Jimmy LaFave speelde met band in Café Hofsteenge in Grolloo. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Er is iets aan de hand in Grolloo: aan weerszijden van de weg staan auto’s geparkeerd. Drommen mensen bewegen zich naar de achterkant van Café Hofsteenge. Daar, in de feestzaal, gaat het gebeuren: de tweede in een rij van zondagmiddagconcerten. De zaal is flink gevuld, sterker nog het concert is uitverkocht. Jimmy laat nog even op zich wachten, maar het publiek is geduldig, haalt nog een biertje op en neemt en passant de lege glazen mee terug. Onder het mom van “dat scheelt het personeel weer een keer lopen”. De sfeer is gemoedelijk. Om half vier verschijnt Johan Derksen ten tonele voor de aankondiging. In aanloop naar het Bluesfestival dat op 3 en 4 juni 2016 in Grolloo zal worden gehouden organiseert hij, in samenwerking met de North Sea Jazz Club in Amsterdam, een aantal bijzonder fijne bluesconcerten. Nou ja, blues. Jimmy LaFave is niet per definitie een bluesartiest. De muziek beweegt zich langs de rafelranden van de blues en daar mag deze verslaggever van dienst zich maar wat graag ophouden.
Jimmy gaat het niet alleen doen, vanmiddag. Voordat er gespeeld wordt stelt hij zijn band voor. Bobby Kallus op drums, Jonh Inmon op gitaar, neef Jesse LaFave op de bas en Radoslav Lorković op toetsen. Met de Neil Young cover, het melancholische Journey Through The Past, wordt de toon gezet. Mocht je nog niet in de zondagmiddagmood zijn, dan ben je dat wel na The Beauty Of You; een beeldschoon liedje. Eigen werk en covers wisselen elkaar af. Americana, blues, rock en country, je hoort het allemaal terug in de muziek van singersongwriter/gitarist LaFave en ook zijn held, Bob Dylan komt, weliswaar figuurlijk, zomaar even langs. Grolloo wentelt zich in de klanken van Key to the Highway, je merkt het aan alles: Grolloo houdt van blues. Vooraan het podium gaan de eerste voetjes van de vloer. De band ontdooit snel, de solo’s van Lorković en Inmon worden hogelijk gewaardeerd en Bobby Kallus zit voortdurend met een grote grijns achter zijn bescheiden drumkit. Jimmy zelf lijkt onbewogen en wordt niet warm of koud van de kunsten van zijn band en als dat wel zo is, dan laat hij het niet merken. Het is een band van grote klasse; uitgebalanceerd en dynamisch. Lorković is een virtuoos toetsenist. Hij speelt vleugel, orgel en accordeon en ook de inbreng van Inmon is geweldig. Solerend en begeleidend neemt hij een belangrijke plaats in. De grootste troef is voor mij toch wel de eenvoudige schoonheid van het karakteristieke stemgeluid van LaFave. Ik geloof alles wat hij zingt. Queen Jane Approximatly zingt hij zoals Dylan dat doet, enigszins nasaal en met dezelfde timing . LaFave kan dat als geen ander.
Na een korte pauze gaat het onverminderd sterk door in de tweede set. De mannen aan de statafel naast mij zijn inmiddels overgegaan op Radler en er is wat meer rumoer. Een paar mensen die gekomen zijn om te luisteren proberen het weg te sissen, maar dat lukt niet echt. We smullen nog van Like a Woman (Bob Dylan) en Love in Vain (Robert Johnson) maar persoonlijk waardeer ik toch vooral de beeldschone ingetogen liedjes die vanmiddag voorbij komen, zoals Only One Angel en Going Home; prachtig klein gezongen en gespeeld.
De middag eindigt met een singalong song; Have You Ever Seen The Rain van Creedence. Eerst mogen de meisjes zingen, dan de jongens en als laatste Johan Derksen. Die laatste is nergens te bekennen of houdt zijn mond stijf dicht. In de toegift wordt nog even doorgefeest. De toetsenist haalt capriolen uit in l’m Ready (Fats Domino) en met Not Dark Yet, wederom van Dylan, keert de rust terug in de straten van Grolloo. Het is nog niet donker, nog net niet. We danken Café Hofsteenge hartelijk voor de gastvrijheid. Voordat Jimmy LaFave terugkeert naar Texas is hij op 21 oktober in Porgy & Bess in Terneuzen, op 23 oktober in de Bosuil in Weert en op 24 oktober bij Ramblin’ Roots in Utrecht.
