Mother’s Finest speelde 31 aug. 2016 semi-akoestisch in de North Sea Jazz Club, Amsterdam. Een verslag door: Giel van der Hoeven, foto’s: Giel en stockpics ©MF & The Blues Alone?
Woensdag 31 augustus, een zwoele zomeravond. Het Amsterdamse Westerpark zit vol met groepjes jongeren. Ook op het Westergasterrein krioelt het van de luchtig geklede studenten. Vanuit Billie’s Bar komen swingende jazz klanken de keuvelende voorbijgangers tegemoet. Het is nauwelijks voor te stellen dat over zo’n 1,5 uur in de naastgelegen North Sea Jazz Club een funkrock concert aanvangt. Akoestisch weliswaar, maar wel van de befaamde Amerikaanse band Mother’s Finest! Want de NSJC kent geen zomerstop en organiseert tijdens de zomermaanden een reeks Summer Sessions All Stars concerten, waarvan dit optreden onderdeel uitmaakt.
“Ach, we hebben wel op vreemdere plaatsen gespeeld hoor”, vertrouwd gitarist Gary “Moses Mo” Moore mij voor aanvang op het NSJC-terras lachend toe. Genoegzaam neemt hij nog een flinke haal van zijn sigaret waarbij zijn gevlochten grijze sik deinend mee wiebelt. De soundcheck verliep soepeltjes en het zestal heeft er erg veel zin in laat hij nog weten. Als ik me bij de balie heb gemeld neem ik alvast een kijkje in de ‘verbouwde’ club. Zoals gebruikelijk is de voorzaal gevuld met eters, maar het sta gedeelte voor de bar achterin de zaal is aanzienlijk ruimer dan voorheen. Een duidelijke verbetering voor de bezoekers die zich nu nog op het buitenterras begeven en die later binnen zullen komen.
Een kwartiertje later dan gepland betreedt Mother’s Finest het podium. Eerst de vier instrumentalisten gevolgd door het zangersechtpaar Joyce “Baby Jean” en Glenn “Doc” Murdock. De apparatuur is uitgebreider dan verwacht. Moses Mo zal weliswaar de gehele set op één elektrisch versterkte akoestische gitaar spelen (waarvan de klankkast is afgeplakt), maar drummer (en zoon) Dion Murdock heeft plaats genomen achter zijn gebruikelijke drumkit, en Jerry “Wyzard” Seay hanteert zowel de akoestische viersnarige- als de elektrische basgitaar. John Hayes heeft zijn bekende groene PRS-gitaar meegenomen, die hij veelal zittend op en stoel bespeelt.
De eerste vier nummers worden non-stop gespeeld, aanvankelijk (‘Funk A While’, ‘Burning Love’) nog een beetje onwennig. Mother’s Finest staat per slot van rekening vooral bekend als festivalband, wat Joyce de uitspraak ontlokte: “this is out of my lane as you can get, but for you we do different things”. Maar bij ‘Truth’ (ooit gecoverd door Nona Hendryx) zat de funk-flow er toch flink in en gingen op verzoek van Joyce de armen de lucht in. Met de afsluiter van het eerste kwartet songs ‘Fight The Feeling’ voelde de gemoedelijke sfeer aan als een warme deken in de toch al broeierige club.
In ‘Don’t Wanna Come Back’ mocht de hevig zwetende Jerry zich van zijn beste kant laten zien en horen met een akoestische bas solo. Dan volgen er twee songs van het laatste album ‘Goody Two Shoes & The Filthy Beast’ (2015) geïntroduceerd door Glenn: ‘Cling To The Cross’ en ‘Take Control’ met sample-intro. Ook ‘The Wall’ van het omstreden album ‘Black Radio Won’t Play This Record’ (1992) werd met veel overtuiging gezongen door de immer in het zwartgeklede bandleider Glenn Murdock. De gestripte powerballad ‘Cry Baby’ werd in deze setting een intiem onderonsje tussen Joyce en John Hayes op zijn elektrische gitaar. Wat weer naadloos overging in de (wat mij betreft overbodige) singalong ‘Strawberry Fields Forever’ van The Beatles.
Het meest succesvolle MF-album in Nederland is ‘Another Mother Further’ (CBS, 1977). Niet in de minste plaats vanwege de hitsingles ‘Baby Love’ (B-side: ‘Hard Rock Lover’) en ‘Piece Of The Rock’. Het was dan ook niet verwonderlijk dat deze nummers dansend en luid meezingend werden ontvangen door het NSJC-publiek. Dat Moses Mo gekleed in oranje/blauw gestreepte 10-polo (waarschijnlijk aangeschaft op de Dappermarkt die middag) goed in zijn vel zat wisten we al. Hij nam het moment van bandoverleg waar – er werd veel geïmproviseerd tussen de setlist songs door – om maar weer eens een instrumentale jam in te zetten. De reden voor Glenn om hem tijdens de bandintroductie voor te stellen als ‘Mister Picky Fingers’. De jazzy funkrocker ‘Shut Up’ (“for the lovely couple at that table”) van het recente album was de slotsong van de reguliere set.
Voor de toegaven kwam de band terug met een sentimenteel ouwetje ‘Run Joe’ en The Miracles kraker ‘Mickey’s Monkey’, waaraan het publiek weer mocht deelnemen in meezingverband. Zonder dat er granny panties aan te pas kwamen overigens. ‘Farao’ Moses Mo mocht deze swingende avond instrumentaal afmaken waarbij hij in de Hendrix-cover ‘Who Knows’ niet alleen zijn picky fingers gebruikte maar als ode aan Jimi ook zijn tanden. Zeker, het concert was meer ingetogen dan anders maar stond in geen vergelijk met de allereerste akoestische MF trio-gig uit 2011, toen de band eervol werd opgenomen in de Georgia Music Hall of Fame. De nummers waren nu enigszins ontdaan van strakke, harde randen maar het handelsmerk, de zang van long running Queen and King of Funk Rock Joyce & Glenn Murdock, en de hectische energie van de band stond nog als een huis. Eens te meer bewijst Mother’s Finest al 45 jaar lang te kunnen funk-rocken als geen andere band.
Lees ook:
Exclusief interview John Hayes (Mother’s Finest)
MF @Highlands Festival 2012
SETLIST: Funk A While; Burning Love; Truth; Fight The Feeling [introduction by Joyce]; Don’t Wanna Come Back w/ bass solo Wyz; Cling To The Cross; Take Control; The Wall; Cry Baby; Strawberry Fields Forever (The Beatles cover); No Woman No Cry [intro] (Bob Marley cover); Baby Love; Piece Of The Rock; Instrumental jam / band introduction; Shut Up. Encore: Run Joe; Mickey’s Monkey / incl. Rock and Roll (Led Zeppelin cover) w/ Guitar Solo; Instrumental jam / incl. Who Knows (Jimi Hendrix cover).
