Top Notch Music @ Moulin Blues 2016 – Day 1

Een sfeerverslag van het 31 ste Moulin Blues Festival te Ospel op 6 en 7 mei 2016. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.

Na een relaxte autorit richting het zonnige zuiden vinden we al heel snel ons onderkomen voor de komende twee nachten in het centrum van Weert. Geen tijd om de omgeving te verkennen, snel opfrissen en richting Ospel naar het eerste buitenfestival (okay samen met Breda) van het jaar, het Moulin Blues!

Klokslag vier uur openen de voorzitter van de stichting Moulin Blues, Robbert van der Vleuten gevolgd door burgemeester Evers, voor een nog klein publiek  – de die-hards die vanaf de eerste minuut alles willen meemaken – het festival. Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam is ook dit jaar weer onze M.C., hij zal het publiek in de grote tent aanwezig telkens een kleine introductie geven over wat te gebeuren staat.

De eerste band die in de grote tent mag aantreden is een Nederlandse, Rusty Apollo, zij komen in oranje gevangenispakken de bühne op. Wat meteen opvalt is dat bluesharpist Kim Snelten ontbreekt, hij is vervangen door Wiendelt Hooijer en bassist Michel van Leeuwen wordt vervangen door het nieuwe en meteen het jongste (16 jaar) bandlid Moos Meijer. Op vocals en drumms zien we Mike Meijer, als slide gitarist Onno Voorhoeve en als (slide) gitarist Rogier van der Ploeg. Met Rusty Apollo hebben we vorig jaar al tijdens Ribs & Blues 2015 kennis gemaakt maar ik moet zeggen de mannen toch weer vooruitgang hebben geboekt, het lijkt wel of het beter in elkaar zit, ondanks dat er een tweetal nieuwe bandleden vandaag hun debuut maken. Persoonlijk hou ik wel van deze brutale, vuige sound, écht genieten doe ik van hun Tom Waits cover van ‘Down The Hole’. Onder de indruk ben ik ook van de vette slide waarmee Onno ons keer op keer doet verblijden. Een puik optreden niets roestigs aan deze Romeinse goden van de muziek uit Noord-Holland!

Voor onze tweede act dienen we even de, nog nog schone, weide over te steken naar het Moulin Blues Café, waar de Diff uit Leeuwarden op zullen treden. Een redelijk nieuwe en voor deze reporters van TBA? een nog onbekende band, toch hebben ze al veelvuldig in het land opgetreden waar ze telkens een goede indruk achterlieten. De band trad zélfs al in 2014 bij DWDD tijdens de bekende ‘1 minuut muziek’ op maar ook die uitzending hebben we geloof ik gemist.

Diff is genoemd naar de voornaam van de frontman van de band Diff Rouw, Diff spelen een aanstekelijke vrolijke rootsrock; de band wordt zelfs vergeleken met Calexico, eerlijk gezegd kan ik me daar wel een beetje in vinden. Je wordt blij van de muziek die deze stoere mannen het publiek aanbieden. Deze vijfkoppige band huist maar liefst drie gitaristen Diff Rouw, Lennard Fopma, Jelmer Haringsma, waarvan er twee op blote voeten en de ritme sectie bestaande uit drummer Jelle Gietema en bassist Bonne van der Wal die ook de schoenen backstage heeft laten staan. Een van de nummers heet ‘Jealous Guy’ maar heeft ondanks de beladen titel toch een upliftend tempo en vrolijke inslag. Jammer dat deze eerste band in het Moulin Blues Café herhaaldelijk te kampen heeft met een terugval in het geluid, de luidsprekers aan de linker kant van het podium vallen regelmatig uit. De geluidsmannen zijn met man en macht (3 man) aan het werk om dit euvel opgelost te krijgen. Diff, wat mij betreft mogen deze mannen regelmatig het hoge noorden verlaten om ook de randstedeling te verblijden met hun oeuvre.

Inmiddels is het na vijf uur geworden en het publiek stroomt nog steeds toe, velen zoeken eerst een plekje in de immense eet-tent op het terrein om alvast een flinke bodem te leggen voor de goudgele rakkers die er vanavond nog zullen volgen. Als het dan half zes geworden is dan is het de tijd voor de eerste internationale band op deze geweldige line-up van Moulin Blues 2016.

Nico Duportal & His Rhythm Dudes uit Frankrijk doen ons even de vijftiger jaren muziek, Rock ‘n Roll en Rhythm & Blues, herleven. “Early Rock ‘n Roll Coming Your Way” vertelt ons frontman Nico Duportal, we zijn er klaar voor hoor Nico! Net als op het podium van Blues Peer 2014 staat de band hier op het Ospelse podium als een huis. De passie van de bandleden is aanstekelijk maar het is vooral muzikaal van grote klasse. De band bastaat uit; bassist Thibault Chopin (Mike Sanchez), Nico Duportal is de frontman/zanger/gitarist (Gibson, Les Paul), we zien Pascal Mucci op drumms, Olivier Cantrelle op piano.

De blazers-sectie bestaat uit bariton sax speler Gilles Cagin en tenor sax speler Arnaud Desprez die al vroeg in de set van zich mogen laten horen. Ook al is het nog vroeg het is nu al een feest, het feestje wordt nog eens uitgebreid als er ons een verrassing te wachten staat in een gastoptreden van de Italiaanse bluesharpist Marco Pandolfi. Al heel snel kunnen velen de heupen niet meer onder controle houden.

Een andere bluesharpist doet van zich horen in het Moulin Blues Café aan de overkant van de grote tent; de Steven Troch Band uit ons buurland België en zijn begeleiders zijn hier om het in de media zeer goed ontvangen ‘Nice ‘n Greasy’ aan het publiek voor te stellen.

Hier op het podium van het Moulin Blues Café is het niet alleen een weerzien met Steven Troch (Fried Bourbon) die we recentelijk nog zagen optreden tijdens het Bluezy Blues Festival in Ridderkerk als begeleider van Tiny Legs Tim maar ook een weerzien met Nederlander Steven van der Nat (Little Steve & the Big Beat), Belg Erik Heirman (ex Mighty Gators) en wederom uit ons eigen landje Liesbeth Sprangers (Herman Brock Jr.) op de bass.

Deze band zet een set van authentieke blues neer, hier en daar een puike gitaarsolo van Steven van der Nat maar vooral veel, snerpende bluesharp van de frontman Steven Troch die tegelijkertijd ook nog eens bewijst over een niet onverdienstelijk stemgeluid te beschikken. Voor de ‘blues police’ een heerlijke vijfenveertig minuten onvervalste ‘old school’ blues.

In de grote tent van het Moulin Blues 2016 festival heeft de organisatie het aangedurfd om de bij ons nog volledig onbekende gitaartalent Christone ‘Kingfish’ Ingram op de bühne te zetten.

De jongeman is nog maar slechts 17 jaar oud en kan nu al terug kijken op een aantal bijzondere optredens zoals een optreden voor President Barack Obama. De imposante, letterlijk en figuurlijk, jongeman heeft volgens de introductie B.B. King, Buddy Guy en Stevie Ray Vaughan als invloeden. Christone ‘Kingfish’ Ingram is net zoals velen gitaarvirtuosi toen zij begonnen een gitarist van zoveel mogelijk noten in zo’n min mogelijk tijdspanne. Naar mijn smaak is het volume in de tent veel te hoog en verdrinken zijn vocalen keer op keer. De jongen heeft klaarblijkelijk talent maar moet zijn act duidelijk nog verfijnen, de aanwezigen voor het grote podium zijn in ieder geval op zijn hand en zingen uit volle borst de hommage aan de veel te jong overleden Prince Rogers Nelson ‘Purple Rain’ mee.

De verslaggevers van uw on-line muziekmagazine The Blues Alone? besluiten de tweede set van Steven Troch Band in het Moulin Blues Café te gebruiken om de innerlijke mens te versterken met een hapje op het terrein aan de Meijelsedijk. We nemen het er even van tijdens deze muziekmarathon en bezinnen ons op wat we zoal hebben beleefd en nog beleven gaan.

De volgende act op het grote podium is de Jeff Jensen Band, Jeff Jensen is een uit Portland afkomstige gitarist ging volgens de introductie al jong zijn geluk beproeven in Memphis. Daar vond hij al snel werk als gitarist bij een gevestigde naam maar Jeff Jensen besloot na een aantal jaren toch zijn eigen band op te zetten. Dit feit bleef niet onopgemerkt en vandaag staat hij voor het eerst op een Europees podium. Al snel wordt duidelijk dat de programmeurs van dit Moulin Blues 2016 een bijzonder talent op het podium hebben staan. Jeff Jensen is niet alleen een gepassioneerd, virtuoze gitarist, maar gezien de reacties van de vele dames die vooraan bij het podium opgesteld staan is zijn uiterlijk ook een streling voor het oog. De dames raken niet uitgepraat over zijn mooie blauwe ogen en dat prachtig glanzende haar van hem.

Toegegeven Jeff Jensen is een totaal plaatje, een goed muzikant die ook nog lekker oogt. Samen met zijn ritme-sectie bassist Bill Ruffino en drummer David Green speelt Jensen een mix van authentieke blues, jazz en southern-rock. De show zit ‘lock, stock & barrell’ in elkaar. Zijn stemgeluid is zeer aangenaam en ik verbaas me dat ik deze gast niet eerder opgepikt heb, ik geniet van zijn passie maar ook van de interactie die hij met het publiek zoekt. Als de ‘looker’ dan ook nog van Tom Waits ‘Heartattack & Vine’ ten gehore brengt ben ik helemaal ‘om’.

Het is weer de tijd om ons te verplaatsen naar het Moulin Blues Café waar een multimiljonair uit de Big Apple ons zal gaan verbazen met regelrechte Americana. JD & the Straight Shot, die van mij alvast de prijs krijgt voor meest inventieve bandnaam, is een band rond Jim Dolan.

Jim Dolan is de eigenaar van de New York Nicks en CEO van CSC (tv maatschappij). Gelijk Hugh Laurie en Steven Seagal kunnen dit soort gefortuneerde mannen zich omringen met de beste musici die men zich wil veroorloven maar dat maakt hen nog niet tot hetzelfde niveau. Jim Dolan heeft een zeer getalenteerde band meegebracht maar zijn stemgeluid is er niet een waar ik nu heel erg veel over kwijt wil. Vooraf had ik mijn huiswerk gedaan door een aantal clips te bekijken maar live vind ik dat Jim Dolan het niet haalt bij deze clips. Goed de man kampt met het euvel van de uitvallende linker speakers maar toch komt het allemaal wat monotoon over.

Jammer want de band huist een paar zeer getalenteerde muzikanten, zoals de lieftallige violiste Erin Slaver en gitarist Marc Copely. Geen idee wie het stemgeluid van de frontman Jim Dolan ooit heeft vergeleken met die van Tom Waits maar deze vergelijking is mijn inziens volledig de plank misslaan.

De band kan de reporters van TBA? én vele anderen, getuige de halflege tent, helaas niet overhalen langer het optreden bij te wonen.

Inmiddels weer aanwezig bij het grote podium waar een van onze favoriete party-proppers zo meteen een feestje zal gaan verzorgen. Southside Johnny & the Asbury Jukes staat aanstonds te gebeuren, Southside Johnny is volop door Europa aan het toeren om zijn nieuwste album ‘Soultime!’ aan de man te brengen. Samen met een aantal andere verslaggevers van TBA? hebben wij al een aantal malen het genoegen gehad deel uit te mogen maken van de Southside Johnny party maar vanavond op de Ospelse weide moet ik jammer genoeg concluderen dat Johnny Lyon niet helemaal lekker uit de verf komt.

Het geluid is blikkerig, zijn stemgeluid bij tijd en wijle schreeuwerig en zijn gitarist Glenn Alexander komt zeer geïrriteerd over. Dat Southside Johnny de laatste jaren steeds meer de vocals deelt met toetsenist Jeff Kazee is een gouden greep.

Door zijn mooie warme stemgeluid lijkt Johnny Lyon zich iets vrijer te voelen en zich niet te ergeren aan zijn achteruitgaande vocale bereik. De blazerssectie doen ook hier op Moulin Blues waar Southside Johnny & the Asbury Jukes bekend om staan, zij ontdoen de laatste nog stilstaande bezoekers van hun gêne en laten ook hen mee dansen op de aanstekelijke tonen van o.a. ‘All I Can Do’.

Voor de laatste act in het Moulin Blues Café ben ik gezond gespannen, ook voor deze band had ik mijn huiswerk gedaan en ik kan niet wachten totdat ik Revel in Dimes uit New York State eindelijk live aanschouwen mag.

Zangeres Kia Warren is een mooi mens met een zeer aangenaam stemgeluid, Chris ‘Premo’ Waller bassist en Jimi Hendrix look-a-like, drummer Washington Duke en (slide)gitarist Eric Simmons hebben de muziek van R.L. Burnside, Junior Kimborough gemixt met riffs van Charlie Patton.

Revel in Dimes zal de geoefende luisteraar van de bluesmuziek meteen doen denken aan het genre van The North Mississippi Allstars van de broertjes Dickinson. Ook Revel in Dimes brengen deze psychedelische vorm van deltablues en voegen daar hun invloeden uit de boogie en swamp-rock bij. Persoonlijk vinden deze reporters van TBA? het heel erg goed maar wij zijn dan ook een ouder jonger setje die zich graag open stellen voor de toekomst van de blues. ‘Old School’ blues is natuurlijk ook okay maar de toekomst ligt toch écht bij dit soort bands, zij dienen de nieuwe lichting muziekliefhebbers op te voeden met de muziek uit de vorige eeuw verpakt in een hedendaags jasje. Het optreden is verfrissend en wat mij betreft mag deze band in één naam genoemd worden met de Nederlandse ‘My Baby’ die ook, ondanks de gemixte respons in de blues-scene, aan een zegetocht bezig zijn. Revel in Dimes een ontdekking of zoals ze zelf zeggen “There is boot-stompin’, soul-shakin’ rock ‘n roll and then there is reveling in Revel in Dimes”

De laatste act van de eerste dag van dit mooie Moulin Blues spektakel is een toegevoegde extra act, DeWolff XXL zijn de afsluiters! DeWolff zagen wij ooit op BluesRock 2011 in Tegelen optreden en waren toen al van mening dat deze band nog ver zou komen.

Deze keer heeft DeWolff gekozen voor het concept XXL door 2 backing vocalistes, bassist en percussie mee te nemen naar de Ospelse weide. Inmiddels heeft de band al zo’n acht albums op hun naam weten te schrijven en wisten zij vele malen Paradiso uit te verkopen. De leeftijd van de bandleden ligt tussen de 21 jaar en 25 jaar maar zij hebben al op vele grote festivals gestaan zoals Lowlands, Pinkpop en vele internationale festivals w.o. het prestigieuze Sziget Festival van Hongarije. DeWolff brengen een sixties, psychedelische muziek revival op de planken.

DeWolff is ook de enige band die ooit de eerste prijs van de Kunstbende 2008 behaalde zónder één woord van kritiek te moeten incasseren. DeWolff komen uit Geleen, de twee broertjes Pablo (uitgeroepen tot Beste Gitarist 2015 door het blad De Gitarist) en Luka van de Poel resp. op gitaar/zang en drumms samen met hun maatje Robin Piso op de toetsen en tevens zang.

Hun sound roept herinneringen op aan the Doors, Led Zeppelin en soms the Who; deze jonge mannen leveren ook in Ospel een sublieme professionele show af die bijgewoond wordt door vele jonge muziekliefhebbers maar hun show wordt ook door de ouderen in het publiek met luid gejuich beantwoord, deze mannen kunnen hun passie voor de muziek wonderbaarlijk goed overbrengen! DeWolff, na een kleine acht jaar in het circuit, nog steeds een jonge band, zijn Neerlands trots maar volgens ons ook de toekomst voor de Neerlandse muziekscene in de wereld!

Reflecterend nagenietend  van een dag vol mooie muzikale ontdekkingen op het terras van het hotel in Weert, een pluim voor het management die het geen moeite teveel is om de gasten op dit late uur nog van hapjes en drankjes te voorzien,  nemen we nog een afzakkertje en vragen ons af wat voor talent ons morgen weer zal verbazen tijdens de tweede dag van Moulin Blues 2016.

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Moulin Blues 2016 hier.