Het Maasboulevardfeest vond plaats op 3, 4 en 5 juli 2015. Hieronder het verslag van zaterdag 4 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. (lees ook ons verslag van dag 1)
Na de openingsdag van het Maasboulevardfeest in de hete tent overleefd te hebben komen uw fotograaf en reporter van uw on-line muziekmagazine ‘The Blues Alone?’ na de zaterdagse besoignes rond vier uur aan op het terrein aan de Maas in Schiedam. Het programma is al om 13:00 uur begonnenen het publiek heeft inmiddels al kunnen genieten van drie muzikale acts in verschillende genres, jammer genoeg hebben wij Opa Cor (Roelse) moeten missen. Naar verluid is dit een goede blues-set gebleken. De set die nu staat te gebeuren hebben wij al een tweetal keren eerder gezien, dit was toen wij nog slechts lezers waren van deze website, zeg maar in het pré-TBA? tijdperk. The Blue Grass Boogiemen of zo u wilt The Hillbilly Boogiemen staan klaar om het publiek te vermaken met hun vrolijke, uplifiting muziek. De vier mannen, allen met onversterkte akoestische instrumenten situeren zich rond één microfoon. Het is alweer zo’n 20 jaar geleden dat Arnold Lasseur (vocals, viool en mandoline), Robert-Jan Kanis (gitaar, vocals), Bart van Strien (vocals, blues-harp, banjo, viool) en Aart Schroevers (vocals, contrabas) voor het eerst rond die microfoon gingen staan. Toen noemden ze zich nog niet The Blue Grass Boogiemen maar The Hillbilly Boogiemen, vreemd genoeg blijken deze twee nu naast elkaar te opereren. Ze wonnen meerdere prijzen waaruit blijkt dat ze een van de meest populaire bands van Europa zijn in dit genre. Bluegrass is aan een revival bezig; ze is verwant aan de country en vindt haar oorsprong in zowel Afro-Amerikaanse als Europese (Ierse en Schotse) tradities en werd door de immigranten uit deze streken naar de VS gebracht waar het ‘samen’ muziek maken hét medicijn bleek voor het knagende verlangen naar het thuisland. Deze band uit Utrecht mixt de Bluegrass met Country. Voor mij is het geen verrassing dat deze Nederlandse band al diverse Europese prijzen op hun palmares mocht noteren en wat mij betreft mogen The Blue Grass Boogiemen hier trots op zijn.
The Blue Grass Boogiemen kunnen zelfs al een aantal succesvolle optredens in de US én zelfs in Japan aan hun muzikale c.v. toevoegen. In ons landje waren The Blue Grass Boogiemen al velen malen te gast op festivals zoals Waterpop, Lowlands en Noorderslag. Jammer dat deze band de tweede dag van het Maasboulevardfeest slechts voor een kleine groep toeschouwers speelt, de meesten verblijven zoveel mogelijk aan de schaduw zijde van en onder de opgestelde parasols op het terrein. Helaas is er op het gebied direct vóór het podium geen ontkomen aan, die gele rakker aan de hemel brandt er behoorlijk op los. Ook The Blue Grass Boogiemen op het podium staan behoorlijk in de ‘spotlight’ van die gele rakker en dus zijn de mannen al na 2 songs behoorlijk aan het transpireren. De songs bestaan eigen nummers maar ook covers o.a. van Hank Williams, voor die paar fans die zich kenbaar maakten, maar ook van Jimmy Martin spelen ze ‘King Of Bluegrass’ en ‘Lost John Boogie’ van Wayne Rainy. Ondanks dat The Blue Grass Boogiemen, de reporter en de fotograaf zonder de sfeer van meelevend publiek hebben moeten doen was het een fijne set. De zang was in orde, Arnold Lasseur, part-time stand-up comedian, liet zich niet door de kapotte strijkstok van de wijs brengen, Robert-Jan Kanis zong ook hier in Schiedam weer een mooie set, Bart van Strien blies ondanks het gebrek aan zuurstof toch de longen uit het lijf op de mondharmonica, we genoten van de kopstem van Aart Schroevers maar vooral voor het plezier dat de mannen, ondanks de tegenvallende aandacht, maakten tijdens hun optreden. Hopelijk is de band binnenkort een revanche gegund in deze regio zodat véél méér liefhebbers kunnen genieten van een dosis échte Bluegrass!
De volgende band die wij, na het inlasten van een eetpauze, gaan bekijken heet C.C. Grand en komen nota bene uit onze ex-habitat Vlaardingen. Door Captain a.k.a. M.C. Jack Kerklaan, o.a. bekend van Radio Rijnmond, worden de vier heren vlak voor acht uur geïntroduceerd als winnaars van de Gooth Grote Prijs van Ridderkerk. De heren schijnen een mix van pop, soul en rock met de nodige Americana invloeden ten gehore te brengen, maar ik vertel u met het schaamrood op de kaken dat ik nog nooit van ze gehoord had. Gelukkig word ik door een bevriende fotografe uit het circuit even snel bijgepraat. Het geheel ziet er verzorgd uit met een mooie banner waarop de naam van de band prijkt en het jaar waarin de band ontstaan is, een beetje in de stijl van Creedence Clearwater Revival, maar het ziet er niet alleen goed uit het klinkt ook veel belovend! Tijdens de soundcheck klinkt het al zo lekker dat de frontman van de act nà C.C. Grand ook even een in de coulissen meegeniet.
C.C. Grand bestaat uit Corvin Keurhorst die de nummers schrijft, zingt en de gitaar bespeelt, de enige beroepsmuzikant van de band is de bassist Remus Aussen hij heeft i.t.t. de gemiddelde bassist een groot gevoel voor styling, de ‘lady-killer’ op drumms heet Stefan Bakker en de backing vocalist maar ook niet onverdienstelijk spelend op de akoestische gitaar heet Rutger van Houwelingen. De band speelt als openingsnummer het eerste nummer van hun EP, ‘Long Gone’, een heerlijk country-achtig nummer, goede tekst en goed stemgeluid van Corvin Keurhorst, onbegrijpelijk waarom ik deze song nog niet op de radio kon beluisteren; écht radio materiaal! Nóg zo’n heerlijk nummer is ‘Saddle’; jeetje wat is dit een goede samenstelling van muzikanten zeg, mooie melodielijnen schijnen hoog in het vaandel van C.C. Grand te staan. Onze monden vallen open als de kwaliteitsnummers elkaar op blijven volgen. Respect voor de band dat ze op dit Maasboulevardfeest niet gaan voor covers van bijvoorbeeld Springsteen maar het lef hebben hun eigen ‘kleine’ nummers te brengen. C.C. Grand is al vergeleken met John Mayer en Ray LaMontagne maar vooral moeten zij C.C. Grand blijven, blijf vooral authentiek. C.C. Grand deze band gaan we nog vaak op de diverse podia tegenkomen! De band heeft al een professionele clip opgenomen van het nummer ‘All There Ever Was’ . Mócht uw interesse voor deze band gewekt zijn, u kunt ze live gaan bewonderen op 8 Augustus spelen ze op het Zomerterras in Vlaardingen.
Al vóór het optreden van C.C. Grand zagen de fotograaf en reporter bezoekers het terrein aan de Maasboulevard op komen die ietwat zoekend om zich heen keken; duidelijk niet uit het Rijmond gebied en gezien de t-shirts slechts naar Schiedam getrokken voor één man, Ian Siegal. De man die al op menig festival in ons landje stond, met zijn begeleiders van het eerste uur Andy Graham en Nikolaj Bjerre, met de Amerikaanse Mudbloods – Luther en Cody Dickinson – echter sinds november 2013 wordt Brit Ian Siegal begeleid door de Nederlandse Rhythm Chiefs al dan niet compleet…… Ook vandaag is er weer een verschuiving waar te nemen binnen de Rhythm Chiefs, Danny van ‘t Hoff is verhinderd of zoals de frontman later in de set zou verklaren “Danny is in jail, a women’s jail….”, Britse humor! Bassist Danny van ‘t Hoff wordt vervangen door de 25 jarige Bill Scott Mookhoek die u ook zou kunnen kennen van de Ashtraynutz.
Wij van TBA? zagen Bill Scott Mookhoek 5 jaar geleden voor het eerst in zijn home-town Dordrecht musiceren, toen er na een optreden van Ian Siegal een spontane jam-sessie werd ingezet…….Bill bleek een natuur talent, niet zo verwonderlijk als u bedenkt dat de man als sinds zijn dertiende optreedt en de jongste bass docent was (18 jaar). Hier in Schiedam staat de relaxt ogende Bill Scott Mookhoek klaar met een mooie kleine bass, de Epiphone Viola. Drummer Rafaël Schwidessen is weer de rust zelf, hij lacht wat en groet vriendelijk bekenden……maar er ontbreekt nog steeds iemand op het podium. Nog nergens is gitarist Dusty Ciggaar te zien, hij heeft deze zaterdagmiddag met Sugaree op Hookrock in Diepenbeek gespeeld. Het programma daar in Diepenbeek vermeldde dat zij om 19:10 uur het podium mochten verlaten; komt Dordtse trots op tijd om ook de toeschouwers in Schiedam omver te blazen met zijn virtuoze gitaarspel? Frontman Ian Siegal checkt met grote regelmaat zijn horloge om te zien of de band het eerste nummer van de set daadwerkelijk om 21:00 uur zal in kunnen zetten. Een zucht van opluchting bij de vaste fan-base én ongetwijfeld bij de organisatie als 5 minuten voor aanvang van de set (met dank aan taxibedrijf ‘Mama’s Driving’) Dusty Ciggaar het podium op loopt. Tja, er komen wel eens dubbele boekingen voor als je zoals Dusty met drie bands aan de weg timmert, vorige maand ook al tijdens ‘t Goezot Festival (B) en het Red Rooster Festival (UK). Gelukkig is meneer Siegal het gewend om met meerdere (pick-up) bands te spelen, bijvoorbeeld als hij in Italië of Hongarije speelt.
De set verschilt niet zoveel van de sets die we nà het succesvolle optreden in de North Sea Jazz club, waar ook het live album ‘One Night in Amsterdam’ is opgenomen, hebben gezien. Een sterke opener is nog altijd Harry Stephenson‘s ‘The Writing’s On The Wall’, verschenen op het voorgenoemde album en wat naadloos overgaat in Ian‘s eigen werk ‘Brandy Balloon’ van het 2005 album ‘Meat & Potatoes’. En dat de trein weer op de rails is blijkt als de band de trein laat doordenderen met ‘I Am The Train’ ook weer een eigen werk. Met dit nummer, volgens eigen zeggen ooit geschreven als een country song, won Ian Siegal een British Blues Award voor Best Songwriter of the Year 2013. Na een aantal kleine ‘prikjes’ over de overlast aan geluid die de Techno tent al de hele dag de muzikanten op het openlucht podium parten speelt, horen we ook nog Tom Waits’ ‘Jockey Full of Bourbon’ deze song blijkt ook weer zo’n vast item in de set-list te zijn. Juist het ontbreken van een set-list is waar Brit Ian Siegal bekend om stond, je kon 5 avonden achter elkaar naar zijn optredens gaan en geen enkele set bleek dezelfde songs te bevatten. Natuurlijk bevatten die sets wél een aantal vaste songs maar altijd weer voerde de diversiteit de hoofdrol, daar denk ik nog wel eens met weemoed aan terug.
Ook hier in Schiedam staat zo’n vast nummer op de set-list, ‘She’s Got The Devil’……tijdens het nummer is Ian gewend een sigaretje op te steken maar in Schiedam heeft hij alleen shag in de kontzak van de jeans en tja en dan wordt het rollen van een ‘sjekkie’ wat moeilijk. Zijn vaste leverancier van de enkele sigaret, de fotograaf van TBA? is inmiddels gestopt dus de vraag gaat uit naar het publiek…….De respons is hilarisch, 4 à 5 pakjes sigaretten vliegen door de lucht en landen op het podium. Ian Siegal antwoordt met de kwinkslag “you see, I never pay for cigarettes”. We horen nog ‘Hard Pressed’ waarin een stuk van Prince’s ‘Get Off’ wordt geweven, wij maar ook de vele aanwezigen op het terrein aan de Maasboulevard kunnen de heupen niet meer in bedwang houden en dansen er lustig op los. Jammer genoeg is het optreden na een uurtje alweer gedaan, té kort maar de die-hards weten Ian‘s website (www.iansiegal.com) te vinden zodat zij zich nog eens kunnen laven aan één van zijn live optredens.
Na het voorgaande optreden is het tijd geworden om samen met de vrienden uit de buurt, collega’s én de sportieve fietsers het optreden door te nemen, lekker even bij te praten hoe het allemaal met ons gesteld is én de innerlijke mens een beetje te verwennen voordat we ons weer focussen op de act die de tweede dag van het Maasboulevardfeest afsluit. De band is een soort Cirque du Soleil van de muziek, zij vinden hun oorsprong in Frankrijk om precies te zijn in Caen-Normandië. Mado et Les Frères Pinard zal ons het laatste uur gaan verbazen met zang, acrobatie en buikdans.
Het geheel ziet er een beetje ‘Gypsy Caravan-esque’ uit, het lijkt me een feestband die ons te wachten staat. De band bestaande uit 5 muzikanten, Mado is de tromboniste, de andere dame in het gezelschap heet Elise zij zorgt voor de percussie maar ook zeker niet onbelangrijk voor de danspartijen maar daarover later meer. De heren heten achtereenvolgens Tony die de up-right bass voor zijn rekening neemt, de accordeonist en gitarist heet Samy en Tigat speelt zo’n beetje alles waar snaren op zitten zoals banjo, ukelele en niet te vergeten de gitaar. De band mixt de Franse musette met Oosterse muziek, maar ook kleine liedjes wordt er gebracht. In Frankrijk worden de sets omschreven met teksten als “Energie, bonne humeur et chansons à texte” wat zoveel betekent als dat het goede humeur, energie en mooie teksten in hoog vaandel staan tijdens de optredens van Mado et Les Frères Pinard. Dat de band nog steeds een goede vibe over kan dragen vindt ik noemenswaardig nadat zij eerder dit jaar een band-lid verloren aan een fataal auto ongeluk.
Gelukkig zijn Mado et Les Frères Pinard niet bij de pakken neer gaan zitten en hebben zij het toeren weer opgepakt. De heren en dames wisselen elkaar regelmatig af in zang, solo’s op de diverse instrumenten en ik moet bekennen dat de nummers zo feestelijk aanvoelen dat je er weer hernieuwde energie van krijgt. De feestelijke bende is als vuurwerk op de bühne, het springt en danst, Mado et Les Frères Pinard zetten niet alleen hun fans in vuur en vlam maar ook de vuurpotten op de rand van het podium. Eventjes voel ik me een ‘oude’ dame als ik direct de risico’s bedenk die de rondzwierende jurk van Mado eventueel zou kunnen veroorzaken….Gelukkig daar krijg ik niet lang de tijd voor want de andere dame van Mado et Les Frères Pinard, Elise, schotelt de bezoekers van het Maasboulevardfeest een prachtig staaltje buikdans voor. De Franse schone zet zonder vuurpot menige mannelijke toeschouwer in vuur en vlam. Het Maasboulevardfeest kan zich geen betere afsluiter van dag 2 wensen, ‘La Java’ is compleet met Mado et Les Frères Pinard !
Rest mij u nog te melden dat het Maasboulevardfeest jaarlijks ook nog een derde dag programmeert, overwegend met Nederlandstalige muziek, echter de zondag was onze privé agenda al gereserveerd voor een andere afspraak. De reporter en de fotograaf van TBA? danken Tim van de Schoor voor de bemiddeling, Peter Farla voor de begeleiding en alle vrijwilligers en de organisatie van hun gastvrijheid.
Ik sluit me graag bij de vorige spreker aan : dank voor de 2 prachtige verslagen en, niet te vergeten, de mooie fot’os !
Ontdekte net Mado et Les Frères Pinard op Maasboulevard :
https://www.youtube.com/watch?v=DDrDe_IDXWM
Wat een schitterend verslag!!!!