Band Of Friends – A Celebration Of The Music of Rory Gallagher met support: Sweet Gigs (A Tribute To Sweet d’Buster) traden op vrijdag 26 februari 2016 op in Cultuurpodium De Boerderij Zoetermeer Tekst & filmpje door: Giel van der Hoeven met foto’s © van: Johan Sonneveld [alle foto’s]
In mei 2012 kreeg ik de gelegenheid om Band Of Friends te interviewen op de kanariegele houten bankjes in een kleedkamer van Sportpark De Liesjes in Kwadendamme. Althans mijn doelwit was Gerry McAvoy, voormalig basgitarist bij de legendarische Rory Gallagher. Maar de bandleden Ted McKenna (drums, v/h eveneens bij Rory Gallagher) en Amsterdammer Marcel Scherpenzeel (gitaar/zang), schoven gezellig aan. Zoals dat hoort, in een band die bestaat uit muziekvrienden! Toen al wierpen de drie mannen zich op als fakkeldragers die stellig voornemens waren om Rory’s heilige vuur te blijven spuwen.
We zijn nu bijna vier jaar verder. Nog steeds brandt de hartstochtelijke vlam voor Rory’s bluesrock muziek hevig. Maar Band Of Friends heeft inmiddels ook een poging ondernomen om met zes eigen nummers op hun zes eigen benen te staan. Eind 2013 verscheen de combi CD-DVD ‘Too Much Is Not Enough – Live At Remchingen, Germany’. Met in beeld en geluid zo’n befaamde Rory Gallagher tribute-show. Maar op die CD dus eigen werk aangevuld met een semi-akoestische Rory-track: ‘If I Had A Reason’. Drie van die eigen composities werden vrijdagavond aan het einde van de show ook in de Boerderij gespeeld. Verder kwamen álle Rory-songs die ook op de Remchingen-DVD staan aan bod, plus nóg een handvol Gallagher klassiekers.
De Band Of Friends is dus goddank trouw gebleven aan het Rory-repertoire. En terecht, want met een gerust hart kon er vrijdag weer eens worden geconstateerd dat B.O.F. nog steeds de beste live interpretators van Rory’s werk en gedachtegoed zijn. Dat is natuurlijk niet vreemd met twee originals in de band. Bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna vormde in de jaren ’70 en ’80 al een aantal jaren samen de solide ritmesectie en ze waren daarmee loyale Rory-adjudanten. Maar zoals het vaker voorkomt in de bluesrockscene: de wegen van bandleden scheiden zich weleens (te) vroegtijdig. Inmiddels heeft “riding shotgun” Gerry McAvoy de leidersrol op zich genomen van het trio B.O.F. En het moet gezegd; hij is een echt ‘baasje’ hoor.
Bewapend met zijn Fender Precision basgitaar, zweept McAvoy het publiek op en stuwt hij z’n mede- bandleden naar grote hoogten. Daarbij maakt hij gebruik van typisch Britse humor in Iers dialect en regisseert hij de show waar dat nodig is. Met het woord ‘show’ tussen aanhalingstekens, want alles draait wél om de muziek bij dit trio. A Celebration Of The Music of Rory Gallagher, dus! Zelfs de lichtshow moest sober want “those movin’ lights make me dizzy”, aldus McAvoy richting de lichttechnicus tijdens zijn introductie van ‘Moonchild’. Een opmerking met reden omdat dit pronkstuk van Rory’s vijde studioalbum uit 1976 Calling Card één van Marcel Scherpenzeel’s persoonlijke favorieten is. En, wat bovendien een prominent eerbetoon is aan de meester zelf. Daar hoort geen poespas bij.
Rory Gallagher had én heeft niet voor niets een grote en fanatieke aanhang. Met zijn bescheiden persoonlijkheid en enorme werklust schuwde hij alle vormen van glamour. Band Of Friends reflecteert dat perfect, hetgeen ook het succes van hún liveoptredens door heel Europa verklaart. Van de zestigplussers McAvoy en McKenna, met een schat aan ervaring tijdens hun Gallagher-periode, maar ook van de veertiger Marcel Scherpenzeel druipt de passie voor Rory letterlijk af (Marcel heeft net zo’n heerlijk zwoegende zweetkop als Rory destijds had). De Amsterdamse zanger/gitarist maakte voordat hij in B.O.F. zat – aangestoken door de Gallagher platencollectie van zijn vader – al naam en faam met zijn eigen Marcel Scherpenzeel Band en met de band Wolfpin. Waarmee ook voornamelijk bluesrock van Rory Gallagher werd gespeeld.
Al vanaf het openingsnummer ‘Continental Op’ – waarbij Gerry McAvoy opkwam met gebalde vuist – was die synergie tussen de drie duidelijk zichtbaar en voelbaar. In een houding als Meneer Wijdbeens beroerd McAvoy voornamelijk met zijn wijsvinger de bassnaren en bespeeld hij het publiek geraffineerd maar spontaan. Want de energie mag dan onuitputtelijk zijn, het moet natuurlijk wel opgewekt worden! Drummer Ted McKenna werd onlangs nog verkozen tot European Blues Award winner 2015 (Best Musician, Performance). De man heeft een geweldige staat van dienst maar verscholen tussen zijn potten en pannen liet hij zoals altijd vooral van zich horen middels strakke opzwepende ritmes. Met alleen in ‘Off The Handle’ een kort solo-uitstapje als hij wordt aangemoedigd door Gerry: “Do you have the blues mister McKenna?!”
De setlist bestond uit een zorgvuldig gekozen greep uit het Rory-oeuvre. Aangevuld dus met die drie eigen songs: ‘Sing It With The Band’, ‘Leap Of Faith’ en ‘Succubus’. Die eigenlijk ook gewoon in de geest van de Ierse bluesrocker gespeeld werden. Uitsluitend elektrisch werk (Rory speelde zelf als multi-instrumentalist ook vaak akoestische sets) met veel pit en tempo en met af en toe wat country- en jazzy invloeden (‘Calling Card’). Een korte ‘Peter Gunn’ teaser in ‘Double Vision’ en in ‘Bad Penny’ horen we zelfs even ritmes uit de reggae. Met de bluesballads werd er tussendoor gas teruggenomen waarbij het onvolprezen ‘A Million Miles Away’ weer een van de hoogtepunten vormde, en waarbij Scherpenzeel tijdens het refrein op veel bijval uit het publiek mocht rekenen.
Datzelfde gold voor “yeah-yeah-yeah” ‘Philby, ‘Tattoo’d Lady’ en de uitsmijter ‘Shadow Play’. Want de veel te jong overleden Rory Gallagher heeft behoorlijk wat catchy songs geschreven gedurende zijn 25-jarige carrière. Ook een typische Rory trademarksong is de William Harris cover ‘Bullfrog Blues’, die we nog als toegift kregen. Waarna Gerry het glas bier dat voor hem op het podium was gezet door een fan in dank en met een fikse slok aanvaarde. Want muziekvrienden onder elkaar drinken ook samen en proosten op Rory! Ga dat zien als ze in de buurt zijn. Want Band Of Friends brengt een zeer toegewijde hommage aan de grootste bluesrock-held ooit: Rory Gallagher. Waarover Marcel Scherpenzeel ooit zei: “Als je het niet voelt, dan is er iets mis met je!”
SETLIST: Continental Op; Cradle Rock; The Last of the Independents; Double Vision; Shin Kicker; Do You Read Me; Laundromat; Moonchild; Off The Handle; Bought and Sold; Calling Card; A Million Miles Away; Sing It With the Band; Leap of Faith; Philby;Tattoo’d Lady; Bad Penny; Shadow Play. Encore: Succubus; Bullfrog Blues.
Sweet Gigs – A Tribute To Sweet d’Buster [foto’s]
Ook in het voorprogramma was er al volop nostalgie. De tribute-band Sweet Gigs liet de unieke sound van Sweet d’Buster herleven met songs als ‘Manja’, ‘Smash The Mirror’, ‘Hard Stone Jungle’ en natuurlijk het door Herman Brood & his Wild Romance bekend geworden ‘Still Believe’. Onder leiding van saxofonist/zanger Bertus Borgers was de symfonische funkrockband Sweet d’ Buster tussen 1975 en 1980 een populaire live-act in het Nederlandse clubcircuit. Sweet Gigs probeert die ‘magic moments’ nu weer te geven in liveoptredens waarop ze een eigen(tijds) stempel drukken. Ze slagen er goed in om een soort van herbeleving te bewerkstelligen; voor hen die de band in de jaren ’70 ooit zagen optreden (waarvan ik er een ben). Sweet Gigs bestaat uit: Roel Wessels (toetsen), Rein de Laat (zang), Marc Strikker (sax), Maarten van Iersel (gitaar), Bert van der Horst (bas)en Ronald Beerens (drums).
Lees ook:
– Bertus Borgers in Museum RockArt
– Band Of Friends @ Ribs & Blues 2014
– Band Of Friends @ Bospop 2015
– Band Of Friends @ 20 jaar Kwadendamme Bluesfestival
– Exclusief interview met Rory Gallagher bassist Gerry McAvoy
Shake hands with Band Of Friends
– B.O.F. neemt exemplaar van de dichtbundel Opgepakte Draden in ontvangst van Giel, met daarin o.a. 2 gedichten over Rory.
