Nathaniel Rateliff & The Night Sweats speelde op 25 februari 2016 in de Oosterpoort in Groningen. Support: Reverend Deadeye. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Het fotogenieke tweetal, gitarist/zanger Reverend Deadeye en drummer Brother Al, opent voor Nathaniel Rateliff. Voordat het los gaat zijn wij getuige van een kleine verkleedpartij. Als de jasjes en de dasjes goed zitten wordt er een flinke bak geluid over ons uitgestort. Ranzige delta- punk- blues,
voorzien van stichtelijke teksten. Immers Reverend Deadeye is en blijft domineeszoon. Helaas verzuipt de zang in een overstuurd gitaargeluid. Het doet een beetje pijn aan mijn oren. Ik ga een biertje drinken en mij installeren op het balkon.
Om even over negenen treedt Nathaniel Rateliff aan met een 6-koppige band, bestaande uit Joseph Pope III (bas), Patrick Meese (drums), Luke Mossman (gitaar), Mark Shusterman (toetsen) en twee swingende blazers, Wesley Watkins en Andy Wild. Drie uitverkochte zalen vallen hen ten deel in Nederland, waarvan de Oosterpoort de tweede op rij is. Ook de concerten elders in Europa, die in deze tour worden aangedaan, zijn nagenoeg uitverkocht.
Een aantal jaar geleden reisde Rateliff, als supportact, mee met Mumford & Sons en nu is hij dus zelf de ster van de avond. De man uit Missouri met zijn prettige, veelzijdige stem en zijn gezellig voorkomen werkte tot voor kort als tuinman. Zo’n hippe man met baard en tatoeages mag mijn tuin wel een keer komen schoffelen. Hoewel we misschien snel uitgepraat zijn, want een babbelaar is Rateliff niet. Slechts mondjesmaat wordt de interactie gezocht met het publiek.
Het gaat er lekker swingend aan toe. In I Need Never Get Old (een tekst waar ik het alleen maar mee eens kan zijn), tevens het titelnummer van zijn debuutalbum met The Night Sweats, wordt teruggegrepen op oude soul, met een stevige bite. Dat geldt ook voor The Intro en I’ve Been Failing. Mellow Out is zo’n heerlijk “er is niets aan de hand” liedje, waarvan een eventuele mindere bui, omslaat in totale blijdschap. Daarmee omschrijf ik eigenlijk de eerste drie kwartier van het optreden: “je wordt er zo blij van”.
Blij van de meerstemmige zang, van de klanken van Hammond en piano en zeker van trompettist Wesley Watkins. Deze man is een genot om naar te luisteren, maar vooral om naar te kijken. Hij beweegt bijzonder soepel. Wanneer Rateliff de band voorstelt aan het publiek oogst hij dan ook het grootste applaus.
Het optreden krijgt een iets ruiger karakter, met Shake. Daar ben ik wel aan toe. Rateliff heeft ook een andere, ietwat gruizige, kant en juist de combi met keurige soul en rhythm & blues is een aantrekkelijke. Helaas is het concert daarna ook snel afgelopen. Rond de klok van tien, wordt de opzwepende hit S.O.B. ingezet en daarna verlaat men het podium.
Het publiek in de Oosterpoort neemt het handgeklap en het geoohoohoooh over en de band keert nog even terug om het hele S.O.B. circus een vervolg te geven. Nog een soulklassieker en dan is de koek echt op.
Van Nathaniel Rateliff zal nog veel worden gehoord.
Wij danken de Oosterpoort dat wij er vanavond bij mochten zijn.
