Een sfeerverslag van het 31ste Moulin Blues Festival te Ospel op 6 en 7 mei 2016. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Een uit de regio komende band krijgt de eer om de tweede dag van Moulin Blues 2016 te openen. Op het grote podium van Moulin Blues 2016 zal Mike’s Electric Mud hun set gaan spelen; de informatie leert mij dat Mike’s Electric Mud een band is die wordt geformeerd rondom Maikel van Bogget met enkele muzikale vrienden opgedaan in zijn eerdere band Steady State. De band noemt als invloeden The Fab T-birds, Cuban Heels en natuurlijk Lester Butler. Bluesharpist Maikel van Bogget is geen Lestler Butler maar de hoge noot op de bluesharp haalt hij met regelmaat.
De bandleden Henri Colbers op de bass, gitaristen Marc Gijsen en P.M. Linsen en drummer Rick Bours kwijten zich goed van hun taak en samen met frontman Maikel van Bogget staan zij garant voor een energieke set; het nog steeds toestromende publiek raakt meer en meer enthousiast over het gebodene.
Voor de volgende set willen wij graag op tijd aanwezig zijn in het Moulin Blues Café waar Louis van Empel’s band The Mighty Ya-Ya aanstonds staat te gebeuren. Louis van Empel is de voormalige frontman van Little Louis, een band die met een aantal albums, o.a. mijn persoonlijke favoriet ‘Speak of the Devil’ in onze platenkast vertegenwoordigd is maar dit setje van TBA? had nog niet eerder het genoegen de nieuwe band van Louis van Empel te mogen zien musiceren. Toegegeven wij hebben een zwak voor deze zeer sympathieke maar ook zeker getalententeerde Eindhovenaar maar het tweede uit 2016 daterende album ‘Magnum Sonus’ is nog niet in ons bezit. De goede ontvangst van dit album door de pers belooft veel voor de set die nu staat te gebeuren. Louis van Empel lijkt zich ontdaan te hebben van het juk van bescheidenheid, hij is een brutalere muzikant geworden waar deze verslaggevers van TBA? heel erg blij mee zijn.
Blij word ik ook van de energie die The Mighty Ya-Ya, Aart van der Wulp, Gabriël Peeters, Harmen de Bresser genereren. Louis van Empel’s stem is erg volwassen geworden, hier en daar lekker rauw. The Mighty Ya-Ya brengen hedendaagse ‘stonerbluesrock’ zoals ze zelf zeggen, het best te vergelijken met de psychedelische blues. De sfeer van sixties en seventies voert de boventoon en ik kan slechts raden hoe het voor de band in de toekomst zal aflopen……ik voorspel hen een grote toekomst voor een publiek die open staat voor de nieuwe stroming blues…..zeg maar NUBlues! The Mighty Ya-Ya is een band die een groter podium verdient om meer publiek te mogen overtuigen van hun muzikaliteit.
Voortijdig moeten we het Moulin Blues Café laten voor wat het is en de zonnige weide oversteken om de eerste buitenlanders van de tweede dag van Moulin Blues 2016 te verwelkomen, het zijn de Spaanse winnaars van de EBC 2015 The Travellin’ Brothers. De immer van het leven genietende Basken staan alweer zo’n tien jaar samen op de diverse podia in Spanje, Portugal en ook diverse Zwitserse organisatoren hebben de band al te gast gehad. Nu staan de Lage Landen op de ‘wish list’ om veroverd te worden.
De zanger Jon Cereaga bezit over een goede uitspraak van het Amerikaans dit omdat hij al jaren voor een Amerikaanse firma werkzaam is. Gitarist Aitor Cañibano is de virtuoos op de gitaren, Eneko Cañibano is de bassist van het stel, de man die de toetsen beroert heet Ander Unzaga, op drumms en washboard zien we Isi Redondo en Alain Sancho is de saxofonist. Voor de charismatisch Jon Cereaga, die over een heel goedstemgeluid beschikt is het slechts een kwestie van minuten voor hij de dames in het publiek helemaal in pakt. Maar vooral is Jon Cereaga een artiest pur sang, dat leer je niet dan ben je! Ook hier in Ospel pakt hij het publiek bij de lurven door tijdens B.B. King’s ‘Sweet Little Angel’ de microfoon te laten voor wat het is, hij springt het podium af en loopt kaarsrecht het publiek door naar de aan het eind van de in de grote tent opgestelde tribune alsof hij het zelf geschreven heeft.
Ik geniet, mijn blues-sisters genieten maar ook de mannen in het publiek zijn onder de indruk getuige de fluitsalvo’s die The Travellin’ Brothers in ontvangst mogen nemen. Ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de terrorisme aanslag (“we got hit many times in the past by the ETA”) in België brengen zij ‘The Best Is Yet To Come’ waar zij veel good-will mee oogsten. The Travellin’ Brothers hebben hun visite kaartje afgegeven, wij zullen de mannen uit Bilbao nog veelvuldig gaan tegenkomen!
Dan is het weer de tijd geworden voor ontdekkingen; we gaan naar naar de overkant waar Birds of Chicago, ook weer een band met een liaison met een Dickinson (Luther) speelt. Allison Russell (Po’ Girl) is de lieftallige zangeres die ook de banjo, mandoline, ukelele bespeelt. Zij wordt geflankeerd door partner, gitarist J.T. Nero die ook de vocalen voor zijn rekening neemt.
Dat hij kampt of gekampt heeft met een stemprobleem leidt jammer genoeg tot een slecht geapprecieerde opmerking over de rokers in de tent; persoonlijk kan ik zijn frustratie wel begrijpen. Als buiten op de weide de temperatuurmeter al snel zo’n 29/30 graden aanwijst dan moet het in de tent (die in de volle zon staat) toch wel snel tegen de 42 graden lopen en als daar dan ook nog zo nodig in gerookt moet worden is de zuurstof ver te zoeken. Allison’s stem echter is helder en beheerst, de combinatie met de rauwe stem van J.T. Nero én hun combinatie van Roots met een Caraïbische twist heeft mij weten te bekoren.
Voor degene die niet op Moulin Blues 2016 aanwezig waren kan ik deze band, die overigens zonder drummer opereert, van harte aanbevelen. Graag bedank ik de organisatoren van Moulin Blues 2016 voor de programmering van de Birds of Chicago, ook deze band is mijn inziens de toekomst van het groter goed ‘The Roots’.
Weer zo’n ontdekking staat om kwart over drie op het podium van de grote tent, het is de Noorse Joakim Tinderholt & His Band. De jonge frontman Joakim is familie van Kid Anderson en leeft voor de muziek. Kwaliteitsmuziek komt steeds vaker uit Scandinavië blijkt want ook de jonge vetkuif Joakim Tinderholt brengt onvervalste rhythm & blues. We horen een nummer getiteld ‘Gold Top’ over de liefde van zijn leven (tot nu toe) zijn gouden Les Paul Gibson, een nummer geïnspireerd op de muziek van een van zijn idolen Freddie King.
De band kan ook gemakkelijk een Bo Diddley ritme aan maar vooral is de samenwerking binnen de band, tussen de oudere bandleden en de jonge honden heerlijk om naar te kijken en te luisteren. Joakim Tinderholt is de ‘Thunderbolt of Norway’ die zijn naam nog heel vaak op de affiches van de Europese festivals vermeld zal zien.
Dan gaan we van Europa weer naar een ander continent; de Devin Cuddy Band komen uit Canada en zien er niet écht rock ‘n roll uit. Keurige ‘cleancut’ een beetje studentikoze mannen die de blues willen verkondigen, hoewel vader Jim Cuddy meer van de country-rock was heeft zoonlief blijkbaar gezocht naar de oorsprong van de muziek waar Blue Rodeo haar successen mee boekte. Devin Cuddy is de frontman/zanger/pianist van de band en hij weet zich geflankeerd door gitarist, bassist en drummer.
Zijn muziek kan mij vandaag niet écht overtuigen, het zou blues moeten zijn maar het is te mat naar mijn smaak, zijn stemgeluid vind ik nasaal maar vooral wordt het allemaal erg passieloos gebracht. Tóch hoor ik in ’44’ een beetje ‘Avant Cash’ niveau maar de set blijft mat doordat de band weinig de interactie met het publiek zoekt. Wellicht krijgt Devin Cuddy nog eens de kans zich te bewijzen aan het Europese publiek als hij zich heeft verdiept in het feit dat de muziek in de Low Lands niet als behang gezien wordt.
De geforceerde pauze wordt gebruikt om even kopje koffie te drinken, even bij te praten van concullega’s over wat we allemaal al gezien hebben en op zoek te gaan naar die blues-brothers en sisters die we nog niet face to face hadden kunnen begroeten. De volgende stop is voor het podium van alweer een Spaanse band op deze gevarieerde line-up van Moulin Blues 2016, Dead Bronco.
De introductie op de website van Moulin Blues 2016 meldt dat het publiek sterk in de schoenen dient te staan want “Dead Bronco is namelijk niet voor watjes”. Dead Bronco, een vijf man koppige band, spelen ‘Broncobilly’ wat een vuige vorm van Rockabilly is. Eerlijk gezegd ben ik wel gecharmeerd van deze band, de mannen zijn van het allooi ‘what you see is what you get’ maar zijn alle vijf verdomd goeie muzikanten. Dead Bronco is wat mij betreft niet écht in een hokje te passen en dat willen de mannen vast graag zo houden dat privilege is hen van harte gegund.
De volgende band, ook weer uit de States, zijn de vervangers van de eerder geprogrammeerde Sonny Landreth, The Record Company, afkomstig uit Californië – US. De frontman heet Chris Vos die de vocalen voor zijn rekening neemt maar ook speelt hij gitaar, lap-steel en bluesharp, Alex Stiff zien we op bass en vocals en de drummer heet Marc Cazorla. Dit trio zet een verbazingwekkend strakke set neer, volgens de introductie zijn een van hun invloeden The Black Keys; laat het oeuvre van dit duo nu ook weer rijk vertegenwoordigd zijn in de platenkast! Persoonlijk sta ik te genieten van deze set maar ik hoor om mij heen dat het niet Sonny Landreth kan vervangen; nee dat is ook niet de bedoeling van The Record Company. Men kan slechts de organisatie van Moulin Blues 2016 bedanken dat het publiek ook nu weer een nieuwe band mag ontdekken.
Genietend van Alex Stiff die zijn bass met de plectrum bespeelt maar ook drummer Marc Cazorla kwijt zich lekker van zijn taak in de steeds weer uplifting ritmes van de diverse nummers; hij houdt alles goed bij elkaar. Voordat ‘Hard Day Coming Down’ begint wil Chris Vos nog even kwijt dat hij en zijn band het een eer vinden hier op Moulin Blues 2016 te mogen aantreden “It Humbles Us”; steeds weer verbaas ik me over de helderheid van Chris’ stem. Als de man dan ook nog een vintage gitaar (Harmony?) erbij pakt dan is voor mij het plaatje compleet; ik houd van die gruizige sound die The Record Company voort brengen. The Record Company een veelzijdige band die, ondanks de hitte in de tent, steeds meer publiek aan zich weet te binden. Graag voeg ik hier aan toe dat het een gemengd publiek is; jong en oud kunnen zich vinden in hun sound……..Daar ligt de toekomst voor de gevestigde festivals, jonger publiek op de terreinen!
Al het hele week-end hebben de diverse verslaggevers het erover…….het optreden van Danielle Nicole Band. Wàt staat ons te wachten nu Danielle Nicole het era Trampled Under Foot achter zich heeft gelaten? Zelf heb ik TUF ooit op Ribs ‘n Blues gezien waar mijn collega verslaggever meer onder de indruk was van het optreden dan ikzelf. Danielle Schnebelen speelt linkshandig de bass en tekent ook voor de vocalen. Speelden TUF een mix van traditionele en moderne bluesrock, Danielle Nicole lijkt solo meer voor de blues te kiezen. Het album ‘Wolf Den’ leverde haar een Blues Music Award nominatie voor Contemporary Blues Album op. Ook kreeg Danielle al een award voor ‘Best Instrumentalist – Bass’ uitgereikt. Inderdaad heeft Danielle Nicole’s set die lekkere herkenbare groove die we zo goed kennen uit New Orleans.
Ze brengt een verfrissende mix van gospel, blues, soul, soms in een funky/rocky jasje gehesen. Danielle Nicole, aangespoord door Susan Tedeschi, durft zich ook kwetsbaar op de stellen als zij het harnas van rock-bitch van zich afschudt door de akoestische gitaar erbij te pakken en een breekbare ‘Jolene’ van Dolly Parton te zingen. Echter dit wordt geen slap aftreksel van het origineel, ze brengt het stuk geheel op haar eigen wijze…….bij mij staan de nekharen rechtop – prachtig! Danielle krijgt de handen stevig op elkaar waarvan zij zichtbaar geëmotioneerd raakt (huilt) , het siert haar!
Hier kom ik voor, steeds weer geraakt worden door muzikanten die geen kunstje opvoeren maar oprecht hun passie over willen brengen. Ook in haar nieuwe band weet Danielle zich geflankeerd door een goede gitarist Brandon Miller, maar ook toetsenist en drummer zorgen voor een set die naar mijn bescheiden mening tot de toppers van Moulin Blues 2016 behoort.
In de toegift horen we voor de tweede keer dit week-end een hommage aan Prince met ‘Purple Rain’ maar deze uitvoering gaat als een dolk in het hart, hoe subliem! Deze verslaggevers van TBA? zullen nog heel vaak voor het podium van Danielle Nicole te vinden zijn!
Ja, en dan om negen uur is het tijd geworden voor de eerste set van een akoestische optreden van Ian Siegal & Jimbo Mathus, de Britse/Amerikaanse samenwerking tussen twee eigenzinnige zonen. In de kleine tent staat het eerste optreden te gebeuren van alweer een nieuw project van de Ian Siegal. Hij heeft een nieuw live-album uit onder de naam ‘Wayward Sons’; een registratie van het optreden in Café de Noot in Hoogland (Amersfoort) dat hij samen met Amerikaan Jimbo Mathus gaf in November 2014 voor de Roots To The Core tour.
Ian Siegal is bij het Nederlandse publiek geen onbekende meer maar multi-instrumentalist James Mathis Jr. aka Jimbo Mathus (Mississippi – TN) is nog niet heel erg bekend bij het grote publiek. De bluespuristen zouden hem wel kunnen kennen als de zeer getalenteerde tekstschrijver, zanger, gitarist, arrangeur, componist en producer die veelvuldig met Buddy Guy werkte maar ook met zijn eigen band Squirrel Nut Zippers of zijn Tri-State Coalition. We zijn getuige van een wisselend aanbod van instrumenten; harp-beugel, mandoline, National gitaar en akoestische gitaren vormen deze set tot wat het is.
Van de traditional ‘Mary Don’t You Weep’ tot ‘Too Much Water’ alle songs worden met luid applaus en gejoel beantwoord. Bijzonder dat een collectief van twee mannen zittend op een laag podium tóch een volle tent in hun ban weten te houden, ‘news travels fast’ en zo ook hier op het terrein aan de Meijselsedijk……het publiek staat inmiddels met rijen buiten de tent om ook getuige te kunnen zijn van een goed, afwisselend, samenspel tussen twee krachtige karakters van muzikanten.
We kunnen niet blijven tot het einde van deze set want één van onze favoriete ‘human beings’ staat klaar om het grote podium te betreden; Jason Ricci & The Bad Kind zal om half tien de aftrap geven voor de set die hijzelf als een “big party” betiteld getuige zijn uitspraak in ons gesprek de dag ervoor.
Dit hoge partygehalte zou volgens Ricci mede bewerkstelligd worden doordat hij nu met zijn eigen New Orleans band, Andy Kurz op bass, gitarist John Lisi, drummer Adam Baumol en veteraan gitarist Sammy Hotchkiss op het podium staat in tegenstelling tot het optreden op het eerste Amstelveense City Blues Festival vorig jaar november waar hij met Enrico Crivellaro en band het publiek verraste.
Ondanks dat we op tijd aanwezig zijn is het voor de fotograaf niet meer mogelijk om midden voor het podium zich te positioneren……over een hot item gesproken…..Jason Ricci is hot! Jason’s signatuur wordt gebracht met ‘I’m Too Strong For You’, het stuk waarbij Ricci zijn blues-harp met behulp van een pedal-train als een orgel kan laten klinken. Ook hier op de Ospelse weide laat dit een bijzonder grote impressie achter. Lou Reed wordt ook gecoverd, uit volle borst zingt Ricci’s publiek ‘Take A Walk On The Wild Side’ mee waarin de chromatic een hoofdrol heeft. Gelukkig staat mijn persoonlijke favoriete nummer van Jason Ricci ook weer op de set-lijst; het wonderschone, autobiografische ‘Broken Toy’; weer grijpen de lyrics mij bij de strot…..”I´ve been fired from my one man band because I hate myself, I’m an outsider, I’m a misfit not a girl, nor boy. I feel like a broken toy”. Jason Ricci is na een donkere periode weer helemaal terug, “welcome back hun”!
Inmiddels is het alweer elf uur geworden op de tweede dag van dit Moulin Blues 2016 en we besluiten om toch nog een een klein stukje mee te pikken van het tweede optreden van de Wayward Sons, Ian Siegal & Jimbo Mathus, die alwéér een volle tent trekken. ‘Casey Jones’ krijgt een mooie fade out meegegeven door Jimbo Mathus en de zéér lage noot aan het eind uit de keel van Ian Siegal krijgt de handen volop op elkaar. Omdat het hier om een bluesfestival gaat wordt de bassnaar van de Ian’s baby ‘Charley’ getergd voor Howlin’ Wolf’s ‘Dirt Road’ compleet met een onvervalste ‘Ian-Howl’. Toch gaan de mannen de uitdaging met het publiek aan als het country nummer van de hand van Willie Nelson, ‘Crazy Old Soldier’ ten gehore wordt gebracht en het onvoorstelbare gebeurt…..de blues-brothers en -sisters zingen het chorus uit volle borst mee.
Ook TBA?‘s fotograaf wordt op zijn wenken bediend als de heren ‘I’ll Fly Away’ brengen, we mochten al vaak getuige zijn van deze gospel maar steeds weer kunnen we onze ontroering maar moeilijk verhullen. Ook de tweede set blijkt een succesvolle want ook nu worden deze eigenzinnige mannen terug gevraagd voor een toegift.
De introductie door Ian “when in Austria some shit went down” verklapt het nummer al voor mij…….voor de derde keer op dit festival horen wij als een hommage aan Prince ‘Pulple Rain’ en voor vele toeschouwers was deze vertolking de meest oprechte vertolking van de drie. We gaan eruit met het Ierse drink lied ‘Dirty Old Town’ waarbij ook hier het publiek weer uit volle borst mee galmt. Ian Siegal & Jimbo Mathus “nailed it big time”.
Nog nazinderend van de vele ontdekkingen opgedaan en de her-bevestigingen van top musici aanschouwd te mogen hebben op dit tweedaags Moulin Blues 2016 staat er inmiddels de laatste act op het hoofdpodium van de grote tent. Warren Haynes’ Gov’t Mule, de southern-rock en bluesband van formaat zijn al begonnen aan hun set, echter juist als de fotograaf zich probeert een weg naar een plekje voor het podium te banen snellen de security beambten zich naar een opstootje te midden van de toeschouwers. Dit is meteen de reden voor ons om het optreden van Gov’t Mule van een afstandje waar te nemen; op Moulin Blues worden er geen speciale maatregelen voor fotografen getroffen en de apparatuur is nét even een beetje te kostbaar voor een hobbyfotograaf om het aan het toeval over te laten. Al met al niet écht heel erg want inmiddels heeft mijn gezondheidstoestand behoorlijk zijn tol geëist maar ook de bluesmarathon van 24 bijgewoonde optredens maakt het verlangen naar een koffie mét groot. Begrijpelijk dat er lezers van TBA? zullen zijn die nu een teleurstelling moeten incasseren maar de set van Gov’t Mule was niet de beste uit de geschiedenis; geluidsproblemen speelde ook deze band weer parten maar de cover van Etta James’ ‘I’d Rather Go Blind’ vond ik toch echt niet een om over naar huis te schrijven; ik heb deze cover van minder grote artiesten met meer passie gebracht zien worden. Warren Haynes is voor de liefhebber van lange gitaar solo’s natuurlijk de ‘god op de snaren’ maar mij persoonlijk wordt me dat al snel te saai.
Wij verruilen front-stage voor back-stage waar we nog een paar ‘hartverwarmertjes’ achterover tikken, beschuldigd worden als zou het geluid gefabriceerd op een “fuckin’ seal” lijken, maar ook zitten we nog even heel fijn na te praten met de jonge generatie muzikanten zoals de Ciggaar brothers en Danny van ‘t Hoff over zijn andere band Maurice van Hoek.
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken de organisatoren van Moulin Blues 2016 voor hun gastvrijheid, hun capaciteit ook dit jaar weer een keur aan talent geboekt te hebben maar vooral voor hun onuitputtelijke enthousiasme. De vrijwilligers, alle ‘Bob de bouwers’, stichting Moulin Blues onze complimenten voor deze mooie bluesmarathon onder de goud gele zon en paarse regen!
Graag ziet The Blues Alone? u allemaal terug op de 32ste editie van Moulin Blues te houden op 5 en 6 mei 2017.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Moulin Blues 2016 hier.
