Een sfeerimpressie van de Rhythm & Blues Night in de Oosterpoort in Groningen op 30 april 2016. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Rhythm and blues, op de site van de Rhythm and Bluesnight wordt het nog maar eens uitgelegd wat dat precies is. “Beschaafde, op jazz gebaseerde rockmuziek met een zware, aanhoudende beat.” Zo zetten de platenmaatschappijen in de jaren veertig van de vorige eeuw een nieuw genre in de markt: rhythm & blues. De oorsprong van deze muziek lag echter natuurlijk al in de eeuwen ervoor. Traditionals, gospel en later jazz smolten samen tot songs die de wereld zouden veroveren en de basis legden voor bijvoorbeeld de geboorte van de rock ’n roll, aldus de informatie. Dus klagen over het feit dat er zo weinig blues is vanavond? Rhythm and blues is niet per definitie blues en de Rhythm and Bluesnight niet per definitie een bluesfestival.
Bij binnenkomst stormen wij gelijk maar naar de binnenzaal. Onze ervaring van eerdere jaren heeft ons geleerd dat er vaak geen doorkomen aan is daar. Vanavond valt dat heel erg mee. Het lijkt minder druk dan andere jaren. Peter Mulvey is een sympathieke verhalenverteller. Hij is de man die je op de posters en timetables toelacht. Dan snap je het al, hij heeft een uitstraling waar je blij van wordt. De singer- songwriter uit Wisconsin schrijft en vertelt over de kleine dingen des levens, sfeervolle liedjes, over zaken die je overkomen op vliegvelden en in gehuurde auto’s. Van een heel ander kaliber is de Groningse band De Kat. Met twee gitaren, bas en drums, is het een muur van geluid waar je tegenaan loopt in de foyer. Muziek zonder vocalen boeit mij altijd slechts maar even.
David Corley is begonnen aan zijn optreden in de kleine zaal. Hij ziet er goed uit. In 2015, bij Take Root in dezelfde Oosterpoort, werd de man onwel en zagen velen hem op het podium in elkaar zakken. Met zijn stem, die doet denken aan Tony Joe White, laat hij ons even wegdromen. Smaakvol en warm.
Publiekstrekker van de avond, Bettye LaVette, denkt dat ze op het North Sea Jazz Festival is. Ach ja, naar Amerikaanse begrippen, ligt Rotterdam om de hoek en Groningen aan zee. Respect voor deze 70-jarige lady of soul, die rondtrekt met een band die het klappen van de zweep kent. Wat ziet ze er goed uit en wat een soul heeft zij nog in haar ongepolijste stem! Een beeldschone uitvoering van Isn’t It a Pity van George Harrison valt ons ten deel. Na Nights in White Satin schuiven we op naar de entreehal, waar we een staartje meepikken van Cam Penner & Jon Wood. Het duo komt in de rumoerige entreehal niet echt tot zijn recht.
Het muzikantenbestaan mag hard en meedogenloos zijn, bij Dave McGraw & Mandy Fer krijg ik dat gevoel niet. Op een of andere manier straalt het geluk ervan af. Muziek, tekst, instrumentkeuze en performance; alles klopt. Aangevuld met drummer Andrew Lauher brengen zij liedjes waarin je de zee terughoort. Maritime heet hun laatste album, dus dat zou zo maar kunnen. Phil Cook slaan we over; een festivalbezoeker moet keuzes maken. King King in de foyer, met zanger Allen Nimmo, in kilt, is net bezig aan een geweldig funky bluesnummer. Het is een grote energiekanonnade daar.
Southside Johnny komt halverwege de soundcheck het podium op en begint alvast maar aan zijn optreden. The Asbury Jukes zijn er een heleboel, waaronder een puik stel blazers.
Er valt een hoop te zien op het podium onder de noemer “hoe Amerikaans wil je het hebben”. Johnny vind ik een matige zanger. Ik zie mensen met hun vingers in de oren staan, omdat het zo hard is. Lang leve de oordoppen!
Bij Corb Lund in de Entreehal wordt uitgebreid gedanst. Het is een gezellige boel.
Swingende rockabilly en cowboy-ballads gaan erin als koek op dit uur van de avond. Blij verrast zijn wij over Allen Stone. Wat een strot heeft deze man. De zaal is matig gevuld, maar voor het podium staan een paar uitzinnige fans die een heleboel goed maken. Wat wij meekrijgen is lekker stevig en funky. Onthouden die naam!
Michelle David & The Gospel Sessions zorgen voor een krachtig optreden. Wat een powervrouw is Michelle David toch!
Omdat we The Gospel Sessions kortgeleden nog hebben gezien en gehoord, kiezen we voor Birds of Chigago in de binnenzaal. Het zal aan de zaal liggen, maar ook deze muzikanten stralen. Het is beeldschoon. De prachtige Allison Russell, met haar fantastische stem en haar partner JT Nero, vullen elkaar perfect aan in de zangpartijen. Kleine liedjes, erg mooi gespeeld.
Julian Sas, zien we nog in de grote zaal. De bluesrocker is lekker op dreef. Wij gaan onderhand richting uitgang, want het hoofd zit vol.
CC Smugglers doet ons uitgeleide. De jonge kerels uit Engeland weten country, blues en folk tot een uitdagend energiedrankje te mixen. Fotograaf van dienst meldt mij zondag dat ik na mijn vertrek toch echt wat gemist heb. De Haagse band Mojo Man speelde met veel enthousiasme voor een handjevol overblijvers. De band had meer publiek verdiend.
Dead Tongues, eerder te zien bij Phil Cook, brengt op hetzelfde late uur akoestische folk, met indrukwekkende banjo-partijen. Op dat moment droom ik al zoete dromen over muziek en geluk die hand in hand gaan.
Southern Culture
