Meschiya Lake & The Little Big Horns speelde op 10 mei in Van Slag te Borger. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Klaas Guchelaar; waarvoor hartelijke dank!
Er zijn concerten waarvoor je op een doordeweekse dinsdag uit je schommelstoel komt. Bijvoorbeeld voor een avondje Meschiya Lake in de kerk van Borger. De kerk die omgebouwd is tot een juweeltje van een muziekpodium, nieuwkomers verrast en waar Jaap en Berlina Davids altijd weer iets bijzonders op het podium zetten onder de noemer “Roots on the Road”.
Meschiya Lake zagen wij in 2014 in De Spieghel in Groningen. Een snelle blik op het podium leert dat een gitarist werd ingewisseld voor een multi-instrumentalist. Dennis Lichtman, hanteert klarinet, saxofoon en viool om jaloers op te worden.
Verder zien wij Jason Jurzak op de sousafoon, Russell
Welch op gitaar en Mike Voelker op drums. En niet te vergeten de flamboyante Meschiya Lake, met tatoeages tot waar het oog reikt; van een ranke dame op iedere kuit tot streepjes boven de wenkbrauwen. Fascinerend.
Met Comes Love, de jazzstandard, gaat het van start en wordt direct dat old-fashioned sfeertje gepakt. We worden meegetroond naar de undergound New Orleans jazzclub van voor de tweede wereldoorlog. Meschiya Lake staat met haar band garant voor twee sets swingende ragtime jazz, blues en dixieland. Voorzichtig wiegt het publiek wat heen en weer, tot dansen komt het nog niet. Op het podium wordt wel gedanst, want mevrouw Lake imponeert niet alleen als zangeres, maar ook als danseres van de Lindy Hop, de dans die gebaseerd is op tapdance en Charleston en de Jitterbug, de meer rock & roll georiënteerde dans, waarin het betere gooi- en smijtwerk aan bod komt. Een altijd lachende mannelijke danspartner, leidt haar over het podium en haalt en passant nog even wat handdoeken op, omdat het zweten is vanavond.
Meschiya weet met haar bijzondere, authentieke stemgeluid en haar Amerikaanse twang te boeien. Alles lijkt te kloppen; het plaatje, de sfeer, de muziekstijl en het geluid. Bij het luie Lucky Devil voelen we de warmte van de straten van New Orleans. It’s The Rhythm In Me is meer up-tempo, maar de warmte houdt stand. Meschiya stuurt haar stem naar believen omhoog en omlaag. Russell Welch soleert, ritmisch en afwisselend.
Was in de eerste set het publiek en de band nog wat afwachtend, in de tweede set is de sfeer beduidend losser.
Er wordt nu ook door het publiek voorzichtig gedanst en er is meer interactie. That’s Communication hoorden wij gisteren nog bij DWDD. Een beetje Calypso gaat er later op de avond ook wel in If You Want To Be Happy For The Rest Of Your Life past goed bij de tropische temperaturen van de zwoele lente avond. L’Electric Chair Blues; sluit je ogen en je ziet het tafereel voor je. When I Get High, I Get Low, leent zich prima om door de knieën te gaan en dat doen de muzikanten dan ook. Het is een wonder, liggend op de grond, kun je gewoon sousafoon spelen! Tot op heden verschenen drie albums van Meschiya Lake; Lucky Devil (2010), Foolers’Gold (2013) en vorig jaar Bad Kids Club. Na een korte toegift is Meschiya graag bereid deze te signeren.
Meschiya Lake & The Little Big Horns, is authentiek, aanstekelijk, muzikaal spektakel!
