan ook wij hebben haar nog nooit mogen zien optreden dus wij laten ons vanavond verrassen. Een verrassing is het zeker want het lijkt alsof de zaal door de muzikante gezien wordt als het kroegje op de hoek; weinig voorbereiding lijkt er vooraf gegaan zijn aan haar optreden in deze prestigieuze North Sea Jazz club. Als eerste valt mij op dat zij een twaalfsnarige akoestische gitaar hanteert, haar begeleider Jaromir een zes snarige akoestisch exemplaar. Blijkbaar heeft de dame haar vaste fan-base meegenomen want haar liedjes worden door de vele dames in het publiek bijna woordelijk meegezongen.
Toch lijkt het of Cindy het tekstuele spoor af en toe bijster is wat zij prima maskeert door veel te ‘skatten’. Cindy Peress vertelt ons dat zij lijdt aan podiumangst misschien is dit de reden? Wat hier blijkbaar niet onder lijdt is haar gitaarspel, het is ondanks het probleem met stemmen van de exemplaren mooi en helder. Haar stem kan mij echter niet zo heel erg bekoren ik vind het te nasaal en zéker te hoog voor mijn oren maar ‘2nd Hand Love’ vind ik wel een mooi nummer. Jeromir Fernig daarentegen lijkt een regelrechte Django Reinhardt adept, ik zou wel een hele avond naar hem kunnen luisteren. Hij zit daar ogenschijnlijk relaxed zijn ding te doen maar ondertussen laat hij ons de mooiste akkoorden horen. In de ongevraagde toegift ‘Feel Free’ tekent Jaromir Fernig voor een werkelijk meesterlijke slide partij. Het was een redelijk optreden van de sympathiek ogende Cindy Peress maar ben er zeker van dat er meer in had gezeten.
Bij vele lezers zal er wel een belletje gaan rinkelen na het horen van de songtitels ‘Piece of My Heart’ en ‘Down On Me’, de meeste lezers zullen direct terug denken aan Janis Joplin. Niet iedereen weet echter dat de zangeres op dat moment deel uitmaakte van de band Big Brother and The Holding Company, een band die net zoveel succes ten deel viel als Janis zelf. Samen maakten zij het legendarische album Cheap Thrills dat op de dag af vandaag (12 okt) 48 (!) geleden de eerste plaats verwierf in de Amerikaanse Album Charts. Het album wordt ook door het beroemde muziektijdschrift Rolling Stone tot één van de 500 beste albums aller tijden gezien. Grappige bijkomstigheid is dat de cover, getekend door ondergrondse striptekenaar Robert Crumb, vervangen werd voor het oorspronkelijke idee van de band, een foto van de groep samen naakt in bed. Crumb had oorspronkelijk de bedoeling zijn artwork op de achterkant van het album te plaatsen, maar Joplin eiste dat Columbia Records het gebruikte voor de front van Cheap Trills.
Big Brother and the Holding Company feat. Janis Joplin breken door rond de tijd van inmiddels roemruchte ‘Summer of Love’ van 1967, toen duizenden jonge hippies naar San Francisco trokken. Op het Monterey Festival en Woodstock braken naast Big Brother and The Holding Company ook Jimi Hendrix, Grateful Dead, The Who door bij het grote publiek. Na bijna vijftig jaar staat Big Brother and The Holding Company nog steeds op de planken om haar klasse als een van de beste psychedelische bands van de eind zestiger jaren met ons te delen. Toch weet Big Brother and The Holding Company haar sound met blues en folk-rock op een indrukwekkende manier te laten samensmelten.
Tegenwoordig bestaat Big Brother and The Holding Company uit bandleider/bassist Peter Albin samen met Dave Getz op drumms zijn zij de langst spelende leden van de originele band van Janis Joplin. We zien in Amsterdam Tom Finch op de gitaar, de enige echte hippie van band Kate Russo Thompson op toetsen/viool/vocals en Eileen Healey Humphreys is tot frontvrouw van de band gebombardeerd.
Om tien voor half tien is het tijd geworden voor de veertigers en vijftigers zich weer als ‘bloemenkinderen’ gedragen, een aantal bezoekers zijn zelfs in de ‘klederdracht’ van weleer gestoken. Bij de eerste tonen wordt direct de vibe overgegeven dat we weer in tachtiger jaren zijn, sommige bezoekers claimen dan ook gelijk de ruimte om hun heen door op zeer uitbundige, gesticulerende manier te dansen. Het heeft wel iets dit publiek die al bij het eerste nummer doet alsof men in een extatische trance is beland. Je zou het op het eerste gehoor niet zeggen dat BBHC al vijftig jaar bestaat, het klinkt nog uitermate fris in de oren.
Eileen Healy Humphreys heeft wel een goede stem maar in de eerste nummers weet ze mij nog niet te overtuigen. Wellicht is ze het type ‘diesel’, even voorgloeien en dan er vandoor. Wat wel direct heel overtuigend klinkt is het spel op de elektrische viool van de enige hippie van de band, Kate Russo Thompson. Zij is een van de drijvende krachten in de familie die de BBHC is, toegegeven dat Tom Finch op de Gibson ook zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken steekt, hij speelt de meisjes van weleer tot hogere sferen en zijn lach verlaat zijn gezicht geen moment.
Kate Russo Thompson bespeelt niet alleen de viool volgens Peter Albin’s introductie; de dame is een multi-instrumentaliste speelt o.a. drumms en tekent vanavond in de North Sea Jazz club ook voor de toetsen en vocals. Haar vocalen zijn de hoge noten die Janis Joplin zo goed kon raken, Kate’s stem kan dit wel aan maar aan de inspanning te zien (ik sta bijna naast haar) kan zij dit slechts enkele malen in een show waarmaken. Een van mijn Engelse muzikale favorieten, Bex Marshall, heeft ook met BBHC opgetreden en haar stem is beduidend krachtiger en lijkt nog het meest op die van Joplin, ook Dana Fuchs heeft dat kaliber stem, zij stond ooit als Janis Joplin op de planken in New York’s musical scene. Op de een of andere manier is Eileen Healy Humphreys’ stem niet rauw genoeg voor de rol van Janis.
‘Summertime’ (Gershwin) is dé uitgelezen song om het publiek in te laten participeren, het is werkelijk prachtig gezongen en gespeeld. Een nummer wat voor Janis Joplin speciaal werd geschreven in 1960 – waar blijft de tijd? – is ‘Bye Bye Baby’ waarbij de vocalen door de beide dames in BBHC zijn verdeeld. ‘Turtle Blues’, het meest aan de bluesstandards refererende song, werd na het overlijden van de legende Joplin aanvankelijk door minnaar James Gurley gebracht maar ook die overleed in 2009 en dus neemt Tom Finch nu de honeurs waar en doet dit op een niet onverdienstelijke wijze waarbij ook nog een stukje ‘Smoke On The Water’ in het nummer geweven wordt.
Dave Getz geeft een een drumm-solo weg waarin alle disciplines geïmplementeerd worden. Mijn respect is groot voor deze 76 jarige New Yorker. De wereldhit ‘Me & Bobby McGee’ mag natuurlijk ook niet op de setlijst ontbreken waarin de stem van Eileen nu behoorlijk opgewarmd blijkt te zijn,
Kate tekent weer voor de hoge uithalen en eerlijk gezegd steelt ze daar voor velen de show mee. Niet alleen uithalen zijn onderdeel van de show van BBHC in de North Sea Jazz club maar ook de ballad ‘Hold Me’ is een overtuigend bewijs dat deze band nog steeds na vijftig jaar mee mag doen op de grotere podia van Europa. De apotheose wordt ingezet met ‘Piece Of My Heart’ en ‘Ball ‘n Chain’. Na een oorverdovend applaus komt het kwintet terug voor de a capella uitvoering van ‘Mercedez Benz’ een prachtig ‘meezing’ einde voor de vele hippies van weleer hier te gast in de Amsterdamse North Sea Jazz club.
Set-list:
- Combinations Of The Two
- I Need A Man To Love
- Call On Me
- Down On Me
- Summertime
- Save Your Love
- Blindman
- Bye Bye Baby
- Turtle Blues
- It’s Cool medley met Woman Is Losers
- Me & Bobby McGee
- Hold Me
- Piece Of My Heart
- Ball ‘n Chain
Encore:
Mercedes Benz (acapella)
De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken de North Sea Jazz club voor de gastvrijheid. Ook bedanken wij de programmeurs voor deze herontdekking van de bands van weleer.
