Bettye LaVette en band speelden op 29 april 2016 in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst door Eric Campfens met foto’s van Ton Dontje.
Al in 1962 bracht zij, als 16-jarige, haar eerste plaatje uit en nu in 2016 kan Bettye LaVette het zingen niet nog steeds laten. Betty Jo Haskins, zoals zij eigenlijk heet, leerde het zingen niet in de kerk maar bij ouders thuis, die bevriend waren met de Soul Stirrers, de Blind Boys of Mississippi en andere gospel- en soulartiesten, die er regelmatig op bezoek kwamen. Inmiddels 70 jaar oud toert zij nog steeds de wereld rond en weet zij haar publiek als geen ander met haar sterkte stem te bekoren. Op vrijdag 29 april stond zij met haar band in de North Sea Jazz Club in Amsterdam.
Even na 9 uur begon het optreden, waarin een anderhalf uur durende mix geboden zou gaan worden van oudere en nieuwere songs. Bettye LaVette werd gesteund door een strak spelende en swingende band, bestaande uit gitarist Brett Lucas, bassist James Simonson, drummer Darryl Pierce en toetsenspeler en bandleider Alan Hill.
Het optreden begon met het swingende “Unbelievable” van Bob Dylan, dat is verschenen op haar recente album “Worthy”. Deze cd is genomineerd voor een Emmy Award, iets dat een paar keer door haar werd benadrukt. Verder horen we onder meer “Call It Love”, “Joy”, “A Woman Like Me” en “Complicated”.
Mevrouw LaVette is niet slechts een zangeres, vertelde zij, maar zij ziet zich zelf meer als vertolker van nummers. Dat bewijst zij keer op keer door van songs van mensen als Dylan, Ray Charles, George Harrison, the Who geheel eigen versies te maken. Dit bewijst zij door de uitvoeringen van Harrisons “Isn’t It A Pity”, mijn persoonlijke favoriet “Love Reign O’er Me” en het gevoelig gezongen “Nights In White Satin” van de Moody Blues, dat bij mij buurvrouw de tranen over haar wangen deed lopen.
Na “Close as I’ll Ever Get To Heaven” wandelt zij al zingend van het podium af. De band speelt door en Bettye neemt haar plaats achter de microfoon weer in, waarop de bandleden een voor een het podium verlieten. Die zingt als toegift het a capella “I Do Not Want What I Haven’t Got”, waarin duidelijk wordt gemaakt over wat voor een formidabele stem zij nog steeds beschikt.
Het was een prima optreden van deze grandioze zangeres en entertainer. Mooi, opwindend, emotioneel, het had gewoon alles wat je van een show van een soulzangeres verwacht.
