Ladies Night @ Blue Moon Festival – Visé 24.10.15

Al 10 jaar wordt er 20 minuten ten zuiden van Maastricht in Visé België een blues festival georganiseerd in de plaatselijke ‘Salle des Fêtes’. Het festival gaat door het leven als Blue Moon Festival en de organisatoren hebben in het verleden al laten zien dat zij een neus voor aanstormend talent hebben. Zo stond Renaud Lesire (Little Hook) met zijn blues trio in 2014 en The Blues Vision en de Boogie Beasts al in 2013 op hun podium maar ook gevestigde namen als Louisiana Red (2009) en onze eigen T-99 (2008) waren al in het ‘Luikse’ te gast.

Tijd dus voor de reporters van uw on-line muziekmagazine The Blues Alone? om ook eens een kijkje te gaan nemen en wat kan een betere reden zijn dan het vieren van de tiende editie van dit Blue Moon Festival?
Voor het tweede lustrum heeft de organisatie gekozen voor een 100% feminin line-up, de namen die op het affiche prijken zijn van musicerende dames, front-vroúwen die zich laten begeleiden door mannen….. dat dan weer wél.

Als we na een mooie rit, een heerlijke Limburgse ‘bite on the road’ in Visé arriveren is de plaats van handeling vrij gemakkelijk en snel gevonden, voldoende parkeergelegenheid in de directe nabijheid van de zaal lijkt ook geen probleem om dit festival veel bezoekers te gunnen. Al bij aankomst treffen we de organisator buiten aan die met de diverse vrijwilligers en de m.c. van vanavond Jean-Philippe Lejeune nog wat laatste puntjes op de i zet. De fotograaf en de reporter worden aller vriendelijkst onthaald, we maken kennis met de diverse vrijwilligers die zo’n festival als dit mogelijk (blijven) maken, een kleine rondleiding bevestigt dat niet alleen de muzikanten maar ook de pers het aan niets zal en mag ontbreken op het Blue Moon Festival 2015.

Bij binnenkomst worden de bezoekers meteen ondergedompeld in een ‘smooth’ blues en jazz bad wat door Belgische Lady B (Charlotte Bouriez) en haar begeleider op de akoestische gitaar Alain Frey wordt verzorgd. Lady B (27 jr.) is niet alleen zangeres maar ook toneelspeelster waarin zij zelfs afgestudeerde met bonus voor de fotograaf want de dame in kwestie is een mooie ‘red-head’ en doet de fotograaf vooral denken aan een jonge Simone Signoret. De ‘red-head’ is niet alleen mooi maar blijkt ook een zangeres die je meteen pàkt met haar ietwat lazy, hese stemgeluid. Ze bewijst al heel rap dat zij beschikt over een zeer goede timing maar vooral de gave de aanwezige échte bluesfanaten te boeien met haar niet zo alledaags materiaal. Zo zet ze pop songs om in jazz-standards maar ook hult ze deze in een jasje van blues. Niet alleen Lady B is een opvallende zangeres maar ook haar begeleider Alain Frey toont over bijzondere vocalen kwaliteiten te bezitten; zo imiteert hij bij een paar songs een trompet en dat laat vooral een paar bezoekers die nog even bekenden aan het begroeten waren de hoofden omdraaien. Dat er ook een contra-bass klaarstaat om tijdens de pauzes tussen de main-stage acts de interlude te verzorgen maakt ons alleen maar meer nieuwsgierig naar de rest van Lady B‘s repertoire.

De tweede dame van dit 100% Women Blue Moon Festival is de Franse Laura Cox met haar begeleiders Mathieu Albiac op gitaar en vocals, de ritme-sectie bestaat uit drummer Antonin Guérin en Alexis Tomeno op de bass. Laura Cox (24 jr.) speelt al weer zo’n 10 jaar gitaar en is ook behept met een goed stemgeluid. Dat dit dametje een gefocust schepseltje is blijkt uit haar exploitatie van haar eigen Youtube kanaal waar ze tutorials op zet en demo’s met haar verschillende ‘axen’. Een kanaal waar ze al meer dan 13 miljoen (!) kijkers heeft getrokken. Ook haar volgers op Facebook is voor de reguliere bluesmuzikant om jaloers op te worden. De beauty uit Parijs heeft zo’n 100.000 volgers, niet slecht gedaan mademoiselle Cox – Chapeau! Alleraardigst stellen de bandleden zichzelf aan ons voor en zijn verrast dat de fotograaf een ‘lekker bekkie’ Frans spreekt. De introducties over en weer omtrent de geboortegrond worden uitgewisseld maar er kan niet te lang gekeuveld worden want de soundcheck voor de set die nog maar een half uurtje verwijderd is staat op het draaiboek.

Ik heb me even losgeweekt van de klanken van Lady B en Alain Frey om alvast een voorproefje van het repertoire van Laura Cox mee te krijgen. De brunette blijkt beïnvloedt door de échte rockers zoals AC/DC, Guns ‘n Roses, ZZ Top, Lynyrd Skynyrd en voor de échte blues-rock adept onder onze lezers de zeer populaire Joe Bonamassa. Niet écht ‘my cup-of-tea’ maar ik kan het wel al op virtuositeit op de gitaar en vocale kwaliteiten inschatten; dit wordt een goede set! Nadat ik die andere blues lady verwelkomd heb neem ik snel mijn positie in. De bezoekers en ik hebben de keuze tussen staan, de op driekwart van de zaal op de flanken opstelde stoeltjes of de langs de wand 2-hoge zit-tribune halverwege de zaal; natuurlijk kies is de meest mobiele van de drie omdat ik graag onbelemmerd mijn heupen wil laten draaien als de gelegenheid zich voordoet. Laura Cox vertelt in haar intro tot ‘This Is Freedom’ dat haar band in deze samenstelling alweer zo’n twee jaar samen musiceren en ik moet toegeven dat de kwaliteit van het eerste nummer mij prettig verrast.

‘Too Nice For Rock ‘n Roll’ is misschien op haar uiterlijk van toepassing maar geenszins op haar gitaargeweld, deze ‘Parisienne’ weet van wanten op haar custom-made Bacchus Duke. ‘Morning Road’ is zo krachtig dat het je bijna van de sokken blaast. Er is hier in Salle des Tréteaux van Visé klaarblijkelijk een vakman als geluidsman aan het werk want ik ben zeer onder de indruk van de geluidskwaliteit. In de introductie van Joe Bonamassa’s ‘Who Killed John Henry’ horen we dat bassist Alexis Tomeno er vanavond voor het laatst bij is, jammer want ik ben een ‘sucker’ voor goede bassisten. Laten we zijn opvolger het voordeel van de twijfel geven zodra we weer eens voor haar podium staan, want deze beslissing heb ik al genomen. Ondanks dat blues-rock niet mijn ding is wil ik de lezers, promotors en podium-eigenaren het advies geven deze Laura Cox snel te boeken nu het nog kan, dit meisje heeft namelijk klasse, is een ‘string-bender’ van wereldformaat. Gitarist Mathieu Albiac doet ook een duit in het zakje van de vocalen waarbij Laura een vette gitaarlijn neerlegt, hemel wat kan dit kind spelen zeg! Dat het niet alleen blues-rock is wat de dame voor ons in petto heeft blijkt als ze samen met Mathieu Albiac, die er een akoestische gitaar bij heeft gepakt, van Blackberry Smoke het nummer ‘One Horse Town’ ten gehore brengen; het is van een hoog kippenvel gehalte…..dit is écht goed! Laura Cox een meisje om in de gaten te houden; haar uitspraak van het Engels is goed maar àls ik dan toch een kritsche noot mag kraken dan wil ik haar meegeven zich meer bewust te worden op haar snelheid van spreken tijdens de introducties en haar microfoon geluid, soms staat er iets teveel tremble op waardoor het af en toe flarden tekst verdwijnen. Wij van ‘The Blues Alone?’ hebben hier op het Blue Moon Festival van Visé wéér een getalenteerde jongmens mogen ontdekken, het komt/blijft goed gaan met de blues in de toekomst!

Zoals gezegd zijn de pauzes, die dienen om de innerlijke mens te verwennen voorbestemd om door Lady B muzikaal omlijst te worden, wij van TBA? halen nog een drankje, pakken wat te knabbelen en gaan even ´luchten´ maar ondertussen genieten we van haar niet onverdienstelijke intermezzo.

Nóg zo’n ontdekking is de blues-chick die kortgeleden nog op promo-tour door de lage landen van Nederland trok, Bex Marshall (42 jr – UK) met haar band bestaande uit drummer Alexi Gittins en bassist Nigel Ball. Op het Blue Moon Festival van Visé heeft de Britse Blues Award winnares echter twee andere begeleiders in haar kielzog, toetsenist Toby Baker heeft de band gecompleteerd maar voorgenoemde drummer is vervangen door vaste drummer Crispin Taylor. We zijn al snel verrast door deze andere sound van de Bex Marshall Band; mijn hemel dit klinkt totaal anders! Drummer Crispin Taylor die in het verleden al werkte met Paul Weller, Martha Reeves and the Vandellas en recentelijk de drummer van de band die Candi Staton begeleidde tijdens haar Europese tour zet een ´totaal sound´ neer samen met Nigel Ball die door de wisselwerking tussen beide mannen tot andere hoogten van muzikaliteit getild lijkt te worden.

De aanvulling van een toetsenist maakt het geheel nog véél heerlijker om naar te luisteren en te kijken; ik geniet écht van Toby Baker en vind het zélfs een beetje jammer dat er geen B-3 voorhanden is voor hem. Toby Baker heeft in het verleden gewerkt met Eric Clapton, Elton John, Sinead O’ Connor en zelfs met B.B. King, ook een ton aan ervaring dus; die ervaring lijkt ook Bex Marshall te inspireren hier op het Blue Moon Festival te spetteren om de toeschouwers even te laten zien dat ook zij haar mannetje staat op een podium. Ondanks dat Bex Marshall een kleine twintig jaar ouder is dan haar voorgangster Laura Cox verbaast zij de toeschouwers met haar enthousiasme en haar gedrevenheid. De snaren huilen gewillig onder de aanraking van haar nagels, de om de pink geschoven koperen slide mag de snaren betasten alsof het de eerste keer is dat de snaren de liefde met het koperen pijpje bedrijven en de stem maakt dat bezoekers maar ook de andere ‘Lady Musicians’ verwonderd om zich heen kijken. Deze stem die zo ontzettend aan Janis Joplin herinnert maar toch ook weer gewoon Bex’ eigen stemgeluid is, de stem die ingetogen het nummer ‘Love’ zingt maar dan ook weer de woorden de zaal in kan spugen met ‘Bite Me’ de twee nummers die steevast onderdeel van de opening van Bex‘ optredens lijken te zijn. De vertolking van Freddie King‘s ‘Big Legged Woman’ zorgt voor wat meer herkenning onder inmiddels volle Salle des Fêtes, het is vakmanschap wat hier vanavond op het podium staat. De vraag die tijdens dit optreden door mijn hoofd blijft spoken is waarom in hemelsnaam de promo-tour niet verlegd is zodat de twee vaste leden, Crispin en Toby van de partij konden zijn.

Met de kwaliteit van dit optreden op het Blue Moon Festival 2015 geeft de kleine Britse haar visitekaartje af; de sound is vol, de beleving is intens maar vooral de muzikanten vullen elkaar aan en brengen elkaar tot hogere muzikaliteit. Gelukkig heeft Bex Marshall ook in Visé weer het intieme nummer ´Here Is My Heart´ van Kitchen Table op de set-list gezet, weer geniet ik van dit werkelijk splendide nummer. ‘Black Guitar’ maakt emoties los in het publiek maar ook bij de organisatoren en presentatoren zie ik uit mijn ooghoek. Als Bex Marshall met Janis’ ‘Piece of My Heart’ de set afsluit wacht haar een ovationeel applaus; een toegift in de uitermate krachtige vertolking van ‘House of Mercy’ zorgt dat Bex Marshall na haar optreden een kleine legertje kersverse fans voor het podium aantreft die allemaal een album van met handtekening aan willen schaffen. Bex Marshall heeft in Visé nog maar eens mijn instincten bevestigd, dit is een dame die nog heel veel van zich zal laten horen in de ‘Low Lands’ van Nederland en België. Een voorproefje? Bekijk hier een clipje van ‘Black Guitar’ en hier van ‘Gone Fishin’ ‘.

.

Crystal is nog maar 23 jaar jong komt uit Brussel maar is een getalenteerde zangeres die de laatste jaren meer en meer bekendheid heeft gekregen in de Rockabilly scene, de frêle Chrystal stond al als zestienjarige op een podium dus aan ervaring ontbreekt het haar niet. Crystal is thuis in vele stijlen van de muziek waarin ze vanaf jongs af aan ervaring heeft opgedaan, zoals Doo Wop, Rock ’n Roll en zoals gezegd Rockabilly. In 2013 werd de eerste EP ‘Free the Demon’ uitgebracht en momenteel promoten Chrystal & the Runnin’ Wild hun 2015 album ‘Good Taste in New Friends’. Zangeres Chrystal wordt in de media vergeleken met toppers als Imelda May. Begeleidingsband Runnin’ Wild speelt vette Rockabilly doorspekt met country, blues en jazz. Al heel wat jaren blijkt Runnin’ Wild één van de populaire bands in het Europese Rockabillywereldje en traden ze aan op vele festivals zelfs in de US. Ze spelen in een traditionele bezetting als drumms, up-right bass en gitaar. Oprichter van Runnin’ Wild is de vader van Chrystal gitarist Patrick Ouchêne, in de Rockabilly scene een bekende naam want hij is o.a. ook bekend van bands als The Million Dollar Sunrise en The Domino’s waar hij met laatstgenoemde zélfs de top-10 hit ‘Je Suis Swing’ scoorde in Frankrijk. Bij het grotere publiek in België is Patrick Ouchêne beter bekend als de vertegenwoordiger van België op Eurovisiesongfestival in Moskou als Copycat. 

Drummer Koen Verbeeck a.k.a. Johnny Trash is ook geen onbekende in D’n Belgique, zo speelde hij ook met de wereldwijd bekende Vaya Con Dios, the Rhumba Kings en Sin Alley, bij de reporters was hij al bekend als stand-up comedian maar ook als p.a. van Ian Siegal. Dan Black is de man die de vette bass bespeelt, maar geen man van capriolen met de bass zoals gezien wordt bij andere rockabilly bandjes. Hoofdzaak is dat het muzikaal staat als een huis. De set die natuurlijk voornamelijk bestaand uit up-tempo nummers, loopt als een trein. De lekker dansbare nummers, lekkere songs, het goede vakmanschap maakt dat Chrystal & the Runnin’ Wild behoorlijk de bezoekers meekrijgt. Crystal heeft zo´n lekker fifties stemgeluid, zo een waarvan je terug denkt aan die singletjes in de vroegere juke-boxen.

 

We zien Johnny Trash vanachter zijn drumms komen om de gitaar te pakken en een nummer van zijn idool Johnny Cash te zingen. Nu hoor ik u denken, hij begeeft zich op glad ijs, maar ik verzeker u deze Johnny Trash hoeft nergens zijn stem te buigen om het timbre van de ´Man in Black´ te halen, deze Belg heeft een warme stem van nature. Crystal en Johnny Trash doen ook nog een samenzang, de band doet alles om deze Crystal zo goed mogelijk uit te laten komen. Zij mag zich gelukkig prijzen met zulke sterke mannen om haar heen, in het dagelijkse leven pa Patrick Ouchêne en op de bühne niet alleen haar daddy maar ook bassist Dan Black en Johnny Trash. Je kan het als frele 23 jarige slechter treffen lijkt me. Runnin’ Wild wisselt nog een paar bekende covers af met aantal eigen songs want zij kunnen inmiddels putten uit het materiaal wat zij al op de diverse EPtjes en CDtjes uitbrachten, onlangs verscheen alweer een nieuwe album met de titel ‘Dressed in Black’. Chrystal & the Runnin’ Wild kunnen terugkijken op alweer een overtuigend optreden waarna er veel cd´s van de hand gingen.

Deze organisatoren verdienen dat u als lezer van TBA? in 2016 een week-endje Maastricht of Luik combineert met een bezoek aan dit sympathieke en kleinschalige maar oh zo sfeervolle festival.

De reporter en de fotograaf van ´The Blues Alone?´ danken de organisatoren van het Blue Moon Festival voor hun gastvrijheid, wellicht zijn we volgend jaar weer in de gelegenheid om de 11e editie van  Blue Moon Festival bij te wonen. MERÇI!