Een verslag van het 1ste Holland International Blues Festival te Grolloo op 3 en 4 Juni 2016. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Grolloo is voor twee dagen omgedoopt tot Blues Village van Drenthe, Nederland. Het normaal 700 inwoners tellende Grolloo ontvangt dit eerste week-end van Juni 20.000 bezoekers. Het HIBF is geïnitieerd door Jan Lagendijk (North Sea Jazz club) en Gregory Elias (de man die The Rolling Stones naar Cuba haalde) met als uithangbord goede vriend Johan Derksen, ooit manager van Cuby + Blizzards maar vooral bekend van Voetbal International (magazine én tv programma) die zich na zijn pensioen steeds meer met zijn liefde voor muziek bezig houdt getuige zijn werk voor de North Sea Jazz club, de Pioniers van de Nederpop en zijn radio programma bij onze regionale omroep Radio Rijnmond ‘Muziek voor Volwassenen’. Deze drie mannen die hun passie, de blues maar ook country en roots, steeds minder vertegenwoordigd horen op de nationale radio besloten ter gelegenheid van de vijfde sterfdag van Harry Muskee een spiksplinternieuw festival op te zetten. Als uitbater John Hofsteenge van het plaatselijke café benaderd wordt is hij meteen bereid voor ons hapje en sapje te willen zorgen; Mojo raakt geënthousiasmeerd, zij leggen het draaiboek van Lowlands erover heen en de samenwerking is een feit.
Tijdens onze rit van de Randstad naar het rustige Drenthe loopt de temperatuur gestaag op; dàt heeft het 1e HIBF alvast mee, warm weer met een heerlijk zonnetje. Eenmaal ons verblijf voor het week-end verlaten te hebben komen we na een zeer korte autorit aan op de gigantische parkeerplaats die voor de bezoekers van het 1e HIBF is gecreëerd. Door de goede begeleiding van de vrijwilligers vinden we al vlot een plekje; in de directe nabijheid van de parking bevindt zich de ingang van het festivalterrein. Eenmaal voorzien van onze passen sluiten wij aan in de rij bij de reguliere bezoekersingang, waar we al een glimp kunnen opvangen van de grote festival tent (de Bravo tent van Lowlands) en als ik schrijf groot bedoel ik ook gróóóóót. De dag nà het festival hoor ik van Johan Derksen dat er aanvankelijk met 5000 bezoekers per dag rekening was gehouden maar dat de kaartverkoop zo vlot verliep dat al snel de gereserveerde tent vervangen werd voor een exemplaar waar 10.000 bezoekers in passen.
Vooraf de eerste set maken we een korte wandeling over het plein en langs de catering, het ziet er allemaal verzorgd uit en is bovendien betaalbaar, toiletten zijn zelfs gratis!
Johan Derksen, onze M.C. voor dit week-end, verwelkomt het publiek aller charmantst en terloops vertelt hij ons dat het HIBF de komende 5 jaar een vast spektakel op het eerste week-end van Juni in Grolloo zal zijn.
Goed nieuws dus voor de oudere jongere én de steeds meer jongeren die de live roots- en blues-muziek een warm hart toe dragen; nóg beter nieuws horen we als in 2017 het festivalterrein nóg uitgebreider zal zijn met de Alpha tent van Lowlands die een capaciteit heeft voor 15.000 bezoekers.
Zo is om kwart over zeven de tijd aangebroken voor één van de eerste dames die op het affiche van dit 1e HIBF prijken; Ana Popović en haar band mogen het spits afbijten. Ana Popović werd geboren (1976) in Servië, studeerde aan het conservatorium in Rotterdam en woont nu in de VS, eerst Memphis nu Los Angeles. Ana Popović is dus ook een beetje van ons Nederlanders; zij beleefde hier haar eerste kennismaking met het podium. Ana maakte uiteindelijk in de VS als gitariste furore. De Servische brengt een mix van blues, bluesrock maar ook jazz, ziet zich hier op HIBF omringd met bandleden bassist Nederlander Ronald Jonker, toetsenist Michele Papadia en drummer Stephane Avellaneda. De blazers komen uit Italië, op sax Claudio Giovagnoli en op trompet Davide Ghidoni. Ana raakt haar zeer trouwe fan-base met haar passievolle spel. Ondanks dat het geluid wat aan problemen onderhevig is wordt het een set met voldoende afwisseling.
De dame in een Romeins toga aandoend jurkje inclusief Romeinse hoge laarzen kan herhaaldelijk rekenen op een warm applaus al was het alleen maar omdat zij ons in nog steeds goed Nederlands toespreekt. Ana verwent het publiek in Grolloo met de meest kunstigste licks en pedaalwerk, de set is een afwisseling van ouder werk zoals ‘Object of Obsession’, ‘She Was a Doorman’ van het nieuwste 3 cd-album (!!) Trilogy waaraan onder andere Joe Bonamassa, Cody Dickinson en Robert Randolph meewerkten. Het meest verrassende voor mij is toch wel de cover van Tom Waits’ ‘New Coat Of Paint’ – gelukkig ook op het album te vinden – waarin de trompetsolo van Davide Ghidoni mij de tranen in de ogen doet opwellen. Een prima set van de eerste bluesdiva van dit HIBF, Ana Popović, via een spetterend slot van de ritme-sectie komt er na één toegift een einde aan deze set…… de kop is eraf op naar de volgende!
Na slechts een kwartiertje ombouwen is het podium klaar voor een voltallige bigband van een kleine 20-tal musici. Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra staan te popelen om Grolloo tot ver buiten de tent te laten swingen op hun boogie-woogie muziek. De BBC presentator van ‘Later’, na 25 jaar nog steeds één van de invloedrijkste muziekprogramma’s ter wereld, is niet bang van een uitdaging als voor een menigte van 10.000 toeschouwers te musiceren.
Speelt hij in zijn eigen tv-programma herhaaldelijk met een grote ster een klein liedje aan de piano, tegenwoordig is Jools Holland een graag geziene gast op menig groots festival. His Ryhthm & Blues Orchestra bestaat uit een selectie van de beste blazers en solisten.
Het is een set waar de diversiteit hoogtij viert, Jools Holland (58 jr) kiest voor een mix van rhythm & blues, blues, gospel, boogie-woogie maar ook ska. Songs als ’Midnight special’ doet vooral de ‘deftige madammen’ swingen, maar ook de bluesliefhebber weet dat het kwaliteit is wat hier op het podium gebracht wordt.
Zijn solistes Beth Rowley, Louise Marshall en Ruby Turner trekken zelfs de blues die-hards over de streep; meest verrassende van de set is toch wel het ska gedeelte. Eerder, inmiddels de kleine Londenaar al een keer of vier zien musiceren, had ik nog nooit de eer van dit onderdeel getuige te zijn. The Selecter frontvrouw Pauline Black en mede-bandlid Arthur ‘Gaps’ Hendrickson weten ook de niet zo stijlvaste bezoekers mee te nemen op het reisje door het roemrijke verleden van de ska-muziek. Paulien Black brengt o.a. haar hit ‘On My Radio’ waar de hele tent bijna woordelijk de tekst van meeblèrt; Jools Holland is bij het zien van dit succes klaarblijkelijk niet te houden en – inmiddels ontdaan van het colbert en met de bretels langs de pantalon – doet hij het ene rare dansje na het andere langs de rand van het podium.
De gedachte aan feestband moet ik keer op keer negeren om mezelf niet te beïnvloeden bij mijn verslag. Twee solistes die dit team van TBA? het meest raken zijn toch wel de frêle ogende zangeres Beth Rowley die behept is met het zogenaamde blue-eyed soul virus én een stem die tot in Rolde te horen is maar ook de vocalen van gospel- en blues-diva Ruby Turner…….gelukkig denkt het publiek daar ook zo over want het waarderende fluitconcert doet mij grijpen naar mijn gehoorbeschermers.
Een swingende aanloop door een heus Rhythm & Blues orkest, waarbij het geluid beduidend beter was dan bij de eerste set, leidt naar de apotheose van deze eerste dag van een tot nu zeer aangenaam verlopen HIBF.
Als de meeste microfoons van de laatste band zijn verwijderd spreekt Johan Derksen het publiek nogmaals toe. Allereerst bedankt hij ons voor de overweldigende belangstelling en vraagt vervolgens de aandacht om Harry Muskee (1941-2011) te herdenken want dit festival is natuurlijk niet zomaar een festival in Grolloo.
Johan Derksen nodigt ex Blizzards-leden Herman Deinum (bassist), Hans La Faille (drummer) en Erwin Java (gitarist) op het podium uit; even denk dat er dan toch nog een Nederlandse band op dit 1e HIBF zal optreden maar dit blijkt vergeefse hoop te zijn. Derksen kondigt n.l. de weduwe van Harry Muskee, Douwine Oosterhof, aan; hij bedankt haar voor haar zorgen voor zijn goede vriend Cuby tijdens zijn ziekte de laatste vijf jaar van zijn leven.
Mevrouw Muskee-Oosterhof zelf zichtbaar geëmotioneerd, bedankt op haar beurt de organisatie voor het mooie initiatief “Harry zou dit geweldig hebben gevonden” en wenst alle toeschouwers die naar Grolloo afgereisd zijn een fantastisch festival.
De eerder genoemde apotheose heet Beth Hart. De avond zal op passende wijze afgesloten worden door Beth Hart en haar band, zij staan om kwart over tien klaar om de vele trouwe fans, maar ook nieuwe leden in de Beth Hart-kerk te verwelkomen. Beth Hart (1972) brak in 1999 door met haar single LA Song (Out of This Town); eerder werkte ze samen met o.a. Joe Bonamassa getuige de gezamenlijke albums Seesaw en Don’t Explain. Met Jeff Beck kreeg een staande ovatie van President Obama voor haar eerbetoon aan Buddy Guy tijdens de Kennedy Center Honors.
Nederland echter sloot al vele jaren geleden, het bewijs is te horen en te zien op de opname uit 2004 (cd en dvd) van haar concert in Paradiso, Beth in het hart. Voor het eerst zie ik Beth Hart niet achter de veilige piano maar aan de rand van het podium openen met de Etta James cover van ‘Rhymes’, een nummer wat overigens ook op het album Seesaw met Joe Bonamassa verscheen.
Beth Hart lijkt vol energie getuige haar beweeglijkheid. Nummers als ‘Might As Well Smile’, ‘If I Tell You That I Love You’, ‘Monkey Back’ met de veelbetekenende tekst “me and my rotten friends” waarbij zij haar publiek betrekt door hen te laten participeren door mee te zingen.
Haar bandleden, gitarist Jon Nichols, de vervanger van de onfortuinlijke P.J. Barth die tijdens de tour zijn arm brak, bassist Bob Marinelli en drummer Bill Ransom weten deze muzikale wervelwind Beth Hart te volgen waar het moet, aan te sporen waar het kan, maar als Beth hen vraagt geven zij stuk voor stuk virtuoze soli weg.
Altijd is daar haar man Scott Guetzkow “my husband, my rock” om haar moed in te praten, afgevallen zenders te herinstalleren en na afloop het publiek te verrassen met set-list of drummstick. Voorafgaand aan ‘Boom, Boom, Bang, Bang’ bedankt Beth het Nederlandse publiek voor de kans die ze kreeg om hier in Nederland haar naam te mogen maken; ‘Leave The Light On’ wordt ook in Grolloo, nadat Beth zich heeft gecorrigeerd “Oh Fuck It” (tekst kwijt) door opnieuw te beginnen, door vele keeltjes meegezongen. Beth Hart die volgens eigen zeggen nog altijd met een lichtje aan slaapt, is geen muzikant maar een artieste pur-sang, deze vrouw kàn niet anders……zij móet haar diepste emoties op papier zetten en omzetten in songs die ze wil delen met anderen die ook worstelen met de wreedheden en verleidingen die het leven ons voorschotelt. Nog nooit woonde ik een concert van deze vrouw bij waarbij ik niet geroerd raakte, Beth zelf is overigens ook niet bang om haar emoties de vrije loop te laten.
Ongegeneerd laat ze haar tranen vloeien als zij, gezeten op haar pianokruk aan de rand van het podium, ‘I’d Rather Go Blind’ haar laatste nummer van de set ten gehore brengt. Scott Guetzkow spoort het publiek aan een encore te vragen; wij worden beloond als Beth Hart helemaal alleen het nummer ‘My California’, alweer uit 2010, zingt…….
Nogmaals raakt zij, het TBA?-team maar ook het publiek geëmotioneerd bij de passie die deze vrouw in een nummer weet te leggen, haar talent deze prachtige teksten te schrijven, haar onmiskenbaar stemgeluid – dikwijls vergeleken met die van Janis Joplin (die vergelijking is mij vreemd) – maar vooral is het haar breekbaarheid wat haar zo uniek maakt. Beth Hart hoort bij Nederland zoals Cuby bij Grolloo!
Grolloo heeft volgens onze M.C. JD twee café’s en een kruidenier die voor de gelegenheid 24 uur open blijven, zij hebben nog een lange nacht voor de boeg want het publiek weet na al dit moois niet van ophouden. Het weer is de café-bezoeker goed gezind en dus zitten de terrassen nokkie vol, wij nemen er slechts één op de volgende dag.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Holland International Blues Festival 2016 hier.
Nicolette & José, wat een mooie beschrijving – doorspekt van kennis en feiten – en sprekende foto’s (in de bekende JG-style 😉 ) hebben jullie van dit nieuwe Holland Int. Blues Festival gemaakt. In het dorp waar de blues thuishoort! En chapeau voor Derksen & Co die, ondanks nog wat schoonheidsfoutjes in de organisatie, met dit initiatief geen waardiger eerbetoon aan Harry ‘Cuby’ Muskee with all his Blizzards, én aan de bakermat van de Nederblues hadden kunnen brengen. Ik ben trots er ook (off-duty, dit keer) met vele muziekvrienden en met volle teugen (letterlijk soms) genietend, bij geweest te zijn. Een nieuwe traditie is hiermee ontstaan en de blues leeft als nooit tevoren… dus ook TBA? kan nog wel even vooruit (y) … “so many roads to travel, so many ways to go…”
Precies zoals ik al zei, Giel: …WoW…..!!!
Wow !!! (Heb het fotoalbum bekeken, … Jose was echt weer ‘in the flow’ )