Mandolin Orange speelde op 13 mei 2016 bij Coco Maria in Veenhuizen. Voorprogramma: Josh Oliver. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Het is altijd goed om een paar dagen te wachten met het schrijven van een concertreview. De prachtige locatie, die omringd wordt door ontluikend groen, de euforie van het moment, de glazen wijn, de ontmoeting met een oude bekende, die je minstens dertig jaar niet gezien hebt. Er is altijd zoveel meer dat je avond kleurt. Ik ging vrijdagavond betoverd naar huis.
Coco Maria biedt een aantal keer per jaar ruimte aan de Roots on the Road concerten. Hein en Jittie Moes laten het verleden herleven in het koetshuis van boerderij “De Stoomhoeve” in het gevangenisdorp Veenhuizen. Een geweldig mooie, sfeervolle plek met een akoestiek om te zoenen. Minstens 100-jaar oude houten balken zorgen voor een geluid, waar je verder niet al te veel meer aan hoeft te sleutelen. Mandolin Orange zal daar later deze avond ook nog een opmerking over maken.
De opwarmer vanavond is Josh Oliver. Hij reist mee met het duo en zal aan het eind van het optreden nog een rol spelen. Josh begeleidt zichzelf op de gitaar. In hoog tempo gaat hij door zijn liedjes heen. Hoeveel liedjes passen er wel niet in drie kwartier? Josh raakt geen tijd kwijt aan lange verhalen en intro’s. Met zijn bijzondere, ietwat klagerige, stem serveert hij ingetogen folky americana liedjes; een enkele cover maar veelal songs van eigen hand. The Early Bird Always Gets The Worm en Ain’t Over Till it’s Over, zijn van die wijsheden, die zich graag laten verpakken in zijn liedjes.
Mandolin Orange (North Carolina) is Andrew Marlin op gitaar en mandoline en Emily Frantz op gitaar en viool. Het duo oogt enigszins studentikoos. Andrew in jeans, geruit overhemd, met brilletje en baardje en Emily eveneens gekleed in jeans met daarboven een luchtig hemdje. Visueel compleet het tegenovergestelde van het Roots On The Road concert dat we eerder deze week bezochten van Meschiya Lake. Rootsmuziek kent vele gedaanten! Vanavond zit de schoonheid vooral in de muziek en in de manier waarop deze gebracht wordt. Met Daylight wordt de sfeer van de avond bepaald; wat is een viool toch een prachtig instrument, zeker wanneer deze bespeeld wordt door een vrouw die zoveel levensvreugde uitstraalt.
Andrew zingt enigszins nasaal. In combinatie met de prachtige stem van Emily is dit een typisch voorbeeld van “een plus een is drie”. In That Wrecking Ball horen we de mandoline, het instrument dat Andrew perfect beheerst. Beide songs zijn van het album This Jubilee, dat in 2015 uitkwam. Andrew schrijft de liedjes voor Mandolin Orange en dat doet hij goed. Het zijn liedjes van hoop en weemoed, lyrical-country-grassy- folk, zoals zij het zelf omschrijven. Andrew blijkt ook nog eens over een flinke dosis droge humor te beschikken.
De beeldschone liedjes blijven maar komen, een minder moment kan ik niet ontdekken. Till The Last Light Fades is geschreven voor een vriend die overleed en is wederom een voorbeeld van hoopvolle melancholie, verpakt in prachtige tweestemmige zang. Van There was a Time, krijg ik kippenvel. En ik ben niet de enige, er wordt heel hard geapplaudisseerd. Het is van een simpele schoonheid, die je niet onberoerd laat.
Aan het eind van het optreden voegt Josh Oliver nog naadloos in en is de zang 3-stemmig. Met Hey Stranger en Waltz About Whiskey komen we aan het eind van een bijzondere avond. De temperatuur buiten is gedaald van 20 naar 8 graden, maar koud heb ik het voorlopig niet. En nu is het is maandag en ben ik nog altijd betoverd door de muziek van dit duo. Het was niet alleen de euforie van het moment, maar wederom de magie van de muziek. Dank aan Coco Maria en Roots on the Road dat we erbij mochten zijn.
