Music Rising @ Swing Wespelaar Dag 1

Een sfeerverslag van het 29ste Swing Wespelaar te Wespelaar – België op 19, 20 en 21 augustus 2016. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.

Zoals wij tijdens vele edities van Swing Wespelaar hebben mogen meemaken staat er ook vandaag een band van eigen bodem op de line-up. The Blue Chevys hebben de eer op het spits af te bijten. Volgens eigen zeggen stonden deze mannen al eerder op het podium van dit sympathieke festival, niet zo gek want The Blue Chevy’s (toen nog mét apostrof) afkomstig uit Haacht dateren alweer uit 1989 toen de jongens samen op school een bandje startte.

Hun debuutalbum Motel Birdcage uit 2004 bracht de band grotere faam met meer optredens in heel België. Toch gingen de bandleden geleidelijk ieder hun eigen weg maar in 2014 begon het toch weer te kriebelen. Met de release van hun EP Turn It Back zijn The Blue Chevys begonnen aan een comeback.

De set is een mix van rhythm & blues, rock ‘n roll en rockabilly. The Blue Chevys brengen eigen nummers maar de set bestaat voor een deel ook uit covers. We horen o.a. ‘Burning Heart’ van de nieuwe EP Turn It Back maar ook ‘Sitting Stone’ van het eerste album Motel Birdcage. Een mooie tribute aan Filip Kasteels (El Fish) wordt gebracht met ‘Shake ‘Em’ inclusief de sambaballen.

De trompet solo van Kim Vandeweyer in ‘Turn It Back’ bezorgt me kippenvel. Frontman/vocalist/bluesharpist Kris Bries brengt een beste vibe over op het aanwezige publiek, Frederic Martello is de gitarist die ook over een fijne stem blijkt te bezitten. Rest mij nog de rest van de band bij u te introduceren want zonder hen had de vertolking bijv. ‘North Side Gal’ van J.D. McPherson en de toegift Chuck Berry’s ‘Never Can Tell’ nooit zo succesvol gebracht kunnen worden. Jan Ursi is de toetsenist, houdt de sambaballen lekker hoog én bespeelt het wash-board.

De ritme-sectie bestaat Jean-Luc Cremens op de bass en op drumms zien we Philippe Martello, last but not least Sven Smekens op gitaar en Koen De Sloovere is de saxofonist. The Blue Chevys; een waardige opener van dit 3-daagse muziekspektakel in Wespelaar.

Mike Sanchez is de enige Brit die op het affiche van Swing Wespelaar 2016 prijkt. Mike Sanchez (in London geboren uit Spaanse ouders) is bekend geraakt met zijn Big Town Playboys waar hij veelvuldig met groten namen als Jeff Beck en Robert Plant samenwerkingsverbanden aanging. In 1999 echter wilde Mike Sanchez zich meer op een solo carrière gaan richten en werd hij als frontman vervangen door Big Joe Louis (ook eerder op Swing Wespelaar). Maar Mike heeft zijn contacten gekoesterd wat blijkt uit het feit dat Mike Sanchez net terug is van een Europese toer met Robert Plant waarbij de afstanden tussen de venues hoofdzakelijk met de privé-jet van Plant overbrugd werden.

Na een drietal dagen in Spanje verbleven te hebben is Mike Sanchez terug op Belgische bodem om de dames gekleed in Rockabilly-stijl die al ongeduldig op de Britse teddybeer de regen trotserend staan te wachten lekker te laten swingen. Ook mijn vriendinnetje heeft er na haar vakantie in Frankrijk een omleiding voor over om weer eens even lekker te de heupjes in beweging te zetten op de pianoklanken van ‘Don’ Mike Sanchez en zijn band.

De bandleden zijn achtereenvolgens; drummer Mark Morgan en bassist Nick Whitfield zijn samen de ritme-sectie, de gitarist heet Tom Bull, Martin Winning bespeelt de tenor-saxofoon en vormt samen met Nick Lunt op de bariton-saxofoon de blazerssectie.

De start van de set, ‘Red Hot Mama’ wordt jammer genoeg een blamage voor de sound-man; de vocals van Mike Sanchez zijn voor het in grote getale aanwezige publiek niet te horen. Het lijkt alsof er een schuif nog helemaal dicht staat; Mike is zich er in het geheel niet bewust van omdat hij zichzelf wél kan horen via de monitoren óp het podium. Na hevig gebaren van het publiek in de eerste rijen achter de dranghekken dringt het tot gitarist Tom Bull door dat er is mis is.

Bij het tweede nummer is het euvel verholpen en worden Mike’s vocalen met luid applaus en gejoel ontvangen. Deze reactie van het publiek lokt Mike uit zijn excuses voor zijn vocale bereikbaarheid te uiten; hij is ziek “not well at all”. Hoe ziek hij is weten publiek en de man zelf nog niet, inmiddels (3 dagen later) ligt Mike Sanchez met een longontsteking in het ziekenhuis. Ondanks dat de man zichtbaar niet zichzelf is – het zweet gutst werkelijk van zijn hoofd – wordt het toch een show van een aaneenschakeling van up-tempo dansbare nummers.

We zijn getuige van ‘Hurting Inside’, Fats Domino’s ‘I’m Ready’, ‘Shirley’ en zelfs de hoge toon in ‘Lula’ haalt de Spaans/Britse meester op de “ebony and ivories”. Een eerbetoon aan John Lee Hooker, Bo Diddley en Chuck Berry komt in de vorm van een medley van hun ‘Boom Boom’, ‘Hey Bo Diddley’ en ‘Brown Eyed Man’. De afsluiter van een zeer sterke set van deze Mike Sanchez en zijn band is de lekkere meegalmer ‘Tallahassie Lassie’. Mijn dinnetje en ik hebben genoten van heerlijk uurtje swing, ondanks dat Mike Sanchez zichtbaar last had van koorts heeft hij zich heer en meester op de toetsen en in de vocalen getoond.

Mike Wheeler en zijn band zijn de eersten van een reeks speciaal uit Amerika ingevlogen artiesten die op Hans Baes’ line-up staan. Mike Wheeler ken ik van zijn werk bij Willie Kent maar besloot in 2001 solo te gaan. Wheeler werd in 2014 opgenomen in de Chicago Blues Hall of Fame ofschoon zijn spel toch heel veel jazz en funk invloeden kent.

Die funk invloed is natuurlijk mede te danken aan ‘childhood friend’ de linkshandige bassist Larry Williams die zijn bass teistert met slams en plucks op/van de snaren dat het bijna onmogelijk is geen bassfanaat te worden. De trouwe lezer van dit on-line muziek-magazine weet dat mijn liefde voor de dikke snaren het regelmatig wint van die van de snaren van de gitaar en ook hier vanavond op de eerste dag van de 29e editie van Swing Wespelaar is Larry Williams voor mij de man.

Deze mannen die al de dag vooraf het festival arriveerden in BluesDorp Wespelaar en spontaan in Café Sparta een kick-off concertje gaven zullen de vele trouwe én nieuwe fans versteld doen staan. We zien Cleo Cole op drumms en de enige blanke in de gelederen is de toetsenist Brian James. Ondanks dat Mike Wheeler door de wereld trekt als Chicago blues artiest is daar vanavond weinig van te merken; zoals eerder gezegd is het meer funk wat de klok slaat.

We horen nummers van het nieuwste schijfje uit 2015 ‘Turn Up’ zoals ‘You Won’t Do Right’. Mike Wheeler’s beleving van de blues is vooral een aaneenrijging van covers van bekende bluesstandards zoals Freddy King’s ‘Have You Ever Loved a Woman’, Lightnin’ Hopkins’ ‘Catfish Blues’, Muddy Waters’ ‘Hoochie Coochie Man’ en Stevie Ray Vaugh’s ‘Pride & Joy’.

Een energieke set van een band die het publiek goed in haar ban kan houden; ons is het allemaal een beetje teveel cover en wij verlaten nét voor de toegift het festival terrein om onze vermoeide lichamen te warmen onder de douche en het dekbed van ons, inmiddels vaste, onderkomen voor de aankomende twee nachten.
Morgen zijn we er al vroeg weer bij als de tweede festivaldag om 14:30 uur zal openen met een act van Nederlandse bodem, het Ralph de Jongh Trio.