Drippin’ Honey speelde op zondag 2 oktober 2016 @ De Nozem & De Non – Heemskerk. Tekst en foto’s van Paul Scholman.
Drippin’ Honey is een bluesbandje uit de jaren negentig dat ik volgens mij voor het eerst zag in het voorprogramma van Monster Mike Welsh in het Oude Tivoli aan de Oudegracht te Utrecht. Ik begreep van de enthousiaste vader Kooiman dat Sander als zeventienjarig ventje aan deze klus begon. Hij speelde toen al opvallend volwassen. Ik vond een stuk tekst op een website.
Halverwege de jaren ’90 ontstond de band Drippin’ Honey rondom mondharmonicaspeler Kim Snelten, die tevens speelde in The Jack of Hearts. Bassist Lut Luttik speelde ook in die band, en vele anderen. Met drummer Joost Tazelaar viel alles op zijn plek. Zanger/gitarist Sander Kooiman ontwikkelde zich snel en bleek een uitstekend songwriter.
In het voorjaar van 1998 kwam de veel geprezen debuut cd ‘Drip Drip’ uit. Opgenomen door Evert Kaatee in de fameuze Amsterdamse IJland studio, waar later ook bands als Cuban Heels en T-99 hun CD’s opnamen. Behalve eigen werk, voornamelijk geschreven door gitarist Sander Kooiman, staat er materiaal op van onder andere Willie Dixon en Muddy Waters. Drippin’ Honey refereert aan bands als The Paladins, The Red Devils, en Lester Butler’s 13, bij wie zij regelmatig het voorprogramma verzorgden, zij legt bruggen tussen blues, bluesrock, rockabilly en rock ‘n roll. De band stond gelijk op Lowlands en het North Sea Jazz Festival en speelde ook vaak in het buitenland, o.a. Luzerner Blues Festival in Zwitserland en het Belgian Rhythm & Blues Festival in Peer. Ook speelde Drippin’ Honey mee op Boyd Small’s CD ‘This time no Lies’.
Drippin’ Honey’s bandbezetting vandaag ziet er als volgt uit: Joost Tazelaar, drums; Kim Snelten, harp; Lut Luttik, bas; Mischa Den Haring, zang en gitaar; Big Pete, zang en harp en Sander Kooiman zang en gitaar. “Ooit als 17 jarig jochie begonnen!”, aldus de trotse vader Kooiman kort na aanvang. Vader Kooiman vindt het ook mooi om te vertellen dat hij eigenhandig een aantal versterkers die op het podium staan heeft gebouwd. Deze zien er inderdaad mooi en gelikt retro uit, als ik het zo mag omschrijven. Maar trotse vader of niet, praten hoort niet en er komt meteen een mooi nummer voorbij.
Het is lang geleden dat ik Drippin’ Honey gezien heb. Geen idee precies hoelang, maar wat ik wel weet is dat toen ik de aankondiging van De Nozem En De Non voorbij zag komen ik vond dat ik daar bij moest zijn. We werden niet teleurgesteld. Het openingsnummer ‘Rubber Band’ klinkt meteen al heerlijk smerig met Kim Snelten en Big Pete op harp. Mischa Den Haring mag ook lekker los en de toon voor de middag is gezet. Met ‘Cut You Loose’, ‘Sitting Down’ gaat het lekker groovend en vuig verder. Sander en Mischa praten met elkaar via de gitaar, een heerlijke conversatie, het mooiste gesprek van de dag, of het moeten Kim en Big Pete geweest zijn die een dergelijk stukje op harp opvoerden.
Pieter van der Pluim krijgt ook de ruimte en zingt het heerlijke gevoelige ‘Come On In This House’ van Junior Wells, stelt de band nog een keer voor en geeft Kim de eer dat hij hem toch ziet als zijn leermeester. Big Pete vervolgt met ‘Highway Man’ van Howlin Wolf. Mischa den Haring speelt ‘Letter To My Girlfriend’ van Guitar Slim en ‘Shake It’ van hemzelf.
Alles wordt heerlijk strak bij elkaar gehouden door drummer Joost Tazelaar en bassist Lut Luttink, helaas ook hier weer als laatste uit de begroting benoemd, maar niet minder belangrijk. Lut plukt de vellen van zijn vingers op zijn contrabas en je voelt zijn vibraties door het lijf gieren. Joost gaat er ook helemaal in op. Mooi om te zien hoeveel lol die gasten hebben.
Na de pauze beginnen Mischa en Pieter een duet ‘Boom Boom’. Heerlijk met gevoel gezongen door Pieter, op gitaar ondersteund door Mischa.
Kim gooit aan het eind van het nummer ‘Love It With A Feeling’ nog eventjes een uitstekend slotakkoord uit, waarop Sander het Kim toch niet laat te vertellen dat ze nog niet helemaal klaar zijn. Verschiet niet al je kruit…
Afwisselend zang en gitaar halen Mischa en Sander het onderste uit de kan in de slotnummers. Je hebt blues en blues, maar dit was een heerlijk weerzien dat naar meer smaakt.”Soms nummers van onszelf, vaak van een ander”, omschreef Big Pete het. Een statement. In de zaal fluisterde iemand me toe dat de finale van de Dutch Blues Challenge, die zondag 9 oktober in Nieuw Vennep op de rol staat niet meer gespeeld hoeft te worden. Stuur deze gasten maar; eigen nummers, hier en daar een prima cover.
Het laatste aangekondigde nummer ‘Hook’ laat Kim Snelten weer zien wat hij qua harp in huis heeft. Big Pete zingt het nummer krachtig en lost de harp af. Voldaan keren we huiswaarts en ik mag hopen dat dit een vervolg krijgt.
