De Leif de Leeuw Band speelde op 24 januari 2016 in Cultuurpodium De Boerderij, Zoetermeer. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Johan Sonneveld.
Het ging al een tijdje voortvarend met de Leif de Leeuw Band: de EP DeLuxe, winnaars Dutch Blues Challenge, optredens op de International en European Blues Challenges, winnaar van de European Blues Award voor beste band en dan nu het eerste album ‘Leelah’.
Na het beluisteren van de nieuwe cd was ik toch wel aangenaam verrast door het nieuwe geluid van de band. Was de vorige cd een mix van rock, funky stuff en blues, met ‘Leelah’ hebben ze naar mijn mening de blues toch op een zijspoor gezet en brengen ze overwegend, overigens fris en energiek klinkende, rock, die ongetwijfeld bij een breder publiek zal aanslaan.
Om half drie in de middag werd het programma geopend door The Maybellenes, een lekker klinkend en prima uitziend groepje, bestaande uit Maaike Adegeest (gitaar/zang), Amé Staal (bas/zang) en Danique Kos (percussie). Vrolijk singer/songwriter materiaal krijgt het publiek voorgeschoteld in een korte, maar lekkere set. 
Tien voor half vier komt de Leif de Leeuw Band het podium op om, na een korte introductie door Leif, het gehele album te spelen. Naast gitarist Leif staan zangeres/gitariste Britt Jansen en bassist/zanger Eibe Gerhartl. Achter de drums zit Tim Koning. De special guests op de cd, Tony Spinner en Sonny Hunt, zijn er weliswaar niet bij, maar vocale ondersteuning wordt in een aantal nummers verzorgd door de dames Mikky Zomerdijk en Maaike Adegeest.
Al bij het eerste nummer word ik aangenaam verrast. Was ik er vanuit gegaan de gitaarpartijen op de cd voornamelijk door Leif ingespeeld zijn, in ‘Never Giving In’ nam Britt Jansen samen met Leif de fraaie tweestemmige gitaarpartij voor haar rekening en ook in het tweede nummer, ‘Real This Time’ laat ze horen prima op het instrument uit de weg te kunnen. Het gitaarspel van Leif was al van grote klasse, maar wat betreft zang is Britt erg gegroeid het laatste jaar. Vooral in de lagere regionen van de stem komt ze tegenwoordig ook sterk uit de verf. Soms schreeuwt ze het uit, soms klinkt het breekbaar; een uitstekende zangeres. 
Was er voorheen nog wel eens wat aan te merken op de podiumpresentatie, doordat het muzikaal een stuk sterker is geworden, heeft niemand het daar meer over. Op het podium stond een zelfverzekerd clubje muzikanten, dat vanaf begin tot einde het publiek wist te boeien. Tijdens het akoestische ‘Trailer Driver’ stond Leif in zijn eentje op het podium en hield het publiek met dit (op elf jarige leeftijd) zelf geschreven helemaal in zijn band. Dit zou ik hem, zeg een jaar geleden, nog niet hebben zien doen.
Na het spelen van het complete album was het de tijd voor het officiële gedeelte en werden producer Robin Freeman, technicus Eric Nelissen en beide achtergrondzangeressen uitgebreid in het zonnetje gezet. Hierna speelde band nog een viertal nummers van de EP, waaronder de fraaie blues ballad ‘One And For All’. 
De band is volwassen geworden en een aanwinst voor elk podium en dus niet alleen de traditionele bluespodia. De band kan trots zijn op het nieuwe album en weet het niet altijd even eenvoudige materiaal live volledig waar te maken. Chapeau! 
