Shemekia Copeland speelde op 12 maart 2016 in de North Sea Jazz Club, Amsterdam. Tekst en foto’s door Johan Sonneveld.
In het weekend van 12 & 13 maart 2016 was de westkant van Amsterdam dé ‘Place To Be’. Vanaf zaterdagmiddag 12 maart 12:00 uur tot zondagmiddag 13 maart 12:00 uur vond je in West heel veel leuke en ongewone evenementen. Theaters, musea, clubs, winkels en bijzondere gebouwen openden tijdens 24H West hun deuren voor toegestroomde geïnteresseerden. Het was een heel geslaagd weekend en zeker rond de Westergasfabriek waar o.a. de kermis je met luide muziek vanuit de parkeerplaats toe schreeuwde.
Ook de North Sea Jazz Club een onderdeel van dit 24H West, het lijstje van Johan Derksen heeft daar op zaterdag 12 maart de aanwezigheid van Shemekia Copeland en haar band gegarandeerd.
Shemekia Copeland, geboren in Harlem, New York City, is haar carrière begonnen op 10 jarige leeftijd waar zij act de préséance gaf in de band van haar vader. Johnny ‘Clyde’ Copeland geboren in Haynesville, Louisiana en in ’83 genomineerd door The Blues Foundation voor ‘Blues Entertainer of the Year’, zo is deze dame de blues en gospel met de paplepel in gegoten. 
Op een strak geregisseerde avond kom ik de NSJ club binnen gelopen en positioneer ik mij zijdelings van het podium voor een avond muzikaal vermaak, om negen uur opent de grand dame de avond met de titeltrack van het nieuwste album ‘Outskirts Of Love’; een pittig up-tempo nummer om het begin van de avond mee te starten.
Opgevolgd door ‘The Battle Is Over'(But The War Goes On) van het evenzo genoemde ‘Outskirts Of Love’; een rustig naar een lichte country beïnvloed, blues nummer waarin Shemekia het publiek met haar charmes bespeelt en het gevoel binnen schoot, dit kan nog wel eens bijzonder aangenaam kunnen worden vanavond.
Na de pittige start van de avond, de eerste slow-blues ‘Married To The Blues’. Ademloos groeit mijn bewondering voor deze dame, wat mij het meest aanspreekt is de veelzijdigheid, van de Chicago- naar slow-blues en country-achtige invloeden. Ook wordt een vleugje Jazz niet geschuwd en zeker in dit nummer met een hoofdrol voor de slide gitaar, subliem bespeeld door Arthur Neilson. Dat ‘Koko Taylor’ een inspiratie bron voor Shemekia is wordtt niet onder stoelen of banken gestoken ‘I’m A Woman’ is de Texaanse country invloed hoorbaar.
Nog nagenietend van ‘Married To The Blues’ gaan we direct over op ‘Gospel’, na een korte (humorvolle) anekdote over de oma van Shemekia die het liefst meerder malen per week naar de kerk zou willen gaan alleen al voor de muziek, ‘Somebody Else’s Jezus’. Shemekia zou zeker wanneer een carrière switch nodig zou zijn, het niet slecht doen als stand-up comedian, de humor en de anekdotes van het leven van Shemekia voor en na elk nummer wordt door het publiek met luid gejoel en applaus gewaardeerd.
Evenwichtigheid is deze avond aanwezig, van Jezus schakelen we over naar de duivel wat komt door het nummer ‘Devil’s Hand’ notabene van mr. Johnny Copeland zelf. De strakke ritmesectie van Robin Gould (drums) en het samenspel van de (bass) Kevin Jenkins en de onvermoeibare Ken (Willie) Scandlyn op gitaar. ‘Aint Gone Be Your Tattoo’ van het ’33-1/3′ album brengt wederom rust in de verhitte NSJ club; weer speelt de slide van Arthur Neilson in dit nummer de hoofdrol. Een heuse protest song wordt ook niet uit de weg gegaan in de vorm van ‘Lemon Pie’ eveneens van het ’33-1/3′ album. 
Hoogtepunt van de avond het nummer van wederom ‘papa’ Copeland ‘Freeland’ slow-blues optima forma, 10 minuten lang uitgesponnen, waarbij Shemekia zonder microfoon en puur gebruikmakend van haar uitstekende stembanden het podium afstapt en een ronde door de NSJ club begon en de ‘mobiele eenheid’ de gelegenheid werd geboden foto`s, selfies en handen te schudden, voorgegaan door haar manager, ‘John Hahn’, die de weg door de menigte voor haar vrijmaakte. Hij is al zo`n achttien jaar de manager en schrijver van veel nummers van Shemekia, tijdens deze wandeling werd er door de band onvermoeibaar door gespeeld en wederom nogmaals alles uit de kast gehaald, Aangekomen bij het einde van deze toch wel verrassende avond die zo`n anderhalf uur duurde; een toegift in de vorm van ‘It’s 2 am’ volgt en vervolgens verlaatt Shemekia het podium. De band valt de eer te beurt om aan deze geweldige avond een goed einde te brengen en gepast af te sluiten.
Het is de eerste keer dat deze dame in Amsterdam heeft opgetreden maar zeker niet de laatste keer. Als ik de camera terug in de tas stop en ik voldaan huiswaarts keer, kijk ik terug op een geslaagde avond in de altijd zeer gastvrije NSJ club die wederom een top act programmeerd heeft. 
Graag bedank ik de North Sea Jazz Club voor haar gastvrijheid en goede zorgen en kom ik nogmaals terug!
P.S.: wel een top lijstje van Johan hoor!
