Bob Dylan, The Rolling Stones, Neil Young, Paul McCartney, The Who and Roger Waters speelden op 7, 8 en 9 oktober 2016 in de Coachella site, Indio, CA, USA. Verslag en foto’s door special U.S.A. reporter Peter den Hartog.
Elk jaar is er een groot festival in de Californische ‘woestijn’ genaamd Coachella. Twee weekenden, back to back, met dezelfde line-up om de grote vraag van mensen die het willen meemaken aan te kunnen. Coachella is te vergelijken met Lowlands met verschillende podia met verschillende muziekstijlen, maar er is ook plek voor andere vormen van kunst. De artiesten die op Coachella spelen zijn van verschillende orde van bekendheid en van alle generaties, net zoals op de Nederlandse festivals. ‘Maar’, dacht de organisatie, zouden we niet een festival kunnen organiseren met alléén headliners? Alleen de crème de la crème van de muziekgeschiedenis? Het antwoord was JAZEKER!
Desert Trip was de naam die men aan dit nieuwe concept gaf. Zes headliners, twee per avond voor grofweg 75000 mensen. De line-up loog er dan ook niet om. Op de eerste avond zou Bob Dylan het spits afbijten gevolgd door de Rolling Stones. Avond twee was voor Neil Young en Paul McCartney. De laatste avond was voor The Who en Roger Waters als afsluiter. Na de eerste aankondiging van een weekend, volgde de aankondiging van het tweede weekend al snel. Uitverkocht binnen 5 uur.
Te gek, maar zo’n affiche kost dan ook wel wat. Naar horen zeggen is Desert Trip het festival met de grootste omzet ooit! Elke band zou 5 miljoen per optreden krijgen om maar zeker te zijn dat iedereen zou komen. De ticketprijzen logen er dan ook niet om. Top plekken kostten $1600 en voor $400 mocht je in de GA, wat op een enorme afstand van het podium was. Dat telt op naar zo’n $150 miljoen aan tickets voor twee weekenden. Om duizelig van te worden. Dit concept zou niet werken als niet op elke avond twee topnamen zouden optreden. Maar was het dat ook waard? Nogmaals een volmondig JAZEKER!
Nu ben ik een redelijke muziek fanaat, maar ik ben niet zo’n fan van festivals. Maar toch was de verleiding te groot om dit festival over te slaan. Zo’n line-up zie je zelden, heb groot respect voor elke artiest en ik heb ze dan allemaal ook al eerder live mogen zien optreden. Het stond vast dat het aan de artiesten niet zou liggen of dit een goed festival zou worden of niet. Wel was ik sceptisch, voor wat voor sfeer er zou hangen en hoe de mensen achterin het zouden beleven, letterlijk op honderden meters van het podium.
Mijn vrouw en ik besloten om met een 5-tal vrienden een relaxed weekend te gaan beleven. Met de ‘goedkope’ GA kaarten op zak ergens een mooi plekje vinden zonder gestress. Daarnaast genieten van het mooie en niet te hete weer, met een huurhuisje met zwembad, BBQ en koud bier. Een tripje langs Yoshua Tree National Park om U2’s gelijknamige album op locatie te spelen én op zijn Nederlands met de fiets naar het festival te gaan om niet in een verkeerschaos terecht te komen. Doing the Desert Trip the right way!
Qua organisatie was er weinig op of aan te merken. Alles was tiptop georganiseerd. Kampeerplekken voor tenten of campers, super toiletten die doorspoelen met kraan om je handen te wassen, tig verschillende stands voor eten en drinken, een reuzenrad, een museum met foto’s, Vinyl DJs, een platenwinkel (jazeker, uitsluitend vinyl!), veel picknick tafels met parasollen, palmbomen met grasveldjes waarop je lekker kon liggen of met een dekentje. Alleen de aan en afvoer van de vele mensen had af en toe wat belachelijks, zoals 2x controle met X-ray en uitlezen polsbandje, omrijden tot langs een hek en dan terug om op hetzelfde plek uit te komen aan de andere kant van het hek.. Dit zal wel zijn redenen gehad hebben en gelukkig heb ik dan i.i.g. nog iets om over te klagen. 🙂
Zoals gezegd was het hele festivalveld enorm. Maar ook hier was alles goed geregeld. De GA staplekken waren opgedeeld in secties met een hek eromheen, zodat het makkelijk was om eruit te gaan om wat rond te lopen. Ook waren er veldjes waar je meegenomen stoeltjes mocht neerzetten, terwijl andere veldjes alleen staan toegestaan was. Alle veldjes waren niet overvol en er was dus genoeg plek om te dansen. Vooraan waren alle zitplekken ook mooi verdeeld in vakken met aan de twee zijkanten twee tribunes. Ook was er veel plek voor minder validen.
Over het hele veld stonden delay towers (geen idee wat dat in Nederlands is) om het geluid over het hele veld gelijktijdig aan te laten komen. Het geluid was dan ook super te noemen! Het podium was ook enorm, met de backdrop een groot megascherm. Tussen de zit- en sta-plaatsen waren nogmaals 2 grote schermen geplaatst. Ook al stond je zover dat de artiesten zo klein waren dat je ze nauwelijks kon onderscheiden, dan nog was je nauw betrokken bij de show.
Tenminste….. Als je ze hiervoor gebruikt. Bob Dylan besloot namelijk dat het niet nodig was om hem en zijn band op de schermen te tonen. Hij liet alleen zwart-witte clips zien, die op zich mooi waren, maar daardoor miste de connectie met de band. Ik heb daardoor ook weinig van Dylan meegekregen. Van mensen vooraan heb ik gehoord dat ze de set goed vonden. Sorry dat ik er niet meer over kan schrijven.
Aan de Rolling Stones daarentegen kun je het wel overlaten om een show neer te zetten waar je in meegetrokken wordt. Ik was positief verrast dat er zoveel mensen aan het dansen en aan het meedoen waren, zeker ook vooraan, waar ik een beetje bang voor was dat in de dure stoelen secties het wel eens minder actief kon zijn. Niets was minder waar, er werd overal gerockt vanaf de eerste noten van Start Me Up. Mick zegt geen grappen te willen horen over leeftijd, maar hij heet iedereen welkom bij het bejaardentehuis van oude Engelse bands. Nu staan de Stones de laatste jaren niet meer bekend als een groep die diep in hun archieven duiken om mensen te verrassen. Het is vooral de grote hits die de klok slaan, zo ook hier, maar toch waren er een aantal opmerkelijke nummers. Ten eerste speelden ze Ride ‘Em On Down, een Bukka White klassieker van 1937, beter bekend van Eddy Taylor (1955), wat op het recentelijk aangekondigd blues-cover album Blue and Lonesome zal staan. Blijkbaar hebben de Stones dit nummer eerder live gespeeld in de Marquee Club in London in 1962. Ook speelden ze Mixed Emotions van het Steel Wheels album wat (op een prive opwarmingsconcert een week geleden na) niet meer live gespeeld was sinds het eind van de Urban Jungle tour in 1990. De grootste verrassing was een andere cover van een oude beat groep waar we wellicht ooit van gehoord hadden volgens Mick Jagger. Toen zetten de heren Come Together in van de Beatles wat een live debut was in het 54 jarige bestaan van de band. Na de Keith nummers waaronder Little T & A (voor het eerst sinds 2007) was het vol gas richting het eind van de show met de publieks favorieten zoals Midnight Rambler, Gimme Shelter en Brown Sugar. De reguliere set werd afgesloten met Jumping Jack Flash en er volgden twee toegiften You Can’t Always Get What You Want en Satisfaction.
Dag twee werd door Neil Young geopend. Hij had voor de gelegenheid een hoop tipi’s op het podium gezet. Hij begon kleinschalig met After The Gold Rush en Heart Of Gold en wat protestliedjes voordat de band Promise of the Real hem bij staat om de show wat gas te geven. En dat deden ze. Natuurlijk greep Neil ook de mogelijkheid aan om zijn ongenoegen hier en daar kracht bij te zetten. De meeste bands zieden trouwens wel iets over de verkiezingen of Donald Trump. De hele set van Neil was perfect gebalanceerd met een rustige opbouw naar een grootste finale. Hoogtepunt van de show voor mij was zeker Crazy Horse nummer Down By The River. Een uitwerking van ruim 20 minuten waar het gitaargeweld je echt om de oren vloog. Afsluiter Rocking In A Free World werd naar ruim acht minuten uitgetrokken met verschillende doorstarts aan het eind. Topshow van bijna anderhalf uur.
Paul McCartney had een show van bijna drie uur waarin hij 37 nummers speelde van het bekende Beatles en Wings, tot de recentelijk uitgebrachte Rhianna, Kanye West en McCartney nummer FourFiveSecond. Het was allemaal gelikt en kwalitatief hoogstaand, maar de show kwam niet echt over. Liedjes werden wel meegezongen, maar kwam geen gang in doordat er wellicht te veel langzame nummers tussen de up-tempo nummers zaten. Het zal ook niet geholpen hebben dat het leek of Sir Paul met stemproblemen te kampen had. Hoogtepunt van de show was zonder twijfel A Day In The Live en Give Peace A Chance in duet met Neil Young. Met een top Live and Let Die en publieks favoriet Hey Jude (nummers 31 en 32) had het mooi afgesloten geweest, maar er kwamen nog vijf toegiften. Omdat de Stones een Beatles nummer gecovered hadden, zou hij een ‘Stones’ nummer doen, I Wanna Be Your Man. The End was het einde van de show. Goeie show, maar Neil was de held van de dag.
Dag drie werd door The Who geopend. The Who wisselt qua setlist nog minder af dan de Stones, dus in de setlist van 22 nummers zaten geen verrassingen. De show daarentegen was geweldig. Roger Daltrey was redelijk goed bij stem en Pete Townshend was goed bij humeur. De stemming zat er vanaf de opener I Can’t Explain goed in. My Generation en Behind Blue Eyes waren onder de publieks favorieten. De minder bekende nummers kwamen bij het grote publiek niet altijd even enthusiast over, maar het kakte zeker niet in. De band rockte weergaloos. De home run van Acid Queen, Pinball Wizard, See Me Feel Me, Baba O’Riley en Won’t get Fooled Again knalde door en door.
De grote afsluiter was Roger Waters. Én hij was een waardige afsluiter. Desert Trip was de grootste opstelling van zijn quadrophonic sound system tot nog toe. Je hoort daardoor doorlopend allerlei geluiden van alle kanten waardoor je het effect kan krijgen alsof je stemmen in je hoofd hebt, of er komt een trein of helicopter van achter naar voren langsdenderen. Waters zorgt ook altijd voor een visueel spectakel. Natuurlijk is Roger Waters niet te beroerd om ook zijn mening te geven over hoe het eraan toe gaat in de wereld. Vooral Donald Trump kreeg het te verduren. Tijdens Pigs (Three Different Ones) was Trump in verschillende karikaturen op de megaschermen te zien.
Ook vloog er een groot varken rond met daarop een beeltenis van Trump met een schedel en o.a. de text F*** Trump and his wall. Ook andere onderwerpen van ongenoegen kwamen de revue langs. Uiteindelijk was het zwaartepunt van de show tock de muziek, en die was briljant. Ook Roger Waters heeft geen verrassingen in zijn set, maar dat was niet nodig ook. Samen met het geluid en de visuele effecten was dit een epische show die ik nog nooit zo heb mogen beleven. En dit was toch mijn 4de Roger Waters show die ik heb mogen zien.
Al met al was dit een enorme belevenis. Het was ook wel zwaar, twee volle shows back to back drie avonden achter. Elke avond was rond middernacht afgelopen en een uur later kom je pas ‘thuis’ aan….. waar dan de naborrel pas begint natuurlijk, dus voor drie uur lig je er niet in. Gelukkig hoefde je er niet vroeg uit de volgende dag. Het hoort allemaal bij de beleving. Ik ben helemaal ‘om’ voor het concept en ik hoop dat de organisatie volgend jaar weer met zo’n geweldige line-up op de proppen komt zetten. Wellicht ook een idee voor andere festival organisaties, maar ik denk dat in Nederland de belangstelling niet groot genoeg zal zijn als het om deze toegangsprijzen gaat. Gelukkig kan de zwarthandel de kaarten nauwelijks kwijt voor de kostprijs, dus ik kon het niet laten toen ik voor dezelfde prijs als mijn GA van Desert Trip 1 een pas voor het voorvak kon scoren via Stubhub. It’s Only Rock And Roll, But I Like It!
Mooi relaas Peter! Dank voor het delen van je belevingen @ Desert Trip.
Was er graag bijgeweest (wie niet ;))