Het Gevarenwinkel Festival vond plaats op 26 en 27 Augustus 2016. Hieronder het sfeerverslag van vrijdag 26 Augustus. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Het is de tweede keer dat dit setje verslaggevers van The Blues Alone? op Gevarenwinkel te gast zijn. De organisatoren van de negentiende editie hebben echter dit jaar op een andere locatie de tenten opgesteld. het is ruimer opgezet maar ook de tenten zijn groter. Wat ik vorig jaar door alle nieuwigheid niet meegekregen heb is dat dit sympathieke festival elk jaar een goed doel steunt, in 2016 is dat het KID Fonds, een organisatie die de zorg voor kinderen met PID (een immuunziekte) wil optimaliseren en meer wetenschappelijk onderzoek mogelijk wil maken.
De vrijdagavond belooft, gezien het programma, een afwisselende avond te worden. We zijn straks getuige van onbekende, minder bekende maar ook bekende performers in de blues/roots/rock scene. Nadat we onze buikjes gevuld hebben met het Vlaamse nationale gerecht, frieten met stoofvlees, vervoegen we ons bij onze concullega’s van de diverse media die gepassioneerd over de blues schrijven, on-line of voor hard copy magazines onder het genot van een heerlijk kopje koffie. Dr. Blues (huisarts Geert Salaets) heeft ook deze editie in de grote tent van Gevarenwinkel weer de aankondingen in handen.
De eerste band heet La Bomba en is een band afkomstig uit Nederland. Wellicht heeft BAF Music Agency eigenaar Peter Nelissen bij zijn agency getekende bands die hier vanavond optreden, Travellin’ Brothers en Southern Avenue, deze band waarbij hij zelf drummer is als bonus erbij gedaan. La Bomba is een project van Maroen Franse, Peter Nelissen en Dave Bordeaux.
Zij brengen bluesrock met passie. Dit trio bestaande uit Peter Nelissen op drumms, Dave Bordeaux – we zagen hem al eens bij Fan Halen en bij Pioniers van de Nederpop – is de bassist en Maroen Franse is de gitarist.
Het trio vindt haar invloeden in Stevie Ray Vaughn, Jeff Healey en Gary Moore maar ook Gary Clark Jr. waarvan zij ‘Bright Lights Big City’ spelen. Maar tot mijn vreugde speelt dit trio ook ‘Personal Jesus’ van Depeche Mode maar bij mijzelf is de vertolking door Johnny Cash bekender.
Zeer onder de indruk van Maroen Franse’s gitaarspel, zijn opleiding aan het Guitar Institute of Technology van L.A. werpt zeker zijn vruchten af. Dave Bordeaux is wat mij betreft ook een puike bassist en Peter Nelissen heeft volgens mij de avond van het jaar zo lekker zit hij te drummen. Helaas moet ik bekennen dat het vocale niveau mij niet écht omver blaast, het is redelijk maar geen stemmen die mij bij zullen blijven.
Een stevig rockend opener van dit Gevarenwinkel 2016.
De aankondigingen in de ‘Roots Tent’ op het terrein van Gevarenwinkel zijn deze editie in handen van Den Huibbe (zanger Chilly Willy).
Een optreden waar de fotograaf en de reporter echt naar uitkijken is de dame die hier op het roots podium het publiek aan haar zal mogen kluisteren; Lisa Mills.
De gitariste/vocaliste is afkomstig uit Mississippi maar woonachtig in Alabama en zij zal solo op het podium staan. Gewapend met een Epiphone trapt ze haar eerste set, ze zal vandaag tweemaal op het Roots podium haar opwachting maken, af met een nummer over het weer ‘I Need A Little Sunshine’. Het weer zal na later blijkt veelvuldig door Lisa Mills besproken worden. Het is inderdaad erg warm, waren we vorig week-end op een buitenlocatie met wisselvallig weer nu zijn we te gast op een terrein met tenten waar vooraan bij het podium de temperatuurmeter met gemak 40 graden Celsius aanwijst.
Lisa Mills heeft een heerlijke stem met een randje die het ruigere werk aan kan maar ze kan ook een mooie ballad aan zoals B.J. Scott’s ‘Tennessee Tears’ waarvan zij vooraf het publiek toevertrouwd dat de schrijfster van de song zelf in België woont. Soms ben je getuige van iets wat je nooit meer zult vergeten en dit optreden is er zo een. Ondanks dat Lisa Mills eigen werk afwisselt met covers van bekend werk zoals Dusty Springfield’s of zoals Lisa Mills’ aankondiging Bobby Gentry’s ‘Son Of A Preacherman’ ben ik zeer onder de indruk van deze vrouw.
Ook Ray Charles heeft een grote invloed op deze charismatisch gitariste/zangeres gehad blijkens haar vertolking van ‘I Can’t Stop Loving You’ inclusief een skat-intermezzo maar ook voor gospel draait deze soliste haar hand niet om. Een slow-blues van eigen hand is het ‘Don’t Put Me Down’ en ik ben ook nog getuige van Sam Cooke’s ‘Bring It On Home To Me’.
Tijdens haar tweede ben ik ook nog getuige van een cover van Billie Holliday’s interpretatie van ‘Ain’t Nobody’s Business’ en ‘This Train Is Bound For Glory’. Een prachtige ontdekking in het semi-akoestische segment van de blues/roots muziek. Lisa Mills hopen wij nog vaak tegen te mogen komen!
Over de winnaars van de European Blues Challenge 2015, de Travellin’ Brothers, heeft TBA? al vaker een reportage mogen schrijven maar ook hier zijn de Basken, zanger Jon Careaga, gitarist Aitor Cañibano, Alain Sancho op de saxofoon en klarinet, de ritme sectie bestaat uit Eneko Cañibano op de bass en op drumms en washboard Isi Redondo degene die het mondorgel en de toetsen beroert heet Ander Uzaga weer ‘ready, willin’ and able’ om ook hier in Varenwinkel er een mooi feestje van te maken. Zoals te doen gebruikelijk komen de mannen ook hier in de grote tent van Gevarenwinkel één voor één het podium op voor de opener van de set ‘Make Me Down A Pallet On Your Floor’ in een akoestische uitvoering.
Maar ik beloofde u dat het optreden van de Travellin’ Brothers een feestje zou worden en na het akoestische begin van de set gaat het in rasse schreden door naar meer up-tempo nummers. ‘Right Down South’ is bijvoorbeeld zo’n swingend nummer.
“Gato Negro” Aitor Cañibano zoekt regelmatig tijdens zijn weergaloze solo’s de rand van het podium op en het publiek is na drie nummers al laaiend enthousiast. Wat na drie nummers ook al is waar te nemen dat de hele band kleddernat is van de hitte gecombineerd met de stage-lights maar de band toont zich zeer professioneel en het ene na het andere dansje volgt zich op.
‘Mambo’ is mijn persoonlijke favoriet en ook het publiek trotseert de warmte en laat de heupen heftig zwaaien. Maar ook gospel komt aan bod, een prachtige ‘Believe’ waarbij gitarist Aitor samen met zanger Jon weer aan de rand van het podium musiceren, een kippenvel moment.
Aitor, eindelijk ontdaan van zijn colbert, speelt de eerste tonen van ‘Sweet Little Angel’ en een luid gejuich gaat door de grote tent van Gevarenwinkel. Ja, deze Basken hebben ook hier op Gevarenwinkel weer heel wat fans opgedaan.
De set wordt tegen het eind onderbroken voor wat later een huwelijksaanzoek blijkt te zijn; de Travellin’ Brothers tonen zich goede improvisatoren door hierna Al Green’s ‘Love and Happiness’ te brengen.
De Travellin’ Brothers swingen, rocken, hebben de blues en “a whole lotta soul”.
Ook de volgende band is er ook een uit de ‘stal’ van BAF music agency, Southern Avenue, een jonge band waarbij het evenwicht tussen man en vrouw volledig in balans is. We zien de zusjes Jackson, Tierinii Jackson is de vocaliste en zusje Tikyra Jackson op de drumms.
Niemand minder dan het jonge talent de Israëlische gitaarvirtuoos Ori Naftaly samen met bassist Daniel McKee completeren het kwartet.
U als trouwe lezer van The Blues Alone? weet dat ik de jongere generatie musici graag voor het voetlicht haal en hen een warm hart toedraag en dus heeft Southern Avenue al bij voorbaat mijn interesse. Southern Avenue lijkt met de blues te zijn opgegroeid doordat drie leden van de band afkomstig zijn uit Memphis-Tennessee dus lijkt me dat we in zijn voor een uurtje ‘new generation’ blues. De band trapte af met ‘Gotta Go’ en de afstand tot de microfoon van zangeres Tierinii is impressionant, haar vocalen zijn ongetwijfeld volwassen geworden in de kerk.
Ondanks dat het tekstueel wel wat verbetering kan gebruiken geniet ik toch van ‘What Did I Do’, een song waarin vooral Ori Naftaly zich heer en meester toont op de ‘six strings’. Bijzonder ingenomen ben ik met Daniel McKee die keer op keer als een beest tekeer ging op dikke snaren van zijn bass, wat een klasse! De band toont zich bijzonder content dat zij voor het eerst als Southern Avenue in Europa mogen optreden. De verbluesde uitvoering van Prince’s ‘Kiss’ wordt slow ingezet en ik geniet van deze vondst. Mijn vriendje uit Zeeland vindt deze uitvoering vooral “moeilijk” maar halverwege het nummer komt het dichterbij het origineel. Door capaciteit de compositie te veranderen tonen deze muzikanten hun kaliber, buiten de lijntjes kleuren is waarmee men zich als band tegenwoordig kan profileren.
Zangeres Tierinii is wat de mannen noemen een ‘hot thang’ die zich heel bewust haar looks in de strijd gooit maar ondanks dat heeft het kleine, kittige zangeresje een boel charisma met een perfecte podium présence. Minder onder de indruk ben ik van haar stem, ik vind het wat hoog en niet stemvast. Als excuus mag ik namens haar aanvoeren dat zij ten tijde van Gevarenwinkel niet helemaal gezond was en een paar dagen later moeten Southern Avenue door haar ziekte zelfs hun optreden bij Blues Moose Radio afzeggen.
Southern Avenue een band die drijft op de groove van de ritme-sectie met een virtuoze Ori Naftaly en een zieke Tierinii Jackson heeft bewezen dat zij een band zijn om rekening mee te houden. “Long Live Youth”.
De eerste dag van het negentiende Gevarenwinkel Festival is een Discovery Festival gebleken, we zijn benieuwd welke verrassingen ons morgen ten deel vallen.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Gevarenwinkel 2016 hier.
