Full House @ 26th An Evening with the Blues

An Evening With The Blues werd op 12 maart 2016 gehouden in LantarenVenster, Rotterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois

Ondanks dat steeds minder muzikale initiatieven heeft hoofd boven water kunnen houden door afnemende bezoekersaantallen weten de organisatoren van An Evening With The Blues nog altijd hun festival te continueren. Vanavond alweer de 26e editie van dit van oorsprong Betuws An Evening With The Blues, deze editie is ook alweer de vierde is die in Rotterdam gehouden wordt.
Tijdens het parkeren in de nabij gelegen garage zien we al bekende gezichten van mede bluesliefhebbers; zo’n avond blijft altijd weer een leuk samenkomen van gelijkgestemden.
Tijdens het afhalen van onze festivalbandjes horen we de eerste klanken van Paul Batto Jr. die op het podium in de foyer de bezoekers met zijn muzikaliteit mag laten kennis maken. Onze aandacht is er nog niet helemaal bij want na een korte afwezigheid moest er nogal wat kusjes en nieuwtjes uitgewisseld worden met kennissen, collega’s en medewerkers. De fotograaf weet zich al snel los te rukken van dit alles, hij wil Paul Batto Jr. en zijn akoestische gitaar heel graag op de gevoelige plaat vastleggen. Paul Batto Jr. is van origine Sloveen, hij werd in 1967 in Ljubljana geboren en trekt al jaren met of zonder pianist Odra Kriz aan zijn zijde door Europa. Ik neem mezelf voor dat ik in de pauze nà de eerste act in de grote zaal van LantarenVenster hem de aandacht zal geven die hij verdient want wat ik nu bij flarden opvang klinkt al heel fijn in mijn oren.
Kort voor achten komt er beweging in de mensenmassa gesitueerd in de foyer; de deuren naar de zaal waar het zich vanavond allemaal zal gaan voltrekken worden geopend en men loopt met een gezond ongeduld naar voor een ieder beste plekje. Sommige kiezen een zitplaats op het pluche, anderen kiezen weer een spot vlak voor of juist iets naar achteren voor het podium.
James Johnson artiesten naam ‘Super Chikan‘, werd in Februari 1951 geboren in Darling – Mississippi, is degene die het spits in Rotterdam afbijt. Hij wordt bijgestaan door een Europese band waarvan de ritme-sectie bestaat uit Eduard Nijenhuis op drumms en bassist Jan Markus, Harold ‘Fat Harry’ van Dorth op gitaar. Deze combinatie heeft al eerder samen op het podium gestaan o.m. op het podium van de North Sea Jazz Club in Amsterdam waar TBA? ook al verslag van uitbracht. Deze eerdere samenwerking blijkt een solide basis want de vibe zit er, ondanks dat Jan Markus tijdens de instrumentale opener nog wat monitor problemen heeft, al vroeg goed in. Chicago blues wordt afgewisseld met Rock ‘n Roll en Boogie Woogie. Eigen werk wordt veelal afgewisseld met covers veelal met slide maar ook van het pedaal wordt graag gebruikt gemaakt.
Zoals gezegd alles op zelfgemaakte gitaren die allen versierd zijn met stras en waarvan de vorm de artiestennaam van de man benadrukken. De samenwerking met Jan, Eduard en Harold is ‘slick’, nergens was het zoeken naar ‘what’s next’, nee gewoon een professionele set neerleggen.
Tijdens deze set heb ik het geluk het geheel vanuit de tribune te mogen waarnemen, vrienden hebben voor mij een zitplaats op het pluche vrijgehouden en ik moet zeggen het geluid in de zaal van superieure kwaliteit is. De ‘custom home-made’ gitaren van Super Chikan zijn allen een genot naar te luisteren. Dat de man ook niet wars van een showtje is blijkt als hij de snaren met de tong bespeelt; het verhaal over vroeger en het gebruik van tincan bottle necks of de snuf bottle van mama of tante (waarvan hij de reactie vervolgens imiteert) is de introductie naar het ter hand nemen van zijn diddley bow gitaar.
Met energiek samenspel door de drie ‘string killers’ komt er een einde aan deze eerste set in de grote zaal van LantarenVenster. De menigte verplaatst zich weer naar de foyer om daar de innerlijke mens te verwennen en naar het pauze optreden van Paul Batto Jr. te luisteren.

Paul Batto Jr. had ik beloofd meer aandacht te geven en ik los mijn belofte in; de man speelt in de eerste pauze een 12-snarige akoestische gitaar en de trouwe lezer van TBA? weet dat ik een ‘sucker’ ben voor akoestisch gebrachte songs. Het kan mij niet breekbaar, naakt en fijngevoelig genoeg zijn; zó toont kwaliteit zich op zijn best…..al moet ik toegeven dat de stem ook wel heel belangrijk hierin is. Deze Paul Batto Jr. heeft een heerlijk warm stemgeluid, lekker ‘laid back’.
Niet zo verwonderlijk misschien want hij noemt zelf Frank Sinatra als een van zijn invloeden. Zijn uitspraak van het Engels is zeer goed en dat op zich is al een bonus. Paul Batto Jr. wisselt blues standards af met gospels en traditionals ‘Mary Don’t You Weep’ zing ik (zachtjes) mee, het levert me een glimlach van de Sloveen op….. Het lijkt me een behoorlijke klus voor de man om zich verstaanbaar te blijven maken want hoe langer de pauze duurt hoe meer er gedronken, geklonken en gekeuveld wordt. De reporters van uw on-line muziekmagazine zijn in ieder geval wél van deze troubadour pur sang in de ban geraakt!
Na een half uurtje ingetogen gitaarwerk is het weer tijd voor het stevigere gitaarwerk, de volgende set in de grote zaal is ook weer een samenwerking tussen een Amerikaan en een Europese band, Belgen in dit geval. We zien drummer Steve Wouters en toetsenist Patrick Cuyvers (beiden D-Tale) en bassist Renaud Lesire (Little Hook) op de line-up genoteerd staan, de heren staan garant voor een ton aan ervaring in bluesland. De man die zij begeleiden is voor de fotograaf en mijzelf nog volledig onbekend, Hier houd ik van, nieuwe muzikanten ontdekken, verrast worden door muzikaliteit en geënthousiasmeerd worden en deze ervaring met u als lezer te delen.
Chris Beard is een achtenvijftigjarige zanger/gitarist geboren in Rochester NY, de kenners hebben waarschijnlijk van zijn vader Joe Beard gehoord. De man heeft een nominatie voor de Blues Music Award en grossiert in magazine awards voor de albums die hij uitbracht en wordt the ‘Prince of Blues’ genoemd. Onze MC van de avond dacht hem te introduceren als de nieuwe King of the Blues maar dat vindt Chris Beard te veel eer, hijzelf is van mening dat Buddy Guy na het heengaan van good ol’ B.B. deze bijnaam verdient.
Voor TBA? dus zoals gezegd een eerste kennismaking; De set start met ‘Blues Is My Business’ en dat maakt de goedlachse Chris Beard ook meteen waar! In ‘Ten Toes Up Ten Toes Down’ wordt het wel heel erg rocky, in dit nummer worstelt Chris vocaal om over het eigen gitaar geluid te komen. Dat een song van Ronnie Baker Brooks voorbij komt, ‘It Takes A Smart Man To Play Dumb’, is niet verwonderlijk gezien Chris z’n samenwerking met voorgenoemde op Chris‘ 2010 album ‘Who I Am And What I Do’. Het is een vertolking vol overgave want de man is inmiddels kleddernat, hij hitst het publiek maar nog meer zijn mede bandleden! Patrick Cuyvers is weer een genot om naar luisteren maar ook zéker te kijken, hij is weer aanstekelijk aan het genieten van het musiceren in al zijn facetten.
Ingetogen lijkende Renaud Lesire legt de vetste bass grooves neer maar de man op de drumvellen Steve Wouters is ook hier in deze samenstelling een solide basis.
Na de anekdote over het oppikken door Steve Wouters van Chris Beard van het vliegveld legt de heer in kwestie een van de lekkerste New Orleans ritmes neer waar ik maar met moeite, op de vierkante decimeter die mij gegund is in het hoekje voor het podium, de heupen stil kan houden.
Maar alsof we nog niet genoeg show hebben gezien, doet Chris Beard een ‘Buddy Guy-tje’ als hij het podium afkomt om temidden van het publiek te spelen, hij gaat zelfs helemaal naar de bovenste rij neemt plaats op schoot en speelt daar een lekkere riff.
Ook in deze set worden de snaren met de mond beroerd, deze keer echter worden de snaren met de tanden bespeeld. Ach we hebben het allemaal al eerder gezien maar zolang het publiek ervan smult waarom dan blasé doen?!
De man is een ras-artiest, het publiek beloont hem met een oorverdovend applaus en dààr draait het allemaal uiteindelijk om! Van zijn nieuwe album speelt Chris Beard ‘House of Shame’, als alle nummers op zijn vijfde album ‘Eye of the Witch’ zo klinken zal dit album zijn weg makkelijk naar de bluesliefhebber weten te vinden. Chris Beard weet van geen ophouden óók niet na een heel duidelijk sein dat de set er allang opzit speelt hij ons nog weg met ‘Had My Fun’. Bedankt Chris Beard, Renaud Lesire, Patrick Cuyvers en Steve Wouters, fun we had indeed!
Als het weer tijd voor Paul Batto Jr. is geworden moet de make-up worden bijgewerkt, eindelijk wat gedronken worden maar vooral moeten we even uitblazen. Gelukkig leent het repertoire van Paul Batto Jr. zich hier voor, ik zak zelfs even neer op de heerlijke banken die het interieur vormen van de sfeervolle foyer van LantarenVenster.
De laatste set van deze 26e editie van An Evening With The Blues is gereserveerd voor een vrouw. Wàt voor een vrouw! Een vrouw die op mij tijdens haar optreden op Blues Peer 2015 een onuitwisbare indruk achter liet. Sterker nog, ik pinde me ongewild vast op een soort van weddenschap met een aantal festival organisatoren dat als ik haar niet op deze festivals zou tegen komen ik mijn schoen op zou eten. Gelukkig is het zover niet gekomen want men heeft haar weer naar de Lage Landen gehaald; vanavond dus in Rotterdam……De vrouw met de naam waar menige MC zijn tong over breekt, ja ook hier weer in LantarenVenster waar de MC zich heeft voor de laatste act speciaal heeft omgekleed, Shakura S’Aida. Haar begeleidingsband heeft een kleine wijziging ondergaan ten opzichte van die op het podium van Blues Peer. De (jonge) mannen die deze prachtige vrouw vanavond vergezellen zijn; Paige Armstrong op gitaar, Roger Williams op de bass, Tony Rabalao zien we op drumms en het nieuwe gezicht heet Jesse Karwat die de toetsenist is en Jon Amor’s en Matt Taylor’s Motives toetsenist Johnny Dyke is opgevolgd. Met een kleine vertraging op het schema, ach de dame is een perfectioniste blijkens de sound-check, komt de band een kwartiertje later het podium op. Shakura S’Aida ziet er net als de vorige keer uit alsof ze zo weggelopen is uit de film Mad Max, de benen zijn de ‘men-magnet’ maar dat deze vrouw niet slechts een mooie verschijning is zullen de bezoekers van het uitverkochte An Evening With The Blues snel genoeg merken. Shakura S’Aida werd in Brooklyn geboren, groeide op in Zwitserland en tegenwoordig woont zij in Canada. Shakura is alweer zo’n vijfentwintig jaar ‘on the road’, zingt soul, blues en gospel maar ook de jazz is voor haar geen onbekend terrein. Zij is niet altijd als solo zangeres op pad geweest getuige haar werk bij Patti LaBelle als backing-vocaliste. De set gaat meteen goed van kiet met ‘Gonna Tell My Baby’ van het 2012 album ‘Brown Sugar’ opgenomen bij RUF records en meteen zet het nieuwe gezicht Jesse Karwat zijn handtekening met zijn werk op de B3; oei, heerlijk hoor! Diegenen die vandaag met Shakura kennismaken zie ik grote ogen opzetten, ja deze dame haalt zowel hoge als de hele lage noten! Roger Williams op de 5-snarige bass laat ook van meet af aan van zich horen; wàt een cool geluid produceert deze jongeman. We horen ‘Queen of Rock ‘n Soul’ de openingstrack van haar laatste dubbel cd ‘Time’ maar ook dit optreden staat Billie Holiday’s ‘Tell Me More, More And Then Some’ op de set-list. Krachtig maar toch klein gehouden zoals een theateroptreden betaamt.
Bij het nummer ‘Blues Dancing’ van hetzelfde album instrueert zij de koppeltjes lekker te dansen en vooral die camera’s en mobieltjes even weg te doen zodat de aandacht van haar publiek volledig naar het nummer en hun danspartner kan gaan. Het vocale duel met de gitaar wordt bij ‘Geechee Woman’ ook niet geschuwd, gitarist Paige Armstrong wordt liefdevol uitgedaagd door Shakura en staat zijn mannetje. Als we de aankondiging krijgen “let’s go to church” worden we ondergedompeld door drummer Tony Rabalao in een New Orleans ritme, ‘Good Thing’, maar door de hele set is er een grote bijrol weggelegd voor toetsenist Jesse Karwat; wàt een heerlijke sound produceert deze band. Shakura S’Aida dacht misschien met het laatste nummer en titeltrack van haar 2012 album, ‘Time’, deze avond af te sluiten maar haar publiek kan er niet genoeg van krijgen………
Een toegift kan niet uitblijven; het zéér mooie nummer ‘Clap Hands’ wat Shakura volgens eigen zeggen met Keb’ Mo schreef en met het nummer ‘Your Love Always Got Me By’ zingen we allemaal mee en zo komt er een einde aan de 26e editie van An Evening With The Blues. De verslaggevers van The Blues Alone? danken de organisatoren voor hun gastvrijheid en hopen er bij de zevenentwintigste editie van An Evening With The Blues in LantarenVenster weer bij te mogen zijn.
Clip Credits: William Lindner