Otis Taylor en zijn band speelden op 24 april 2016 in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Alsof we niet zijn weg geweest, we verlieten de North Sea Jazz club omstreeks 00:30 uur de avond ervoor, stappen we om 13:00 uur weer monter de club binnen. Het optreden van vandaag stond aanvankelijk geprogrammeerd voor vrijdag 22 april maar dit optreden is verschoven naar de zondagmiddag, lunchtijd notabene! Gelukkig is het net als gisterenavond wéér een volle bak. Wát een succesformule is dit toch; ondanks de sceptische media dat deze formule niet in Nederland zou aanslaan bewijst het management van de North Sea Jazz club alweer 4 jaar dat het Nederlandse publiek én de vele toeristen die Amsterdam jaarlijks bezoeken wél deze formule op prijs stellen.
Op het ‘Lijstje van Johan’ staat vandaag dé trance-blues gitarist van dit moment……van geboorte Chicagoan Otis Taylor (1948) nu woonachtig in Denver en award winnaar Best Blues Entertainer in 2004, in 2009 winnaar van een Blues Music Award voor zijn banjospel. Otis Taylor is ook sinds 2010 de organisator van het Trance Blues Festival dat jaarlijks in November in zijn woonplaats Boulder (Co) gehouden wordt. Zijn 2015 album ‘Hey Joe Opus/Red Meat’ is tot album van het jaar 2015 gekozen door The Blues Magazine (UK). De voormalige antiekhandelaar is een muzikant die zo’n beetje alles speelt, zijn muziek wordt vaak als ‘moeilijk’ omschreven door de hokjesman en inderdaad Otis Taylor valt niet in een kader te plaatsen. Voor dit team van TBA? is juist dàt het spannende aan Otis Taylor, want zijn mix van Afrikaanse ritmes, folk, blues en zelfs psychedelische effecten maakt het interessant. 
Deze reporters van TBA? zagen Otis Taylor voor het eerst live optreden in de kelder (PP zaal) van het Haags Congrescentrum op het North Sea Jazz festival van 2003 samen met de weergaloze gitarist Eddie Turner en Kenny Passarelli op de bass en de keys. Het was mijn eerste ‘live encounter’ met trance-blues en ik was verkocht!
Deze gitarist, singer/songwriter, bluesharpist en banjo-/mandoline-speler staat bekend om zijn uitgesproken mening over de misstanden in de maatschappij, iets wat hem niet altijd heeft geholpen in zijn carrière in US maar in Europa is de vrijheid van mening (nog) een groot goed zodat Otis Taylor frequent te zien geweest is en tot op heden nog altijd een graag gezien muzikant is in Europa.
Gisterenavond waren de reporters van TBA? al getuige dat Otis Taylor en zijn gevolg het optreden van Poogie Bell gedeeltelijk bijwoonde en ook voor hem is de zaal vol met dinergasten én mensen die het optreden staand willen bijwonen. Ik gun het hem van harte, ondanks dat hij als een nukkige man overkomt is hij een zeer aardige en correcte man en een geweldige muzikant. Otis heeft vanmiddag zijn eerste optreden van een reeks 6 optredens in Frankrijk daarna zal hij weer in Juli in Europa te zien zijn voor een toer van een kleine twee weken. Otis Taylor is niet vaak in ons landje, de laatste keer dat wij hem zagen in 2014 moest de reis ingezet worden naar Turnhout België . Een minder succesvol optreden geleid door het slechte geluid; dit euvel zal zich in de North Sea Jazz club alvast niet voordoen want zoals al eerder gemeld is het geluid in de North Sea Jazz club altijd weer hoogstaand.
Heel klein wordt de set geopend door bassist Todd Edmunds, drummer Larry Thompson en Miles Brett op de piano maar ook de viool. Dàn is daar het onmiskenbare stemgeluid van Otis Taylor in ‘Just Live Your Life’ van het 2002 album ‘Respect The Dead’ en het nog resterend fluisterend publiek verstomd meteen, men is gelijk bij de les. Ook ik ben meteen bij de les, de fotograaf van TBA? had al vooraf gezorgd dat hij een goed plekje had voor de eerste songs. Zoals gezegd begint de song klein en gaat verder in een uptempo nummer, wàt een opener! In de volgende songs komt de North Mississippi Hill Country sound naar voren, het ‘drone’ geluid genoemd, de trance-blues. Todd Edmunds laat me genieten van zijn basslijn, Miles Brett, de enige niet-Amerikaan op het podium, hij is afkomstig uit de UK, snijdt met zijn electrisch versterkte viool dwars door ‘t hart en de fade out op de drumms door Larry Thompson verdient nog meer waardering. 
De 4 snarige Banjoblaster, de electrische banjo, doet zijn intrede bij zijn meest succesvolle werk ‘Ten Million Slaves’ dat voor de film ‘Public Enemies’ met Johnny Depp werd gebruikt. Vooral het jongere publiek kan niet langer met haar waardering wachten tot het eind van de song, de imposante man kan een kleine glimlach niet onderdrukken. Ondertussen zie ik Larry Thompson de drumms met de hand bespelen.
Inmiddels heeft drummer Larry zijn hoofddeksel verruild voor een zweethoofdbandje, blijkbaar zijn dit de voortekenen voor de vertolking van ‘Hey Joe’. Een geweldige arrangement op de Jimi Hendrix hit van weleer, geweldig zoals de viool hier voor het voetlicht gebracht wordt, Otis warme stemgeluid, laag…..heel laag nog loepzuiver. Zijn stem is zoveel meer overtuigend dan die twee jaar geleden in Turnhout, zou het komen door de feed-back van het pubiek dat Otis Taylor het hier in Amsterdam zichtbaar naar zijn zin heeft? 
Ook bluegrass komt aan bod en ik zie Larry Thompson de kwasten hanteren op de snare-drumm. Nadat Otis heeft het gilet uitgetrokken, het hoofd gedroogd, pakt hij de bluesharp erbij voor ‘Hush Little Baby’ waar het publiek gevraagd wordt om ook een steentje bij te dragen omdat hij vind dat we ons zo netjes gedragen door stil te zijn.
Het publiek doet lekker mee en drummer Larry krijgt niet één maar twee solo’s te doen omdat Taylor hem graag vermoeid ziet na een optreden. De tweede solo is volgens Larry ‘the jetlag version’ maar boy hoe geweldig is deze drummsolo waarbij hij de stokken kapot slaat. 
Otis maakt als dank het symbaal “nice and loose” gelijk Larry‘s spel. Er volgt weer zo’n trance-blues nummer waar de viool van Miles Brett mij opnieuw helemaal ‘in pakt’. Ook staat er een droevige gypsy blues op het programma nadat Otis Taylor al dollend zijn bandleden aan het publiek voorgesteld heeft. 
Omdat Taylor niet aan ‘encores’ doet vraagt hij bij het laatste nummer het publiek op te staan voordat we “on the big boat” of “with a big bang” eruit gaan en daarin eindelijk de bass solo waar we allemaal op gewacht hebben. 
Nóg eens worden we allemaal ondergedompeld in die fameuze sound van Otis Taylor, de trance-blues. Taylor toont zijn gevoelige kant als hij de jongeman met Down syndroom die op de tweede rij aan een tafeltje zat in het laatste deel van het nummer de snaren laat bespelen. De jongeman, zijn grote broer, de band, Otis Taylor, het publiek en wij sluiten dit optreden af met een lach van oor tot oor. 
Voor al die bluesliefhebbers die nog nooit een optreden van Otis Taylor hebben kunnen bijwonen roep ik via dit medium de agenten en promotors van Nederland deze artiest toch echt te overwegen te vertegenwoordigen.
Wij van TBA? bedanken de North Sea Jazz club voor de programmering van deze bijzondere artiest, hun gastvrijheid en de goede zorgen.
