The Mulligan Brothers speelden op 12 februari 2016 in Van Slag in Borger. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Het helpt. Als je op donderdagvond een minuutje krijgt in De Wereld Draait Door dan kan het zomaar zijn dat je op vrijdagavond voor een uitverkochte zaal staat. Dat overkwam The Mulligan Brothers, die geen broers zijn. Vier frisse kerels uit de Verenigde Staten, Alabama en Louisiana, staan op het podium, tijdens dit Roots on the Road concert uit de serie americana en folk concerten die in Van Slag worden georganiseerd door Jaap en Berlina Davids.
Complimenten voor Bart Schouten, die dit soort bands weet te vinden en naar Nederland haalt. Hij heeft een neus voor americana die aanslaat in Europa. The Mulligan Brothers trappen de avond af met Oh Susanna, mijn hoofd gaat als vanzelf ritmisch heen en weer. Ik word er op slag vrolijk van. Frontman Ross Newell, schrijver van de muziek en de teksten, heeft een fijne, warme stem. Gram Rea speelt er een lekker stukkie mandoline bij.
De eerste set bestaat uit een serie, prettig in het gehoor liggende, liedjes die je al snel mee kunt neuriën. Geen lange gitaarsolo’s of onbegrijpelijke muzikale uitspattingen, maar sympathieke alt-country, blues en folksongs. Naast de sterke meerstemmige zang is er ook een belangrijke rol weggelegd voor de viool. Gram Rea weet wel raad met dit geluidbepalende instrument; van melancholieke lange halen in de rustige nummers tot opzwepend fiddle-werk in het meer uptempo repertoire.
De ritmesectie bestaat uit Greg Deluca op drums en Ben Leininger op bas. Een bas van het merk Samsonite heb ik nooit eerder gezien. We aanschouwen een zogenaamde suitcase-bass, bestaande uit een koffer, die rust op een microfoonstandaard, een hals van een basgitaar is aan de koffer bevestigd en zie daar ….. een echte suitcase-bass. Interessant detail: alle onderdelen zijn demontabel en passen in de koffer. Terug naar de muziek. Mooi vind ik Not Always What It Seems en het melancholieke The Road That Leeds Me Home, beiden van het album Via Portland, dat in 2014 uitkwam. De hitte in Van Slag is inmiddels tot ongekende hoogte gestegen en we zijn toe aan verkwikkend drankje.
In de tweede set zijn de verhalen tussen de songs langer. Liedjes over de droom om muzikant te worden, je spullen te pakken en op weg te gaan en het toch uiteindelijk niet te doen, over de liefde en over familie. Het gaat er muzikaal pittiger aan toe dan in de eerste set. Het publiek is enthousiast, maar de ritmesectie lijkt daar niet van onder de indruk en doet gewoon zijn ding. De frontmannen Ross en Gram echter krijgen de grijns niet meer van hun gezichten en dat werkt aanstekelijk. Van Slag siddert, het publiek klapt en juicht nog harder. Gram Rea kijkt een aantal keer op zijn horloge. Het lijkt erop dat de liedjes op zijn. Een foto van het publiek wordt gemaakt en we worden uitgenodigd om kennis te maken en hugs in ontvangst te nemen. Dat niet alleen Ross Newell solo zangkwaliteiten heeft, blijkt tijdens de toegift. Gram Rea kan er ook wat van. In The Weight en The Night they Drove Old Dixie Down van The Band, de grondleggers van de americana, komen de mannen stuk voor stuk aan de beurt om hun zangkunsten te tonen. Tja, en dan klapt het publiek voor covers toch harder dan voor wat je daarvoor deed. Ik geloof niet dat de Mulligan Brothers daar erg mee zitten.
