Ian Siegal en Jimbo Mathus speelden op 12 mei 2016 in De Harmonie van de Stadsgehoorzaal, Vlaardingen tijdens hun Roots To The Core Tour. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van Johan Sonneveld. Klik hier voor het album.
De heren die hier deze donderdagavond in mei het podium van de Vlaardingse Harmonie zullen betreden hebben er sinds de start van the Roots To The Core tour 22 april alweer 14 optredens opzitten, in Oostenrijk en Nederland. Na vanavond nog 2 in België en 1 in Nederland en dan wordt de plas overgestoken naar de UK om daarna hun laatste optreden in Nederland op 4 juni a.s. op Blues Open te Geldrop gestalte doen geven.
Deze Roots To The Core tour is i.t.t. die van 2014, een tour van 38 optredens in 42 dagen door 7 landen vertelt ons Jimbo Mathus later tijdens de show. Dat er zoveel interesse voor deze tour is zal ongetwijfeld gegeneerd worden door de bijzondere combinatie van deze twee getalenteerde heren, de inmiddels in awards grossierende Ian Siegal, bij de trouwe lezer van TBA? behoeft deze man geen introductie meer en de multi-instrumentalist en zeer getalenteerde James Mathis Jr. a.k.a. Jimbo Mathus (Mississippi – TN) die o.a. als schrijver, zanger, gitarist, arrangeur, componist en producer door het leven stapt. Laatstgenoemde groeide op in een muzikaal gezin, speelt zelfs al de mandoline sinds zijn zesde jaar, toerde met Buddy Guy en participeerde en arrangeerde op diens albums Sweet Tea en Blues Singer maar Jimbo Mathus heeft ook meegewerkt aan het album van Valerie June Pushin’ Against A Stone. Natuurlijk boekte hij met zijn eigen band (zij maakten albums die goud en platina exemplaren opleverden) Squirrel Nut Zippers ook grote successen.
Rond half negen komt Ian Siegal, die een beetje mank loopt door een opspelende blessure aan de heup, alleen het podium op. Om de vingers los te maken speelt hij het door hem zelf geschreven werk ‘Silver Spurs’ van zijn 2008 album The Dust waarna hij zijn ‘brotha from anotha motha’ introduceert. Jimbo Mathus neemt al meteen zijn beugel met blues-harp erbij en becommentarieert het e.e.a. met “change the face of the blues” als hij het stevige ‘Ludella’ brengt.
Het volgende nummer is weer voor rekening van de Brit Siegal, ‘Talking Overseas Pirate Blues’ wat ook op het album Wayward Sons verscheen, een lekker nummer waarin wederom de excellente schrijfkunst van deze man tot uitdrukking komt; óók meteen het eerste nummer van de avond waarbij Jimbo Mathus zijn mandoline ter hand neemt en het percussie instrument met de ringetjes in de zijkant van de de laars steekt. Samen zingen zij track 5 van het album Wayward Sons, ‘Jesse James’ wat volgens Jimbo’s introductie over een psychotische maniak blijkt te gaan. Ook het 1-akkoord, hypnotiserende nummer ‘Long Haired Doney’ van R.L. Burnside staat deze keer op de set-list; allemachtig wat kleuren deze stemmen toch geweldig bij elkaar!
We maken een reis door de zuidelijke staten geleid door onze gidsen Siegal en Mathus als we horen dat ‘Good Morning Little Schoolgirl’ door Sonny Boy Williamson’s in Jackson-TN geschreven werd.
Ian Siegal, die terloops vertelt dat de steen met de afbeelding van Charley Patton rond zijn nek een cadeau van Jimbo is, heeft zijn gitaar ‘Charlie’ gedoopt en ook vanavond bespeelt hij haar als hij opnieuw een weergaloze vertolking van Charley Patton’s ‘Black Pony’ zingt. Onder het stemmen horen we dat Jimbo Mathus zijn eigen banden met Charley Patton had. Hij werd namelijk als kind verzorgd door een ‘nanny’ die de dochter van Charley Patton was, zij placht te zeggen dat Charley “half Chickasaw, half Irish and half Negro” was “a one-and-a-half man” aldus Siegal.
De tweestemmige vertolking van Jimbo’s nummer ‘Too Much Water’ kan rekenen op veel applaus maar een nummer wat kort voor de pauze nóg meer bijval en applaus scoort is, naar ik vanavond heb geleerd, Ian’s vertolking van de Deense traditional ‘Mary Don’t You Weep’.
Na de pauze waarin een behoorlijk aantal albums van eigenaar hebben gewisseld komen de mannen, Ian Siegal nu in ontblote armen zich ontdaan van het western jasje, weer vol goede moed de zaal in om het up-tempo ‘I Am The Train’ te brengen. ‘I Am The Train’ wat in 2013 bekroond werd met een British Blues Award for Best Blues Song werd geschreven als een country nummer voor het 2012 album, Candy Store Kid is ook hier in Vlaardingen een nummer wat op veel bijval kan rekenen. Furry Lewis die als Medicine Show entertainer begon maar als Beale Street straatveger eindigde vertolkte ooit de traditional ‘Casey Jones’ maar de uitvoering van Jimbo Mathus vanavond komt niet helemaal lekker uit de verf. Voorgenoemde wordt geheel vergeten door Ian’s strakke uitvoering van Howlin’ Wolf’s ‘Dirt Road’ waarvan een live opname is te beluisteren op het 2008 album The Dust. Ian Siegal houdt het publiek in zijn ban met deze bijna ‘gechannelde’ uitvoering waarin hij een bijzonder lange ‘howl’ kan aanhouden.
Mijn favoriete Mathus nummer ‘Tallahatchie’ (Choctaw voor “rock of waters”) gaat over de rivier die door de low lands van Mississippi stroomt, keer op keer raakt de twee-stemmige zang van Ian Siegal en Jimbo Mathus mij tot op het bot. Zó fijn dat dit nummer ook op het album Wayward Sons is te beluisteren. De heren vertellen het zéér aandachtige publiek in het pluche van De Harmonie dat het volgende nummer helaas nog steeds relevant is ondanks dat het nummer uit 1854 dateert; ‘Hard Times’ geschreven door Stephen Foster ten tijde van de Amerikaanse Burger Oorlog.
Deze donderdagavond is er nù al een om te herinneren; het publiek en uw verslaggevers zijn getuige van een bijzonder akoestisch optreden van deze ‘rodeo clowns’, die afwisselend spelen op akoestische gitaar, resonator, mandoline en mondharmonica en die de verhalen tussen de nummers door prettig afwisselen met anekdotes en moppen, zoals de pinguïn grap. Ook hier op deze doordeweekse dag weer geen gebrek aan humor!
De hoogtepunten wisselen elkaar af, vanaf de opening ‘Silver Spurs’ en ‘I’ll Fly Away’ wat normaliter aan recent gestorven vrienden wordt opgedragen kiest Ian Siegal deze keer ervoor om het nummer aan de onlangs, veel te jong overleden, ‘Prince’ Rogers Nelson op te dragen tot aan de meer recente nummers van het Wayward Sons album zoals de toegiften ‘Good Night Irene’ en ‘Dirty Old Town’ is het optreden een mooi, afwisselend, samenspel tussen twee prachtige karakters van eigenzinnige zonen……
De verslaggevers van TBA? bedanken de organisatoren, The Lock Keepers, drie gedreven muziekliefhebbers die sinds 2013 kleinschalige concerten organiseren voor hun ongebreidelde enthousiasme en voor hun gastvrijheid.
Bekijk nog meer programmeringen op de site van The Lock Keepers – muziek vóór liefhebbers, dóór liefhebbers!
