Het Gevarenwinkel Festival vond plaats op 26 en 27 Augustus 2016. Hieronder het sfeerverslag van zaterdag 27 Augustus. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Na een vooral slapeloze nacht door de warmte en de ligging van onze hotelkamer proberen we ons monter te gedragen als we het terrein aan de Wolfdonksesteenweg onder de brandende zon oplopen. Het is nog maar één uur en toch zijn er alweer een hoop bezoekers op het terrein die ieder hun ding doen, sommige stellen alvast hun stoeltje op, de een binnen in de tent, de andere vastbesloten zich in de koelte van de schaduw het festival der ontdekking aan hen voorbij te laten trekken. Wat men echter allemaal doet is water drinken, al dan niet afgewisseld met een goud gele klets uit het vat of een overheerlijke koffie maar àltijd geserveerd door een vrijwilliger met een glimlach van oor tot oor.
Vandaag stel ik mijn stoeltje zo dicht mogelijk bij de ingang van de tent op, zo vang ik hopelijk nog af en toe een briesje, want het is heet, érg heet. Het wordt afzien voor de artiesten maar als ik op mijn ervaring af mag gaan zal een muzikant in hart en nieren zich hierdoor niet laten weerhouden een meldenswaardige set af te leveren. Veel onbekende namen en aantal namen waar we al over gelezen hebben dan wel iets beluisterd hebben. Zo staat de nieuwste sensatie in blues(rock) land op het affiche van dag 2; Sari Schorr met haar Engine Room maar ook Chris King Robinson is zo iemand waar we nieuwsgierig naar zijn. Dit sympathieke festival wordt afgesloten door Mingo Fishtrap, de naam is al een feestje op zich.
We beginnen dag 2 van het Discovery Festival in Varenwinkel in de ‘Roots Tent’ met een Pools trio, de Freeborn Brothers, Niko Soszynski is de drummer en banjo-speler, Mateusz Plesniak is de accordeonist en Pawel Kuś is de man die de up-right bass en de 5-snarige bassgitaar bespeelt. Alledrie de heren nemen de om beurten de vocalen voor hun rekening. Bij de start van de set kampen de heren met veel geluidsproblemen, zo is het moeilijk om het publiek direct aan je binden.
Deze ‘Gypsy Rock ‘n Roll’ doet ook bij tijd en wijle wat Waitsiaans aan. Toch hoor ik ondanks het chaotische verloop van de set dat deze drie heren wel goede muzikanten zijn maar of het geschikt is voor een bluesfestival dat valt te betwijfelen. Het is geschikt voor de Parade of als straat-theater.
De heren hebben wel bereikt waarvoor zij staan; chaos creëren want zoals zijzelf op hun website verkondigen: – ‘We wanna bring you chaos! We wanna give you fun! We wanna take you for a trip to our world where gypsy heart meets american folk, where melodies and energy means more then anything else before! the FREEBORN BROTHERS are here to give you relief in hard times, to put smile on your face and sweat a lot! YO!’ –
Die glimlach hebben ze bij mij in ieder geval wel bereikt, ben ook even m’n sores vergeten en gezweten heb ik maar om te zeggen dat ik weet waar ik getuige van ben geweest……
Onze favoriete Belgische band D-Tale staat deze negentiende editie van Gevarenwinkel in de grote tent op het podium. Het kan hard gaan met een band als het gepassioneerde muzikanten in de gelederen heeft. Stonden zij nog maar een dik jaar geleden op een fuif van een bevriende blues-brother, anderhalf jaar later proberen de de venues elkaar af te troeven deze band te mogen ontvangen op hun podium.
Gitarist en zanger is Mario Pešić, de toetsen worden gegeseld Patrick Cuyvers en de ritme-sectie bestaat uit bassist Eric Wels en drummer Steve Wouters. Mario Pešić haalt zijn invloeden van platen van de oude rock en bluesgiganten van vroeger. Echter de ook nog levende muzikanten worden geëerd, zoals John Hiatt. Het debuut album ‘Come Out And Play’ heeft zich al een weg gevonden naar onze platenkast en ik ben verheugd te mogen meedelen dat er een tweede album in de maak is.
De band wordt zoals te doen gebruikelijk op dit festival geïntroduceerd door presentatrice in de dop als “dee taal”, hoe het ook zij D-tale staan klaar om de vele toeschouwers hun versie van de blues te verkondigen. Aftrapper ‘Feels Like Yesterday’ wordt gevolgd door eigen nummers zoals ‘I’m In Trouble’, de gedreven Cuyvers op de toetsen is ook deze keer weer een genot om naar te luisteren maar ook zeker te kijken.
Ook herkenbare nummers als ‘Riding With The King’ en Billy Boy Arnold’s ‘I Wish You Would’ waarbij maakt mijn hartje een sprongetje maakt als ik getuige ben van een vette bass solo van Eric Wels; ik geniet met volle teugen van deze zo introverte bassist, “who da man?”.
De sets van deze band worden steeds meer volwassenen. We zien Pešić ook nog eens het fenomeen door mij gedoopt in ‘distant singing’ bedrijven en het gemak waarmee hij de kopstem laat horen is impressionant. Wat gelukkig deze keer ook weer op D-Tale’s setlijst staat is John Hiatt’s ook door Buddy Guy opgenomen ‘Feels Like Rain’ en wéér gaan m’n haren op mijn armen omhoog staan! Wàt een passie legt deze Kroaat Mario Pešić en zijn bandleden aan de dag! Ondanks de covers kan ik steeds meer een ‘eigen ik’ van de band waarnemen. Tijdens ‘Midnight Train’ krijgt Mario het publiek zover dat zij het chorus zingen terwijl hij al skattend overgaat in Temptations’ ‘Papa Was A Rolling Stone’. Zelden zie je een band waarbij alle muzikanten je aan het hart liggen, Patrick Cuyvers met zijn weergaloze beheersing van de toetsen lijkt ondanks zijn drukke agenda altijd weer met volle teugen te genieten.
Steve Wouters en Eric Wels zijn samen de back-bone van de band en zijn zich waarneembaar meer vrij gaan voelen en doordrongen van hun inbreng in D-Tale. D-Tale een band waar men in België en Nederland niet meer omheen kan!
De enige ‘full British’ band op dit festival is de 22 jarige Chris King Robinson en zijn begeleiders, een nieuwkomer in de scene maar niet op de gitaar. Het heerschap speelt al vanaf zijn negende en werd al ontdekt via zijn YouTube kanaal door vele gevestigde muzikanten zoals Kenny Wayne Sheperd. Ook deze jongeman is beïnvloed door Hendrix en SRV. Dit is ook goed te horen in zijn spel kan ik, nadat ik mijn huiswerk deed met behulp van de diverse media, concluderen.
Deze twintiger heeft ook al een een debuut EP-tje ‘Tell Me Why You’re Scared’ op de markt gebracht wat op een goede ontvangst mocht rekenen. Chris’ mede bandleden zijn leeftijdgenoot, toetsenist Zac Wood en bassist Nig Turner en drummer Steve Simmonds vormen samen de ‘ouder-jongere’ ritme-sectie.
Chris’ stem is nog jong en helder en moet nog rijpen maar heeft zeker potentie. Zijn gitaarspel is echter van een heel ander kaliber, het is volwassen en meeslepend. De up-tempo en slow-blues nummers wisselen elkaar af; Nig Turner zorgt voor de volwassen bass plucks en Zac toont zich onhoudbaar op de toetsen.
Ook Steve Simmonds kan zich maar moeilijk in toom houden op de drummvellen van zijn set. Deze mannen zijn gedreven om hier hun visitekaartje af te geven bij het internationale publiek aanwezig op Gevarenwinkel 2016.
Ondanks dat Chris King Robinson waarneembaar onder de indruk is en moeite heeft zijn nervositeit (ik zie de vingers duidelijk trillen) te verbloemen en zijn stem te beheersen zet hij een goede set neer. Ach, ooit is Joe Bonamassa ook zo begonnen. Chris King Robinson zal een naam blijken die we nog vaker op affiches zullen gaan lezen.
De volgende act vindt weer plaats in de grote tent, de eerst act van drie uit de VS die vandaag op het affiche staan. Sandra Hall heeft volgens de introductie Otis Redding en Solomon Burke als huisvrienden gehad. Het lijkt me wat aangedikt als je nagaat dat Sandra Hall ten tijde van Otis’ overlijden nog maar 19 jaar was. De dame tourde 8 jaar met blueslegende Junior Wells en gezien haar leeftijd (68 jr.) weet de dame waar zij de bluesmosterd moet halen. Haar vierkoppige – helaas onbekend gebleven – band kwijten zich van meet af aan goed van hun taak.
Al bij het tweede nummer, Big Bill Broonzy’s ‘Louise’ is het de blues wat de klok slaat ondanks dat het een set zou worden waarin afwisselend soul, funk en gospel ten toon gespreid wordt.
Als Ms. Hall zich bij het derde nummer bij de band voegt zien we dat we hier te maken gaan hebben met een ‘Big Mamma’ met een stem als een klok begroet ze haar publiek met “ain’t nothin’ but the blues ye’ all”. Dààr zijn we voor gekomen Ms. Hall, twee dagen lang willen we graag ondergedompeld worden in de blues. Het wordt een set met veel covers, eigenlijk alleen covers. Van Sam Cooke – ‘Bring It On Home To Me’ – waarbij het publiek lekker los kan gaan zover de temperatuur dat toelaat; van Janis Joplin – ‘Ball and Chain’- , van Otis Redding ‘Sitting On The Dock Of The Bay’ waarvan Redding de lyrics volgens Hall aan haar grootmoeder’s tafel schreef.
Persoonlijk ben ik niet heel erg onder de indruk van deze set, leuk intermezzo is dat zij heel even samen met de toetsenist de piano bespeelt. De introductie dat Sandra Hall van hetzelfde niveau als Etta James zou zijn gaat naar mijn mening volledig mank; geenszins kan Sandra Hall in de schaduw staan van de legende die Etta James is.
Sandra Hall is een goede zangeres maar ik kan weinig authenticiteit bespeuren in Amerika is Sandra Hall een van de velen bluesdiva’s die blues-scene rijk is. Dat het publiek daar heel anders over denkt blijkt als herhaaldelijk om een toegift gevraagd wordt.
Het uiteindelijke eind van haar set komt in de vorm van alweer een cover, deze keer van ‘Proud Mary’ waarbij Sandra Hall goed gekeken heeft naar haar huisvriend uit het verleden, Solomon Burke, want ook zij nodigt een aantal bezoekers uit op haar podium.
Ook zuidelijk buurland Frankrijk is vertegenwoordigd in Varenwinkel, Bo Weavil, de van origine uit Parijs afkomstige gitarist/zanger stapt door het dagelijkse leven als Matthieu Fromont. Dit trio brengt volgens eigen zeggen pulp blues, Bo Weavil mengt oldschool blues met invloeden uit de funk en rock. Ondanks dat Bo Weavil al vele malen én in vele samenstellingen de podia in Nederland en België gevonden heeft hebben wij nog nooit het genoegen gehad met de man en zijn muziek kennis te maken.
Deze kennismaking is dus met het trio, Denis Agenet op de drumms maar ook op wash-board en Stephane Barral op de bass. Dus ‘onward & forward’ met het Discovery Festival wat Gevarenwinkel 2016 voor de TBA? verslaggevers is.
Het wordt een zeer prettige kennismaking kan ik u als lezer van The Blues Alone? melden, de man met het hoedje wisselt eigen nummers af met bluesstandards, hanteert de slide op een manier waar Elmore James goedkeurend voor zou knikken. Ook bewonderenswaardig is dat de Fransman goed te verstaan is; iets waar menige ‘native speaker’ van het Engels soms vele malen minder is.
Ik sta volop te genieten van het geluid van zijn akoestische vintage Gibson, zo mooi en vol. Niet voor niets wordt deze man door o.a. Ben Harper geprezen voor zijn authentieke benadering van de roots muziek. Maar ik zou de ritme-sectie te kort doen als ik hen niet zou vermelden, deze mannen trotseren de hitte, de zweetdruppels die op de bass en drummvellen vallen omdat maar één doel telt; een mooie set spelen waar de toeschouwer nog lang over na zal kunnen praten. Dank u Bruno Verhoeven, het is (alweer) een mooie ontdekking!
Dan is het bijna negen uur geworden, ondanks de tijd van de dag wil de verkoeling nog niet écht de bezoekers van Gevarenwinkel te beurt vallen maar ze slaan zich er moedig doorheen met de hulp van vele glazen goddelijk vocht, ikzelf laaf mij aan de cava die op vele Belgische festivals te verkrijgen is, een aanrader voor de Nederlandse zichzelf respecterende festivals misschien? De nieuwste sensatie in bluesland staat te gebeuren op het podium van de grote tent, Sari Schorr & The Engine Room zullen het eerstvolgende uur hun toeschouwers verrassen met hun beleving van de blues-rock.
Sari Schorr & The Engine Room is een samenwerking tussen muzikanten uit o.a. de UK en de VS. Frontlady Sari Schorr is afkomstig uit New York en haar gitarist is niemand minder dan de Brit Innes Sibun – wij zagen hem ooit (2010) op Culemborg Blues – maar hij speelde ook bij Robert Plant.
Sari Schorr werd tijdens haar performance bij de International Blues Challenge 2015 in Memphis ontdekt door de inmiddels gepensioneerde producer Mike Vernon die vorig jaar zelf nog op het podium van Gevarenwinkel stond. Vernon raakte zó geënthousiasmeerd dat hij besloot weer een keer de studio in te duiken maar nu voor Sari Schorr. Sari Schorr en Mike Vernon stelden gezamenlijk Schorr’s debuutalbum ‘A Force of Nature’ samen, dat op 2 september is uit gekomen. Schorr stelde ook in samenwerking met Vernon haar band The Engine Room samen, de keuze voor Sibun was snel gemaakt omdat Vernon ook al eerder met deze man werkzaam was geweest.
De bassist heet ‘Captain’ Kevin Jefferies (Jeff Beck), de toetsenist is Anders Olinder (Peter Gabriel) en de drummer is niet Mike Hellier zoals verwacht maar Kevin O’Rourke (Dereck Trucks). Sari Schorr werd o.a. bekend door de afgelopen jaren mee te touren met o.a. Joe Louis Walker en Poppa Chubby. Wij van TBA? zijn klaar voor een power-show van deze prachtige dame. We krijgen een dosis rock standards maar ook zeker soulvol gebrachte nummers en natuurlijk staat haar album ‘A Force of Nature’ hier op Gevarenwinkel in de spotlights.
Het publiek mag live kennismaken met het bluezy ‘Kiss Me’ wat uiteindelijk overgaat in onvervalste rock. In ‘Aunt Hazel’ waar een snerpende solo voor Innes Sibun is weggelegd maar ook een inventieve cover van Lazy Lester’s ‘Sugar Coated Love’. Leadbelly en Led Zeppelin staan ook op Sari’s setlist, het maakt voor deze nieuwe ster aan het blues-rock firmament niet veel uit of het een eigen creatie of een cover betreft, àlles wordt met passie gebracht. Als Sari het publiek toevertrouwd dat haar band vijf verschillende nationaliteiten huist denk ik slechts dat misschien juist daarom de synergie binnen de band zo goed overkomt op het publiek.
Op Gevarenwinkel sluit Sari Schorr af met haar laatste track van het album ‘A Force Of Nature’ het jazzy ‘Ordinary Life’. TBA? voorspelt voor het volgende festivalseizoen dat wij Sari Schorr & The Engine Room nog vele, vele malen zullen verwelkomen op de diverse podia die de ‘Low Lands’ van België en Nederland rijk zijn.
In de roots tent is het tijd geworden voor de laatste act aldaar, een band uit Australië, Dirt River Radio is ook weer zo’n onbekende voor de vele bezoekers van dit zeer succesvol te noemen festival. De band is eigenlijk begonnen als een duo, Heath Brady en Alexander Raunjak a.k.a. Danger Alexander vonden elkaar doordat zij beiden singer/songwriter en hun liedjes op de gitaar aan de man brachten. Echter het duo had aspiraties om verder te geraken en dus voegden zich later de ritme-sectie bij het tweetal.
Inmiddels is Dirt River Radio hun vierde album aan het opnemen en dus was het tijd dat ook Europa met hun muziek kennismaakte. Als ik kennismaak met deze Australiërs dan merk meteen dat hun stijl is geënt op bluegrass, roots en rock ‘n roll. Deze (b)aardige mannen zijn vastbesloten een positieve eerste indruk achter te laten. We horen ‘Waitsiaans’ aandoende tracks.
Voor iedereen met een gebroken hart is er ‘Better Time’, een werkelijk prachtig gebrachte ballad maar ook ‘Hard Road To Travel’ is er zo een. Dirt River Radio staat op het punt om haar derde album uit te brengen en brengt hiervan alvast een voorproefje met de tracks ‘The Cocksucking Blues’ en ‘Postcards From The Road’ waarbij laatstgenoemde over het verlies van een dierbare gaat en “we’ve all lost someone we love, granddad or auntie, you think your own thoughts” aldus Heath Brady.
De line-up van afgelopen twee dagen op het ‘roots podium’ wordt in stijl afgesloten met een ‘big bang’, want dàt heeft Dirt River Radio in Varenwinkel bewezen te zijn. Ook hier weer ‘ne dikke merci’ aan het adres van Bruno Verhoeven; Dirt River Radio wàt een ‘plezante’ ontdekking!
Als we ons dit weekend voor het laatst in de grote tent posteren zien we tot onze verrukking dat ook hier dit prachtige, vooral warme, muzikale week-end afgesloten gaat worden door een ‘whole lotta band’.
Uit de VS zal Mingo Fishtrap dit ‘festival der ontdekking’ afsluiten. Mingo Fishtrap is een band uit Texas, Austin om precies te zijn en bestaat uit frontman/gitarist/zanger Roger Jr. Blevins, vader Roger Blevins Sr. zien we op trompet/bügel, Dan Becholt bespeelt de tenor-sax, Dane Farnsworth is de toetsenist en de ritme-sectie bestaat uit Chip Vayenas – drummer – en Aaron Hatmaker – bass – .
De band staat garant voor een fikse dosis funk, soul en R & B. Meteen doet Roger Junior’s stem mij denken aan die van Marc Broussard en ook een beetje aan die van J.J. Grey. U als trouwe lezer weet dat ik voor beiden een zwak heb en dus zal ik met gemak deze laatste anderhalf uur op Gevarenwinkel doorstaan.
Mingo Fishtrap – de naam komt van een kruispunt in Denton , Texas – lijkt wel of ze hun eigen lichttechnicus heeft meegebracht want de belichting van de show op het podium is werkelijk prachtig te noemen. Met de vraag of we “a little funky” willen worden krijgen we een medley van ‘Papa Was A Rolling Stone’ waarbij de toetsenist Dane Farnsworth inventief een tube heeft aangesloten al was het een mondorgel.
Het gitaarspel van Roger Junior doet mij af en toe denken aan dat van Tab Benoit, het is dat vader Blevins ook in de gelederen van de band te vinden is anders zou ik denken dat hij Tab’s zoon was, de gelijkenis is frappant. Wàt een vlijmscherpe band staat er hier op het podium, de saxofonist Dan Becholt doet me ondanks de temperatuur in de voorste linie van de tent toch de rillingen over de rug lopen, majestueus!
Al Green’s ‘Love & Happiness staat ook bij deze Mingo Fishtrap op de set-list. Dat Mingo Fishtrap niet door het Europese publiek afgerekend wil worden op het nieuws dat uit de VS komt uit Roger Junior in het statement “don’t judge us by the news; we don’t like Trump either – not because he’s conservative but because he’s an asshole” waarop hij een ovationeel applaus mag ontvangen.
Onze persoonlijke favoriet ‘Pusherman’ van Curtis Mayfield maakt dat de fotograaf even de camera laat voor wat zij is en met mij een vreugde dansje maakt. Hoe het ook zij; in elk nummer is er de gruizige stem van Blevins Jr. die gitaarwerk en zang gelukkig hand in hand laat gaan. Mingo Fishtrap weet de verschillende stijlen van soul, blues en funk uit zowel Memphis als New Orleans naadloos te mengen zodat zij er hun eigen werk van kunnen maken. Een van de laatste nummers die wij meemaken (we verlaten het terrein ietsjes voor tijd om de meute voor te blijven) is er eentje uit de pen van Roger Junior in de trant van zijn voorbeelden van Motown, Stax en Muscle Shoals ‘I Wait My Turn In Line’ omdat Roger Junior ervan overtuigd is dat wij allemaal het geluk verdienen “no matter what”.
Een chapeau aan vader Roger Blevins Sr. dat hij zijn zoon met deze gedachte heeft opgevoed. De fotograaf kan mij maar moeilijk meekrijgen want eigenlijk wil ik alles van deze band meemaken. Ongetwijfeld krijg ik nog weer een kans, misschien dit najaar niet maar dan toch zeker volgend festivalseizoen in 2017!
Het Gevarenwinkel week-end is een week-end gebleken van ongeëvenaarde ambiance en prettige muzikale ontdekkingen maar de locatie blijkt een fijne ontdekking van organisatoren. De ruime(re) opzet is een winnaar, beide tenten zijn zeer toegankelijk en doen voor elkaar niet onder wat betreft de programmering. De fotograaf en de reporter van TBA? willen programmeur Bruno Verhoeven bedanken voor zijn lef en ‘know how’ van de nieuwe lichting muzikanten, de organisatie voor hun niet te stoppen enthousiasme en àlle 200 vrijwilligers bedankt voor de goede zorgen!
Graag zijn wij, ‘weather permitting’, er in 2017 weer bij voor de 20ste jubileumeditie van Gevarenwinkel.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Gevarenwinkel 2016 hier.
