Cale Tyson speelde speelde op 26 april 2016 in Grand Theatre in Groningen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Koningsnacht in Groningen. De straten liggen er nat en verlaten bij. Er zijn niet veel mensen op de been vanavond. In de sfeervolle, art deco, bovenzaal van de voormalige bioscoop, Grand Theatre, nestel ik mij op de rode pluchen stoelen, lekker bakkie koffie erbij. Laat het buiten maar hagelen en regenen. Binnen is het lekker warm.
Warm is de stem van Hans Hanneman, de support act vanavond, die we regelmatig tegenkomen op de podia van het Noorden. Momenteel verzorgt hij het voorprogramma van Douwe Bob. Hij speelt een aantal songs op gitaar en op piano. Singer songwriter country, de soundtrack van een cowboyfilm die nog gemaakt moet worden; een fijne appetizer.
Cale Tyson is geboren in Fort Worth in Texas en woonachtig in Nashville. In 2013 bracht hij zijn eerste EP uit: High On Lonesome. Er volgde nog een EP in 2014, Cheater’s Wine. Momenteel doet hij een kleine tournee door Nederland, België, Engeland en Ierland met band. Dit ter promotie van het album Careless Soul dat zo nieuw is dat het nog niet in de winkel te koop is, maar alleen tijdens optredens en vanavond dus ook.
Groningen bevalt de heren goed. Het is laat geworden vannacht of vroeg vanochtend. Het is maar hoe je het bekijkt. Wellicht dat het daarom niet voortdurend spettert en soms wat al te veel voortkabbelt. Cale Tyson grijpt terug op de oude traditie van de countrymuziek. Of zoals de Rolling Stone zegt: “Old school, sad-bastard outlaw country for a new generation of excited country fans.” En dat “excitement” mis ik een beetje bij de band en ook bij het publiek, dat opvallend gemêleerd is. Country valt bij vele generaties in de smaak!
Tyson wordt bijgestaan door een uitstekende ritmesectie. Een bijzondere vermelding verdient de man op de pedal-steel, Brett Resnic. Zonder blikken of blozen, op kousenvoeten, bespeelt hij het instrument. Dat doet hij erg goed. De meerstemmige zang met drummer en bassist zijn prima voor elkaar. Tyson werd beïnvloed door Townes van Zandt, dat is terug te horen in zijn songs, maar ook zeker in zijn stemgeluid; melancholisch en enigszins hangerig, met zo’n country overslagje zo nu en dan.
Fijne tranentrekkende countryballads worden afgewisseld met honkytonk. Prachtig zijn de twee akoestische nummers, met gitaar en tweede stem, Traveling Man en Oaxaca, juweeltjes in al hun eenvoud. Bij Somebody Save Me krijg ik de neiging om een aansteker in de lucht te steken en heen en weer te wiegen. Het is een van de nummers van het nieuwe album, Careless Soul. Van Gonna Love a Woman, word je helemaal vrolijk. En zo beweeg je voortdurend tussen plezier en melancholie; tussen liefde en pijn zonder dat het je tot tranen brengt. Om met Tyson te eindigen “You can’t feel love, if you can’t feel pain”.
