Eric Bibb speelde in de Amer in Amen op 22 oktober 2015. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Eric Bibb, geboren in New York en momenteel woonachtig in Zweden is vanavond te gast in een uitverkochte Amer gevuld met bluesliefhebbers. Hij wordt vergezeld door de Fin Olli Haavisto op dobro en steelguitar. Bibb kan putten uit een groot oeuvre, op zijn naam staan maar liefst 36 albums. Voor drie keer een half uur spelen, draait de man zijn hand niet om. Keurig in pak met de hoed op het hoofd oogt hij als een echte gentleman.
Ik heb mij geïnstalleerd in de Amer op de achterste rij, voorzichtig achterover leunend tegen een foto van Harry Muskee. Ik zit daar graag. Je hebt goed zicht op het podium en op het publiek. Eric Bibb was eerder te gast in het naburige Grolloo, tijdens het bluesfestival dat in 2014 werd gehouden. Toen viel ik al voor zijn warme, donkere stemgeluid. Bibb begint de eerste van de drie sets met Silver Spoon van het in 2014 uitgebrachte album Blues People. Het is zijn levensverhaal in een notendop; hard werken om te komen waar je wilt zijn. Het album Blues People is een ode aan Martin Luther King. Bibb is een veelzijdig akoestisch gitarist. Hij noemt zichzelf een fingerpickin’ troubadour en vertelt daarover in de gelijknamige song: “people ask me what kind of music do you play. Blues, soul and some good old rock & roll. They call me a troubadour.” Zijn gitaarspel is loepzuiver, open en warm. Een stijl die je doet wegdromen. Daarnaast is hij ook nog eens een sympathieke en humoristische man die het geluk heeft om een uiterst subtiele steelgitarist naast zich te weten, die op onnavolgbare wijze aanvult of accentuee
rt, een goed voorbeeld van een plus een is drie.
Twee versies van de gospel Needed Time komen voorbij. In de eerste set wordt het ingezet als opwarmer en in de derde set is het de bedoeling dat het publiek meezingt. Het publiek wordt meerdere malen gevraagd mee te klappen, wat het keurig doet, op de tweede en de vierde tel. Goed zo, blues people! Shingle By Shingle, Sauccer And Cup zijn liedjes die mild en positief stemmen. De mevrouw die vals mee neuriet, neem ik op de koop toe.
On my Way to Bamako schreef Bibb voordat hij naar West-Afrika reisde om daar zijn vriend Habib Koité en familie te bezoeken. Een vrolijk liedje met Afrikaanse invloeden. Het verhaal over het dorp Rosewood is van een heel andere orde. Rosewood was een welvarend stadje in Florida met overwegend zwarte bewoners. Het werd met de grond gelijk gemaakt,nadat een blanke vrouw verklaarde dat ze was aangerand door een zwarte plaatsgenoot. Het was een leugen, die grote gevolgen had. Het repertoire van Bibb is als het leven zelf en verhaalt van grote vreugde tot beschamende menselijke droefenis.
In de toegift krijgt een vaste bezoeker van de Amer de kans om een nummer mee te blazen op de bluesharp. Dat doet hij goed. We schrijven een mooie avond bij op ons lijstje concerten.
