Girls, Girls, Girls – The Blue Sisters @ North Sea Jazz club

The Blue Sisters en band speelden op 28 april 2016 in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.

Zoals vele bluesliefhebbers wellicht weten laat het Duitse platenlabel Ruf Records ieder jaar een ‘Blues Caravan‘ door Europa trekken om de nieuwe door het label getekende artiesten in de spotlight te zetten, dan wel om het nieuwste schijfje van de desbetreffende artiesten aan de man te brengen.

De Blues Caravan 2016 wordt gevormd door Ina Forsman, Tasha Taylor en Layla Zoe waarbij zij worden begeleid door de Italiaanse gitarist Davide Floreno die we kennen als gitarist bij – en als eega van Erja Lyytinen, onze eigen Nederlandse Walter Latupeirissa zien we op de bass, die u ook zou kunnen kennen van de Dana Fuchs band. Fin Markku Reinikainen op drumms maakt de band compleet.
Na de huishoudelijke mededelingen van North Sea Jazz club medewerker Niels omtrent fotografie en converseren tijdens het concert wordt de set geopend met Don Covay’s ‘Chain of Fools’, meteen wordt duidelijk dat de stemmen van de drie dames mooi bij elkaar kleuren. Tóch blijkt het de bedoeling dat de vocalisten ieder hun eigen set zullen verzorgen als we getuige zijn van het feit dat Ina Forsman samen met de band op het podium achterblijft.
Nogal gedurfd opent Ina met een nummer van Nina Simone, ‘I Want a Little Sugar in My Bowl’, gewaagd want je kan je makkelijk vergaloperen met zo’n standard maar de jonge Finse laat hier in de Amsterdamse North Sea Jazz club zien dat zij zulke nummers aankan compleet met mooie ad libs.
De bass intro van Walter Latupeirissa voert ons mee naar Jackie Wilson’s ‘Your Love Keeps Lifting Me Higher’ en bevestigt al in het derde nummer het bijzondere stemgeluid van Ina Forsman. Na deze covers is het natuurlijk de tijd geworden om haar nieuwe album te promoten. De 22 jarige, inmiddels hoogblonde Finse schone, opent met de eerste track van haar album genaamd ‘Ina Forsman’, het nummer ‘Hanging Loose’ heeft een rap-achtig intro en de heren die de snaren meester zijn,  Davide en Walter,  geven gelijk hun visitekaartje af. Walter ‘plukt’ de bass dat het een lieve lust is maar ook Davide produceert een snerpende solo op zijn gitaar. Markku Reinikainen zien we ondertussen ook lekker de drummvellen folteren met de jingle bells stick.
‘Farewell’ is het eerste nummer dat Ina Forsman voor dit nieuwe album (én voor alle negatieve a#*-holes) schreef en heeft hier en daar een kleine reggae invloed waarin Markku en Davide het chorus meezingen. ‘Bubbly Kissses’ is een slow  blues waarbij ik geniet van de kwasten van de drummer, een heerlijk nummer. Het is een zeer afwisselende set te noemen als het up-tempo ‘No Room For Love’ de opvolger blijkt waarbij we vooraf op het hart gedrukt krijgen dat we vooral haar YouTube filmpje moeten bekijken als we thuiskomen.
Speciale gast Will Wilde, die we bij binnenkomst in de zaal de promostand met cd’s zagen bemannen, wordt op het podium uitgenodigd om met Ina en de band mee te spelen in ‘Queen Bee’, vooraf gegaan door twee maal het publiek gevraagd te hebben of het wel van blues hield. Brit Will Wilde bewijst maar eens weer dat kleine jongetjes groot worden, allemachtig wàt een longen (lees lijf) heeft die jongen in een paar jaar gekregen zeg!
Ina Forsman blijkt alle stijlen aan te kunnen, jazz, rhythm & blues, blues maar ook pop! Pop? Ja pop, want als zij de moed heeft om zich in de bomvolle North Sea Jazz club fragiel op te stellen brengt ze helemaal alleen, zichzelf begeleidend op de ukelele, een cover van Amy Winehouse’s ‘Stronger Than Me’ van het allereerste album (‘Frank’) van de veel te vroeg overleden Britse zangeres.
Allemachtig wàt een lef heeft deze Finse om zich zo naakt en breekbaar op te durven stellen, respect Ina! Wéér, ik zag de fruitige jonge dame al een paar maal eerder optreden, ben ik onder de indruk van haar kunnen maar ook haar podium performance, deze Ina Forsman blijft haar grenzen verleggen en daar kan menige zangeres jaloers op zijn.

De volgende set wordt door de uit Dallas-US afkomstige Tasha Taylor verzorgd, Tasha is de dochter van soulzanger Johnnie Taylor, speelt zelf gitaar maar is ook actrice (House) en opent met ‘What Difference Does It Make’ van haar in 2011 in eigen beheer uitgebrachte album ‘Taylormade’.
Ook Tasha Taylor staat op het podium van de club om haar bij Ruf Records opgenomen 2016 album, ‘Honey For The Biscuit’ te promoten. Ze kiest als eerste voor ‘Wedding Bells’ een ballad over het niet vinden van de juiste man terwijl al haar vriendinnen dat wel lijkt te lukken “my haunting wedding bells” zegt ze zelf.
Al bij het tweede nummer van de set begint de transpiratie Tasha parten te spelen, vanuit mijn positie achterin de zaal comfortabel aan een tafeltje, zie ik de pareltjes transpiratie zich een weg vinden naar haar decolleté. Niet zo verwonderlijk want Tasha Taylor lijkt zich helemaal te geven in dit nummer, ik ben onder de indruk van haar krachtige stem en passievolle vertolking. ‘Wheaterman’ een nummer over een man voor alle seizoenen is lekker up-tempo, drummer Markku Reinikainen heeft de mosselschelpen op de high-hat gelegd en Davide Floreno legt weer zo’n verfijnde solo aan de dag. Tasha Taylor heeft blijkbaar goed naar pa Taylor geluisterd als ook zij een klinkklare soul ,’One and Only’, ten gehore brengt. Maar ook zij heeft een nummer van Amy Winehouse (origineel van The Zutons) op de set-list heeft gezet, we zijn getuige van ‘Valerie’. Eerlijk gezegd ben ik niet echt onder de indruk van Tasha‘s vertolking, het doet soms een beetje schreeuwerig aan.
Tasha Taylor toont zich een vakvrouw door herhaaldelijk het contact met het publiek te zoeken en geen gêne heeft om haar danskunsten te vertonen blijkt ook weer met de aan haar vader opgedragen cover van diens song ‘Who’s Making Love’. Tasha Taylor is bij ons in de Lage Landen nog niet zo heel erg bekend maar deze medewerkers van TBA? willen haar nog graag eens met een zelfstandig optreden tegenkomen op een van onze vele podia want persoonlijk denk ik dat er nog veel meer moois te beleven valt als Tasha Taylor een podium bestijgt.
Na een pauze van twintig minuten is het om tien over half elf de tijd aangebroken voor de set van Layla Zoe. Waarschijnlijk zijn deze medewerkers van TBA? de laatste van de bluesreporters die een optreden van deze Canadese bijwonen, geen onwil maar het kwam er gewoon niet van.
Als eerste zijn we getuige van het a capella gezongen ‘Put Your Hands In The Air’ als ik de media moet geloven Layla Zoe‘s vaste opener bij haar optredens. Het 2016 ‘Breaking Free’ is het album dat Layla Zoe vanavond in de North Sea Jazz club voorstelt aan een publiek bestaande uit bluesliefhebbers, muziekliefhebbers en toeristen. Met “it’s an honour to be here in de best club ànd in Amsterdam” begroet Layla haar toeschouwers en toehoorders.
Een van die toehoorders ben ik, al heel snel concludeer ik dat Layla de meest echt blues klinkende stem heeft van The Blue Sisters. Deze dame die al 6 albums op haar naam wist te schijven heeft een groot palmares om uit te kiezen om vanavond ten gehore te brengen. Zo kiest ze voor ‘Leave You For Good’ van haar album ‘Shades Of Blue’ een heerlijk up-tempo nummer waarbij Davide Floreno met een sublieme solo op zijn Fender ook weer van zich laat horen.
Op het bij Ruf Records opgenomen album ‘Breaking Free’ prijkt ook ‘Workhorse’ en ons wordt met “Amsterdam get funky” gevraagd om te participeren waarbij Walter Latupeirissa‘s solo ons alle remmingen van ons af laat schudden. Helaas blijkt de zangeres tijdens ‘I Don’t Wanna Hurt Nobody’ van haar album ‘Hoochie Coochie Woman’ niet helemaal zuiver in de lage registers en ik kan mijzelf niet onttrekken dat haar stem bij tijd en wijlen toch wel heel veel aan die van Anouk doet denken ook al wordt Layla Zoe‘s stem in de pers vaak vergeleken met die van Janis Joplin. Ook betrap ik mezelf erop dat ik me meermaals erger aan de vele galm die haar microfoon produceert.
In ‘Never Met a Man Like You’ van ‘The Lily alweer zo’n pumping ritme en solo’s van Davide en Walter. Een van de laatste songs op haar set-list, ‘Sweet Angel’, is een nummer opgedragen aan haar vriendin Marsha die 6 jaar geleden overleed aan de gevolgen van scheur in de hersenslagader, tegelijkertijd bedankt ze het publiek voor “supporting women”. De solo van Davide Floreno op de gitaar samen met Layla die deze prachtig mooi, breekbaar gezongen ballad zonder versterking van microfoon besluit staat garant voor veel geëmotioneerde toeschouwers.
Inmiddels ontwaar ik achter mij de twee andere dames die de zaal in gekomen zijn om de handen op elkaar te krijgen voor de apotheose van deze avond. De dames hebben gekozen voor Etta James’ ‘Tell Mama’, waarbij de solistes elkaar af wisselen in strofe, lekker swingend en ik mis helemaal de blazers niet van het origineel.
De bandleden worden door de dames Ina,Tasha en Layla voor het voetlicht gehaald en krijgen allen nog een kans te excelleren. Nóg een nummer van Etta James volgt als we allemaal opgestaan zijn, mee dansen én zingen met ‘The Basement’.
Wàt een geweldig optreden hebben deze zangeressen vanavond neergezet! Het publiek beloont hen met een oorverdovend applaus, ik zie steeds meer heren nerveus heen en weer lopen tussen podium en promotiestand……ongetwijfeld zullen de voor verkoop meegebrachte cd’s vanavond met gemak van eigenaar wisselen.
Alsof het niet op kan, brengen de drie dames ook nog een toegift in de vorm van de cover ‘Come Together’ van The Beatles waarbij ook menige toeschouwer de longen uit het lijf zingt.
Deze Blues Caravan heeft een visitekaartje afgegeven in de vorm van drie lady-performers die alle drie, ondanks het leeftijdverschil tussen de dames, een goede synergie gevonden hebben bewerkstelligd, gedrieën maar ook solo hun mannetje staan én ieder een top show hebben neergezet.

De reporters van TBA? bedanken de North Sea Jazz club voor de gastvrijheid, hun medewerkers voor de vriendelijke bediening en goede zorgen.