Boogie Beasts en de Ian Siegal Band speelden op 22 oktober 2015 in het Muziekodroom, Hasselt. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Plaats van handeling is het Muziekodroom, daar programmeert Move2Blues op donderdagavond bijzondere optredens. Dit keer echter niet één maar zelfs twee bands op het affiche, de double-bill vermeldt dat de Boogie Beasts én de Ian Siegal Band in de grote zaal van dit in een industriegebied gesitueerd muziekpodium van Hasselt zullen optreden. De double-bill vermeldt ook dat er een dubbel cd-voorstelling zal plaatsvinden en daar wil ieder zichzelf respecterend muziekmedium natuurlijk bij zijn. Al bij betreding van de foyer blijkt dat er veel pers van dezelfde gedachte zijn, de Boogie Beasts zijn hot en Ian Siegal en de Rhythm Chiefs zijn de lieveling van vele Belgen.
De reporters van uw on-line muziekmagazine hadden al eerder (3 x) het genoegen de Boogie Beasts, de grensoverschrijdende synergie van muzikanten uit het land van onze zuiderburen aan het werk te zien. Op basis van dàt genoegen werd de reis naar Hasselt ondernomen. Misschien is een summiere recapitulatie van het repertoire van de Boogie Beasts, de samenwerking tussen muzikanten Fabian Bennardo blues-harp/vocals, Jan Jaspers en Matthias Dalle beiden gitaar/vocals en drummer Gert Servaes op zijn plaats. De band speelt een mengeling van garage- en southern rock, blues, geënt op de invloeden van John Lee Hooker, R.L. Burnside, Black Keys’ lid Dan Auerbach maar het doet ook denken aan de North Mississippi Allstars van de broers Cody en Luther Dickinson. Trance-achtige boogieblues of zoals ze het zelf noemen punkboogie dus!
De set start met een monoloog van Son House, dit laat de nog steeds arriverende bezoekers meteen de oren spitsen…..op zijn minst bijzonder te noemen. De ‘lieveherenbeesten’ pakken meteen de aandacht met een aantal nummers van het nieuwe album wat hier vanavond in de Hasseltse Muziekodroom te doop gehouden wordt ‘Come and Get Me’ zoals track 5 ‘Coming Home To You’, de opener van het album die op de schijf is gezet onder de titel ‘Blast’ en track 2 ‘Calling My Name’. Jammer dat het verzoek om track 3 ‘Shake ‘Em’ massaal te clippen en op Facebook te plaatsen niet gehonoreerd wordt, onbekendheid mét of de verkeerde generatie dit te vragen? 
Feit is dat het allen songs zijn met een karakter waar de Boogie Beasts hun populariteit aan te danken hebben, het is het pakkende trance-spel op de Guttlin van ‘The Goon Mat’ Matthias Dalle met de ‘bij de strot grijpende’ blues-harp klanken van ‘Lord’ Bennardo, daarbij de rake beats van drummer Gert Servaes ontegensprekelijk geënt op de North Mississippi Hill Country ritmes én dan nog eens de bijzondere stem van Jan Jaspers maar ook zijn gitaarwerk op de Epiphone is wat de Boogie Beasts maken tot de band die zich, óók steeds meer in het Nederlandse, op de kaart zet.
Het is wél muziek waar de bezoekers die nóg onbekend zijn met deze mannen even aan moeten wennen, maar de hulp én instructies van Matthias maken er toch een goed feestje van in de vorm van de “Disco Blues”. Eén van de instructies is o.a. te springen indien men ouder is dan 12 jaar, maar ook als je ouder bent dan 19 jaar……….hilarisch maar of dit voor àlle toeschouwers even verantwoord is? De ‘Sjengen’ willigen maar al te graag de vraag in om swingend van links naar rechts te lopen, heerlijke sfeer op de tonen van ‘hors catégorie’ Boogie Beasts. 
We horen nog een kleine selectie van het album maar persoonlijk ben ik blij dat ook ‘The Game’ van het eerste EP-tje niet overgeslagen wordt, wàt een heerlijk nummer is dit toch hoewel ik toch mij niet aan de indruk kan onttrekken dat het geluid beter was in het begin van de set. Ook vind ik dat deze set het niet hààlt bij die ooit gezien op Swing Wespelaar, wellicht onder invloed van de feedback van het publiek. Misschien voelt de gemiddelde bezoeker zich binnen de muren van het Muziekodroom iets meer bespied dan in ‘The Wide Open’ ? Na een uur Boogie Beasts is het alweer gedaan en in de pauze tot de aanvang van volgende act zie ik bij de promo-stand veel albums aangeschaft worden. De andere data van de cd releases tour kunt u vinden op de website van de Boogie Beasts, kijk hier voor hun agenda.
Na een half uurtje is het tijd voor het ‘love child’ van Muddy Waters en Howlin’ Wolf, Ian Siegal met zijn band, de Nederlandse Rhythm Chiefs, óók zij presenteren hier in het Hasseltse Muziekodroom een album. Hun eerste gezamenlijke album ‘One Night In Amsterdam’ is de registratie van het optreden in April 2014 in de prestigieuze, succesvolle North Sea Jazz club. Niet dat dit album nog enige introductie nodig heeft bij de fan-base die Ian Siegal in de loop van het afgelopen decennium in Europa heeft opgebouwd. Ook vele toeschouwers vanavond hier aanwezig hebben al een voorproefje van het album meegekregen tijdens het optreden op Blues Peer van afgelopen Juli mààr niet iedere bezoeker is een festivalbezoeker en juist dààrom de presentatie van het album binnen het clubcircuit van België. Ian Siegal, zowel solo als met The Rhythm Chiefs inmiddels voor België onder de hoede van Twinstreet Bookings, is een eigenzinnige muzikant, steeds weer zichzelf vernieuwend door verschillende samenwerkingen met muzikanten uit de diverse continenten die de wereld van de blues behelst.
Met een “Hit on the five” geeft Ian Siegal om vijf over half elf de band aan de set af te trappen met een nummer van Ian‘s bevriend band-lid uit de Hongaarse Band Braindogs Ripoff Raskolnikov’s ‘Temporary’; goede tekst op een pakkende melodie. Dàn wordt de funk voor het voetlicht gehaald met een ‘golden oldie’ van het eerste album ‘Meat & Potatoes’ (of tweede indien u de eerdere release bij Taksim wilt meetellen) ‘Brandy Balloon’. De aanwezige dames hebben al bij het tweede nummer van de set moeite de beentjes in bedwang te houden maar als Ian dan ook hier nog James Brown’s ‘Sex Machine’ en Elmore James’ ‘Shake Your Moneymaker’ aan vastplakt dan zijn mijn vriendinnen en ik niet meer te houden……we zijn vertrokken met de ‘Festival Express’ die machinist Ian Siegal en zijn mannen op stoom brengt met nóg zo’n dansbare song van eigen hand ‘I Am The Train’ (Candy Store Kid) waarvoor hij de Britse Blues Award 2013 ontving voor beste song, met de aansporing van drummer Rafaël Schwidessen “hit that mother f*#%r” en “that Goddamn Train” zet hij de zaal op zijn kop.Tijdens Ian‘s, opnieuw weer weergaloze, vertolking van Warren Zevon’s ‘Carmelita’ hoor ik ook een stukje van The Meters’ ‘Darling, Darling, Darling’ maar ook publieksfavoriet ‘Gallo Del Cielo’ waarbij ik mijzelf er niet van kan weerhouden m’n Belgische collega recensent toe te vertrouwen dat deze uitvoering beter is dan het origineel van Tom Russell wat ook al meer dan twee decennia in mijn platenkast prijkt.
Tijdens het stemmen vertrouwt Ian Siegal het publiek een nieuwtje toe; er komt een nieuwe, “huge, extensive”, tour met Jimbo Mathus. Goed nieuws dus ook voor liefhebbers van de akoestische sets die deze Brit alweer jaren in diverse landen geeft. Indien u als lezer van ‘The Blues Alone?’ nog niet eerder een akoestische set van deze veelzijdige muzikant bijwoonde dan kan ik u deze van harte aanbevelen, laat het idee van een versterkte set van deze rock ‘n roller volledig los en dompel u onder in de wereld van de blues-man, verhalenverteller, de country-man, de singer-songwriter Ian Siegal (lees hier het verslag van een eerder optreden samen met Jimbo Mathus) en laat u verrassen door een heel andere ‘stiel’ van deze Ian Siegal (check data).Ook het 2005 nummer ‘Falling On Down Again’ staat vanavond op de set-list, waarbij Ian tijdens de interlude ook enkele van zijn helden, Joe Tex, William Bell, “king of them all” Sam Cooke maar ook “old friend” Solomon Burke eert. Het nummer eindigt met Sam & Dave’s ‘I Can’t Stand Up For Falling Down’ of zoals de Brit zelf zegt in de uitvoering van Elvis Costello. Inmiddels is de Brit werkelijk doorweekt in de grote warme zaal van het Muziekodroom, hoe warm? Zò warm dat het gilet dat de ras-entertainer draagt uitgewrongen moet worden.
Die ras-entertainer die na zijn optreden op het FjordBlues Festival in Sandane, jagen in de omgeving van het festival in Noorwegen, nieuwe energie lijkt te hebben opgedaan want het blijkt nog niet gedaan met het door Move2Blues geprogrammeerde optreden. We mogen nog getuige zijn van een cover van een paar andere helden zoals Bob Dylan’s ‘Baby, Let Me Follow You Down’ en tijdens de vertolking van Big George Ross Watt’s ‘Walk in The Wilderness’ hoor ik zélfs met één dicht oor tengevolge van een kleine verkoudheid dat de samenwerking met door de diverse binnen- en buitenlandse media gelauwerde gitarist Dusty Ciggaar vanavond een ‘wining team’ is. Daniel William van ‘t Hoff a.k.a. Big Willy op de bass en constante factor drummer Rafaël Schwidessen hebben zich weer als ritme-sectie Lord & Master getoond. Zoals een echte Engelse gentleman betaamd, bedankt Ian Siegal de geluidsman, zweept hij nog eens de band op om ‘Galway Girl’ in te zetten een nummer van Steve Earle, waarvan Ian de optredens later deze week in Amsterdam en Antwerpen zelf moet missen omdat hij tot en met de eerste week van november op solo-tour is in de UK. Na een kleine twee uur neem Ian Siegal als een volleerd imitator van ‘River-Dance’ Michael Flatley afscheid van het Hasseltse en Nederlandse publiek met de gevleugelde tekst “getting too old to party all night long”. Ian Siegal en TheRhythm Chiefs hebben hier op het podium van het Muziekodroom bewezen, ondanks dat recentelijk enkele recensenten een andere mening waren toegedaan, dat deze band ‘in a league of its own’ is!
Enfin ‘you love him or you hate him’ Ian Siegal blijft een muzikant die geen kunstje opvoert maar een rasartiest in hart en nieren is.
TBA? dankt Move2Blues voor hun gastvrijheid en wijst de lezers graag op de programmering van het nieuwe seizoen van dit vrijwilligers initiatief.
