Jack Broadbent speelde op zaterdag 10 september 2016 in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album.
Vandaag zijn de fotograaf en de reporter van uw on-line muziekmagazine naar de hoofdstad getrokken om een, voor ons nog volledig onbekende man te zien optreden, Jack Broadbent. Echter de 2 miljoen anderen hebben al wel het voorrecht gehad deze man te kunnen zien en horen. Jack Broadbent is een bluesgitarist en vocalist met een mooi verhaal. Twee jaar geleden speelde hij op straat in Amsterdam. Minuten voordat de politie hem kwam vertellen dat hij diende te stoppen met spelen werd zijn korte optreden op video gezet en ging viraal op YouTube. Dit clipje is al bijna twee miljoen keer bekeken en heeft de North Sea Jazz Club doen besluiten deze ‘busker’ in huis te halen voor een dinerconcert.
Jack Broadbent heeft al drie albums en een EP op zijn naam weten te schrijven waarvan dit jaar zijn vierde album Portrait uitkwam. Waar Broadbent ook gaat, stap voor stap verovert hij de wereld met zijn uitzonderlijke slidegitaarspel en zang. Inmiddels reist Jack Broadbent al over de hele wereld om zijn passie voor muziek en dan met name zijn passie voor slide gitaar over te brengen. De man stond al twee weken in het voorprogramma van Lynnerd Skynnerd en Peter Frampton tijdens de Juni tour door de VS. Hij mocht in July zijn opwachting maken op het prestigieuze Montreux Jazz Festival van Zwitserland, tourde door Canada en VS maar ook de Noren van het Blues in Hell Festival hebben hem al ontdekt. Helemaal voor het eerst treedt Broadbent niet in Nederland op want hij stond al op de Asser Bluesdagen – in de Witte Bal – in Januari van dit jaar. Na zijn optreden in Nederland zakt Broadbent af naar onze zuiderburen België om in Oostende op te treden waarna hij naar Japan vliegt om ook daar zijn muziek aan de man te brengen. Opgegroeid op het Engelse platteland en met een muzikant als vader, werd Jack grootgebracht op een dieet van muziek die later kan worden omschreven als zijn belangrijkste invloeden. Deze invloeden liggen in de muziek van John Lee Hooker, Peter Green, Jimi Hendrix, The Derek Trucks Band en Gov’t Mule maar ook Van Morrison kan zomaar op zijn setlijst voorkomen.
Met de vooraankondiging dat er tijdens dit optreden van Jack Broadbent wel gefotografeerd mag maar uiteraard niet geflitst, de telefoons op stil gezet dienen te worden en vooral de conversaties te laten voor wat ze zijn dan wel op gedempt niveau te houden komt de ietwat slungelige man het podium op; met in de ene hand een glas – volgens eigen zeggen – wodka en de andere hand de blonde akoestische Höfner en een roestvrijstalen heupfles.
Deze heupfles zal later blijken een hoofdrol krijgen in de voorstelling van deze nieuweling in de blues-scene.
Jack opent het optreden met ons te vertellen dat hij ieder optreden opdraagt aan een van zijn vrienden, mensen die in hem geloofden dat hij het als muzikant zou redden. Dit optreden in Amsterdam wordt opgedragen aan George, een mooie geste van een man die de contacten met de vrienden-base allang niet meer kan onderhouden zoals het ooit eens geweest moet zijn.
Het eerste nummer wat Jack de toeschouwers in de North Sea Jazz club wil laten horen is ‘On The Road Again’ wat door Canned Heat in 1968 de bovenste regionen van top 40 haalde. Meteen wordt duidelijk dat we hier te maken hebben met een man met een zeer krachtige stem maar vooral met een gitaarfinesse waar menige bezoeker aanwezig door overvallen wordt. Dacht men na het beperkt aantal verkochte dinerplaatsen dat het een niet zo druk bezocht optreden zou gaan worden, inmiddels zijn de staanplaatsen in de meerderheid. Wat heel verfrissend te noemen is de prettige mix van jong, dertigers, middelbaar en ouder, nationale maar ook internationale toehoorders. Akoestisch gebrachte muziek blijkt keer op keer weer een grote interesse bij divers publiek te genereren. De forse versterking van de vocalen en de lapsteel is even wennen dat moet ik toch wel toegeven maar het is nergens onzuiver, brommend of storend te noemen. Ook deze Brit praat de nummers aan elkaar door ons kleine anekdotes toe te vertrouwen zoals dat hij ooit op Blind Willie Johnson gitaar mocht spelen, de gitaar die het laatst door John Lee Hooker bespeeld werd en waar hij quasi mee naar buiten wilde lopen en teruggefloten werd “Oy, bring it back”. Maar in de eerste plaats blijft Jack het publiek betrekken bij zijn optreden, veel interactie maar dat heeft hij ongetwijfeld geleerd in zijn tijd als ‘busker’ op de straten van onze Europese hoofdsteden.
‘Making My Way’ is een meeslepend nummer uit de eigen pen met passages als “sometimes I break on the road making my way back home”; passages waar je volledig in kan verplaatsen want het leven ‘on the road’ met de daarbij behorende verleidingen en het leven uit een koffer lijkt ons geen pretje. De passie die deze Jack Broadbent aan de dag legt doet me denken aan de passie die ik ooit lang geleden bij die andere Brit zag. Als mijn onderbuikgevoel mij niet voor de gek houdt kan Jack Broadbent vol vertrouwen de toekomst tegemoet gaan. Deze Broadbent komt ver, heel ver!
Soms vind ik het jammer dat de man gezeten op de dwars geplaatste versterker zo verborgen zit in het lange haar; ik zie graag onverbloemde emoties van een muzikant zich meester maken.
Op een John Lee Hooker ritme heeft Broadbent het nummer ‘She Said’ gestoeld, alweer zo’n heerlijke jonge draai naar het nostalgisch verleden. Zijn vader, ook muzikant, wordt in deze show in de North Sea Jazz club niet vergeten als hij een van diens favoriete nummers speelt; Little Feet’s ‘Willin’; ook dit wordt nergens een ‘cheasy’ cover maar mooi ingetogen vertolkt. De walnut Höfner wordt weer gewisseld voor het blonde slide exemplaar voor ‘Don’t Be Lonesome’; wàt een finesse legt deze man in de heupfles, zelf de kleinste bewegingen is de man meester!
Het laatste nummer voor de pauze is een nummer geschreven naar aanleiding van een vervelende kennismaking met een Britse kroegbaas die hem voor “longhaired git with a heroin body” uitmaakte en waardoor hij nu wereldwijd het nummer over deze 4 ft:2 inch kleine man syndroom oftewel lijdend aan het Napoleon complex ‘Short Man Syndrome’ zingt.
Na de pauze waarin ik zie dat de down-load generatie toch een hard-copy van Jack Broadbent’s werk aanschaffen begint de tweede set heel sterk met ‘Gone, Gone, Gone’ een mooie ingetogen blues waar ook weer John Lee Hooker trots op zou zijn geweest.
Als het jasje uit getrokken wordt voor ‘Woman’ spreekt Jack Broadbent de hoop uit dat de toehoorders ook dit nummer mooi zullen vinden; ja dat vinden we zeker, het loopt niet over van tekst maar het is een pakkend nummer, enkele dinergasten vinden ‘Woman’ zo mooi dat ze hem zelfs een staande ovatie geven.
Leadbelly blijkt in het tweede deel van de show ook op de set-list te staan ‘Leaving Blues’. Alweer een eigen compositie wordt op de akoestische walnut Höfner gespeeld, ‘Along The Trail of Tears’, de titeltrack van het 2015 album van deze nieuwe blues-sensatie. Zijn afstand tot de microfoon is indrukwekkend maar niet verwonderlijk met de versterking die de man hanteert. ‘Easy Street’ schreef Jack Broadbent toen hij als 22 jarige in London woonde, de fijne finger-picking stijl van gitaar spelen is een genot om naar te luisteren maar ook zeker om naar te kijken.
Inmiddels zijn we de weg naar de country-folk ingeslagen als Jack Broadbent van het Along The Trail of Fears album het nummer ‘Holdin’ op zo’n gevoelige manier speelt dat ik enige emotie niet kan onderdrukken; de slide-partij hierbij is van subliem niveau! Net bekomen van deze emotie wisselt Broadbent dit af met “an audience participation song” ‘Hit The Road Jack’ is de wat vrolijker noot in de tweede set. Jammer dat slechts weinigen uit volle borst mee durven te zingen; weer zijn we getuige van een weergaloze, passievolle slide wat uiteindelijk toch de aansporing voor het publiek blijkt het chorus mee te zingen.
Na de staande ovatie die Jack Broadbent in ontvangst mag nemen is een toegift natuurlijk onvermijdelijk. Wij van de TBA? nemen er nog een op het succes van deze ‘hip flask blues-sensatie’ die Jack Broadbent is. Peter Green’s versie van ‘Black Magic Woman’ en Van Morrison’s ‘Moondance’ zijn de bis-nummers en ook hier komt Jack Broadbent met gemak mee weg; een geweldige apotheose van een mooie avond van een man die ontdekt werd al spelend op een brug op de Amsterdamse wallen.
Met de voeten stevig in de authentieke blues modder, maakt Jack Broadbent wereldwijd deining als een van de meest opwindende moderne bluesmannen van deze tijd. Jack’s slide shows zijn een ‘must-see’ voor iedere bluesliefhebber en programmeur. Een kans om Jack Broadbent live mee te kunnen maken is een kans om niet te missen. Jack Broadbent dé nieuwe slide-sensatie uit de UK!
Ik voorspel dat Jack Broadbent aan deze kant van het kanaal een prachtige carrière te wachten staat op de vele podia die Nederland en België rijk zijn.
Waar las u het eerst over deze man? Bij The Blues Alone? natuurlijk!
De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken de North Sea Jazz club voor de gastvrijheid, hun medewerkers voor de vriendelijke bediening en goede zorgen. Ook bedanken wij de programmeurs voor deze ontdekking van nieuw, jong talent die ons vertrouwen in de voortgang van de blues opnieuw heeft bevestigd.
