Bospop 2015 vond plaats op 11 en 12 juli 2015 in Weert. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers
De tweede dag van Bospop stond in het teken van de progressieve en hardere rock muziek. Wat duidelijk werd was dat naast herhaling er ook sprake is van innovatie in dit genre.
Zondag 12 juli: de sleuteloverdracht
Als dag opener staat Pauw geprogrammeerd. Het is wat regenachtig en er zweven wat wolken dicht over het festival terrein en deze ambiance past bij de eerste psychedelische klanken van Shambhala. Pauw laat een psychedelische melting pot horen die doet denken aan de eerste periode van Pink Floyd, snufje Hawkwind en ook eigen inbreng. In vergelijking met een generatie genoot DeWolff laat Pauw een innovatiever geluid horen. Vooral de treated piano geeft de hele setting een obscuur en onheilspellend sfeertje. Deze muziek is niet voor iedereen weggelegd. Het Twents viertal presenteerde in ieder geval een leuke trip als begin van een avontuurlijke Bospop dag. En dat smaakt naar meer.
De Britse melodische rock veteranen FM (niet te verwarren met hun Canadese naam genoten) hebben net een nieuw album uitgebracht, Heroes and Villains, het 9e studio album in hun dertig jarig bestaan… Het album is wisselend ontvangen. Kort voor aanvang van het optreden stroomt de tent echter goed vol met zo een 2.500 bezoekers die reikhalzend uitkijken naar deze veteranen. Hun optreden op Bospop, aangekondigd als The Mighty FM, was echter geslaagd. Zeker niet uniek, maar wel energiek. Na drie nummers wordt de melodische muziek opgeschaald naar meer rock. De drummer steelt de show door allerlei kunstjes te doen met zijn drumsticks die tot grote hilariteit niet allemaal lukken. De liefhebbers van deze Radio Rock hebben genoten.
Het New Yorkse duo The London Souls brengt een ode aan en een eigen interpretatie 
van klassieke rock and roll. Voormannen Tash Neal en Chris St. Hilaire hebben een live reputatie hoog te houden. Vanaf de uitvalsbasis New York hebben ze inmiddels een trouwe schare fans opgebouwd. In de geest van Britse rock pioniers als Cream, Led Zeppelin en harmonische invloeden van The Beatles worden we mee genomen in de geschiedenis. Het optreden kenmerkt zich door muzikanten die met zichtbaar veel plezier live muziek speelt. Bonkende drums en jankende gitaarpartijen creëren een aanstekelijk dansbaar en soms psychedelisch sfeertje met snufjes 10cc op de achtergrond.
Tijd voor een echt voorbeeld van innovatie en eigenlijk qua story line ver terug in de tijd. The Gentle Storm is het ambitieuze project van een buitenaardse vrouw met een engelenstem Anneke van Giersbergen en de ook niet in een hokje te plaatsen Arjen Lucassen. Het eerste, erg ambitieuze album is genaamd The Diary en beschrijft het leven van een stel uit de Gouden Eeuw. Deze perfectionisten hebben een verhaal tot leven gebracht dat historisch gezien geverifieerd is en klopt. Het optreden bestaat uit een bloemlezing uit dit eclectische werk met een uitgebreide band muzikanten. Het concept, dat ook uit het brein van de later op de dag geprogrammeerde Steven Wilson kon komen, is prachtig en wordt muzikaal geweldig tot leven gebracht. Het was nog mooier 
geweest als ook de akoestische instrumenten live aanwezig waren geweest en film materiaal om het verhaal te ondersteunen. Het bewijs werd geleverd dat Metal en Ierse en Keltische volksmuziek goed samen kunnen gaan. Het optreden was een acquired taste en het publiek was achteraf unaniem positief.
De Bospop organisatie was vereerd om Black Label Society met stergitarist Zakk Wylde te strikken voor een bezoek aan Weert. Voor de minder ingewijden en goed gelovigen onder ons: de 47 jarige Zakk Wylde mag zich inmiddels stergitarist noemen en is met name bekend geworden door zijn werk met de legendarische Ozzy Osbourne en verschillende solo projecten. De metalband Black Label Society is een graag geziene band op festivals en het betere clubcircuit. De band staat voor erg heavy, soms melodieuze songs met ijzersterke riffs en messcherpe gitaarsolo’s, die soms worden afgewisseld met indrukwekkende ballads. De main stage staat gevuld met een enorme batterij aan gitaarversterkers en een groot doek met typerend doodshoofd hangt aan de wand. Op het moment dat Zakk Wylde het podium betreedt krijg je de indruk dat er een Neanderthaler herrijst uit de hel. Als Hades een verloren zoon zou hebben dat was dit hem. Black Label Society doet haar reputatie meer dan eer aan. Gedurende een uur wordt een demonische rockshow afgedraaid, waarin Wylde bewijst een meester te zijn in het old school no nonsens schroeiende gitaarwerk. Shred werk waarbij de vonken nog net niet van de gitaar spatten en waarbij afschrikwekkende poses niet worden geschuwd. De muziek roept herinneringen op aan de tijd dat Black Sabbath regeerde en soms ook aan andere bands uit de heavy metal champions league als Soundgarden en Alice In Chains. Het deel van het publiek dat in de schuilkelder kroop gedurende dit optreden buiten beschouwing gelaten werd het overige deel van het publiek positief overdonderd door dit kabaal door de zoon van Hades.
Het Canadese trio onder leiding van de energieke Danko Jones speelt een mengeling van hardrock, Blues rock en onvervalste rock and roll. Dit staat in een schril 
contrast met b.v. The Gentle Storm. Dat doet echter niks af aan het derde optreden van deze rockers op Bospop. Danko Jones pakte het slim aan door aan te kondigen dat hij natuurlijk niet zo goed gitaar kan spelen als de weer naar de onderwereld teruggekeerde Zakk Wylde, maar wel een fucking rock and roll show kon neerzetten. En hij beheerst de power chords ?… Met deze attitude zette dit trio een onvervalste rock and roll show neer die door de energie die gedeeld werd met het publiek en niet te vergeten de connectie tot een hoogtepunt maakte van deze Bospop editie. Schoenmaker blijf bij je leest werd hier prachtig in de praktijk gebracht. Hun recht voor zijn raap recept slaat aan bij het publiek in de tent dat de band met een overweldigend applaus bedankte.
Het Jools Holland and His Rhythm & Blues Orchestra bestaat uit maar liefst 20 muzikanten: een pianist, organist, drummer, drie zangeressen, gitarist, basgitarist, twee tenor saxofoons, twee alt saxofoons, bariton saxofoon, drie trompetten en vier trombones. Jools Holland, die tussen de intensieve wereldtournees ook nog tv en radio presentator is, is een ras artiest die niets liever doet dan muziek maken en zijn band dirigeren. Na een groot aantal jaren geleden te gast te zijn geweest op het naburige Moulin Blues festival staat hij nu op de planken van het Bospop podium. Het orkest presenteert het publiek een potpourri van klassiekers met vaak een humoristische touch. Muzikaal een buitenbeentje in de programmering; dat bleek ook uit de reactie van het publiek dat zich soms afvroeg: Should I Stay Or Should I Go Now … Voor de blijvers bleef er een geweldig feestje achter geregisseerd door een rasartiest die respect betuigde aan een enorm muzikaal erfschap.
Met recht mag Bospop trots zijn op het vastleggen van Dizzy Mizz Lizzy; het legendarische Deense trio onder leiding van de zeer sympathieke en briljante singer-
songwriter Tim Christensen. Voordat Christensen startte met een succesvolle solo carrière was hij namelijk de voorman van de in Denemarken en Japan beroemde Dizzy Mizz Lizzy. Na de eerste akkoorden werd duidelijk: dit bescheiden Deense rockmonster is sterker terug dan ooit. Stevige rock nummers met innovatieve breaks en gitaar partijen worden afgewisseld met ballad achtige songs waarin Christensen ’s prachtige, lyrische en kwetsbare stem de muziek een vierde dimensie meegeeft. En deze dimensie maakte dat een groot deel van het publiek emotioneel geraakt werd door deze muziek. Als we dit concert vergelijken met de akoestische optredens van Christensen wordt de artistieke reikwijdte van deze kleine Deen duidelijk. Christensen toont gedurende het hele concert aan een begenadigd gitarist te zijn; dat was een eye opener voor velen. Qua energie net iets minder van b.v. Danko Jones maar muzikaal veel ingenieuzer dan menig ander trio. We kijken reikhalzend uit naar het nieuwe album van dit trio.
Na het bezielde en muzikale optreden van Dizzy Mizz Lizzy voelde het optreden van het Zweedse Europe een beetje als een (k)oude douche. Deze veteranen teren nog op het terecht opgebouwde imago uit het Arena Rock tijdperk en deden Bospop aan in het kader van hun nieuwe album War Of Kings. De vergelijking gaat wellicht een beetje mank; alleen waar Christensen de show stal door zijn intrinsieke kwaliteiten als muzikant en troubadour moet Europe voorganger Joey Tempest het deels hebben van een goed geconserveerde lichaam en dito pose. Als je er luchtig naar kijkt is het gewoon op een positieve manier vermakelijk. Zo was het optreden van deze toch legendarische band te noemen. Voor veel mensen in het publiek was het ook memory lane; welke tiener had in vroeger niet een poster van Tempest op de kamer hangen. Elke tiener jongen wilde eruit zien als Tempest en 
nog maar te zwijgen wat de tiener meisjes ervan vonden. De nummers van het nieuwe album kenmerken zich door een volwassen melodische rock sound met muzikale invloeden van Dio en Deep Purple. Als we de voortdurende fratsen met de microfoon standaard gewoon skippen en ons concentreren op de muziek is de conclusie dat Europe aan een positieve manier aan hun reputatie werkt. Het is gewoon een toon aangevende band in het melodische rock domein. Weinig vernieuwing maar wel heerlijk om bij tijd en wijle naar te luisteren. Zo was het optreden op Bospop samen te vatten. En ere wie ere toekomt: wie heeft ook alweer de tijdloze klassieker The Final Countdown op hun naam staan? Dat was tevens de mooie afsluiter.
Een optreden van Thunder is simpel te voorspellen en dat is complimenteus bedoeld. Onder de bezielende aanvoering van zanger Danny Bowes werd er snel een sterke connectie gebouwd met het publiek. Goh, wat kan die man het publiek opnaaien. Thunder, meer dan 30 hits in de UK, is gewoon rock and roll spelen tot de dood ons scheidt. En dat is wat er gebeurde tijdens dit staaltje rocken. Dank aan entertainer Danny Bowes.
Het is natuurlijk geweldig om Dream Theater op je affiche te hebben staan. Als onderdeel van haar 30th anniversary tour kon Bospop eigenlijk niet worden over geslagen. Deze top prog rockers staan bekend om hun perfectionisme en hun muziek met zeer complexe ritmische wendingen, hoge snelheid en technische vernuftigheid. Zo werd in een recent verleden de zeer begaafde Marco Minnemann te licht bevonden om achter de drumkit te kruipen… Het uur durende optreden wordt ingeleid met de False Awakening Suite, waarna de band het podium betreedt. In razend tempo wordt met een enorme muzikale variëteit gespeeld. Complexe, soms onnavolgbare ritmes door drummer Mike Mancini en bassist John Myung en dito gitaarpartijen door John Petrucci worden ondersteund door typisch keyboard werk van Jordan Rudess. De zangkwaliteiten van James Labrie zijn boven twijfel verheven. Alleen voegen ze mijns inziens niet altijd veel toe aan de muzikaliteit van dit fenomenale gezelschap. Soortgenoten als Planet X en Donati spelen in dezelfde league en doen dat zonder een zanger. Uiteindelijk wordt het een show van technische hoogstaande complexe muziek. Uitdaging voor de minder in Dream Theater ingewijde Bospop bezoeker was om een vol uur aangehaakt te blijven bij deze muzikale puzzels. Enige dat ontbrak bij dit soort prog rock was een stukje emotionaliteit.
Verassend was het om vooraf te lezen dat Steven Wilson als hoofdact was geboekt voor deze Bospop editie. Kijkend naar de staat van dienst zou je verwachten dat Dream Theater deze editie zou afsluiten. Achteraf gezien was de keuze voor Wilson meer dan terecht. Wilson is een zeer veelzijdige artiest die alles in dienst doet van de kunst. Als solo artiest weet hij zichzelf elke twee jaar te transformeren en zijn grenzen te verleggen, de muzikale projecten waarin hij betrokken is als muzikant dekken een enorm breed spectrum af. Binnen de progressieve muziek is hij een veel gevraagde producer. En last but not least; zijn remixen van een in aantal toenemende prog-rock klassiekers zijn formidabel. King Crimson’s Robert Fripp stelt dat door het remixen van Wilson de King Crimson klassiekers eindelijk op de plaat staan zoals dat oorspronkelijk bedoeld was. En wat Wilson bijzonder siert is dat een man is die de touwtjes en de regie in handen heeft zonder zijn ego te op de voorgrond te drukken. En last but not least; Wilson is een perfectionist. Zijn meest recente solo werk heet Hand Cannot Erase . Het betreft een concept album hoofdzakelijk geïnspireerd op de documentaire “Dreams Of A Life” dat handelt over een jonge vrouw die twee jaar lang dood in haar flat lag voordat iemand haar miste. Het hele album draait rondom een vrouw in de moderne stad. Een vrouw die zichzelf helemaal terug trekt uit het moderne wereld zonder dat het wordt opgemerkt door de omgeving. Met name het beeld materiaal gaf als een soort fly on the wall inzage in de denk en emotionele wereld die de hoofdpersoon doormaakt tijdens haar eenzaamheid. Het optreden van Wilson en zijn band was in een woord magisch en hypnotiserend te noemen. Alle emoties die de hoofdpersoon van zijn album mee heeft gemaakt werden afgebeeld en opgeroepen in de muziek, teksten, beeld en film materiaal. In feite wordt de luisteraar in het verhaal gezogen met alle plezierige en onplezierige emoties als gevolg. Het optreden dat overigens in een quadrofonische geluidsopstelling werd weer gegeven, bestond uit de integrale uitvoering van dit album aangevuld met ouder werk dat naadloos ingepast werd in het totaal concept. Absoluut hoogtepunt was de uitvoering van Ancestral dat in hindsight alle muziekstromingen die dit weekeinde op Bospop stonden in zich had. Een mooie samenvatting derhalve. De afsluiter van Bospop was een totaal creatie waarin muzikaal vakmanschap, perfect geluid en visueel spektakel bij elkaar kwamen. Een optreden met zichtbaar emotionele impact op de bezoekers die het opbrachten dit spektakel tot het einde te blijven volgen. (Redactie: Voor degenen die er geen genoeg van krijgen en de volledige dik twee uur durende show willen zien: op 3 februari 2016 speelt Steven Wilson in 013 te Tilburg. Voorverkoop start 16 juli 2015.)
