Paul Carrack speelde op 23 mei 2016 in kleine zaal van de Oosterpoort in Groningen; support: RoMi Cage. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Ik zie dat RoMi Cage niet tot de 25 overgebleven kandidaten behoort van Giels’s Talentenjacht. Het trio verwachtte een telefoontje vanavond. Dat kwam niet. Toch zal het gros van de artiesten op het lijstje van Giel niet kunnen zeggen dat zij het voorprogramma van Paul Carrack verzorgden tijdens zijn tour door Nederland in 2016. Dat staat toch best leuk op je cv.
RoMi Cage, uit Zeeland wordt gevormd door zangeres Romy Coomans, haar echtgenoot, Michaël Coomans op gitaar en Born Sanders, die de pianopartijen en backing vocals voor zijn rekening neemt. Het trio brengt toegankelijke poppy liedjes. Romy zingt als een nachtegaal en de begeleiding door haar side-kicks is prima. In 2015 brachten zij een eerste album uit, dat met behulp van crowdfunding tot stand kwam. Het publiek in de Oosterpoort is enthousiast en dat is zeker niet onterecht.
‘Once is bad, twice is unforgivable’. Miscommunicatie en ziekte gooiden tot twee maal toe roet in het eten. Daar staat hij dan toch, de 65-jarige Brit, Paul Carrack, met band en in zijn achterzak het nieuwe album “Soul Shadows”. Fotograaf van dienst bestempelt het album als meisjesmuziek. En daar houd ik van ….. van meisjesmuziek; warm als de zomerzon en zacht als de lentebries.
Paul Carrack heeft een respectabele staat van dienst, als schrijver, zanger en multi-instrumentalist. De man uit Sheffield bezit een warm en soepel stemgeluid: zijn handelsmerk. Hij schrijft niet alleen voor zichzelf maar ook voor talloze andere muzikanten en blijft daar Brits bescheiden onder.
Singer-songwriters raad ik aan eens goed te luisteren naar de liedjes van Carrack, want daarin moet ergens het geheim verborgen zijn voor het schrijven van topsongs. Het succes van het optreden van vanavond is niet alleen op het conto van Paul Carrack te schrijven. De ervaren en doorgewinterde begeleidingsband, zorgt voor muzikaal vakwerk om van te smullen. Ik ontwaar twee drummers, waaronder Jack Carrack; de andere drummer gaat schuil achter de lijvige Hammond.
Het muzikale avontuur begint met wat minder bekend werk, waaronder het lekkere uptempo, Stepping Stone. Na de band te hebben voorgesteld krijgen we het soulvolle Satisfy My Soul voorgeschoteld gevolgd door het “aansteker in de luchtnummer”, Blue Eyes. Carrack beweegt van gitaar naar piano en speelt en passant ook nog een riedeltje op de Hammond. Er wordt subtiel gedold met het publiek op de voorste rij. That’s All That Matters To Me komt van het album “Rain or Shine” geschreven naar aanleiding van de wereldreis die zijn dochter maakte. Als achterblijvende vader hoop je dan vooral dat het goed afloopt.
Liedjes over menselijke onderwerpen, waar een groot deel van het publiek zich wel iets bij kan voorstellen. Het catchy, Sleep On van het laatste album werd onlangs in de UK uitgebracht op single en heeft zeker hitpotentie; Een meerstemmig gezongen liefdesliedje, waarvan je na een keer horen, het refrein mee kunt zingen. Een melodica-lijntje geeft het een ’s zomers tintje. Zelfs een meisje als ik, is nu aan iets pittigers toe. Late At Night is meer funky en lekker dansbaar. Paul Carrack grossiert echter in langzaam werk. In Nederlands schijnen wij dol te zijn op Dedicated, iets waar hij in Engeland niet mee hoeft aan te komen. “They hate this song in England”. In vergelijking met andere songs, vind ik het eigenlijk ook maar matig. De iets minder zoete, meer uptempo rhythm & blues kant van het repertoire boeit meer.
In Better Than Nothing krijgen saxofonist Steve Beighton en gitarist Andy Staves ruimte om eens even uitgebreid te soleren, bassist Jeremy Meek weet er met de twee drummers een fijne groove onder te zetten.
Watching Over Me is met gitaar en wasbord een soort kampvuurliedje. Love will Keep us Alive schreef Carrack voor de Eagles. Wederom een sympathieke song, waar je de Eagles doorheen hoort.
How Long (Ace), was het eerste werkje dat Carrack ooit schreef en hiermee sluit hij het optreden af. Er worden handen geschud en na de toegift, Over My Shoulder, komt een eind aan wederom een mooie muzikale avond. Dank aan de Oosterpoort voor de gastvrijheid.
