Het feestje van de finale van Dutch Blues Challenge 2016

Op zondag 9 Oktober j.l. vond in Hotel De Rustende Jager, Nieuw-Vennep de Finale Dutch Blues Challenge 2016 plaats. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album.

Als we na een verbazingwekkende korte rit in Nieuw-Vennep arriveren staan de twee parkeerterreinen al behoorlijk vol. Na even een rondje hebben gereden vinden we toch nog een plekje bij de tegenover gelegen kerk. Het is een prachtige zonnige zondag in oktober en dat maakt dat de bekende bluesbrothers en – sisters nog heel even lekker op het terras genieten vóór de bluesgekte losbarst. We zien ook een touringcar voor de ingang van Hotel De Rustende Jager; een van de finalisten heeft haar trouwe fan-base meegenomen naar dit festijn. Een slimme zet maar of het genoeg is voor de publieksprijs zal moeten blijken. Eenmaal in de lobby van het hotel aangekomen is het een weerzien met vele bekenden die zich als vrijwilliger voor de Dutch Blues Foundation inzetten. De bezoekers worden muzikaal onthaald door het trio Little Mama & the Motherhood of Blues, bestaande uit zangeres Nicolet Wijnvoord en gitaristen Lothar Wijnvoord en Sonny van den Berg. Al meteen wordt duidelijk dat het geheel professioneel is aangepakt. Geen opstoppingen doordat munten te dicht bij de ingang verkocht worden, nee men heeft hierover nagedacht en dus vindt de verkoop in de hal naar de verschillende zalen plaats. Eenmaal in de zaal aangekomen wacht ons een sfeervol aangeklede zaal met goed licht en later zal blijken dat ook het geluid prima in orde is. Voor de vakjury staat er een lange tafel op een verhoging aan de lange kant van de zaal opgesteld. Complimenten ook dat de uitbater van De Rustende Jager toch écht glaswerk heeft verkozen boven de bekende plastic bekers, op de een of andere manier zal mijn prosecco daar gewoon veel lekkerder uit smaken.
Een vakjury bestaande uit Fons Delemarre (blues-DJ), het buitenland wordt vertegenwoordigd door gast Peter Astrup die blues-producer is in Denemarken, zangeres en zangcoach Muriël van Dinteren, Bradley’s Circus frontvrouw/singer-songwriter en tevens juryvoorzitter Mattanja Joy Bradley, Brit maar tegenwoordig in ons eigen Amsterdam residerende Ian Siegal (frontman/gitarist/singer-songwriter) én leadgitarist van de Twelve Bar Blues Band Kees Dusink zullen de finalisten beoordelen op bluesinhoud, instrumentaal/vocaal talent, originaliteit, uitspraak en uitstraling.

Naast het verkiezen van winnaar van de Dutch Blues Challenge 2016 door de vakjury wordt er ook dit jaar een publieksprijs uitgereikt. De publieksprijs betreft een optreden op Culemborg Blues en een sessie met live beeld- en geluidsopnames bij Blues Moose Café. Dit gebeurt door de verstrekking van een stemmingsformulier aan iedere betalende bezoeker.
Een van de finalisten die na de introductie van onze M.C. van deze middag, Bert Reinders, het eerste het podium van De Rustende Jager betreedt heet Blues Treat.

De band rond zangeres Monica Boelen bestaat uit Henk-Jan de Jong – gitaar, Paul van Alphen – gitaar/bluesharp, Carlo Boelen – zang/toetsen, Folkert Hildama – drumms, Roel Reinders – bass. Het intro wordt verrassend gezongen door de toetsenist die voor het tweede nummer zijn plaats weer inneemt achter de toetsen als frontvrouw/zangeres ‘Mo’ Monica Boelen stemsgewijs uitpakt met een aantal power blues nummers.

Show maken wordt door deze band niet geschuwd als ik gitarist Henk-Jan de Jong het podium zie af komen en zijn solo vlak voor de eerste rij toeschouwers zie vervolmaken. Hij wordt snel gevolgd door Mo Boelen, die ook graag het publiek aan haar bindt.
Alsof het een bokswedstrijd betreft zie ik een ronde miss mét tijdsaanduider – 2 min, 1 min., 30 sec en tijd is om – voor het podium langslopen om de band maar natuurlijk ook het publiek aan te geven dat de maximum speeltijd van 20 minuten bijna gedaan is.

Blues Treat is een collectief van goede gedreven muzikanten maar of zij de winnaar van de finale zullen worden?

Na een kleine ombouw-pauze staat de tweede finalist te trappelen om het podium te bestijgen. Een band waar velen toeschouwers heel wat bekende gezichten in zullen herkennen. De band rond frontman/zanger/bluesharpist Kars van Nus heet Detonics, velen kennen Kars ook van zijn werk bij The Chicago Hot Rods en The Choax.

De gitarist, Jeremy Aussems kennen we ook van Jeremy & The Groove Breakers, zelf zag ik hem ooit samen met Dusty Ciggaar musiceren in de Pub tijdens het Oosterhoutse festival maar ik moet bekennen dat ik hier jaren later in Nieuw-Vennep prettig verrast wordt door zijn kwaliteit op de zes snaren. Wàt is deze ‘looker’ gegroeid zeg! Als dit geen finale materiaal is dan weet ik het niet meer. Detonics bestaat verder uit Raimond de Nijs op toetsen, René Leijtens op de up-right bass en Matthijs Roks zien we op drumms. Detonics brengen eigen geschreven werk wat bestaat uit een mix van West-Coast, Rockabilly, Rhythm & Blues. We horen ballads, ingetogen gezongen door Kars van Nus maar ook lange gitaarsolo’s van Jeremy en ook een Hammond solo van Raimond de Nijs wordt er in de 20 minuten speeltijd niet vergeten.

De lekkere Rhythm & Blues afsluiter ‘She Knows How To Love Me’ is een regelrechte reclame voor de toekomst die Jeremy Aussems heet. Tot dusver mijn persoonlijke favoriet al was het alleen maar door die heerlijke stem van Kars van Nus. Ja u als trouwe lezer raadt het al………zo’n stem met een randje.

Na deze twee bands is het tijd geworden voor de eerste van de tweede solo/duo finalisten van de Dutch Blues Challenge 2016, HerbieBlues. HerbieBlues is een one-man band van zanger Harbert Grezel die ook bluesharp,percussie en drumms meester blijkt. Overigens blijkt hij net als M.C., Bert Reinders uit het noorden van Nederland te komen en dus steekt de ceremoniemeester Harbert een extra hart onder de riem alvorens zijn optreden. Jammer genoeg kan ik slechts covers van bluesstandards in mijn notitieboekje noteren; we horen Son House’s Walkin’ Blues, WAR’s Low Rider, een spiritual Down By The Riverside waar Harbert graag de participatie van het publiek wil. Eerlijk gezegd heeft hij dat ook nodig naar mijn mening want zijn stemgeluid kan mij niet écht over de streep trekken.

Als de man dan ook nog eens Burning Hell van John Lee Hooker in de uitvoering van Tom Jones covert ben ik van mening dat hij zijn eigen stemgeluid ietwat overschat. Met Noisy Neighbours zit ook HerbieBlues zijn tijd erop. Wetende wie zijn concurrenten zijn in deze categorie voorzie ik HerbieBlues niet als winnaar.

Voor mij de tweede onbekende band van de middag is de volgende band die haar kwaliteiten aan deze jury mag laten zien. De band heet Blues Dog & Friends. Bandleden Lennard Franken (bass), oprichter van de band Wilbert Kieboom (gitaar), Sven Ravenhorst (vocals/gitaar) en Mike Friedman (drumms) laten een mooie mix in leeftijd zien.

Dit resulteert in een fijne mix van fans, heel jong, jong en de oudere jongere staan bijna – er is een ruimte gereserveerd voor de diverse fotografen – aan het podium geplakt al ver voordat de twintig minuten speeltijd van start gaat. Deze Blues Dog & Friends heeft een jonge frontman die behept is met een goede stem maar ook niet onverdienstelijk gitaar kan spelen. De oprichter van de band Wilbert Kieboom geeft zich zo tijdens de nummers dat hij al na twee nummers behoorlijk bezweet op het podium staat.

Het spel van de linkshandige bassist (mét plectrum) Lennard Franken kan ik ook waarderen; ja ik houd wel van een lekker basslijn. Tijdens Tree O’ Clock In The Morning (B.B. King) denk ik slechts dat deze band ook wel eens de winnaars zouden worden.

Meesterlijke gitarist deze Sven Ravenhorst maar dat de band ook een lekker funky nummer niet schuwt bewijzen zij met Tower of Power’s Don’t Change Horses in The Middle of The Stream. Ja, hier kan ik wel een avondje op dansen hoor!

Voordat de volgende band het podium op mag houdt penningmeester Marcel van der Linden nog even een praatje hoe de opbrengst van deze middag/avond verdeeld wordt en hoe het financieel met de stichting gesteld is. Ook biedt hij de optie aan vriend van de stichting te worden. De band die staat te wachten The Damned and Dirty heb ik eerder gezien al weet ik niet meer waar.

Frontman/zanger/bluesharpist is Kevin de Harde, op gitaar en vocals zie ik Mischa Sprenger, Bram Slinger is de toetsenist en de ritme-sectie bestaat uit Alexander van Meerten op drumms en Dirk van Hoven op de bass. De band heeft al eerder meegedaan aan de DBC en op de vraag waarom zij zich nogmaals inschreven antwoordde men laconiek “waarom niet?”. Kevin is een bekwame bluesharpist maar aan de vervorming van zijn stemgeluid sta ik me vooral heel erg te ergeren. Deze stemvervorming à la Tom Waits houdt iemand op de lange duur niet vol tenzij het van nature komt. Zélfs Tom Waits zelf heeft het niet volgehouden…….Gelukkig keert het tij en bij het tweede nummer zijn we getuige van een mooie vertolking van Highway Man waarin gitarist Mischa Sprenger toont waarom hij docent op het Rotterdamse Codarts is geworden.

Kevin doet een ‘Guy Forsyth-tje’ door zonder microfoon tussen het publiek en voor de jurytafel te zingen, zo pak je het publiek in. We horen nog een up-tempo nummer waarbij toetsenist Bram Slinger een lekkere solo krijgt maar Mischa (what’s in a name?) Sprenger “U Rock”! Alweer doet de vervorming van stem zijn intrede bij het zelf geschreven nummer Walking Stereotype maar ik moet zeggen ik houd wel van het ‘pumping’ ritme van de song. Ja, een terechte finalist deze band!

Voor de pauze waarin de bezoekers voor een speciaal blues-buffet of voor à la carte kunnen kiezen krijgen we de tweede finalist in de categorie solo/duo te zien Robbert Fossen & Dave Warmerdam. De een is een oude rot in de categorie finalisten, Robbert Fossen, hij werd al eens uitverkozen om op de Internationale Blues Challenge in Memphis te verschijnen maar zijn begeleider op piano is de nieuwkomer Dave Warmerdam die TBA? al eens mocht bewonderen tijdens Brews ‘n Blues in de Eusebiuskerk van Arnhem.

Dave Warmerdam is inmiddels een jaar ouder, 16 jaar, maar lijkt wel een metamorfose te hebben ondergaan. Het brave ventje van vorig jaar heeft plaats gemaakt voor een bink met onstuimige lokken die zo bij ‘Orgel Vreten’ zou kunnen horen. Maar ook doet zijn spel mij af en toe aan het Heritage Blues Orchestra denken als ik onderdeel mag zijn van een muisstil publiek tijdens het werkelijk prachtige Hotel Lorraine (wat eigenlijk een motel was ten tijde van de moord op Martin Luther King) heel even ben ik weer terug naar die plek die me deed huiveren tijdens ons bezoek in 2005 aan Memphis.

Ook in deze set een eigen nummer dit keer over egoïsme; Me, Myself and I. Een gedegen set die breed gedragen werd door het publiek. Ik denk dat de reis naar Memphis (alweer) in de pocket is.

Deze reporters van The Blues Alone? kiezen er niet voor om een hapje te eten; eerlijk gezegd is een uurtje tafelen met een Fransman veel te kort dus wij hadden thuis al een bodempje gelegd met een uitgebreide lunch en zullen na afloop nog wel ergens een licht hapje scoren. In de pauze praten wij vooral met bekenden en luisteren wij naar de geluiden in het publiek over de gedoodverfde winnaar van de finale. We rommelen wat met ritsen (nogmaals dank aan Marlene de Groot) en voor je het weet is de pauze alweer voorbij en staat de tweede helft van deze finale te beginnen.

De eerste van de twee resterende finalisten in de categorie bands is Ramblin’ Dog, zij zijn de band die hun fan-base een fijn uitje met een touringcar had voorgesteld. De band bestaat uit Joep de Greef die tekent voor de vocalen, de gitaar, de toetsen en de blues-harp, Frank Reemers zien we op gitaar/vocals, Markus Trum is de bassist en Hans Marijnissen bespeelt de cajon.
Wat me meteen opvalt is de slechte uitspraak van het Engels door frontman Joep, heb ik ooit een frontman een liefdevol advies gegeven zich te bekwamen in het Engels hetzelfde advies zou hier ook op zijn plaats zijn. Het is gewoon jammer, Joep is een goede vocalist maar de uitspraak van de songs zijn te ‘schools’ maar zijn harmonica-skills zijn van zeer goed niveau.

Dit kwartet dat akoestische blues brengt weet een aangename sfeer te bewerkstelligen. Gecharmeerd ben ik van Frank Reemers’ stem in Nighttrain maar ook Markus Trum op de 5-snarige bass is een prettige verrassing.

Wat ook een verrassing is dat John The Revelator van Son House op de set-list is gezet maar ondanks de jurylid Ian Siegal, de man die deze song al meer dan 25 jaar ten gehore brengt, toekijkt komt Ramblin’ Dog er toch goed mee weg. De uitspraak blijkt ook hier weer het struikelpunt, de allerlaatste 30 seconden van de toegekende 20 minuten speeltijd wordt met Bayou Woman afgesloten. Een goed optreden waarbij het publiek zélfs om een encore vraagt.

Als laatste wordt het podium vrijgemaakt voor de viermansformatie The D.C. Dedly’s. The D.C. Dedly’s komen uit het zuiden van ons land en zijn Michiel ‘Silver Spurs’ Malschaert (vocals/gitaar/blues-harp), René Niessen (gitaar),Thijs Henderikx (drumms) en Stijn Lomans (vocals/bass).

De kracht van de band zit ’em naar mijn idee in het charisma van de frontman Michiel, zijn zang en blues-harp spel zijn vol passie maar ondanks dat ik Michiel wel een lekkere stem vind hebben zou ik hem toch adviseren zijn stemgeluid wat te leren doseren. Ook The D.C. Dedly’s hebben een troef in handen…….ook zij, net als de Detonics, schrijven bijna al hun werk zelf.

Coverbands zijn er al genoeg maar continuïteit kan alleen gegarandeerd worden als er ook inbreng van eigen werk is. Buiten dat het collectief een rockin’show weggeven sta ik ook te genieten van gitaarvirtuositeit van de twee gitaristen, René en Michiel. Ook zij worden door Gertrude Schaap gewezen op de verspeelde tijd en moeten een eind aan de set maken. The D.C. Dedly’s hebben een goeie stage-act maar zijn voor mij niet de winnaar van de Dutch Blues Challenge 2016.

Tijdens de lange pauze verkast de jury naar een ander onderkomen om samen tot een winnaar te komen, ondertussen zijn andere vrijwilligers van de Dutch Blues Foundation druk in de weer de ingeleverde stemformulieren te tellen en daarmee de publiekswinnaar maar ook zijn de bezoekers die loten hebben gekocht benieuwd of zij tot een van de winnaars behoren van de vele ter beschikking gestelde prijzen.

Als de M.C. Bert Reinders met de voorzitter van de vakjury, Mattanja Joy Bradley het podium opkomen is het tijd om de enveloppe te openen en de winnaar in de categorie Solo/Duo bekend te maken. Door een ongelukkige ‘slip of the tongue’ hebben de oplettende bezoekers al meteen door wie de winnaars zijn, Robbert Fossen & Dave Warmerdam mogen de Nederlandse Blues gaan vertegenwoordigen in het fantastische Memphis. De prijs wordt door de winnaar van 2015, Big Bo (Brocken) uitgereikt maar ook ontvangen de mannen een ‘gig cheque’ voor het festival Blues in Wijk.

Zelf ben ik tamelijk zeker dat Detonics door de vakjury als winnaars uit de bus zullen vallen maar gezien de respons van het publiek bij Ramblin’ Dog zal het erom spannen. Ook deze prijs wordt weer uitgereikt door de winnaars van vorig jaar, Phil Bee’s Freedom, die vandaag vertegenwoordigd wordt door beider bassisten Bart Kamp en Wil Hermens. Uit handen van voorgenoemde heren mag frontman Kars van Nus van de Detonics de prijs in ontvangst nemen. Detonics gaan niet alleen naar de International Blues Challenge van Memphis ook gaan zijn naar de European Blues Challenge die op 6,7,8 april 2017 in het Deense Horsens gehouden zal worden.

Hierbij blijft het echter niet, de mannen ontvangen ook nog een aantal ‘gig cheques’ van Texel Blues, Culemborg Blues, Blues in Wijk, Bollen Blues én Ribs en Blues maar overal zullen zij het hoofdpodium bemannen!

Dat Ramblin’ Dog voor haar vaste fan-base een touringcar heeft geregeld werpt zijn vruchten af als zij tot de winnaars van de publieksprijs worden uitgeroepen. Ook zij krijgen een ‘gig cheque’ uitgereikt voor Culemborg Blues én een geluid en beeldopname bij Blues Moose Café.

De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken de Dutch Blues Foundation voor haar gastvrijheid, de vrijwilligers voor hun inzet en alle juryleden voor de vakkennis maar ook de kleine 500 bezoekers die deze zonnige zondagmiddag in oktober tot het feestje van de finale van de Dutch Blues Challenge maakten.

Rest ons nog de winnaars van de Dutch Blues Challenge 2016, Robbert Fossen & Dave Warmerdam en de Detonics veel succes in Memphis te wensen.