Music is Medicine @ 13e Bluezy Bluesfestival – Ridderkerk

Het Bluezy Bluesfestival werd op Zaterdag 2 april 2016 gehouden in Sporthal De Fakkel in Ridderkerk. Een verslag door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois (bekijk hier de foto’s).
Ruim op tijd lopen we nadat we zeer makkelijk een parkeerplekje om de hoek van Sporthal de Fakkel gevonden hadden de bistro in om eerst nog een heerlijke kop koffie te drinken; onderwijl worden de nodige kusjes, handen en updates uitgewisseld. We zijn er klaar voor; waarvoor? Voor de bluesmarathon van Ridderkerk, het Bluezy Bluesfestival dat door radiomaker (www.bluezy.nl), bluesauthoriteit Nico Bravenboer samen met een handvol gelijkgestemden alweer dertien jaar wordt georganiseerd.
De organisator Nico Bravenboer en M.C. van vanavond Ton ‘The Hat’ Kok houden van stiptheid en niet teveel woorden, stipt om drie uur bijt ‘s lands trots Ralph de Jongh Band na een korte introductie het spits af. Ralph De Jongh wordt bijgestaan door ritmesectie Arie Verhaar (drumms) en Nico Heilijgers (bass), Maarten Ouweneel op gitaar, op saxofoon en klarinet zien we Arend Bouwmeester, Moon Anderson is de zangeres en speciale gast is Ewa Górzyńska a.k.a. Ewa Pepper die dus niet alleen op het nieuwe dubbelalbum is te horen op viool maar nu ook op het podium van het 13e Bluezy Bluesfestival hier in Ridderkerk staat.
Natuurlijk brengt Ralph de Jongh, winnaar van de Dutch Blues Award 2010 voor Beste Vocalist, in Ridderkerk veel werk van zijn nieuwste schijfje ‘Lonsome Man – Oceans of Love’ wat hij uitbracht omdat hij alweer 25 jaar liedjes schrijft en daarmee langs ‘s lands podia reist. Uw on-line muziekmagazine The Blues Alone? heeft al eerder verslag gemaakt van zijn optredens zoals van het meest recente optreden in de North Sea Jazz club van Amsterdam (klik hier voor verslag) maar ook van zijn optreden op Moulin Blues 2015 (klik hier voor verslag) waar hij op het kleine podium stond en de tent afbrak. Dit setje verslaggevers is, na onze eerste kennismaking in 2010, nog steeds van mening dat zijn stemgeluid, die ongelofelijk veel aan het timbre van Mick Jagger doet denken, maar ook zijn virtuositeit en passie maakt dat Ralph de Jongh tot de sensatie van hedentendage behoort.
Ik geniet van ‘Ready for a Change’ met viool van Ewa maar Arend neemt ook fijn potje percussie voor zijn rekening. Ook zien we in ‘I’ll Believe I’ll Go Back Home’ Ralph de bluesharp hanteren. ‘Perfect Day’ is volgens Ralph “a simple song” maar daarom niet minder goed vinden wij van TBA?. Het krachtige ‘Come Back’ is ook zo’n heerlijk nummer; inmiddels is Ralph al druipend nat van de transpiratie en we zijn nog maar halverwege de speeltijd. De heupen gaan wild heen en weer op ‘Sugarbody’ waarin ik een kleine Caribische invloed ontwaar; is het de invloed van zangeres Moon Anderson die Ralph heeft geïnspireerd? Na het breken van de laars van Moon die blijkbaar té enthousiast mee danste gaat zij onverschrokken verder op kousenvoetjes; that’s showbizz for ye’! Het blijkt nog niet gedaan met de verrassingen als er een klein misverstand ontstaat als tegen het einde Ewa Pepper het podium weer op wil maar Ralph de Jongh toch liever het nummer ‘People Grinnin’ in Your Face’ van Son House speelt. Ook vanavond wisselt Ralph de Jongh met enige regelmaat van gitaar; we zien een Gibson, Ibanez en Fender. Deze voltallige band dompelt op dit vroege uur het publiek al helemaal onder in de blues. De heerlijke sound wordt mede gegenereerd door de saxofoon solo’s van Arend Bouwmeester en de gitaarintermezzo’s van jongeling Maarten Ouweneel op de Fender, maar persoonlijk geniet ik ook heel erg van bassist Nico Heilijgers en violiste Ewa Pepper is wat mij betreft een blijvertje in de band. De Ralph de Jongh Band heeft ondanks dat zij nog een optreden in VanSlag (Borger-Drenthe) moeten verzorgen nergens ingehouden; het was pure passie wat hier op dit vroege uur in Ridderkerk te aanschouwen was.
Direct aansluitend, u las het al…… het wordt een regelrechte bluesmarathon, begeven we ons naar het tegenover gelegen podium waar onze zuiderburen Tiny Legs Tim en zijn band staan te wachten. Voor deze gelegenheid wordt Gentenaar Tim de Graeve bijgestaan door Neerlands beste bluesdrummer 2012 en 2015 Jody van Ooijen die Frederik Van den Berghe vervangt en we zien nog een nieuw gezicht in de ritmesectie Jasper Houtekiet op de bass.
Vaste waarde in de Tiny Legs Tim Band is natuurlijk blues-harpist Steven Troch. Tiny Legs Tim speelt blues volgens de vele aanwezigen vanuit zijn eigen beleving. Hij ondervond de blues aan den lijve toen hij jarenlang vocht tegen een levensbedreigende ziekte, inmiddels heeft hij de ziekte overwonnen en steelt nu de harten van vele bluesliefhebbers in heel Europa. Jasper Houtekiet hier op Bluezy Bluesfestival spelende op de up-right bass, staat hier op de zaterdagnamiddag op het podium in Ridderkerk ook zijn mannetje maar Jasper deelt het podium dan ook met een héle beste drummer Jody van Ooijen.
In Ridderkerk speelt Tiny Legs Tim naast ‘Heart of the City’ natuurlijk ook de titeltrack van zijn zeer goed in de media ontvangen zevende album ‘Stepping Up’, inmiddels is het sound probleem waar Steven Troch mee kampte gelukkig opgelost. We zijn ook getuige van de vertolking van o.a. ‘Standing on the Sideline’, een échte oldschool blues waar Steven Troch op de blues-harp nog maar eens bewijst waarom hij onlangs een eigen album (Nice ‘n Greasy) uitbracht.
Ook is ‘Big City Blues’ uitgekozen om het publiek reden te geven de band na afloop van de nummers keer op keer met een ovationeel applaus te belonen. Net als in Peer krijg ik bij het horen van Tim‘s stem een hoog retro gevoel. Zijn slide kwaliteiten zijn ook weer een genot voor het oor. Wij verlaten de set na het ijzersterke ‘Walk with the Devil’ om ook even de innerlijke mens te verwennen. Een goede set van een man die we nog vaak op de Nederlandse podia zullen tegen gaan komen.
Na onze stop in de bistro van het pand zijn we weer op tijd terug om de eerste band van over de ‘kleine’ plas te aanschouwen.
The Dirty Aces (UK) van frontman zanger/blues-harpist Giles Robson heeft een geheel andere band bij zich dan op Roots in the Park 2015.
Zo is Filip Kozlowski op de gitaar vervangen door Andy Knight en we zien ook een ander, niet onbekend gezicht want we zagen hem ooit bij Matt Schofield én hij is lid van The London Blues Band van Dana Gillespie, op de bass Jeff Walker.
Drummer is deze keer Darren Crome. The Dirty Aces brengen een mix van rock & roll, rhythm & blues en garage-rock; was ik in Utrecht vooral onder de indruk van de toenmalige gitarist van de band het duurt nu tot halverwege de set totdat ik enige clementie voor de foutjes van Andy Knight op kan brengen.
Daarentegen vind ik het harpwerk van Giles Robson véle malen beter geworden, Jeff Walker doet wat hij al vele decennia doet…….hij legt ook bij Giles Robson de groove, de ´heartbeat´ in de songs. We horen veel van het spiksplinternieuwe album ´For Those Who Need the Blues´ zoals het ´Start A War´, ´Sarah Lee´ en ´Where You Been?´. In de wandelgangen van dit festival wordt Giles Robson al snel vergeleken met Lester Butler maar Giles Robson zal het me mij eens zijn dat het nochtans ietwat teveel eer is om hem met de gigant die Lester Butler was te vergelijken. Al met al wordt de set van The Dirty Aces met ovationeel applaus beantwoord. De toekomst voor The Dirty Aces ziet er wat betreft Nederland rooskleurig uit.
Met een kleine vertraging, te wijten aan de toegift van de overburen, kan de volgende band de Kai Strauss & The Electric Blues Allstars , die klaar staat om zeven uur starten met hun set.
Zanger/gitarist Kai Strauss is afkomstig uit Duitsland en de ‘bekende’ onbekende naam voor vele bluesliefhebbers; Kai Strauss was meer dan tien jaar met zijn band The Bluescasters de begeleiders van Memo Gonzalez maar timmert inmiddels met zijn eigen band ook héél behoorlijk aan de weg en zijn debuutalbum ‘Electric Blues’ en de opvolger ‘I Go By Feel’ (waarop ook Big Pete van der Pluijm te beluisteren is) oogsten slechts lovende kritieken; ‘Electric Blues’ werd zelfs bekroond met de Duitse Blues Award voor beste album van 2014!
The Electric Blues Allstars zijn op saxofoon en blues-harp Thomas Feldman, de man die in het dagelijkse leven de kost verdient als tandarts; de ritmesectie wordt gevormd door Alex Lex op drumms en de van origine uit Washington afkomstige Kevin Duvernay op de bass.
Op de toetsen kan de regelmatige concertbezoeker een man herkennen van zijn samenwerking met Henrik Freischlader Moritz ‘Mo’ Fuhrhop. De set is een weerspiegeling van deze bovengenoemde albums.
De opener van de set is de opener van zijn tweede album ‘I Go By Feel’ waarin Kai Strauss metéén het publiek overtuigt van zijn skills op de snaren; het is een bovenstebeste opener naar mijn mening. Ook krijgt ‘Electric Blues’ een introductie, als dat al nodig is want er staan vele toeschouwers gekleed een Kai Strauss T-shirt voor het podium, we horen ‘You’re The One’ waarin we allen genieten van de blues-harp van Thomas Feldmann.
In ‘Drinkin’ Woman’ van het nieuwste album is goed de invloed van Buddy Guy te horen op het gitaarspel maar ook op de manier van zingen; soms vind ik het wat gekunsteld maar zijn vocale bereik is gewoon top alsmede zijn uitspraak. Mijn persoonlijke favoriet vanavond zal toch wel ‘Commit a Crime’ van zijn debuutalbum worden; het is lekker vuig, zowel qua gitaar- als stemgeluid. Kai Strauss bewijst hier in Ridderkerk dat hij een showman in hart en nieren is, niet alleen laat hij showelementen toe zoals het achter de rug bespelen van zijn ‘baby’ maar ook Thomas Feldmann weet met zijn saxofoons de show te stelen als hij soms beide exemplaren tegelijk bespeelt. Kai Strauss & The Electric Blues Allstars een band die we nog heel vaak gaan tegenkomen in de Lage Landen!
Op het andere podium was het al heel lang een drukke bedoening; het podium moest klaargemaakt worden voor een band van Nederlandse bodem, een band van formaat. Formaat niet alleen in de overdrachtelijke zin van het woord maar ook in grootte…….De Fats Domino Tribute Band staat op de line-up om het publiek te laten swingen op de muziek van New Orleans’ Fats Domino. Pianist Eric-Jan Overbeek, ook wel bekend als Mr. Boogie Woogie, heeft maar liefst negen begeleiders meegenomen om een spetterende ode te brengen aan The Fat Man. Maar voordat we mogen genieten van de rhythm ‘n blues introduceert Ton ‘The Hat’ Kok eerst nog even, gezeten in een coole houding op de alternatieve pianokruk (een kistje), deze formatie.
De verslaggevers van TBA? hadden al eens eerder het genoegen Eric-Jan Overbeek te mogen zien musiceren, tijdens Brielle Blues van 2011 en meer recentelijk tijdens het optreden van wijlen Allen Toussaint in de North Sea Jazz club waar hij even ‘quatre mains’ mocht spelen met de legende.
Verrassing valt ons ten deel als we Blues Award genomineerde 2013 drummer Frankie Duindam achter de drumms zien; dit is niet de enige verrassing die deze band van formaat huist.
Ook zien we Dutch Swing College bandlid Frits Kaatee op de tenor sax, hij is onderdeel van een maar liefst 6 man tellende blazerssectie die allen al blazend vanuit het publiek het podium opkomen.
Even voorstellen; Arnoud de Graaff speelt de grootste toeter, de bariton sax, Bart van Ballegooijen en Joran van Liempt horen we op tenor saxen, de trompetten worden door Pascal Haverkate en Matthijs Sepers bespeeld. De ritmesectie bestaat uit voorgenoemde Frankie Duindam samen met Ab Hansen op de bass, de gitarist van de band heet Chris Clemens.
Zoals u leest kan deze band niet alleen het spreekwoordelijke dak van De Fakkel eraf blazen…..De Fats Domino Tribute Band trapt af met ‘Josephine’ en al meteen zie ik de dames meedeinen en meezingen; dit wordt een feestje dat zie ik nu al! In hoog tempo gaat de band door met ‘I’m Ready’, ‘Red Sails in the Sunset’ , ‘I Hear You Knocking’. We zien de hele hornsection aan de rand van het podium en alle bandleden krijgen hun eigen moment te soleren. Het is één grote Vegas show, maar of dit op een bluesfestival past daar zijn de toeschouwers het niet met elkaar over eens…..persoonlijk vind ik het allemaal formidabel in elkaar steken.
Er wordt gedanst en meegezongen  en dat lijkt me een goede graadmeter van het succes van deze Fats Domino Tribute Band. Enige minpunt vind ik toch wel het niet goed voorbereide element van de show tijdens ‘Whisky Heaven’. De theatertour leent zich wellicht beter om Eric-Jan Overbeek tijdens dit nummer een glas Jack Daniels aan te reiken maar in een sporthal waarbij de bar in de zaal geen gedistilleerd verkoopt wordt het problematisch om snel een glas te halen in de bistro van het complex. Het duurt dan ook jammer genoeg lang, heeeeel lang (8+ minuten) voordat er eindelijk een glas met inhoud overhandigd wordt …….tenenkrommend.
Wél genoten van de nostalgie die Fats Domino voor mij vertegenwoordigt, mooie show, goede zéér goede musici maar wellicht nog ‘es bekijken in een theater.
Dan gaan we snel weer de figuurlijke grote plas over naar een Amerikaanse band die volgens eigen zeggen nog niet eerder op een Neerlands festival te gast was. De Zac Harmon Band zal de Ridderkerkse gemeente versteld doen staan met hun vakmanschap. William Zach ‘Zac’ Harmon is één van de betere live acts van de blues op dit moment, hij heeft een trouwe, rijke fan-base over de hele wereld opgebouwd, won in 2004 al de International Blues Challenge voor Best Unsigned Blues Band. In 2015 veranderde hij van platenmaatschappij, hij tekende bij het Blind Pig Records waar hij het album ‘Right Man, Right Now’ in dat zelfde jaar uitbracht. Dit album wordt geroemd om zijn onderscheidende stijl, Zac Harmon combineert old-school blues met moderne teksten en hedendaagse thema’s. Hij stond al op vele internationale podia zoals Mumbai (Mahindra Blues) en het eerste Nevis Bluesfestival dat vorig jaar plaats vond. Tijdens de live-optredens mixt hij al zijn invloeden zoals gospel, blues, soul, reggae en moderne blues-rock tot een geweldige meltingpot.
De set begint met het begroeten van een bekende die op het tegenover gelegen podium zijn gear aan het opstellen is, Ian Siegal. Zij kennen elkaar van het festival in het Caribische Nevis waarvan Ian en zijn manager Richard Pavitt een van de initiatiefnemers zijn en recentelijk stonden beide artiesten op het podium van Mustique Blues Festival 2016 ook in de Caraïben. De Zac Harmon Band speelt op de set van Kai Strauss, de man die achter mij goedkeurend toekijkt. De mannen lijken er behoorlijk veel zin in te hebben, ieder lid heeft een lach van oor tot oor op het gezicht.
Ralph Forrest a.k.a. Powerhouse is de man op drumms, hij wordt bijgestaan door Chris Gipson op bass. De toetsenist, een béste kan ik u melden, heet Corey Carmichael en de gitarist die bij mij rode blosjes op mijn wangetjes tovert met zijn slide stukken heet Texas Slim. De set wordt geopend met ‘Long Live the Blues’ waarin meteen alle musici hun vocalen ten toon kunnen spreiden.
Het ligt nú al na het eerste nummer lekker in het gehoor! Ik laat mijn stoeltje voor wat het is want ik wil mee dansen op ‘Hump in Your Back’ en mijn heupen laten draaien op ‘Blue Pill Thrill’ een sexy song over….. vult u zelf maar in. Genietend van ‘Stand Your Ground’ ontwaar ik enkele muzikanten in het publiek die hun set ofwel eerder afsloten dan wel nog moeten beginnen. Zac Harmon en zijn bandleden genieten duidelijk het respect van mede artiesten.
Het gitaarspel van Texas Slim doet mij mijmeren over Lightnin’ Hopkins en T Bone Walker, een gigant deze Texas Slim!  ‘Raising Hell’ is zo’n nummer waarbij de hele zaal mee doet onder de bezielende klanken van Corey Carmichael op de toetsen, de man die soms opstaat vanachter de toetsen om gewoon een lekker moppie te dansen en Texas Slim de man die keer op keer het duel met Zac Harmon aangaat op gitaar, pfff wat zit dit professioneel in elkaar zeg!
Als ik een blik werp op het tegenover gelegen podium zie ik Ian Siegal zijn hoofdschuddend gebaren makend dat  Zac Harmon en Texas Slim de absolute top vertegenwoordigen w.b.t. hun gitaarvirtuositeit.
‘Healer’ wordt ingeleid met het verhaal over de grootmoeder van William Zach Harmon die de blues ‘Chickensoup for the Soul’ noemde en ja vanavond ondervind ik aan den lijve dat muziek een healer is……misschien denk ik er morgen anders over maar hier in mijn stoeltje (ik ben weer terug op ‘t honk) geniet ik met volle teugen van deze verrassing van het festival! Zac Harmon weet hoe hij het publiek moet bespelen als hij zijn plectrum aan een toeschouwer geeft en hem daarna de eerste akkoorden laat spelen. De slachtoffers van de aanslagen in Brussel worden herdacht met de vertolking van ‘Knockin’ on Heaven’s Door’, ik moet eerlijk toegeven dat dit bij mij in ieder geval wél een kippenvel moment oplevert omdat dit setje van TBA? vele herinneringen aan Brussel koesteren. ‘The Blues Is Alright’ is alweer het laatste nummer van deze overrompelende en overtuigende set van de Zac Harmon Band en de hele zaal zingt, danst én springt gewillig mee…….eigenlijk had dit een mooie uitzwaaier geweest van dit 13e Bluezy Bluesfestival maar er staat nóg één act op deze uitermate gevarieerde line-up!
Na een snelle ‘pitstop’ vervoeg ik me bij de trouwe fan-base van een muzikant die inmiddels van Nederland zijn home-base heeft gemaakt. Ian Siegal en zijn band, de uit Dordrecht afkomstige Rhythm Chiefs mogen deze naar mijn mening zéér geslaagde dertiende editie van het Bluezy Bluesfestival afsluiten.
Heb ik in het verleden zijn set-list bekritiseerd, veel van hetzelfde daar waar Ian Siegal toch vooral bekend staat om zijn afwisseling in de shows vanavond echter opent Ian Siegal met Bob Dylan’s ‘Tonight I’ll Be Staying Here With You’ een nummer wat ik al wel eens in de akoestische vertolking had mogen bewonderen maar mét band is het een krachtige opener! Jammer dat er zoveel galm op de microfoon staat; het komt wat bij mij wat schreeuwerig en blikkerig over.
De vaart wordt erin gezet met ‘I’m Am The Train’ en weer levert het geluid ergernis op…..men schijnt elkaar op het podium niet goed te horen. Het funky ‘Brandy Balloon’ van de inmiddels tot klassieker verheven album ‘Meat & Potatoes’ leidt tot een stukje ‘Sex Machine’ van ‘The King of Soul’ James Brown.
Alsof The Rhythm Chiefs nog introductie behoeven worden ze toch liefdevol voorgesteld als “the best gitarist on the planet” de jarige Dusty Ciggaar, op de drumms Rafael Schwidessen en Danny van ‘t Hoff op de bass vormen samen de ritmesectie.
Zelf introduceert Ian zich als de man op de triangel en de marimba……ondanks zijn irritaties omtrent geluid en de vermoeidheid die hem zichtbaar parten speelt perst hij er een grap uit. Gelukkig mag het publiek getuige zijn van nóg een klassieker uit het repertoire van deze meervoudig onderscheiden muzikant, ‘Mortal Coil Shuffle’ van het album ‘Swagger’ staat weer eens op de set-list. Ian Siegal laat nog eens zien waarom hij door diverse toonaangevende internationale muziekrecensenten ‘The Bluesvoice of Europe’ wordt genoemd, hij zingt weer zó gemakkelijk een stukje zonder microfoon en ook de ‘yell’ is vertegenwoordigd in deze song. Voor de trouwe fan-base is het begin van ‘Hard Pressed’ gelijk aan de verering van Prince…….’Time’ en ‘Get Off’ worden hierin verweven. Toch worden weer harde noten gekraakt over grote succesvolle muzikanten en ook het publiek krijgt een reprimande; het zou niet genoeg feedback geven maar ook Dusty Ciggaar niet genoeg belonen voor zijn briljante gitaarspel. Danny van ‘t Hoff is zoals altijd weer de backbone en de coole dude van het stel.
Gelukkig is de feedback er wél als Dusty Ciggaar weer tekent voor een sublieme gitaar solo in ‘Gallo del Cielo’. Ian Siegal maakt het publiek deel van zijn adoratie voor en zijn vriendschap met Big George Ross Watt, de man die ooit hem een “Spirit Walker” noemde. Deze uitspraak inspireerde Ian Siegal 23 jaar geleden tot het schrijven van ‘Falling On Down Again’ en ook vanavond staat deze song op het programma al was het slechts om vandaag de sterfdag (2013) van deze Schotse gigant te eren “this one is for you George”. Ondanks dat dit optreden niet helemaal vlekkeloos van start ging, er al wat publiek aan de vermoeidheid die bluesmarathon genereert heeft toegegeven, scandeert men Ian‘s naam en dus kan een toegift niet uitblijven.
De band schudt nóg een Dylan klassieker uit de mouw ‘Baby Let Me Follow You Down’ maar het publiek weet niet van ophouden…. Het lijkt dat de band afgesproken heeft om ‘Walk in The Wilderness’ (van Big George Ross Watt) als tweede toegift te brengen maar Ian geeft met “I Can’t Find It” aan dat het te emotioneel zou worden en dus wordt gekozen voor nog een nummer van Robert Zimmerman ‘Forever Young’.
Luidkeels zingen we allemaal mee en wordt dit prachtige dertiende Bluezy Bluesfestival waardig afgesloten met de lyrische woorden die Memo Gonzalez placht te zeggen “let’s all get drunk and get tattoos”.
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken de Nico Bravenboer en zijn team van organisatoren, M.C. Ton ‘The Hat’ Kok en de vele andere vrijwilligers, security en bedienend personeel van de dertiende editie van het Bluezy Bluesfestival voor hun gastvrijheid en hopen tijdens de veertiende editie weer getuige mogen zijn van een verrassende line-up.