De Leif de Leeuw Band speelde op 9 januari 2016 in Café De Amer in Amen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Op de achterste rij van de overvolle Amer heb ik uitzicht op vooral grijze en kale bollen. De gemiddelde leeftijd ligt hoog vanavond, dit in schril contrast met het jeugdige gezelschap op het podium; Leif de Leeuw (gitaar), Britt Jansen (zang/gitaar), Eibe Gerhartl (bas) en Tim Koning (drums).
In 2015 won de band een Dutch Blues Award en daarna ook nog eens de European blues Award 2015 voor beste band. Dat heeft de Amer doen uitverkopen tot de laatste stoel. Wie verwacht dat Leif de Leeuw een avondje standaard blues komt verkopen, heeft het mis. Probleemloos worden rock, fusion, jazz en funk gemixt met blues en bluesrock en dat levert een fris en eigen geluid op, dat past bij een jonge band.
Leif de Leeuw komt vanavond persoonlijk zijn nieuwe cd, Leelah, presenteren. Helaas is deze nog niet te koop. Ons wordt een korting van € 5,- in het vooruitzicht gesteld, als we hem tijdens de CD-presentatie op 24 januari in de Boerderij in Zoetermeer persoonlijk komen afhalen.
Men valt direct met de deur in huis. Just Fine is een nummer van het nieuwe album met een fijne groove. Real This Time rockt en is een beetje poppy. In My Shop van het eerste album gaat het even lekker te keer, goed soleerwerk. Ik had niet anders verwacht van de tweevoudig winnaar van de Sena Young Talent Guitar Award. My Color Blue, met het uiterst subtiele gitaarspel van Leif de Leeuw gaat erin als koek.
In de tweede set hoeft het publiek slechts twee keer te applaudisseren. Drie nummers zijn gesmeed tot Leelah I-II -III, een intrigerend drieluik. Britt werd geraakt en geïnspireerd door de in december 2014 zelf verkozen dood van een Amerikaanse transgender, Leelah Alcorn, die op 17-jarige leeftijd een eind aan haar leven maakte. Een bijzonder, gedurfd muziekstuk; groots en meeslepend. Na het trieste verhaal over Leelah, kunnen we een cover van Hendrix wel gebruiken. Little Wing, ook daar redt Leif de Leeuw zich mee.
In de laatste set passeren van het nieuwe album nog Never Giving In en The Room Where Candles Burn. Dat het een bijzonder album is, is het Amerpubliek duidelijk geworden. De bezoekers smullen. Bij mooie solo’s staat een aantal mensen spontaan op van de stoel voor een persoonlijke ovatie. Het soleerwerk komt trouwens niet alleen voor rekening van Leif. Eibe Gerhartl neemt regelmatig de 5-snarige bas ter hand, waaruit hij melodieuze bassolo’s tovert.
Het kleine Right Back Home, waarbij Britt zichzelf begeleidt op de akoestische gitaar is heel mooi. En ook de jodelcover Hocus Pocus van Focus wordt juichend ontvangen. Ga er maar aan staan. Muzikaal gezien een fijne avond met als minpunt dat de zang soms wat wegvalt in de muziek, wellicht soms te breekbaar is voor de begeleiding. De presentatie is niet spetterend, de muzikanten kijken of ze zelf niet geloven dat ze lekker aan de weg timmeren. Iets minder bescheiden mag best.
Geïnteresseerd geraakt in Leif de Leeuw? Klik hier voor het tourschedule.
Andere concerten die Café de Amer in Amen nog op het programma heeft staan vindt u hier.
