De Oosterpoort in de greep van Gretchen Peters

Gretchen Peters speelde op 20 oktober met band in de kleine zaal van de Oosterpoort in Groningen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.

Het had maar een haar gescheeld of dit optreden van Gretchen Peters was niet doorgegaan. De reden is een paspoort dat niet verlopen is, maar door de douane op Schiphol wel als verlopen werd beschouwd. Leer ons de Nederlandse bureaucratie kennen ….. Maar zoals zo vaak, kwam het goed. De hartelijke ontvangst in Groningen heeft wonderen gedaan. Gretchen staat zelfverzekerd en stralend op het podium.
Gretchen Peters (1957) uit Nashville schreef tot midden jaren 90 vooral liedjes voor anderen, waaronder Etta James en Anne Murray. Hello Cruel World (2012) was het eerste eigen album waarmee Gretchen opviel in “the land of country-americana”. Onlangs bracht zij een nieuw album uit. Blackbirds is een poëtisch, maar bepaald geen vrolijk album. Het album krijgt lovende recensies en past goed bij de sfeer van mist en vallende bladeren.

De kleine zaal van de Oosterpoort is bij lange na niet vol. De ruimte voor het podium is gevuld met stoelen; het wordt een luisterconcert. Ik zie een behoorlijk aantal liefhebbers die ik een paar dagen eerder bij Jimmy LaFave spotte. Dit is muziek uit eenzelfde vijver. Ik ga er eens goed voor zitten.
Het begint uptempo met een song van het nieuwe album: When All You Got Is A Hammer. Het gaat over soldaten die terugkeren uit de oorlog met een Posttraumatisch Stress Syndroom. Stemmig gaat het verder met de titelsong van het nieuwe album Blackbirds. Gretchen speelt gitaar en is een prima zangeres. Zij wordt begeleid door haar echtgenoot, Barry Walsh, op vleugel en accordeon. De carrière van Walsh begon aan het eind van de jaren ’70. Hij speelde piano in bands van onder andere Roy Orbison en Waylon Jennings. Van grote meerwaarde is de Ierse bassist Conor McCreanor, die vooral op de contrabas, weinig, maar zeer smaakvol en goed getimede basklanken toevoegt aan de ingetogen songs. Beeldschoon.

Gretchen kan zich voorstellen dat na het beluisteren van het album Blackbirds het publiek denkt dat zij een trieste vrouw is, maar zo is het niet. Voor Peters was het creëren van het album een vorm van psychotherapie; een manier om verhalen om te zetten in muziek. Het zijn stuk voor stuk liedjes die ergens over gaan en raken. Ademloos luister ik naar Everything Falls Away en The House On Auburn Street, prachtige ballads over ernstige onderwerpen als huiselijk geweld. Black Ribbons is meer uptempo, voorzien van een accordeonpartij van manlief, een verhaal over de olieramp die zich in 2010 voltrok in de Golf van Mexico.

The Matador is met de accordeon erbij ook weer een juweeltje van simpele schoonheid, evenals Guadelupe, een cover van Tom Russell. In 1995 won Gretchen met het nummer Independence Day de Country Music Asscociation Award voor The Song of the Year. Dit lied, dat een hit werd in Amerika en haar leven heeft veranderd, speelt zij zelf op de vleugel. Barry reikt zijn vrouw bij terugkomst op het podium een glas rode wijn aan en waagt zich even later zelf aan een instrumentaaltje, October, met McCreanor. On A Bus To St. Cloud wordt het mooist gezongen door Jimmy LaFave, aldus Gretchen. Vanavond zingt zij het zelf in de toegift. Met I Ain’t Livin’ Long Like This en Inspite Of Ourselves krijgt de avond nog een happy end. Dat zorgt ervoor dat we niet met een al te zwaar hart huiswaarts keren, maar voegt niets wezenlijks meer toe aan een juweeltje van een optreden.

Voor de snelle beslisser: Gretchen Peters speelt 23 oktober in Metropool in Hengelo, 24 oktober op Ramblin’Roots Festival in Utrecht en 25 oktober in Lantarenvenster in Rotterdam.

Setlist
When All You Got Is a Hammer
Blackbirds
Pretty Things
The House On Auburn Street
Black Ribbons
Guadalupe (Tom Russell cover)
Dark Angel
The Cure For The Pain
Everything Falls Away
Independence Day
The Matador
Nashville (David Mead cover)
Woman on the Wheel
October Waltz (Barry Walsh)
Hello Cruel World
Five Minutes
Idlewild