Pioniers van de Nederpop speelden op 6 februari 2016 in de North Sea Jazz Club van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het fotoalbum te bekijken.
Dat de North Sea Jazz club niet-alledaagse optredens een podium biedt is inmiddels bij de trouwe lezer van The Blues Alone? al bekend. Zo ook deze zaterdag die in het teken staat van pop van eigen bodem. Vandaag zijn de reporter en fotograaf in de hoofdstad voor het optreden van de Johan Derksen & de Pioniers van de Nederpop. Punctueel om negen uur stappen de leden van de (begeleidings) band, The Clarks, het podium op.
The Clarks zijn: de man die volgens Johan Derksen de band al 34 jaar bij elkaar houdt, stichter Micha Hasfeld op gitaar/vocals en bluesharp, Jan Becking-gitaar/vocals/bass, Peter van Schie-gitaar/vocals/bass, Peter van Rhijn-drumms, Ron Knoester-gitaar/vocals/bass. The Clarks openen hier in Amsterdam met een medley van Little Richard’s ‘Long Tall Sally’, The Everly Brothers’ ‘Till I Kissed You’, ‘Let’s Twist Again’ van Chubby Checker, Shake, Rattle & Roll de hit van Bill Haley sluit deze rock ‘n roll appetizer af. 
Dat deze Pioniers van de Nederpop hier niet voor het eerst op het podium van de North Sea Jazz club staan blijkt uit de eerste inleiding die Johan Derksen vanavond verzorgt. De heren stonden in november 2014 al op dit podium tijdens Johan’s boekpresentatie. Hij vertelt het publiek dat hij de hele avond de diverse onderdelen aan elkaar zal praten en in dit intermezzo heeft hij het over de tv-programma’s van de zestiger jaren w.o. Top of Flop van Herman Stok. Dit brengt ons naar de herkenningsmelodie van dit programma; ’36-24-36′ van The Shadows hier door The Clarks gespeeld. Er zal vanavond met nog veel meer moois uit vervlogen tijden het geheugen van de oudere jongere worden opgefrist.
Gitarist Jan de Hont wordt door Johan Derksen geïntroduceerd, voor zover dat nodig is, als de meest onbekende gitarist uit de Nederpop van die tijd. Zijn virtuositeit maakte dat hij, ondanks zijn onbekendheid bij het grote publiek, een veelgevraagd sessie-muzikant was. Hij speelde op vele albums van zoals bijvoorbeeld The Cats en Jan Rot. De 73 jarige Amsterdammer Jan de Hont (ZZ & the Maskers) komt het podium op en plugt de Fender in de speciaal voor hem opgestelde vintage versterker om ons te laten genieten van John Barry’s ‘Beat Girl’. Hemel, zo maken ze niet meer vandaag de dag, wat een vingervlugheid heeft deze krasse knar nog! Het instrumentale Cubaanse nummer ‘La Comparsa’ uit 1912 van de hand van Ernesto Lecuona, 40 jaar later voor het eerst ontdekt door Jan de Hont die na weer 10 jaar voorbij te hebben laten gaan voordat het op het gevoelige vinyl werd gezet, bevestigt dat ZZ & de Maskers een band geïnspireerd door The Shadows was, de overeenkomst is overduidelijk in dit nummer. Jan de Hont vertelt het publiek dat hij ook nog de frontman van ZZ & de Maskers, Bob Bouber, uitgenodigd had maar die antwoordde met de titel van hun grootste hit ‘Ik Heb Genoeg Van Jou’ die Jan de Hont nu samen met The Clarks brengt. 
The Clarks gaan na een klein kwartier zonder Jan de Hont verder waarin zij een kleine Beatles-medley ten gehore brengen, we horen o.a. ‘From Me To You’ en ‘I Want To Hold Your Hand’ waarbij de dames in het publiek als achtergrondkoor fungeren. Sfeer alom in de tjokvolle North Sea Jazz club!
Het is tijd voor een andere pionier, Hagenees Frans Krassenburg (71 jr); hij mag als frontman van de Golden Earrings de nummers die de Nederlandse top tien haalde komen vertolken. Vele lezers van TBA? zullen op de hoogte zijn dat de band in 1961 startte als band van George Kooymans en Rinus Gerritsen. Frans Krassenburg komt in 1964 als zanger bij de Golden Earrings, hij werd later vervangen door huidige zanger Barry Hay, de band liet omstreeks 1968/70 de s vallen. Het eerste nummer dat krasse knar Frans zingt is uit 1965, ‘Please Go’, waarin een heerlijke bluesharp van Micha Hasfeld. Frans toont zich nog vol energie en is behoorlijk goed bij stem. Hij vervolgt met de hit uit 1966 ´If You Leave Me´ waarbij maar weer eens heel duidelijk wordt dat The Clarks een verzameling van heel behoorlijke muzikanten herbergt. Uit datzelfde jaar zingen we gewillig mee op ´Daddy Buy Me A Girl´, Krassenburg´s vertolking van ´Sound of the Screaming Day´staat garant voor een staande ovatie van de beatmeisjes van weleer in de zaal! 
Het intermezzo tussen Frans Krassenburg en de volgende vocalist wordt weer heel vakkundig ingevuld door The Clarks die een Rolling Stones-medley spelen. Heerlijk om te zien hoe deze mannen genieten van het plezier dat hun muziek teweeg brengt bij het publiek. We horen Peter van Schie ´Paint It Black´zingen, ´The Last Time´ waarbij Micha Hasfeld de vocalen verzorgt en de solo van Jan Becking in ´It´s All Over Now´ is van ontzagwekkend niveau. Dat de echte rock ´n roll in de jaren zestig niet alleen in het buitenland werd gemaakt heeft ook Wally Tax met de Outsiders bewezen. Peter van Schie zingt het hitje ´Lying All The Time´ waarbij speciale gast Dave Bordeaux (Billy The Kid en Fan Halen) de bass hanteert.
Verloren zoon, hij woonde jarenlang in Brazilië, Amsterdammer die als Johan Donkerkaat twee straten verwijderd van de North Sea Jazz club in Bos en Lommer geboren werd Johnny Kendall (74 jr) is de volgende vocalist die de vele, vele oudere jongeren weer even terug mag brengen naar een tijd die onbezorgd was, terug naar een tijd vol ontdekkingen, terug naar hun tienertijd. Johnny Kendall is de zanger van The Heralds, een band die aanvankelijk in het Nederlands zong maar na de overschakeling op het Engels meteen hun eerste hit te pakken hadden. 
Dat Johnny Kendall nog steeds dat bluesy stemgeluid heeft bewijst hij met zijn interpretatie van ´See See Rider´, een nummer dat al in de dertiger jaren van de vorige eeuw door bijvoorbeeld Big Bill Broonzy op de plaat gezet werd maar de bekendste versie zal toch wel die van Elvis Presley zijn. Een nummer waarin de solo van gitarist Jan Becking mij de rillingen over de rug bezorgt, heerlijke vuig en vet! Maar ook de uithaal van Johnny Kendall mag er zijn en het commentaar vanuit de zaal hierop bevestigt slechts mijn beleving. De goede luisteraar heeft aan het intro van drummer Peter van Rhijn genoeg om te weten dat´Jezebel´ de opvolger is; mooi is dat Johnny zich bewust wordt dat bassist Dave Bordeaux geluidsproblemen heeft en dus zijn microfoon zijn solo laat versterken.
Dat de term bluesy goed bij de man past bewijst hij door de bluesstandard ´Hoochie Coochie Man´ te zingen, menige blueszanger kan van zijn passie tijdens dit nummer leren. Natuurlijk staat ook de eerste grote hit van Johnny Kendall & The Heralds op de set-list, ´St. James Infirmary´, Ron Knoester en Jan Becking laten ons afwisselend met hun virtuositeit op de snaren versteld staan. 
Dat Johan Derksen bekend staat om zijn cynische blik op het leven, zijn commentaren dat de oudere jongere door de radio en tv niet voor vol aangezien worden weten vele lezers van TBA? maar dat hij een uiterst aimabele persoonlijkheid is als het om muziek draait blijkt voor vele aanwezigen toch wel een verrassing. Vele dames en heren die in de pauze de benen gingen strekken dan wel een sigaretje gingen roken tonen bij terugkomst trots de selfie met meneer Derksen aan hun tafelgenoten. Dat Johan Derksen vol zit met verhalen en anekdotes is perfect in de show ingepast. Zoals hij tijdens dit intro vertelt over nóg zo’n geweldige Haagse band Q65, die het Nederlandse antwoord op de Engelse Pretty Things was. Volgens Johan stond Q65 te boek als een behoorlijk ruige band maar hij vindt zichzelf “een 67 jarige met lang haar en rode lakschoenen veel ruiger”.
Tijdens ‘The Life I Live’ wordt de veel te vroeg overleden Willem Bieler geëerd door een bijzondere harpsolo van Micha Hasfeld waarbij wederom Jan Becking zijn snaren laat huilen. The Clarks vervolgen met de heerlijke meegalmer, we doen écht allemaal mee met ‘The Russian Spy and I’ de top tien hit van Jan Akkerman’s band The Hunters. 
Het feit dat de zangeres van de Haagse Earth & Fire, Jerney Kaagman aan Parkinson lijdt en bij deze muzikale reis door de zestiger jaren niet aanwezig kan zijn wordt gecompenseerd door zangeres Joëlle Vierling. Zij is met haar 26 lentes de jongste van de vocalisten, de blondine trok 2012/2013 samen met Rudy, Frans en The Clarks al door het land met de theatershow over de popgeschiedenis van Nederland ‘Beat & Bordeelsluipers’. Ron Knoester heeft er inmiddels een prachtige zwarte Gibson bij gepakt en mijn hemel daar weet hij wel weg mee! Vanavond in de North Sea Jazz club tekent Joëlle Vierling voor de hits van Earth & Fire ‘Seasons’, ‘Ruby is the One’ en ‘Memories’. Een leuk intermezzo in de set waar helaas de meezingers een beetje aansporing van Joëlle Vierling nodig hadden.
Johan Derksen bekent dat hij al zo’n vijftig jaar fan is van de 69 jarige Theo van Es, geboren in Zoeterwoude die de zanger was van de Leidse band The Shoes. Hij is ook de man die ooit een nummer 1 hit in de US had, weliswaar met een disco-nummer maar dat is hem vergeven. Tóch koos de man voor Nederland, voornamelijk gedreven door heimwee, helaas heeft het succes hem in Nederland niet altijd toegelachen. De man die, volgens Huub van der Lubbe, met de meest negroïde stem van ons kikkerlandje zingt doet mij zijn stem bij tijd en wijle aan die van Arno (Hintjes) denken. Voor mij dé set van de avond met ‘She La La’, ‘Na Na Na’ en ‘Osaka’. Theo van Es, nog zeer charismatisch, sexy en nog immer losjes in de heupen. 
Harry Rijnbergen van de Ro-d-Ys, volgens Johan‘s introductie een band uit Oude Pekela is ook een hommage waard, Peter van Schie gitarist/bassist van The Clarks wil dat we meezingen op zijn vocale vertolking van ‘Take Her Home’; geen probleem want inmiddels zijn er al vele dames en heren van de tafeltjes opgestaan om mee te deinen en te zingen.
We krijgen weer een leuke anekdote te horen uit de mouw van Johan Derksen, dit keer over het ontstaan van een song van de hand van Harry Muskee, die door Barry Hay (die inmiddels Frans Krassenburg bij de Golden Earring vervangen had) beschuldigd werd dat Muskee geen goed Engels zou schrijven. Teveel ‘school Engels’ was het commentaar. Dus vroeg Muskee Johan tijdens zijn bezoek naar New York een ‘slang’ woordenboek mee te nemen voor hem zodat hij Hay versteld kon doen staan. De song waar het hier omdraait is Cuby + Blizzard’s ‘Appleknockers Flophouse’ uit 1969 wat zoveel betekent als platteland logement. 1 -0 in de wedstrijd Muskee/Hay! 
Na een kleine vertraging zingt Johnny Kendall het nummer, Jan Becking is de gitarist die in dit nummer de mooiste licks en solo’s neerlegt. Dat Jan Becking nog meer troeven heeft blijkt als hij Cuby’s ‘Window of My Eyes’ speelt en zingt; geen Java maar vuiger en heel intens. Na afloop krijgen we te horen dat het nummer door Harry Muskee samen met Herman Brood in de keuken van een muziekcafé in Zaandam werd geschreven.
Nog zo’n leuk weetje is dat Johan Derksen ooit gedwongen met het gezin uit Nijmegen moest verhuizen naar Grolloo-Drenthe, gelukkig ontmoette hij daar zoon van wachtcommandant Gelling, Eelco Gelling zij bleken één grote gemeenschappelijke deler te hebben; de muziek. In Grolloo was en is nog steeds Café Hofsteenge waar hij ooit een Afro-Amerikaan aan de bar zag zitten. Het bleek Eddy Boyd te zijn van ‘Five Long Years’ door het gouden koppel Ron Knoester en Theo van Es hier vanavond in de North Sea Jazz club ten gehore gebracht, brrr waanzinnig goed!
Mariska Veres van Shocking Blue is nog zo’n zangeres uit Beatstad Den Haag, helaas ons veel te vroeg ontvallen. Zangeres Joëlle Vierling vertolkt Shocking Blue’s ‘Never Marry a Railroad Man’, Send Me a Postcard’ maar natuurlijk ontbreekt ook ‘Venus’ niet op haar set-list. 
Als laatste act van deze heerlijke avond door de muziek uit de sixties wordt Hagenees Rudy van den Berg a.k.a. Rudy Bennett voor het voetlicht gehaald. Rudy Bennett stond ooit met zijn Motions in het voorprogramma van de Rolling Stones tijdens het inmiddels legendarische concert in het Kurhaus van Scheveningen. Niet alleen daar in het Kurhaus stonden er gillende meisjes voor het podium; overàl waar Rudy Bennett & the Motions in Nederland optraden werden zij ontvangen door gillende meisjes. Hier in Amsterdam gillen de dames iets minder hard maar toch zie ik diverse dames aan tafeltjes geen acht meer slaan op hun mannelijke tafelgenoten. De 73 jarige ziet er nog steeds uit om door een ringetje te halen, goed gesoigneerd zal ik maar zeggen……Rudy Bennett opent met ‘It’s Gone’ en hoe is het mogelijk dat ook zijn stem niets lijkt te hebben ingeboet op volume en timbre? Dit up-tempo nummer kan hij nog met gemak aan, The Clarks kwijten zich ook hier weer met verve van hun taak, Jan Becking speelt nog maar eens een opzienbarende solo; er wordt de hele avond genoten door het publiek maar ook door de man die alles bij elkaar houdt drummer Peter van Rhijn. 
Rudy zingt ook Tim Hardin’s ‘How Can We Hang On To A Dream’ en ‘Why Don’t You Take It’ maar gelukkig ontbreekt ook de hit ‘Wasted Words’ niet. Deze tekst door Robbie van Leeuwen als antwoord op de vele protestsongs van die tijd in 1966 geschreven is helaas nog steeds actueel “In the States negroes fight for freedom – The slogans they cry aren’t wrong -But these are wasted words, only wasted words”. Even bekruipt mij een triest gevoel maar als Rudy Bennett en The Clarks tot het laatste nummer overgaan ‘Same Old Song’. De laatste lach van het publiek is voor Johan Derksen die ons op de valreep nog toevertrouwd dat hij z’n muzikale vrienden “weer op tijd in bejaardentehuis moet afleveren” maar er ook aan toevoegt “geloof me dat wij meer Viagra eten dan Engelsdrop”. Ik kan ik niet anders concluderen dan dat het vanavond niet hetzelfde oude liedje was maar een mooie muzikale reis door de sixties. 
Meneer Derksen heeft gelijk met zijn stelling dat deze krasse knarren van de Nederpop niet vergeten mogen worden!
Wilt u ook zo’n revival van de sixties meemaken? Dat kan nog tot 26 Mei a.s. klik hier voor een speellijst per theater.
Wilt u de songs in huis halen? Schaf het soundbook ‘Johan Derksen presenteert Pioniers van de Nederpop‘ aan waarin een 102 pagina’s tellend boekwerk, 2 cd’s én 2 dvd’s met de afleveringen van ‘Derksen On The Road‘ met interviews met o.a. Jan de Hont, Johnny Kendall, Theo van Es, Rudy Bennett maar óók Specs Hildebrand, Dick van Altena én Erwin Java. Deze box en nog heel veel meer, bijvoorbeeld het boek ‘Comeback Kids in Drenthe’ van onze eigen Giel van der Hoeven, kunt u via Museum RockArt on-line bestellen maar u kunt ook een bezoekje brengen aan dit museum in Hoek van Holland, de tentoonstelling ’60 jaar Muziekexpress een expositie in woord, beeld en geluid’ loopt nog tot eind Juni. Check de openingstijden hier en neem een kijkje.
