Reservoir Dogs Band feat. George Baker speelde op 29 januari 2016 in ‘t Paard van Troje, Den Haag. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Zoals het vraagteken in onze web-site naam, The Blues Alone, al doet vermoeden, moet het niet àltijd over blues gaan. Er zóveel muziekstijlen die de aandacht verdienen en zéker als de muziekstijl op een zeer behoorlijke manier wordt neergezet!
Vanavond zijn de reporters van uw on-line muziekmagazine te gast in ‘t Paard van Troje van Den Haag, een (bijna) thuiswedstrijd dus.
Waarom zijn de reporters naar de Hofstad getogen? Wel, in de uitverkochte kleine zaal van ‘t Paard treden de Reservoir Dogs Band met als speciale gast George Baker op.
Reservoir Dogs band is een Nederlands/Belgische formatie die de cult en de pulp uit de Tarantino films op het podium brengt. Zij brengen de songs van Quentin’s films in hun eigen authentieke Reservoir Dogs Band stijl! Stap in de wereld van Quentin Tarantino’s maffioso- en vampieren-stijl films of in een Tarantino spaghettiwestern. 
De ‘Lovable Seven‘ zoals ik ze ook wel noem delen dus hun liefde voor Tarantino films maar ook zeker de liefde voor muziek. Een aantal van de musici die hier op het podium staan zijn afgestudeerd aan de Tilburgse Rock Academie en dus staat het publiek een dosis vakmanschap te wachten. Het aanwezige publiek bestaat uit jonge dertigers en veertigers maar met een paar anderen uit dezelfde leeftijdscategorie brengen de TBA?-reporters de gemiddelde leeftijd ietsjes omhoog.
De band weet op een geheel eigen wijze de songs van de, met satire en geweld doorspekte, Tarantino films te brengen. Doordat de jongste Tarentino-film ‘The H8ful Eight’ onlangs, begin januari, in première ging hebben de Reservoir Dogs Band weer een reden om een mooi concept op de planken te brengen.
De gitaristen, Jeroen van den Hurck en Lodewijk Lenaerts wisselen elkaar af door je telkens weer versteld te doen staan met hun riffs, licks en solo’s. 
Alsof 6 mannen nog niet genoeg muzikaliteit dachten te bezitten om ons uit de sokken te blazen worden zij ook nog eens vergezeld door Justine de Jong of zoals haar stagenaam luidt Jackie Brown. Justine‘s versie van ‘Son of a Preacher Man’ roept bij mij herinneringen aan het ouderlijk huis en de pick-up op. Een beste zangeres kan ik u vertellen en in haar ‘Wild-West Lady of Pleasure’ outfit ziet ze er, gezien de reacties van de mannen in de zaal, ook nog eens een appetijtelijk uit.
Ook zien we Lodewijk Lenaerts de Kazoo hanteren, de bassist Romme Vosselman speelt een vette partij (incl. plectrum) op zijn 4-snarige Hagstrom. 
Trompettist William Kroot wisselt trompet intermezzo’s af met een partijtje 2e stem. Alsof er nog niet genoeg te zien is op het podium brengt Jeroen van den Hurck ook nog eens een impressionant staaltje slide ten gehore! Het kippenvel komt op m’n armen als de soundtrack van Kill Bill, ‘Urami Bushi’, door trompettist William Kroot gespeeld wordt. Man, wat is dit een concept zeg!
Death Proof fans krijgen ook hun ‘Down in Mexico’, gezongen door Justine en Lodewijk en het publiek geïnstrueerd door Bill, Tino Boley, doet gewillig mee. Tijdens dit feestje op het podium zouden we bijna drummer Bart van de Put vergeten te noemen, hij volgt waar het moet, soleert waar het kan maar vooral zorgt Bart ervoor dat het een geheel blijft. Zijn ritme-sectie met bassist Romme Vosselman staat als een huis. 
Alweer zo’n klassieker uit ‘From Dusk ‘Til Dawn’ het nummer ‘After Dark’ wordt door Tino Boley gezongen; goede beheersing van het gebrachte en ook hier weer zo’n gitaarsolo waar je haren recht van op je armen staan.
Inmiddels is Justine de Jong terug in een harem-outfit en op blote voetjes danst zij Selma Hayek’s rol terwijl de film boven haar de tekst ‘Sexy & It’s Dirty’ laat zien. Over timing gesproken! We zijn in voor iets luchtigers als we Zombies’ hit uit Kill Bill in een heel bijzonder arrangement gestoken ‘She’s Not There’ en Nancy Sinatra’s ‘Bang Bang’ horen. 
Dàn is de tijd gekomen om de speciale gast op het podium uit te nodigen en dus laten de vocalisten Justine en Tino de bühne voor wat het is…..Wat er dan gebeurt had ik niet verwacht, het redelijk jonge publiek die de hoogtij dagen van Hans Bouwens a.k.a. George Baker en zijn Selection toch echt niet hebben meegemaakt, gaat volledig uit het spreekwoordelijke dak bij het aanschouwen van deze inmiddels 71 jarige zanger die in zijn carrière meer dan 600 liedjes schreef. Nu hoor ik u denken George Baker, okay ‘Little Green Bag’ maar wat brengt hij dan nog meer op zo’n avond? Het toeval wil dat zijn grote muzikale liefde de blues is en zo is de cirkel weer rond! George geeft de jongelingen een lesje blues door achtereenvolgens ‘High Heels Sneakers’, Cash’s ‘Folsom Prison Blues’ te brengen maar ook voor het jazzy ‘St. James Infirmary’ draait de heer Baker zijn hand niet om!
Wat me verbaast is dat deze man ondanks vele jaren uit de spotlight te zijn geweest niet aan zangstem schijnt te hebben ingeleverd, om nog maar niet te spreken over het respect wat deze man nog na vele, vele jaren nà zijn successen uit de vorige eeuw krijgt van mede musici maar ook zeker van de nieuwe generatie concertbezoekers. George Baker a.k.a. The Confederate sluit zijn feestje af met zijn mega-hit ‘Little Green Bag’ en Steppenwolf’s meezinger ‘Born To Be Wild’ 
Het optreden wordt door de Reservoir Dogs Band afgesloten met Johnny Cash’s ‘Ain’t No Grave’ uit ‘Django Unchained’ wat door Tino Boley op ontroerende wijze wordt vertolkt. De schitterende trompetsolo van William Kroot maar ook de sound van Jeroen van den Hurck‘s ‘Tin Can-Guitar’ is de kers op de taart, heel bijzonder met die mooie fade-out van William a.k.a Mr. Wallace!
Op de soundtrack van ‘Pulp Fiction’ laat Bill of ook wel “Yes Bill” genoemd de menigte dansen op een helse vertolking van het ‘Misirlou’; pumpin’ hoor mannen! De voordracht van Ezechiël 25 vers 17 uit ‘Pulp Fiction’ door Samuel L. Jackson is nóg zo’n staaltje van Tino Boley, het publiek smult ervan, er zijn achter mij zelfs toeschouwers die het woordelijk kunnen mee reciteren! Met Iggy Pop’s ‘Gimme Danger’ van het jongste Tarantino meesterwerk ‘The H8ful Eight’ is er dan écht een einde gekomen aan een heel goed inelkaar gestoken schouwspel, perfect gemusiceerd concert en optimale experience. 
Naar mijn bescheiden mening huist de Reservoir Dogs Band klasse musici en krijgt het publiek niet alleen een concert voorgeschoteld maar is het meer een experience! Aan alles is gedacht; een prachtige film in Tarentino stijl, gefilmd door gitarist Lodewijk Lenaerts, wat tijdens het gehele optreden op het scherm te zien is, tóch leidt deze film op de een of andere manier nergens de aandacht af van wat er op het podium gebeurt. Is het omdat het lijkt alsof de beelden nagenoeg synchroon lopen aan het gespeelde? Wij van TBA? hebben met volle teugen genoten en willen nóg een keer maar dàn laten ook wij ons meevoeren op de muziek en zullen wij ons gedragen als figuranten in een Tarantino trailer!
Om met George Clooney uit ‘From Dusk Till Dawn’ te spreken; “That’s What I Call a Fucking Show!”
Wil je ook zo’n ervaring? De tour van de Reservoir Dogs Band loopt nog tot halverwege april en trekt overal uitverkochte zalen dus check hun tour schedule hier en koop je kaarten! 
Vocals: Tino Boley a.k.a. Bill/Mr. Pink
Vocals: Justine de Jong a.k.a. Jackie Brown
Gitaar/Kazoo/Vocals: Lodewijk Lenaerts a.k.a. Vincent Vega/Mr. Blonde
Gitaar/Vocals: Jeroen van den Hurck a.k.a. Lt. Aldo Raine/Mr. Orange
Bass: Romme Vosselman a.k.a. Nice Guy Eddy/Mr. White
Drumms: Bart van de Put a.k.a. Stuntman Mike/Mr. Brown
Trompet: William Kroot a.k.a. Mr. Wallace/Mr Black
Setlist:
Rumble
Comanche in a Dark Night
Son of a Preacher Man
Stuck in the Middle
Urami Buschi
Down in Mexico
After Dark/ I Can’t Hardly Stand It
She’s Not There
Bang Bang
Ain’t No Grave
Misirlou
Ezikiël 25-17
Never Can Tell
Woo Hoo
Chick Habit
La Corsa
Cucarachas Enojadas
Encore: Gimme Danger
George Baker’s Set:
High Heel Sneakers
Folsom Prison Blues
I Need Your Love So Bad
St. James Infirmary
Rock & Roll
Little Green Bag
Born To Be Wild
Verrassend en leuk !!! Hoe ebben jullie dit weer gevonden ? 🙂
Ach ja, je ontmoet wel eens iemand……