Dayna Kurtz speelde op 6 maart in Café de Amer in Amen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Dayna Kurtz is vandaag in de Amer voor twee uitverkochte concerten. Naast reporter voor de Blues Alone? is mij de eer te beurt gevallen om ook als gastvrouw aanwezig te zijn in de Amer. Meestal combineer ik dat niet met het schrijven van een review omdat je als gastvrouw meerdere taken hebt,
waardoor je nooit het hele concert kunt zien. Vandaag ben ik zowel tijdens het middag- als het avondconcert aanwezig, dus krijg ik voldoende mee van het optreden en de sfeer om er iets over te kunnen zeggen.
Zondagochtend, even over elven. Het is behaaglijk warm in de Amer en het ruikt naar verse koffie. Mijn medegastheer is er al en ook Dayna signaleer ik, in trainingspak rommelend op het podium op de deel. Ik geef haar een hand en vraag of ze iets nodig heeft. “Laat mij maar”, dit is niet mis te verstane non-verbale communicatie. Ik maak mij uit de voeten. De muzikanten van het voorprogramma zijn er ook en zij repeteren even wat liedjes in het café. Het duo Evrin, Riny Raijmakers en Eefje Terschegget, is voor de gelegenheid aangevuld met gitarist Remco Heemskerk en accordeonist, Marius Bos. Een ontwakend café, zonder gasten en wij soezend aan tafel met life muziek die ons langzaam doet ontwaken. Deze momenten moet je koesteren, want ze duren maar even. Het publiek is vroeg, de zaal vult zich snel. Evrin speelt een half uurtje americana covers en een enkel eigen nummer. Het is een beetje blues, een beetje country, een beetje folk.
De uit Amerika afkomstige Dayna Kurtz, is vaak en graag in Nederland. In een interview in de Volkskrant, gaf zij aan dat het in Amerika lastig is om te leven van de muziek. In Nederland valt er nog wat te verdienen. Ook van de verkoop van cd’s wordt een artiest tegenwoordig niet rijk. Muziek wordt voor weinig geld gedownload en gestreamd. Toch worden er vandaag opnames gemaakt voor een nieuw live album. Het middagconcert bestaat uit drie sets van een half uur, ’s avonds worden er twee lange sets gespeeld.
Dayna Kurtz is een veelzijdige zangeres, met een krachtige lage stem, die een blues even prachtig kan zingen als een jazzy nummer. Als zij begint te zingen gebeurt er iets met de luisteraar. Je wordt geraakt en er is geen ontkomen aan. Toch blijft er ook een soort afstand voelbaar. Dayna wordt tijdens deze tournee bijgestaan door Robert Mache op gitaar en mandoline. Een enkele keert voegt hij een tweede stemmetje toe.
Een setlist heeft Dayna Kurtz niet. Er is een stapel papieren, waar steeds een vel tussenuit gevist wordt. Welk papier dat zal zijn, blijft een verrassing. Geen optreden is hetzelfde. Robert Mache past zich snel en gemakkelijk aan. Hij is een geweldige muzikant die het gitaarspel van Dayna aan- en opvult maar ook zijn hand niet omdraait voor een mooie solo. Dayna Kurtz kan putten uit een behoorlijk oeuvre. Van haar laatste cd Rise and Fall (2014) komen de meeste tracks langs vandaag. Het openingsnummer van de cd It’s How You Hold Me, is ook live een overtuigende gospel. You’re not what I need, but you’re all that I want, is ook al zo prachtig.
De tweede set in de middag maakt op iedereen enorme indruk. Tijdens Reconsider Me, van de veel te jong overleden Johnny Adams, zie ik meerdere mensen naar hun zakdoek grijpen. Talking at the Same Time, is een fraaie Tom Waits cover en Please Send Me Someone To Love van Percy Mayfield, is ook om van te smullen. Alles wordt ingetogen, uiterst gevoelig uitgevoerd. Het voelt soms zelfs te zwaar, te veel blues. Een kuchje, een glas dat omvalt, de geluiden uit de keuken, een vogel die fluit, verstoren een soort trans waar we met elkaar in zitten. Dayna werpt meerdere malen een vernietigende blik de zaal in, bij een verstoring van die trans, die deels ook te maken heeft met de spanning van het opnemen. Ik durf bijna geen adem te halen. Voor het meezingen van You’ll always Live Inside Of Me werden briefjes met tekst op de stoelen gelegd. Dayna vraagt ons iemand in gedachten te nemen die er niet meer is, ons verlaten heeft of ver weg is. Zelf zingt zij het voor haar overleden vader. Vanmiddag krijgt deze song een extra lading omdat iemand uit het publiek het liedje opdraagt aan een vriend die ernstig ziek is en binnenkort komt te overlijden. Een opname van het nummer zal naar hem toe gaan. De covers Before The Next Teardrop Falls en Those Were The Days, worden ook melancholische uitgevoerd maar geven even wat lucht.
De sfeer ’s avonds is minder geladen, de artiesten zijn een aantal glazen whisky verder. Bijzonder om te merken hoe dat werkt. Andere mensen bij elkaar op een ander tijdstip zorgt voor een andere vibe. Dayna eindigt, zonder enige begeleiding, met een Nederlandstalig lied van Jacques Brel, Mijn Vlakke Land. Dapper en bewonderenswaardig.
De stoelen staan weer recht, de zakdoekjes zijn onder de stoelen vandaan gehaald, de artiesten zijn uitgezwaaid. Thuis ben ik getuige van een soort zonsondergang bij nacht: het noorderlicht. Er zijn van die dagen die je niet vergeet. Licht in duisternis is het mooiste licht.
dit lezend herbeleef ik het concert in de kleine Oosterpoort-zaal maar weer eens ! ….. en bij Mijn Vlakke Land moest ik toch ook even aan Ede denken.