Blues Aan De Maas presenteerde 27 Mei 2016 j.l. Mississippi Bigfoot en support-act Fat Harry & The Fuzzy Licks in het Pakhuis op het Westelijk Handelsterrein, Rotterdam. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
De Rotterdamse formatie Fat Harry & The Fuzzy Licks spelen dit keer ‘thuis’ in Pakhuis 17 van het Westelijk Handelsterrein. Harold van Dorth en kompanen verzorgen het voorprogramma doen van Mississippi Bigfoot. Voor de enkele lezer van The Blues Alone? die niet eerder kennismaakte met Fat Harry & The Fuzzy Licks stel ik nog eventjes de bandleden aan u voor. Frontman/zanger/gitarist is Harold van Dorth, de ritme-sectie bestaat uit Jacco van den Heuvel op de drumms samen met Hassan Abudaldah op bass, de toetsen worden door René Schutte bespeeld en voormalige ‘homey’ Jan de Ligt uit Vlaardingen zien we op de tenor-sax. Het eerste wat me opvalt is het véél te kleine podium; dit keer is er gekozen om het podium niet van wand tot wand uit te bouwen maar een doorgang naar de backstage te creëren. Jammer, want juist die corridor wordt als een soort opslag voor instrumentkoffers gebruikt……..het oogt rommelig voor het publiek (ik hoor er meerdere commentaren over).
De band treedt na wat geschuif met monitoren om half negen aan op ons op te warmen voor Mississippi Bigfoot. De heren starten met een instrumentaal nummer; het lijkt alsof wij als publiek meer horen dan het quintet op het podium. De heren musici dekken elkaar af, zoals saxofonist Jan de Ligt die bassist Hassan Abudaldah helemaal afschermt en dat is ook het geval met Harold en drummer Jacco van den Heuvel dit alles te wijten aan het té kleine podium.
Fat Harry & The Fuzzy Licks brengen volgens eigen zeggen eigentijdse blues geïnspireerd door de vele optredens die de band samen met de diverse Amerikaanse muzikanten die op tour door Europa reisden verzorgden zoals bijvoorbeeld in het recente verleden Super Chikan, Preston Shannon, Joe Louis Walker en Lucky Peterson. Het microfoongeluid blijft te wensen over; Harold’s teksten zijn maar gedeeltelijk te verstaan maar ook zijn gitaarversterking had beter gemogen. Jammer want ik wil niet alleen van René op de Hammond XB I genieten. We horen covers als ‘Born Under a Bad Sign’ wat als een zeer lang uitgesponnen versie gebracht wordt maar ook een vrije interpretatie van Muddy’s ‘She’s Nineteen Years Old’. Dat Fat Harry van Dorth gitaar kan spelen weet de blueskenner al jaren maar het komt er vanavond voor een tegenvallende opkomst niet écht uit de verf ondanks de inzet van frontman Harold die in de apotheose ook nog even de gitaar achter de rug neemt om zo zijn Gibson te bespelen.
In de pauze worden zoals altijd bij een samenwerking tussen Esther en Frank getrakteerd op de platenkast van Franko Diago, bijzondere vertolkingen van blues en jazz van artiesten die eigenlijk om dit segment muziek niet bekend staan.
Als het zo net na tien uur is geworden is het aan de Amerikanen om het publiek verbaasd te doen staan. De band Mississippi Bigfoot, een vijfmansformatie die werd opgericht in 2015 na een show in club Ground Zero in Clarksdale, Mississippi. Sindsdien heeft de band talloze succesvolle optredens door heel Mississippi afgerond. Hun eerste album, ‘Population Unknown’, huist een grote verscheidenheid aan stijlen, altijd binnen de vele stromingen van de blues, van North Mississippi County Hill blues via Beale Street club-blues van Memphis tot aan de meest actuele cutting-edge hedendaagse Chicago blues, maar altijd met een vleugje garage sound, zoals vele jongere blues muzikanten van nu de blues plegen te interpreteren. De band bestaat uit Christina Vierra op vocals/ukelele, Chris Pitts op gitaar/vocals, Ashley Bishop op gitaar, Cade Moore op bass en Doug McMinn op drumms, mondharmonica en vocals. Mississippi Bigfoot is voor een maand overgekomen naar de ‘swamps’ van Nederland en België maar ook Duitsland is al bezocht en Oostenrijk en Zwitserland staan nog op de agenda waarvan overigens nog een aantal data in Nederland of België te boeken zijn (via Bluesther). Het album ‘Population Unknown’ wordt in de internationale media met mooie recensies beloond dus dat beloofd een goede set te worden in deze intieme setting van het Pakhuis op het Westelijk Handels Terrein.
De set wordt geopend met een blues standard, ‘Rock Me Baby’, meteen maken we kennis met het stembereik van Christina Vierra. Madam Vierra’s zang is krachtig en soulvol. Dat deze Christina een vakvrouw is toont zij door al bij het eerste nummer het publiek te sommeren een paar stappen naar voren te komen zodat ook de band zich geborgen kan voelen. Juist zó doe je dat; meteen het publiek bij de lurven pakken! Keer op keer hoor ik Christina zeggen “no robots singing the blues” het zal waarschijnlijk op de nieuwe stijl juke joints c.q. clubs slaan op Beale Street – Memphis waar steeds minder bluesbands hun brood weten te verdienen. Wat ook meteen duidelijk wordt dat bij de set van Mississippi Bigfoot het geluid zoveel beter overkomt, de teksten zijn te verstaan, het is allemaal aan veel minder ruis onderhevig……..
Als de band de cover van ’44 Blues’ van Howlin’ Wolf inzet vertelt gitarist/vocalist Chris Pitts dat hij voor het eerst in Europa is en het bijzonder naar zijn zin heeft. Ook weten we meteen wat een goede gitarist Chris Pitts is, hij legt keer op keer lekkere gitaar licks neer met een swampy sound die hij gruizig maar met volle overtuiging speelt. De band speelt vanavond natuurlijk een aantal covers om zo het publiek aan zich te binden maar gelukkig komen er ook nummers van het ‘Population Unknown’ album voorbij zoals ‘Burn That Woman Down’ waar Vierra haar ziel en zaligheid in de vocals legt. Herhaaldelijk wordt het publiek gevraagd of dat Rotterdam nog meer blues wil, ja dat willen we wel maar met dit clubje mensen kunnen we gewoon niet harder schreeuwen lieve Christina! B.B. King wordt door Vierra geëerd met ‘The Thrill Has Gone’ en tijdens de cover van Big Mama Thornton’s zit Chris Pitts zó in de flow dat hij een snaar breekt van zijn rode Gretch.
Onverstoord wordt de volgende baby erbij gepakt en we zingen allemaal mee met Ernie Fords’ door Johnny Cash tot hit gezongen ’16 Tons’. Chris Pitts mag met nogmaals een tweetal covers bewijzen dat hij de man van de avond is als hij inclusief pedaal de Jimi Hendrix’ nummers ‘Voodoo Chile’ en ‘Hey Joe’ ten gehore brengt.
Christina Vierra fungeert deze avond als gangmaker op én af het podium als zij steeds vrouwelijke bezoekers in een stoel voor het podium posteert zodat Pitts óf de gitaar op vrouwelijke schoot met de tanden kan bespelen óf de dame in kwestie de gitaar omhangt om de gitaar dan achter haar zelf te bespelen; een echte clubact zoals die in VS te doen gebruikelijk is.
Christina bevestigt met de vertolking van Janis Joplin’s ‘Bobby McGee’ en het a capella gezongen ‘Mercedes Benz’ waarom zij in de media met deze blues legende wordt vergeleken en zelfs de biopic Janis Joplin mocht inzingen.
Doug McMinn speelt niet alleen een top set op zijn drumms maar hij blaast ook een flinke portie blues-harp, Cade Moore op de bass is de ruggegraat van de band en Ashley Bishop op gitaar is zo’n man die niet opvallend op de achtergrond een zeer goede set op de tweede gitaar speelt.
Voeg daarbij de geweldige combinatie van de twee passievolle stemmen van Pitts en Vierra, die je allebei meenemen naar de Delta. Het vakmanschap om de bezoekers aan zich te binden heeft het vanavond gewonnen van het voorstellen van het eerste album ‘Population Unkown’, jammer maar dat deze band potentie heeft is een feit.
Het lijkt of de blues in Rotterdam niet aanslaat, vanavond kampen Esther Menke en Frank Hoofdman met een tegenvallend bezoekers aantal voor Blues aan de Maas. Waar ligt dit aan? De locatie is perfect, geen parkeerkosten……wat maakt de drempel zo hoog? Een sandwich-bord buiten bij de ingang zou i.i.g. een beetje kunnen helpen de volgende editie, wat denkt u?
De verslaggevers van TBA? bedanken de organisatoren Bluester en Master in Events voor hun gastvrijheid alsmede het vriendelijke personeel van het Pakhuis.
