Een sfeerverslag van het 29ste Swing Wespelaar te Wespelaar – België op 19, 20 en 21 augustus 2016. Een verslag van Ton Kok en Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Zoals gebruikelijk op Swing Wespelaar ook aandacht voor nationale bands. De Belgische band die de laatste festivaldag mocht openen gaan als Les Generals Jack door het leven.
Les Generals Jack staan ook alweer anderhalf decennium op het podium, 15 jaar ervaring een publiek te vermaken met hun typisch eigen stijl van blues, rock, soul en zelfs ska namen deze mannen ons mee op een bevreemdende reis door de muziek. Marc Bodart is de zanger/gitarist, Bart Leven is de bassist die ook een deel van de vocalen voor zijn rekening neemt en Toon Deriksen (El Fisch) is de drummer van het trio.
Voor de gelegenheid werd er ook een gast meegebracht, de percussionist Christophe Millet. Vocaal kon me Marc Bodart niet echt overtuigen maar muzikaal zat het allemaal wel heel sterk in elkaar. Vooral ‘Acajou’ van het meest recente album vond ik een mooi nummer al was de ballad zo vroeg in de set niet écht goed gekozen. ‘Crazy Dog’ nam het publiek mee naar de North Mississippi Hill Country, een stijl die zoals u wellicht als lezer van dit on-line muziekmagazine weet mij zeer weet te bekoren.
Een ‘douze points’ voor deze Les Generals Jack. Ook hoorden we flarden van Bo Diddley en een vergelijking met de Boogie Beasts kon ik ook om mij heen waarnemen.
Al met al een goed optreden al vond ik het nogal onsamenhangend of zoals de band zelf zei “we leven vandaag in een micro-klimaat en zo ook de band”.
Met Meena Cryle & the Chris Fillmore Band uit Oostenrijk was het op Swing Wespelaar 2016 een hernieuwde kennismaking, we zagen hen vorige maand voor het eerst optreden op Blues Peer waar de band mij prettig verraste. Meena Cryle is de frontvrouw van de band en als zangeres/gitariste wordt zij bijgestaan door Chris Fillmore die het meeste gitaarwerk voor zijn rekening neemt maar ook hij tekent voor een aantal zangpartijen.
Meena Cryle en Chris Fillmore en zijn band (Roland Guggenbichler op de toetsen, de ritme-sectie bestaat uit Joris Hendrik Nass op de bass en drummer Bernhard Egger) treden al bijna twintig jaar samen op en ze vonden hun ‘thing’ in de blues.
Meena Cryle & the Chris Fillmore band zijn ook nog eens de winnaars van de tweede plaats in European Blues Challenge van 2011 én finalisten op de International Blues Challenge van 2013 dus het publiek in Wespelaar is gegarandeerd van een memorabel optreden. Misschien lag het aan mijzelf maar ik had het idee dat de band vandaag zich veel meer op haar gemak voelde op het podium van Swing Wespelaar dan op het podium van Blues Peer waarbij contact maken met het publiek toch enigszins belemmerd wordt door de afstand van het podium tot de bezoekers.
Hier in Wespelaar leek de band veel meer feed-back te krijgen van de toeschouwers waardoor Meena en Chris er zichtbaar plezier in hadden voor het enthousiaste publiek op te treden. We horen o.a. een prachtige versie – meer ‘involved’ dan die op Peer – van Sam Cooke’s ‘A Change Is Gonna Come’, Sonny Boy Williams’ song ‘Early In The Morning’ liet goed het superieure gitaarspel van Chris zien samen met de rauwe stem van Meena Cryle bewezen zij het internationale publiek onder de kerktoren aanwezig dat we met een winnaarskoppel te maken hadden.
Meena Cryle & The Chris Fillmore Band zullen we, mits hen de tijd gegund wordt ook eigen nummers te schrijven, nog veel tegen gaan komen. ‘Sweet Sugar Bee’ werd in de tourbus geschreven en als ‘Ausnahme’ werd Bright Lights, Big City’ van Gary Clark Jr. deze keer ook bij daglicht gespeeld. Toen ‘I’d Rather Go Blind’ vertolkt werd kon ik echter slechts denken “minder lief, ruiger en bozer, het is per slot van rekeningen een drama waar je over zingt”.
Wat al eerder te bespeuren viel, vonden ook hier weer een aantal bezoekers de vertolking van dit nummer dé uitgesproken gelegenheid om een gesprek aan te knopen met hun buurman.
Nog een goed nummer uit eigen werk hoorden we toen de band ‘Mercy On Me’ ten gehore bracht. Een nummer wat Meena schreef uitkijkend op de straat waar zij woont. Met ‘Take This Pressure of Me’ van het 2014 album Tell Me garandeerde de Oostenrijkers dat na het optreden de cd’s als ‘Wiener Sachertorte’ de toonbank overgingen.
Zeer benieuwd was ik naar de winnaars van de European Blues Challenge dit jaar, het Noorse gezelschap Eric ‘Slim’ Zahl & the Southwest Swingers.
Wat ik van deze mannen tot op heden gehoord had, had me nog niet helemaal weten te overtuigen, maar live stond het echt als een huis. Goed, er stonden niet echt virtuoze muzikanten op het podium. De ritmesectie was niet echt strak, maar het totaalplaatje klopte wel.
Eric Zahl toonde zich een echte showman, die het gezelschap op natuurlijke wijze aanvoerde. Veel showelementen, maar totaal niet gemaakt overkomend en er zat een lekkere relaxte ondertoon in de muziek. Qua professionaliteit zijn er nog wat verbeterpuntjes.
Tijdens de vertolking van Delbert McClinton’s ‘Blues As Blues Can Get’ maakte Eric een wandeling voor het podium, maar bleek de draadloze apparatuur niet perfect te werken. In zo’n geval zorg je ervoor dat je snel weer terug bent op het podium, maar hij bleef toch te lang voor het podium hangen. Het beroerde geluid kan hem toch niet ontgaan zijn.
Wel weer drukwekkend was het piano intermezzo van Øystein ‘Boogieman’ Undem, die van slow blues via New Orleans en boogie woogie terecht kwam bij Chuck Berry’s ‘You Never Can Tell’, waarna de rest van de band weer terug op het podium kwam om het nummer gezamenlijk te beëindigen. Zondermeer een onderhoudende performance.
Nora Jean Bruso was voor ons een volledig onbekende zangeres maar met haar begeleiders de Luca Giordano Band hadden we al eerder het genoegen gehad.
Zo zagen we de, tussen Chicago (VS) en Teramo (It) pendelende, zesendertig jarige Italiaanse gitarist met Peaches Staten maar ook Bob Stroger en John Primer, beide keren overigens op het Mijas Bluesfestival in Spanje, optreden. Luca’s bandleden zijn de ritme-sectie bestaande uit Fabio Colella en bassist Walter Cerasani, op de toetsen zagen we Fabrizio Ginoble.
Nora Jean Bruso is afkomstig uit Mississippi en werd geboren (21-06-1956) in een muzikaal gezin waar blues en gospel hand in hand gingen. Vandaag zullen ook deze muziekstromingen ongetwijfeld op het menu staan. Zoals ‘the Chicago way’ betaamt werd eerst het publiek door de band opgewarmd voor wat komen ging. Bij het inzetten ‘I’m The Blues’ kwam Nora Jean Bruso zoals een bluesdiva al handkusjes gevend het podium op. De dame zag er niet alleen bombastisch uit ook haar stem was van een bombastisch kaliber. We hadden te maken met een échte ‘bluesmama’. ‘A Man To Settle Down’ zal Nora Jean wellicht niet in het Wespelaarse publiek gevonden hebben maar aan haar passie hoe zij deze song ten gehore bracht zal het niet gelegen kunnen hebben.
De dame liet onder de kerktoren van Wespelaar haar spreekwoordelijke klok keer op keer luiden. Tóch moest ik concluderen dat de finesse van het klein houden van een momentje in een song Nora Jean Bruso niet goed afgingen wat ik vooral opmerkte bij haar vertolking van Etta James’ ‘At Last’. Ondanks dat ik blij was dit nummer weer een keertje live te mogen horen was mijn laatste ervaring bij de Etta James Experience een betere. Weer was ik toehoorder van een ‘goed gesprek’ tussen twee toeschouwers tijdens Nora Jean’s vertolking van de ballad ‘Gravity’ waarbij Luca Giordano toonde waarom Italië ooit te klein voor hem werd en naar Chicago vertrok, jammer maar een steeds vaker voorkomend fenomeen tijdens rustige nummers.
Ik haakte wel af toen deze dame dacht een rap te kunnen brengen; ook Michael Jackson’s hit ‘Billy Jean’ voor de gelegenheid omgedoopt tot ‘Norma Jean’ kon mij niet bekoren. Jammer dat ik getuige moest zijn van meerdere toeschouwers die blijkbaar dezelfde mening toegedaan waren. Men verkoos steeds meer de bar dan wel de diverse eet-stands tijdens de laatste leg van Norma Jean Bruso’s optreden.
Tóch werd er voor de minder kritische toehoorder of zich meer op de band focussende toehoorder nog een toegift gegeven in de vorm van ‘Shout’.
Afsluiter van het festival was de The Music Maker Blues Revue, een muzikaal project voortgekomen uit de Music Maker Relief Foundation, een non-profit organisatie, die zich bezig houdt met het in stand houden van de muzikale tradities van het zuiden van de Verenigde Staten. Echt honderden muzikanten zijn al bij dit project betrokken geweest. De aanblik van de drie frontmannen gaf me niet veel hoop. Drie oude, lange en magere mannen, die nauwelijks zonder begeleiders te zien waren op het terrein, maar op het podium toch wel voor een zeer aangename verrassing zorgden en velen ervan weerhield om vroegtijdig huiswaarts te keren.
De band bestaat uit een paar mannen met een indrukwekkende staat van dienst zoals drummer Ardie Dean, bassist Nashid Abdul Khaaliq, trombone-speler Lil’ Joe Brown (B.B. King Orchestra).
Én tot mijn verrassing, gitarist Albert White, wiens cd ‘Soul Of The Blues’ zich ergens in mijn cd verzameling bevindt.
Nadat de band de show heeft geopend, komen om de beurt de drie frontmannen drie nummers spelen. Als eerste is dat Robert Lee Coleman, voormalig gitarist in de band van James Brown. Achter de microfoon met een gitaar in zijn handen kwam deze man echt tot leven.
Bij ‘A Real Mother For Ya’ had ik nog even mijn bedenkingen, maar de sfeer zat er goed in en zijn vingers wisten de juiste noten prima te vinden.
Alabama Slim was al volgende aan de beurt. Hij werkte zijn nummers voornamelijk zittend af, maar wist er een prima versie van ‘Feelin’ Good (I Wanna Boogie)’ uit te persen en ook zijn versie van ‘Worried Life Blues’ klonk krachtig. Zijn gitaarspel was primitief, maar doeltreffend.
Robert Finley was de derde in rij. De manier waarop hij naar de microfoon werd begeleid gaf weinig hoop, maar het inpluggen van het gitaarsnoer werkte als een infuus en ook heer Finley ging helemaal los.
Met alweer een gebroken snaar bewees Finley nog steeds tot de gitaarbeulen te horen. Hij eindigde met ‘Shake, Rattle & Roll’, maar ook dit gezelschap kreeg de terechte waardering van het publiek in de vorm van een toegift. ‘The Blues Is All Right’ klonk er nog eenmaal over het plein van Wespelaar en met ‘Rock Me Baby’ werd Swing Wespelaar 2016 op passende wijze afgesloten.
Wellicht dat de slechte weersverwachting toch een afschrikwekkend effect heeft gehad op een aantal mensen want op zaterdag stond het plein helemaal vol. Op de zondag was het aanzienlijk rustiger. Maar de wegblijvers hebben een mooie slotdag gemist.
De 29e editie van Swing Wespelaar zit er weer en kunnen we terugkijken op een goede editie van een festival, dat gerekend mag worden tot een van de gezelligste festivals, dat wij kennen…..en nu op naar de 30e editie.
Dank aan alle vrijwilligers die ook deze negenentwintigste editie met een glimlach onze ‘tasjes’ koffie, pintjes en de cavaatje serveerden. Programmeur Hans Baes die ook in 2016 voor een goede line-up garant stond, organisator Filip Le Roy voor zijn tomeloze inzet en natuurlijk mogen de M.C. niet vergeten die ook deze editie de introductie van kleine ‘weetjes’ wist te voorzien.
Deo Volente zijn de reporters van The Blues Alone? bij de dertigste editie weer graag aanwezig tijdens Swing Wespelaar 18, 19 en 20 Augustus 2017.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Swing Wespelaar 2016 hier en van Dag 2 van Swing Wespelaar 2016 hier.
